Στα έδρανα των κατηγορουμένων, στο Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης κάθισαν ταπεινωμένοι υπουργοί, στραπατσαρισμένοι στρατιωτικοί, λαϊκιστές φανατικοί δημεγέρτες και ένας Τραπεζίτης. Ο τελευταίος αθωώθηκε!
Οι διοικητές των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των στρατοπέδων του θανάτου, ήταν ψυχοπαθείς; Ήταν κάποια συγκεκριμένη σοβαρή ψυχική νόσος εκείνη που όπλισε τα χέρια των Ναζί για να εξοντώσουν τόσους ανθρώπους; Τι ήταν αυτά τα τέρατα που δεν σεβάστηκαν την ανθρώπινη ύπαρξη;
Ο επίλογος των ναζιστικών θηριωδιών δεν γράφτηκε με τη Δίκη της Νυρεμβέργης, μόνο.
Ε, όχι και να λυπηθείς έναν σκληρό Ναζί εγκληματία πολέμου και να φθάσεις να σκεφτείς: «Τον φουκαρά…». Κι όμως ο θάνατος του Γιούλιους Στράιχερ ήταν κάτι περισσότερο οδυνηρός!
«Εκατόν τρία λεπτά για δέκα ανθρώπους. Καλόκαμωμένη δουλειά και στα γρήγορα»…