Νίκος Ξυδάκης

Ο φερόµενος ως φιλελεύθερος πρωθυπουργός αντιλαµβάνεται την παγκόσµια προσφυγική κρίση σαν πρόσκαιρο λοιµό· άρα την αντιµετωπίζει µε µέτρα καραντίνας, µε αποµόνωση και εντέλει µε τελετουργική θυσία των νησιωτών εκλογέων

Η Αριστερά του 21ου αιώνα για να υπάρχει οφείλει να προτείνει νέες έννοιες, νέο λεξιλόγιο, νέες πρακτικές, που θα εκφράζουν λυσιτελώς τη διψασμένη κοινωνία και θα ανανοηματοδοτούν την ίδια την Αριστερά

Είναι η διεθνής, η global κρίση του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού· και η ελληνοτουρκική κρίση, που φέρνει σύννεφα σύρραξης

Η κόπωση είναι κατανοητή, είναι ανθρώπινη. Αλλά η Ιστορία δεν κινείται με τους κουρασμένους. Εδώ στεκόμαστε τώρα...

Κανείς δεν είναι σε θέση να εξηγήσει γιατί η αμερικανική υπερδύναμη επιχειρεί κατ’ αυτόν τον «πειρατικό» τρόπο, διότι δεν γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει, ποιο μπορεί να είναι το στρατηγικό σπιράλ των ενεργειών

Οι φίλοι µου, τα παιδιά µου, οι σηµερινοί 20άρηδες, οι 30άρηδες, οι 35άρηδες, έχουν δίκιο ό,τι κι αν πουν, ό,τι κι αν πράξουν.

Ο ικέτης Ινδαρές καταπλήσσεται από τη βιοπολιτική συνθήκη που επιφυλάσσεται στη μεσαία τάξη των φιλήσυχων και νομοταγών...

Πόση τέχνη και πόση εκτροπή της, πόση ιδιοποίηση πόθων και συµβόλων, πόση επικυριαρχία και υποβολή χωράνε αυτές οι µέρες του 2019! Πόση αισθητικοποίηση και πόση επιβολή...

Η Αριστερά πατάει αµήχανη, αναποφάσιστη στην αισθητική κληρονοµιά του ’60, στους παιάνες του Θεοδωράκη, στις µεταπολιτευτικές τσιµινιέρες του Λοΐζου, ίσως και στα Carmina Burana του ΠΑΣΟΚ, για να απευθυνθεί σε έναν κόσµο που αγνοεί καθολικά, ιδρυτικά, και τον Θεοδωράκη και τον Λοΐζο και το ΠΑΣΟΚ

Δεν μας αξίζει η αυτολύπηση του θύματος και του μάρτυρα.

Δυστυχώς όσα χυδαία τελούνται πάνω στο σώμα όχι μόνο του κράτους δικαίου αλλά και στα μούτρα εκατομμυρίων θυμάτων της κρίσης γίνονται αντιληπτά από μικρό μέρος της κοινής γνώμης

Με ενδιαφέρει μόνο και πάνω απ’ όλα κατάντικρυ στο κακό που ξεχειλίζει να ορθωθεί ένα ρωμαλέο μέτωπο του καλού, του ορθολογικού, της συμπάθειας και της ανθρωπιάς. Της δημοκρατίας

Πάνω στα ερείπια της τερατώδους εσωτερικής υποτίμησης και ανεργίας, πάνω στον νέο κοινωνικό σχηματισμό των εξουθενωμένων λαϊκών στρωμάτων και των υποβαθμισμένων νεόπτωχων μεσαίων, κατασκευάστηκε η επιστροφή στην κανονικότητα, ως προσδοκία και υπόσχεση, και ως fake πολιτικό πρόγραμμα

Βλέπω µια ολόκληρη σκοτεινή τράπουλα να µοιράζεται κωµικοτραγικά, σαν µαύρη φάρσα