Αλέξης Γρηγορόπουλος: Η Αριστερά δεν ακούει χιπ χοπ

Μέρες Πολυτεχνείου και µέρες Αλέξη Γρηγορόπουλου. Μέρες που επελαύνει η ∆εξιά ως ξεδιάντροπη ακροδεξιά και το ακραίο Κέντρο της χαϊδεύει τα µαλλιά. Μέρες και χρόνια, πολλά χρόνια, που η νεολαία δυσπιστεί απέναντι στην κατεστηµένη πολιτική, η νεολαία του ∆εκέµβρη του 2008, η νεολαία που µεγαλώνει και ενηλικιώνεται µε την κρίση, µες στην κρίση, ζει την κρίση ως ιδρυτική και παντοτινή συνθήκη. Μέρες ανασυγκρότησης της Αριστεράς. Μέρες ευθύνης. Πώς µιλά αυτή η εν µετασχηµατισµώ κυβερνώσα Αριστερά στους νέους; Πώς τους ακούει και πώς εµπνέεται από αυτούς, πώς αφουγκράζεται την ηχώ των πλησιαζόντων, πώς συναισθάνεται τον παλµό, τους φόβους και τις ελπίδες τους; Ωστε να µπορεί εν συνεχεία να τους συνεγείρει και να τους συµπεριλάβει ως ζωτική κινούσα δύναµη;

Η απλή, αυθόρµητη απάντηση είναι: ∆υσκολεύεται να το κάνει. Παρότι στην κάλπη του Ιουνίου το 38% των νέων ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ -το καλύτερο ποσοστό του-, εντούτοις η Αριστερά δεν κατορθώνει να προσελκύσει στις τάξεις της τους κάτω των 30 ετών, συχνά ούτε καν τους κάτω των 40. Και όµως οι κάτω των 30 είναι ακριβώς η γενιά που πολιτικοποιήθηκε βίαια στους δρόµους τον ∆εκέµβρη του 2008 για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, προανήγγειλε την υπαρξιακή κρίση λίγο προτού ξεσπάσει γενικευµένη οικονοµική και κοινωνική στα σπίτια των γονιών τους της µεσαίας τάξης.

Είναι η γενιά του υποκατώτατου µισθού, η πικρά περιγραφείσα ως «χαµένη γενιά» ήδη από το 2010, που ξαναβγήκε στο Σύνταγµα το 2012. Γιατί η Αριστερά, που ευαγγελίζεται τη νεότητα του κόσµου, την ανακαίνισή του, δεν µπορεί να συνεγείρει τη γενιά της κρίσης; Μόνο αν απαντηθεί αυτό το καίριο ερώτηµα, όσο µπορεί να απαντηθεί, µόνο τότε η Αριστερά θα προχωρήσει και θα πατήσει γερά στο µέλλον, που διαρκεί πολύ. Με ποιους θα φτιάξει µια νέα Ελλάδα, ανεί καθολικά,όχι µε τους νέους; [Σκέφτοµαι την απεικόνιση του Καιρού από τον Λύσιππο, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους: ένας νέος µε άτακτο τσουλούφι στο µέτωπο, έναν βόστρυχο, και από πίσω φαλακρός. Μόνο από το τσουλούφι κατά µέτωπο, αρπάζεις τον Καιρό.] ∆ύσκολες οι απαντήσεις.

Επιχειρώ µία: η επικρατούσα κουλτούρα της κυβερνώσας Αριστεράς σήµερα, αισθητική και επικοινωνιακή, το έθος της και το habitus, είναι παρωχηµένα και δύσκαµπτα, δεν αντανακλούν σηµερινές ζητήσεις και τάσεις. Αναφέρονται αταβιστικά σε ένα ένδοξο παρελθόν θυσιών και αγώνων, χωρίς ωστόσο τον αναστοχασµό και τη θουκυδίδεια διδαχή εκ του παρελθόντος. Αυτό φαίνεται στις ποικίλες αισθητικές και επικοινωνιακές εκφράσεις: στη µουσική που ακούγεται στις συγκεντρώσεις, στο ντιζάιν, στις οπτικές-αισθητικές ταυτότητες της εξωστρέφειας. Αυτή η Αριστερά πατάει αµήχανη, αναποφάσιστη στην αισθητική κληρονοµιά του ’60, στους παιάνες του Θεοδωράκη, στις µεταπολιτευτικές τσιµινιέρες του Λοΐζου, ίσως και στα Carmina Burana του ΠΑΣΟΚ, για να απευθυνθεί σε έναν κόσµο που αγνοεί καθολικά, ιδρυτικά, και τον Θεοδωράκη και τον Λοΐζο και το ΠΑΣΟΚ. Ακόµη και στα σπίτια τους, οι γονείς τους άκουγαν Πινκ Φλόιντ, Clash και Γιάννη Αγγελάκα.

Αναφέροµαι στους γεννηθέντες χονδρικά µετά το 1985-90, στις γενιές που µεγαλώνουν µε καταναλωτισµό, Χρηµατιστήριο, δάνεια, SUV, ευρωκύπελλα και ολυµπιακή µέθη, και µετά αθυµία, έκρηξη, πτώχευση, µεγάλη ύφεση, διαρκής κρίση. Αυτές οι γενιές βαφτίστηκαν και σερφάρουν σε µια παγκοσµιοποιηµένη αισθητική µε τοπικά χαρακτηριστικά, µε πορώδη σύνορα, που περιλαµβάνει το χιπ χοπ, µαζικό και λαϊκό, Erasmus, social media, υπερεπικοινωνία, µοντέρνες αναβιώσεις του ρεµπέτικου και του δηµοτικού, περφόρµανς δρόµου, νεοκαφενεία και χιλιάδες θεατρικές και µουσικές σκηνές. Ενσωµατώνονται όλα αυτά στην αισθητική και την επικοινωνία, την πολιτική εν τέλει της Αριστεράς;

Καταλαβαίνει ότι ο ήρωας του antifa, ο Πέτρουλας και ο Λαµπράκης των καιρών µας, είναι ο καλλιτέχνης του χιπ χοπ Παύλος Φύσσας από την Αµφιάλη; Φοβούµαι πως όχι, τουλάχιστον όχι όσο χρειάζεται. ●

Διαβάστε ακόμη

Βία κατά των γυναικών: Τι είναι το Risk Tool που θα κρίνει την επικινδυνότητα των κακοποιητών - Χιλιάδες καταγγελίες μέσα στο 2024

Νέα καταγγελία για το 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο: Στρατιώτης πέθανε έπειτα από επέμβαση – Αμέλεια καταγγέλλει η οικογένειά του

Παρανάλωμα του πυρός η μεγαλύτερη παραγκούπολη της Μανίλα - Συνταρακτικό βίντεο

Μίλτος Πασχαλίδης: «Αν αρχίσουμε να κάνουμε λογοκρισία, αυτό είναι ένα πηγάδι που δεν έχει πάτο»