Αύρα Γρηγορίου άδικα αυτοπυρπολήθηκες. Δεν είχες ψωμί; Ας έτρωγες παντεσπάνι…

Αύρα Γρηγορίου, αυτοπυρπολήθηκες, γιατί; Δεν είχες ούτε να φας;… Δεν είχες ψωμί; Ας έτρωγες παντεσπάνι…

Γράφει ο Αλμπέρ Καμί στις πρώτες κιόλας αράδες του βιβλίου του Ο Μύθος του Σισύφου: «Υπάρχει ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: η αυτοκτονία. Αν κρίνουμε πως η ζωή αξίζει να τη ζει ή να μην τη ζει κανείς, απαντούμε στο θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας»...

Την περασμένη εβδομάδα, ανάμεσα στα μελτέμια που έρχονταν, στον καύσωνα που τελούσε εν αποδρομή, τις παιδοκτονίες και τα κυβερνητικά εγκλήματα, ενέσκηψε και μια είδηση που προξένησε έκπληξη στην αρχή, ντροπή μετά και βαθιά θλίψη στο τέλος.
Μια γυναίκα- δημοσιογράφος στον επαγγελματικό της βίο- έβαλε τέλος στη ζωή της με έναν επώδυνο τρόπο: αυτοπυρπολήθηκε!

Μάρτυρες, που παρακολούθησαν το τελετουργικό της αυτόβουλης μετάβασης στον θάνατο, υποστηρίζουν ότι άκουσαν την αυτόχειρα να λέει: «… δεν είχα ούτε να φάω»! Την εποχή που οι ναοί της υπερκατανάλωσης, τα super market, ξεχειλίζουν από φανατικούς πιστούς ακόμα και τις Κυριακές, στην εποχή που τα σκουπίδια στις γειτονιές είναι ικανά να σιτίσουν ολόκληρα χωριά της υποσαχάριας Αφρικής, ένας άνθρωπος στην Ελλάδα της Δύσης «δεν είχε ούτε να φάει»! Κραυγή αγωνίας; Βίαια ριπή στη σιωπηλή ραστώνη του θέρους και μια λάμψη διαμαρτυρίας; Μπορεί!

Ο Πρωθυπουργός, όμως, ψύχραιμος και φιλομειδής (όπως συνήθως) απάντησε στα ερωτήματα του άριστου γραφιά Δημήτρη Δανίκα (ακόμα μια αγιογραφία) στο έντυπο «Πρώτο Θέμα» και για μια ακόμα φορά δήλωσε άγνοια: Ερώτηση του δημοσιογράφου: Εγώ λαμβάνω χειρότερα από αυτά. Οργή, θυμό (σ.τ.σ. προηγείται απάντηση για την άνοδο των τιμών και την ενέργεια). Απάντηση του Πρωθυπουργού: «Δεν το ξέρω αυτό… […] η καλύτερη απάντηση στα συναισθήματα τα οποία εσύ περιγράφεις είναι να στρωθούμε στη δουλειά»... Τι να σχολιάσεις;

Η αυτοπυρπόλυση είναι, στην κυριολεξία, η πράξη με την οποία κάποιος βάζει φωτιά στον εαυτό του, όμως η μεταφορική σημασία της είναι σπουδαία και ενέχει έντονες ιστορικές και πολιτιστικές συνδηλώσεις θυσίας για έναν σκοπό: να διαμαρτυρηθεί κραυγάζοντας ο αυτόχειρ! Η αυτοπυρπόλυση θεωρείται, και είναι, μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας (και) στη Δύση κι' όχι μια απλή αυτοκτονία. Οι αυτοπυρπολούμενοι περιβάλλονται με την αίγλη του μάρτυρα. Η Αίγλη του Ζαππείου, ήταν ο χώρος όπου σκοτείνιασε το κλέος- κυρίως- μιας επίπλαστα επιτυχημένης Κυβέρνησης· δίχως αμφιβολία! Όταν ένας άνθρωπος «κραυγάζει» μέσα από τις φλόγες ότι πεινάει προς σε εκείνους που αδυνατούν ακόμα και να μιλήσουν ή να κινθούν από το Μεγάλο Φαγοπότι, έ κάτι σάπιο υπάρχει σε τούτο τον τόπο…

Κραυγή και ψίθυρος...

Ο Στέφαν Τσβάιχ, ο διάσημος αυστριακός συγγραφέας και η σύζυγος του Λόττε, αυτοκτόνησαν το 1942 «απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης»· η αυτοκτονία-κραυγή διαμαρτυρία τους, ακούστηκε σε ολόκληρο τον Κόσμο! Η «ξεχασμένη» δημοσιογράφος Αύρα Γρηγορίου αυτοπυρπολήθηκε απελπισμένη και πεινασμένη… Η κραυγή της έγινε ψίθυρος σε μια Ελλάδα που (σε κάποιο ποσοστό της) νοιάζεται για το αν θα βρει ξαπλώστρα στην Ψαρού, για το τι ώρα ανοίγουν τα Lidl την Κυριακή… Και η φωτιά που έκαψε την δημοσιογράφο έγινε αποκαΐδια γρήγορα σε ένα τόπο που μετράει εκατομμύρια καμένες εκτάσεις παραγωγής οξυγόνου.

Η πνιγμένη από τους καπνούς φωνή της σκεπάστηκε από τη φωνή του Πρωθυπουργού που ομολογούσε: «Εγώ θέλω να κάνω μία τρίτη τετραετία. Αυτός είναι ο στόχος μου και γι’ αυτόν θα αγωνιστώ». Κι αν θα ρωτούσε ο Δημήτρης Δανίκας- δεν το έκανε- για το ότι κάποιοι αυτοκτονούν στην Ελλάδα επειδή πεινούν, η απάντηση από τον υπερόπτη «μονάρχη» δεν θα διέφερε και πολύ από της Μαρίας Αντουανέτας (που όμως δεν την έιπε ποτέ...): «Δεν έχουνε ψωμί; Ας φάνε παντεσπάνι»... 

Ένας άνθρωπος, ένας συμπολίτης μας, εξέφρασε με ακραίο τρόπο την ένδειά του δείχνοντας συγχρόνως τον πλούτο του, σε μια χώρα που οι «πολλοί» στερούνται κρίσης, διαθέτουν περισσεύματα φανατισμού, είναι προικισμένοι με αποθέματα ειρωνείας, στερούνται παιδείας, επαιτούν προσοχής, φυτοζωούν και αναρτούν προσωπικές φωτογραφίες-κολαζ από το Μανχάταν· που θα έδιναν και τη ζωή τους για μια σέλφι στον γκρεμό με τον χαμογελαστό πρωθυπουργό πλάι τους, που θα αυτοκτονούσαν μόνο αν δεν είχαν internet, που ψωνίζουν παντόφλα από την «Αιόλου» και το όνειρό τους είναι να φορέσουν Birkenstock και να σεργιανίσουν στα Ματογιάννια… Πού θα έσπευδαν με ενθουσιασμό να φωτογραφιστούν δίπλα στην καιόμενη πεινασμένη γυναίκα...
Άδικα έσβησε η Αύρα σου στις φλόγες καλή συνάδελφε. Στη χώρα της καθημερινής απέραντης πυρκαγιάς ποιος να προσέξει μια ταπεινή εστία διαμαρτυρίας;