Από τον Νταλάρα στον Σουμάχερ μια Μαύρη Τρύπα δρόμος…

Τι σχέση έχει ο Νταλάρας με τον Σουμάχερ; Απολύτως καμιά. Η Μαύρη Τρύπα; Απλά κι υπομονετικά περιμένει…

Αλήθεια, τι παράξενη ατμόσφαιρα επικαιρότητας είναι αυτή που ανασαίνουμε και με τι ευτελή αέρια γεμίζουμε τα πνευμόνια του νου μας; Το οξυγόνο των σοβαρών ειδήσεων, ολοένα και λιγοστεύει και το άζωτο της ανοησίας επικαλύπτει τον αέρα που δηλητηριάζεται από το διοξείδιο του άνθρακα των φαιδρών της εποχής μας…

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά το «έμπα» του 21ου αιώνα και τι απασχολεί κάποιους (πολλούς ή λίγους δεν έχει σημασία) σήμερα; Το τι είπε ο τραγουδιστής Νταλάρας, το τι απάντησε η παρουσιάστρια Σίσσυ Χρηστίδου, ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία, ποιος σκότωσε τον Όλιβερ στην Αράχωβα, πώς χυλώνουν οι φακές, πώς πέρασαν οι ΣΥΡΙΖαιοι στο «συνέδριο» των Σπετσών, αν θα χιονίσει Γενάρη μήνα, αν θα ψηφίσουμε «επιστολικά» στις εκλογές που θα έρθουν σε τέσσερα χρόνια…

Κι ακόμα, μένουμε ενεοί όταν διαβάζουμε (κάποιοι): «τρανς (διεμφυλικός, αυτός δηλαδή που αντιλαμβάνεται το φύλο του διαφορετικά από το φύλο που του προσδιορίστηκε κατά τη γέννηση) ανακάλυψε πως είναι πέντε μηνών έγκυος, όταν πήγε στο χειρουργείο για να κάνει επέμβαση μαστεκτομής»! Και θα γεννήσει ως μητέρα και αμέσως θα καταχωρηθεί από το Ληξιαρχείο σαν πατέρας… Ασήκωτη, πραγματικά η καθημερινότητά μας στα χρόνια που αντέχουν- ακόμα- το βάρος του σαρκίου μας.

Κι από την άλλη, ο φίλος μου ο Σαράντος αντιμάχεται με πάθος τον θάνατο, χτυπημένος από βαριές κι ανίατες ασθένειες, κι ο Χάρος τρομάζει. Και δεν είναι ο μόνος· πλάι του ξιφουλκούν με την σκληρή, αδυσόπητη μοίρα δικοί του άνθρωποι. Και δεν είναι οι μόνοι. Γύρω μας πόλεμος και συμφορά και θρήνος και φόνοι και το παράθυρο του χειμώνα να μπάζει απονιά.

Κι όλοι τούτοι, όλοι εμείς, σωματίδια που αιωρούνται στο απέραντο σύμπαν της πλαδαρότητας που μας περιβάλλει. Κι η Μαύρη Τρύπα περιμένει ορθάνοιχτη υπομονετικά. Κι από τη Μαύρη Τρύπα τίποτα δεν γλυτώνει: ούτε ρομαντικοί «Νταλάρες», ούτε ευτελή «Πρωινάδικα», ούτε αφελείς παρουσιάστριες, ούτε «αήθεις δημοσιογράφοι στερούμενοι αρχών», ούτε ομόφυλα ζευγάρια, ούτε αμφίφυλα, ούτε Εκκλησία, ούτε πολιτικοί, ούτε πολίτες με καμένη σκέψη και νόηση. Όλα κονιορτός! Οι κακόχυμοι καρποί της εποχής μας κάποτε θα σαπίσουν και θα χαθούν στη χωματερή της λήθης. Σίγουρα.

Και οι αμάθητοι κι ασπούδαχτοι από τις διδαχές του παρελθόντος κι οι έμπειροι από το χρυσοκάνθαρο παρόν κι οι «δεν βαριέσαι κάτι θα κάνουμε κι εμείς» κι οι μυαλοπώληδες κι οι μίζεροι κι οι βλάσφημοι κι οι ανύπαρκτοι που αποκτούν οντότητα «τιποτίζοντας» και οι σεμνοί και οι ενάρετοι και ο πλούσιος ή ο πένης, ο βασιλεύς ή ο στρατιώτης, ο δίκαιος, ή ο αµαρτωλός, όλοι στην ίδια Τρύπα. Τη Μαύρη!
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί η ζωή, από πάνω, θα συνεχίζεται μέχρι η Γη να παραδοθεί κι αυτή στη Μαύρη Τρύπα του πολιτισμού.

Και τι αφήνουμε πίσω μας; Σε τούτο τον τόπο που τ’ αγάλματα μας κρυφοκοιτάζουν και γελούν; Κακά τα ψέματα, σε τέτοιες εποχές πλαδαρότητας, μαλθακότητας, αδράνειας, ανούσιας συνουσίας με το μάταιο, οδήγησαν κάποιους «Εφιάλτες» να «πουλάνε» κρυφά μονοπάτια των Θερμοπυλών στους Μήδους, κάποιους μίσθαρνους να ανοίγουν Κερκόπορτες για να περάσουν οι αλλόφυλοι και κάποιους δωσίλογους να συνεργάζονται με τους κατακτητές.

Και τι κάνουμε; Τίποτα, απλά παρακολουθούμε από μακριά και καγχάζουμε με τα χάλια μας. Κι αντί να κάνουμε έστω μια προσπάθεια να υπερβούμε τον πλαδαρό εαυτό μας, το μόνο που συχνά υπερβαίνουμε είναι τα όρια ταχύτητας στους λερούς, ασήμαντους δρόμους της ζωής μας, κομπάζοντας πως είμαστε νέοι «Σουμάχερ»· λησμονώντας- ηθελημένα ή αθέλητα- την τραγική κατάσταση του Σουμάχερ, αλλά και τη δική μας… Και η Μαύρη Τρύπα έρχεται με φόρα!