Γράμμα σε φίλο Ουκρανό: Μια Φόνισσα, ένας γελωτοποιός και όλοι οι χαμένοι πόλεμοι για την Ελλάδα που παραδίδεται

Κάποτε νοιώθεις την ανάγκη να γράψεις σ' ένα φίλο, σ' ένα «φίλο» Ουκρανό... Και τι του γράφεις; Για μια μυθιστορηματική Φόνισσα, για έναν γραφικό γελωτοποιό και για πόλεμο. Τι άλλο;

Φίλε μου αγαπημένε, Ταράς*, δεν σου γράφω για να σου χαλάσω την αταραξία της ψυχής σου, σου γράφω για να σου πω τα δικά μας, εδώ στο φως… Εσύ δεν ήσουν που κάποτε έγραψες: «Οι μέρες περνούν… οι νύχτες περνούν. Οι σκέψεις αποκοιμήθηκαν, η καρδιά κοιμάται… Ζεις ψυχή μου;». Ε, λοιπόν το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Ζεις ψυχή μου; Σιωπή!

Οι ειδήσεις, μας ψεκάζουν με κίτρινη ώχρα: Ανοίγει το δελτίο με τη «μάνα» που περνάει και μας σκοτεινιάζει με το ερεβώδες βλέμμα και την ασάλευτη ψυχή και ακολουθούν τα συμπαρομαρτούντα… Και ξοπίσω της, ένας όχλος ειδημόνων με σαρδόνια χαμόγελα που αφήνουν να ξεγλιστρήσει ένα σοβαρό: «Το είχα πει εγώ»· ένας όχλος Φαρισαίων πρωταγωνιστεί στον μικρόκοσμό του και ένα σμάρι «καθημερινών νοικοκυραίων» - θηρίων λιμασμένων για αίμα και σάρκα παρακολουθεί με τις εκκρίσεις των σιελογόνων αδένων ανεξέλεγκτες. Και τα σημαντικά γκρεμίζονται στο χάος των ασήμαντων, που πασχίζουν για μια ανάσα επιφάνειας πριν επιστρέψουν στο βυθό τους...

Το δελτίο ειδήσεων συνεχίζεται. Μας ταξιδεύει στην πατρίδα σου Ταράς. Κι εμείς φυτεμένοι μπροστά στις οθόνες, σκοτώνουμε την ώρα μας, αφού χάσαμε τον δρόμο για τα ανικανοποίητα οράματά μας. Υπερκορεσμένοι, αδιάφοροι και ταυτόχρονα πάν-κενοι προσπαθούμε να γεμίσουμε το αδειανό της ψυχής μας, γευόμενοι χιλιάδες σκοτωμούς… «Κοιτάζω απαθώς το φως Και δεν υπάρχουν δάκρυα ούτε γέλιο», δικό σου κι αυτό Ταράς…  Ποιο φως να κοιτάξω; Είναι να ανοίγεις φως;  

Και τρίτη είδηση πια, ό,τι μας τρόμαξε κι ό,τι μας φυλάκισε για μήνες πολλούς. Αρρώστια ήταν.
«Η αιχμαλωσία είναι τρομερή! Είναι δύσκολο μέσα της. Το να ζεις στην ελευθερία – και να κοιμάσαι - είναι πιο τρομερό».
Και κοιμηθήκαμε Ταράς. Κοιμηθήκαμε και φάγαμε πολύ ό,τι μας ταΐσαν για την πανδημία του κόσμου την αγιάτρευτη… Κι ο κορονοϊός που περνάει και φεύγει σιγά σιγά κι ο θάνατος και η ζωή γίνονται ένα «τοτε»… Όμως οι «πολιτικοί ιοί» παραμένουν, Ταράς. Παραμένουν και μεταδίδονται! Κι ακόμα κι ένας πρωτοετής της «πολιτικής ιατρικής» γνωρίζει πως γεννήτορες των ιών αυτών είμαστε όλοι και πως μόνο αν οι ιοί αυτοί αποβληθούν οριστικά από το εθνικό μας σώμα μπορούμε να ελπίζουμε σε αναρρώσεις και αναγεννήσεις.

Σε ζαλίζω Ταράς… Να, για να γελάσουμε λίγο, μας ήρθε καινούργια εκπομπή της Κυριακής το βράδυ. Και ακούσαμε ό,τι λέει ο Έλληνας ο αν-ορθόδοξος στα καφενεία και στα γήπεδα στο τέταρτο των ημιχρόνων: Για τη βότκα το λιπαντικό και τα βρακιά και τον βιαστή και πολύ ταράχτηκαν οι Εικονομάχοι των καιρών μας και μαύρισε η ψυχή τους, που τα ‘κούσαν. Και γέμισε πια το ψυχικό κενό των «άλλων», των διανοητικά αναπήρων των βουλιμικών για καλαμπούρι και σαρκασμό, με χορατά και χάχανα. Και την άλλη μέρα τα είπαν ένα χεράκι σ’ εκείνους τους μελαγχολικούς – ρομαντικούς που στέναζαν νομίζοντας πως ο φασισμός είναι πια στη φυλακή…

Κατάλαβες Ταράς; Κι αν δεν κατάλαβες να σου πως τότε που ζητούσες όταν πεθάνεις να σε θάψουν στην Ουκρανία, ε δεν υπάρχει χώμα για σένα πια, η αλήθεια έχει πιάσει πολύ τόπο, θαμμένη στα ερείπια κι ο Δνείπερος αγριωπός κυλάει.
«Νεκροί» όλοι μας Τάρας, με ψυχές άνυδρες και σκοτεινές, που αναζητούν τον καθαγιασμό από τη σκληρή τιμωρία και τη λύτρωση της Φόνισσας, του σύγχρονου κοινωνικού μυθιστορήματος της εποχής μας· αναζητούν χαραμάδα φωτός από τον πνευματικά ακρωτηριασμένο λόγο ενός γελωτοποιού της εποχής μας· απεγνωσμένα γονατίζουν οι ψυχές μας κάτω από τους τηλεοπτικούς νεκρούς της πατρίδας σου, Τάρας και αποσπώνται από τη δική τους σκοτεινή πραγματικότητα: Για σκέψου να μην έχουμε λεφτά για διακοπές αυτό το καλοκαίρι… Συνέχισε τον ατάραχο ύπνο σου Ταράς. Κι εμείς πλάι σου…
*Ο Ταράς Σεβτσένο είναι ο εθνικός ποιητής της Ουκρανίας