Gizmo Varillas στο ethnos.gr: «Όταν έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου»

Η μουσική του ακτινοβολεί ζεστασιά, συναίσθημα και υφή – από εκείνη την ιδιαίτερη αίσθηση που σε τυλίγει σαν καλοκαιρινό αεράκι και σε συνοδεύει πολύ μετά την τελευταία νότα. Είτε επιλέγει να τραγουδήσει στα αγγλικά είτε στα ισπανικά, ο Gizmo Varillas δημιουργεί εδώ και χρόνια τραγούδια που ξεπερνούν τα σύνορα και τις γλώσσες. Μελωδίες που απευθύνονται κατευθείαν στην ψυχή και την καρδιά. Με τέσσερα στούντιο άλμπουμ στο ενεργητικό του, ο Ισπανός καλλιτέχνης που έχει βάση το Ηνωμένο Βασίλειο έχει διαμορφώσει έναν ήχο πλούσιο σε ρυθμό και φως. Ενα μείγμα folk, pop, world και κινηματογραφικών επιρροών, που δεν ζητά απλώς να τον ακούσεις, αλλά να τον αισθανθείς.

«Η αγάπη μου για τη μουσική ξεκίνησε κάπως τυχαία. Ο γείτονας του πατέρα μου στην Ισπανία ήταν καθηγητής κλασικής κιθάρας, οπότε ρώτησα αν μπορούσα να κάνω μαθήματα όσο έμενα εκεί. Αργότερα, όταν επέστρεψα στο Κάρντιφ ως έφηβος, μπήκα σε μερικά ska και punk συγκροτήματα – γράφαμε τραγούδια μαζί, απλώς για διασκέδαση. Όμως η πρώτη φορά που έγραψα κάτι δικό μου ήταν στα είκοσί μου, όταν έπιασα ένα γιουκαλίλι και άρχισα να μετατρέπω τις σκέψεις μου σε τραγούδια. Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια από τότε και η διαδικασία μου δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Εξακολουθώ να προσπαθώ να γράφω από την καρδιά και με μία πολύ προσωπική μου ματιά» αναφέρει, χαρακτηριστικά, ο ίδιος στο ethnos.gr.

Στην ερώτησή μου, αν έπρεπε να εξηγήσει τη μουσική του σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ κανένα τραγούδι του, ο Gizmo Varillas απαντά ότι «Θα έλεγα ότι η μουσική μου ζει κάπου ανάμεσα στο φως και στη σκιά. Είναι συναισθηματική, ρυθμική και γεμάτη χρώμα. Συνδυάζει λατινικούς ρυθμούς, ψυχωμένες μελωδίες, indie ενέργεια και λίγο από την αφηγηματικότητα του folk. Πάντα μ' ενέπνεαν καλλιτέχνες που δημιουργούν τον δικό τους κόσμο. Ανθρωποι, όπως ο Bob Marley, ο Paul Simon, ο Manu Chao και οι Beatles. Αλλά και λιγότερο γνωστοί ρυθμοί από μέρη που έχω ταξιδέψει ή ζήσει. Μεγάλωσα ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, οπότε ο ήχος μου φυσικά έγινε αντανάκλαση αυτής της μίξης – παγκόσμιος, ειλικρινής και λίγο δύσκολο να τον κατατάξεις». 

Ο νέος του δίσκος «The World in Colour»

Ο Gizmo Varillas έχει συμπεριληφθεί στη λίστα με τους «Ones to Watch» για το 2025  από το Record of the Day, ενώ έχει ήδη αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό, τόσο μέσα από την εμφάνισή του, με τον Jack Savoretti στην Αθήνα, όσο και από τις αμέτρητες αναμεταδόσεις των τραγουδιών του στο ελληνικό ραδιόφωνο. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, «The World in Colour», είναι ίσως το πιο πολύχρωμο έργο του μέχρι σήμερα. «Ο τίτλος προέκυψε από τη συνειδητοποίηση ότι η ζωή δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο. Είναι ένα ολόκληρο φάσμα συναισθημάτων και εμπειριών. Τα τελευταία χρόνια ήταν γεμάτα αντιθέσεις για μένα. Θλίψη και ελπίδα, τελειώματα και νέες αρχές. Ήθελα το άλμπουμ ν' αποτυπώσει αυτήν την πλήρη παλέτα συναισθημάτων. Δεν θα περιέγραφα κανένα από τα τραγούδια ως απλώς σκοτεινό ή φωτεινό. Νομίζω ότι όλα περιέχουν έναν συνδυασμό και των δύο. Υπάρχει πάντα μια πιο σκοτεινή υποβόσκουσα, αλλά τελικά η μουσική μου είναι γεμάτη ελπίδα και χρώμα».

Γραμμένο και ηχογραφημένο μέσα σε χρόνια βαθιών αλλαγών – τη μετακόμιση από το Λονδίνο στο Μπράιτον, τον γάμο του και την απώλεια του πατέρα του – το άλμπουμ αποτελεί τόσο μια ηχητική όσο και μια πνευματική αναγέννηση. «Το "Ojos Nuevos" ήταν σημείο καμπής για το άλμπουμ. Το έγραψα την ημέρα πριν φύγει ο πατέρας μου. Μιλά για το να βλέπεις τον κόσμο με "νέα μάτια", ν' αναγνωρίζεις πως ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές υπάρχει πάντα φως. Αυτό το τραγούδι έγινε ο καταλύτης για το αγγλικό κομμάτι "The World in Colour" και για τον τίτλο του δίσκου, που αντιπροσωπεύει την αποδοχή και την εκτίμηση της ζωής μέσα σε όλη την ομορφιά της και τις ατέλειες» σχολιάζει.

Νιώθετε ότι η δημιουργία του σας βοήθησε να καταλάβετε ποιος είστε τώρα; «Απολύτως. Το να γράφω τραγούδια ήταν πάντα ο τρόπος μου να επεξεργάζομαι τα πράγματα. Μετά την πανδημία, ζούσα ακόμη στο Λονδίνο και έφτασα σ' ένα σημείο όπου η σύνθεση είχε γίνει πραγματικά δύσκολη. Ένιωθα κολλημένος, σχεδόν εξαντλημένος. Όταν έγραψα το "Crossroads", συνειδητοποίησα ότι ήταν το υποσυνείδητό μου που μου έλεγε πως χρειαζόμουν αλλαγή. Έπρεπε να ξανασυνδεθώ με τη φύση, να βρεθώ πιο κοντά στη θάλασσα και να ξαναβρώ την ενέργειά μου. Το να γράψω αυτό το τραγούδι μ' έκανε ν' αντιληφθώ τι ένιωθα βαθιά μέσα μου, και τελικά με οδήγησε να μετακομίσω στο Μπράιτον, πριν από τέσσερα χρόνια» απαντά.

Αν ο μπαμπάς σας μπορούσε ν' ακούσει το άλμπουμ, τι νομίζετε ότι θα σας έλεγε; Νιώθετε πως, μέσα από αυτόν τον δίσκο, καταφέρατε κάπως να του πείτε αντίο ή ίσως να τον συναντήσετε ξανά με κάποιον τρόπο;

Ήμουν περίπου στη μέση της δημιουργίας του άλμπουμ όταν πέθανε ο πατέρας μου, και πρόλαβα να του παίξω μερικά κομμάτια, τα οποία του άρεσαν πολύ. Μετά τον χαμό του, το γράψιμο έγινε για μένα ένας τρόπος να διαχειριστώ τη θλίψη. Μετουσιώθηκε σ' έναν διάλογο μαζί του μέσα από τη μουσική – τραγούδια όπως το «Desde el Otro Lado», που σημαίνει «Από την Άλλη Πλευρά», γεννήθηκαν μέσα από αυτήν την ανάγκη. Αφιέρωσα το άλμπουμ σ' εκείνον, και με αυτή την έννοια, θα αποτελεί πάντα ένα κομμάτι του.

Πώς καταλαβαίνετε ότι ένα τραγούδι είναι πραγματικά «έτοιμο» να κυκλοφορήσει και να το μοιραστείτε με τον κόσμο; 

Αυτό είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις. Συνήθως αποφασίζω διαισθητικά, βασισμένος στο ένστικτό μου. Κάποια τραγούδια ολοκληρώνονται μέσα σε μία μέρα και σχεδόν δεν αλλάζουν καθόλου μετά, όπως το «Ojos Nuevos». Άλλα χρειάζονται μήνες και περνούν από πολλές εκδοχές μέχρι να βρουν την τελική τους μορφή. Προσπαθώ να μην το αναλύω υπερβολικά. Όταν ένα τραγούδι νιώσει συναισθηματικά ολοκληρωμένο —όταν το ακούω ξανά και εξακολουθώ να νιώθω κάτι αληθινό— τότε συνήθως ξέρω ότι είναι έτοιμο.

Τι σας βοηθά να ξαναβρίσκετε την έμπνευσή σας, όταν νιώθετε «άδειος» μετά την κυκλοφορία ενός άλμπουμ;

Η δημιουργία κάθε δίσκου έχει τον δικό της φυσικό ρυθμό. Τα τελευταία δύο χρόνια, επικεντρώθηκα στις περιοδείες και στις κυκλοφορίες singles, κάτι που μου έδωσε μια απόσταση από τη δημιουργική διαδικασία. Αυτή η παύση, στην πραγματικότητα, με βοηθά. Καθαρίζει το μυαλό μου και με κάνει να νοσταλγώ το γράψιμο. Όσο κι αν αγαπώ τις ζωντανές εμφανίσεις, πάντα ανυπομονώ να επιστρέψω στο στούντιο. Οι συναυλίες με γεμίζουν ενέργεια και ιδέες, κι έτσι, όταν επιστρέφω στο σπίτι, νιώθω ανανεωμένος και έτοιμος να δημιουργήσω ξανά.

Η περιοδεία σας είναι σχεδόν sold out σε όλη την Ευρώπη. Πώς διαχειρίζεστε την ενέργεια του κοινού κάθε φορά;

Είναι πραγματικά απίστευτο. Κάθε κοινό έχει τη δική του προσωπικότητα, και αυτή η ενέργεια με τροφοδοτεί. Προσπαθώ να παραμένω προσγειωμένος, να ξεκουράζομαι όσο μπορώ ανάμεσα στις συναυλίες, να διαλογίζομαι πριν ανέβω στη σκηνή, αλλά τη στιγμή που ανάβουν τα φώτα, η αδρεναλίνη αναλαμβάνει τα πάντα. Το να βλέπω ανθρώπους να συνδέονται με τραγούδια που γεννήθηκαν στο δωμάτιό μου είναι μια σχεδόν ονειρική εμπειρία. Μου θυμίζει ακριβώς γιατί κάνω αυτό που κάνω.

Η συναυλία στο Gagarin 205, το Σάββατο 25 Οκτωβρίου, είναι η πρώτη σόλο εμφάνιση στην Αθήνα. Τι σας αγχώνει και τι σας ενθουσιάζει περισσότερο;

Είμαι ενθουσιασμένος που επιτέλους θα φέρω ολόκληρο το σόου στην Αθήνα. Το ελληνικό κοινό είναι απίστευτα θερμό και εκφραστικό — τραγουδά, χορεύει και δίνει πίσω τόση ενέργεια. Αυτή η αλληλεπίδραση μετατρέπει τη συναυλία σε γιορτή. Υποθέτω πως το μόνο που με αγχώνει είναι η επιθυμία μου να τους προσφέρω την καλύτερη δυνατή εμπειρία. Αλλά μόλις ανέβω στη σκηνή, το άγχος συνήθως μετατρέπεται σε καθαρή χαρά.

Υπάρχει κάτι στην ελληνική κουλτούρα ή μουσική που σας εμπνέει;

Φυσικά. Πιστεύω ότι μας συνδέει ένα κοινό μεσογειακό πνεύμα. Μια αγάπη για τον ρυθμό, τη μελωδία και την αφήγηση ιστοριών. Υπάρχει τεράστιο βάθος και συναίσθημα στην ελληνική μουσική, και αυτό το νιώθω πολύ έντονα. Κάθε φορά που έρχομαι εδώ, αισθάνομαι μια βαθιά οικειότητα, σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου.

Σε αυτή την περιοδεία συνεργάζεστε με τον Samer Al-Sharawi στο μπάσο και τον Davide «Dado» Pasqualini στα ντραμς και στα κρουστά. Τι είναι αυτό που σας ενώνει δημιουργικά;

Και οι δύο καταλαβαίνουν τη μουσική μου σ' ένα βαθύτερο επίπεδο. Συναισθηματικά και ρυθμικά. Υπάρχει μια πραγματική αίσθηση εμπιστοσύνης ανάμεσά μας, κάτι που μας επιτρέπει να πειραματιζόμαστε ελεύθερα. Συνεχώς προσαρμόζουμε και εξελίσσουμε το live, ώστε να παραμένει φρέσκο και ζωντανό για το κοινό. Ο Samer φέρνει στο μπάσο μια απίστευτη διαίσθηση και ενέργεια, ενώ το παίξιμο του Dado προσθέτει ψυχή και κίνηση σε κάθε κομμάτι. Και φυσικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα ακουγόταν τόσο καλά χωρίς τον ηχολήπτη μας, τον Patric Marcel Pappenberg, που φροντίζει κάθε βραδιά ο ήχος να είναι άψογος σε κάθε χώρο που παίζουμε.

Για το τέλος, αν η ζωή σας μέχρι τώρα ήταν ένας λευκός καμβάς, ποια χρώματα θα κυριαρχούσαν και ποια λείπουν ακόμη; 

Κάθε φορά που είμαι σε περιοδεία, νιώθω τριγυρισμένος από ζεστασιά και ενέργεια, οπότε φαντάζομαι πως ο πίνακας θα ήταν γεμάτος αποχρώσεις βαθύ κόκκινου. Θα χρειαζόταν όμως και πράσινα, για την αγάπη μου προς τη φύση, και μπλε για τη θάλασσα… γιατί είμαι ο Hijo del Mar, τελικά. 

Διαβάστε ακόμη

Αυτά είναι τα πρόσωπα που αναζήτησαν περισσότερο οι Έλληνες στη Google - «Πρωτιά» για την Klavdia

Είναι επίσημο: Η Netflix εξαγοράζει την Warner Bros για αστρονομικό ποσό

Παράνομες συνταγογραφήσεις με κέρδη πάνω από 100.000 ευρώ: Τρεις συλλήψεις - Η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ

Έφηβος εξομολογείται πώς κατέληξε να κάνει 11 γραμμαρία κεταμίνης τη μέρα στα 13 του