Ιωάννης Παπαζήσης στο ethnos.gr: «Η τεχνολογία προχωρά τόσο γρήγορα που με ανησυχεί πού θα φτάσει»

Με συνέπεια, ευαισθησία και βαθιά αγάπη για το θέατρο, ο Ιωάννης Παπαζήσης έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να ξεχωρίσει όχι μόνο για το ταλέντο και την ερμηνευτική του αλήθεια, αλλά και για τον τρόπο που προσεγγίζει κάθε ρόλο με σεβασμό, πειθαρχία και εσωτερική αναζήτηση. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που δεν επιδιώκουν απλώς την επιτυχία, αλλά τη συνεχή εξέλιξη, που αναζητούν τη δημιουργία μέσα από την αμφιβολία, την παρατήρηση και την αλήθεια του ανθρώπου.

Ειλικρινής, ευθύς και στοχαστικός, μιλάει χωρίς ωραιοποιήσεις, με μια ώριμη γαλήνη που μόνο τα χρόνια εμπειρίας —και αυτογνωσίας— μπορούν να φέρουν. Ο λόγος του κουβαλά την ευαισθησία του καλλιτέχνη, αλλά και τη σταθερότητα του ανθρώπου που έχει πια συμφιλιωθεί με τον εαυτό του.

Με αφορμή τη νέα του θεατρική συμμετοχή στην παράσταση «Αλεξάνδρεια» που ανεβαίνει τον Νοέμβριο στο Παλλάς, αλλά και τη συνέχεια της τηλεοπτικής επιτυχίας «Ο Γιατρός», ο Ιωάννης Παπαζήσης μιλάει στο ethnos.gr για τη δημιουργία, την εξέλιξη του ανθρώπου και του καλλιτέχνη, την πατρότητα, την τεχνολογία και τη σημασία του να μένεις «άδειος» για να μπορείς να γεμίζεις ξανά.

Τι κρατάτε από το φετινό καλοκαίρι και με τι σκέψεις μπαίνετε στο φθινόπωρο;

Από το φετινό καλοκαίρι κρατάω τα απλά, αλλά ουσιαστικά πράγματα. Το ότι είμαι ακόμα εδώ, καλά, και πέρασα όμορφα. Έκανα κι ένα υπέροχο ταξίδι στο εξωτερικό. Αγαπώ πολύ τα ταξίδια, με γεμίζουν κάθε φορά. Δεν είμαι αχάριστος. Νιώθω ευγνωμοσύνη που ζω, που αγαπώ και αγαπιέμαι.

Μπαίνω στο φθινόπωρο με χαρά και θετική ενέργεια. Κάνω πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν. Βρίσκομαι σε μια φάση που θέλω να προσφέρω, αλλά και να μου προσφέρουν. Νιώθω ανοιχτός, τόσο δημιουργικά όσο και συναισθηματικά. Δεν έχω ανάγκη από μεγάλα πράγματα πια, έχω ανάγκη από τα μικρά, τα αληθινά, αυτά που έχουν νόημα.

Τον Νοέμβριο, θα συμμετέχετε στην παράσταση «Αλεξάνδρεια» στο Παλλάς. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι»; 

Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά. Ήταν τρία πράγματα. Το πρώτο ήταν το τηλεφώνημα του Φωκά Ευαγγελινού, τον οποίο είχα δάσκαλο στο Εθνικό Θέατρο. Τον αγαπώ και τον εκτιμώ πάρα πολύ. Η προσέγγισή του, ο τρόπος που μου μίλησε για το έργο, ήταν πραγματικά συγκινητικός. Το όραμά του για την «Αλεξάνδρεια» είναι κάτι μεγάλο, ένα προσωπικό του όνειρο. Ο τρόπος που μου το περιέγραψε, μ' έκανε να το φανταστώ ζωντανά μπροστά μου και εκείνη τη στιγμή είπα κατευθείαν: «Ναι! Θέλω να είμαι μέρος αυτού του έργου». 

Επίσης, ήταν το ίδιο το Παλλάς, η προσέγγιση του Γιάννη Κεντ, αλλά και ολόκληρος ο θίασος, ο οποίος, είναι εξαιρετικός. Εγώ είμαι καλλιτέχνης που προέρχεται περισσότερο από τα μικρά, υπόγεια θέατρα. Δεν έχω ζήσει πολλές εμπειρίες σε τόσο μεγάλες σκηνές, πέρα από την Επίδαυρο, το Ηρώδειο και, κάποτε, το Badminton. Ήθελα, λοιπόν, να ζήσω αυτή τη λάμψη, τη «χλίδα» των μεγάλων σκηνών, τα φώτα, τα σκηνικά, όλη αυτή τη μαγεία. Και νομίζω πως αυτό, μέσα μου, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο.

View this post on Instagram

Εχετε άγχος ότι θα παίξετε σε μια τόσο μεγάλη σκηνή;

Όχι, έχω αποβάλλει ολοκληρωτικά το άγχος από πάνω μου. Μιλώντας πάντα για τη δουλειά μας. Όταν ξεκινούσα, ως νέος ηθοποιός, κουβαλούσα αρκετή πίεση. Είχα μέσα μου μια έντονη ανάγκη ν' αποδείξω τι μπορώ να κάνω. Τώρα πια, αυτό που κάποτε ονόμαζα «άγχος», έχει μετατραπεί σε δημιουργία. Είμαι επαγγελματίας, ξέρω τι θέλω και τι χρειάζεται να κάνω. Δεν βρίσκω κανένα νόημα στο άγχος. 

Η επιθυμία να παίξετε σε μια μεγαλύτερη θεατρική σκηνή έχει να κάνει με την καλλιτεχνική σας εξέλιξη;

Όχι, καθόλου. Εκτιμώ βαθιά όλες τις σκηνές και όλες τις παραστάσεις. Έχω ζήσει υπέροχες στιγμές σε μικρά θέατρα, όπως και σε μεγάλες σκηνές. Για μένα, το πραγματικό «σκαλοπάτι» δεν είναι το μέγεθος της σκηνής, αλλά οι συναντήσεις. Το να δουλεύεις με ανθρώπους που σ' εμπνέουν, που σε πάνε ένα βήμα παραπέρα. Ανθρώπους που συναντάς τη σωστή στιγμή. Πιστεύω ότι αλλάζουμε διαρκώς μέσα μας. Εξελισσόμαστε μέσα από τη δημιουργία. Είμαστε σαν ένα κομμάτι πλαστελίνης που κάθε φορά παίρνει νέο σχήμα, ανάλογα με το ποιος έρχεται να δουλέψει μαζί μας. Είμαστε ένας καμβάς που δεν τελειώνει ποτέ, που συνεχώς εξελίσσεται και προχωρά.

Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι αλλάζουμε ολοκληρωτικά ή απλώς εξελισσόμαστε είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό;

Δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Αυτό που έχω καταλάβει — και, ευτυχώς, το συνειδητοποίησα νωρίς — είναι πως η «λύση» στη ζωή ενός καλλιτέχνη είναι να μην τα βρίσκει όλα. Η αληθινή λύση για μένα θα είναι η τελευταία μου μέρα πάνω στη σκηνή να με βρει με μια μεγάλη απορία, όχι με ένα «κλείσιμο κεφαλαίου». Εκεί, μέσα σε αυτή την απορία, βρίσκεται η δημιουργία. Η τέχνη για μένα δεν έχει ποτέ τελείες. Μόνο ερωτηματικά. Δεν θέλω να φτάνω σε βεβαιότητες. Θέλω να παραμένω ανοιχτός, νέος, «άδειος». Να είμαι κάθε φορά ένας καθαρός καμβάς, έτοιμος να δεχτεί νέα χρώματα, νέες πινελιές. Δεν μου αρέσει να μεταφέρω αυτόματα τις γνώσεις ή τα βιώματα από μια δουλειά στην επόμενη. Φυσικά, ό,τι έχω μάθει υπάρχει μέσα μου, στο υποσυνείδητο, στην εμπειρία. Αλλά προσπαθώ συνειδητά να προσεγγίζω κάθε ρόλο από την αρχή, με καθαρό βλέμμα.

Αυτό το έχετε καταφέρει με σκληρή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια;

Αναμφίβολα. Θέλει σκληρή δουλειά, αυτογνωσία και πολλή παρατήρηση. Πρέπει να παρατηρείς συνεχώς τη δουλειά σου, τους ανθρώπους γύρω σου, τη ζωή. Πάντα ένιωθα πως είμαι ένας παρατηρητής της τέχνης και της ζωής. Έμαθα πολύ γρήγορα πως το στόμα υπάρχει περισσότερο για να τρώμε παρά για να μιλάμε. Μου αρέσει να είμαι πιστός στο επάγγελμά μου, να υπηρετώ πραγματικά αυτό που ζητά ο κάθε σκηνοθέτης, και να το κάνω με σεβασμό, μέσα από τις δικές μου δυνατότητες. Δεν πιστεύω στην «αυτοσκηνοθεσία». Τώρα, για παράδειγμα, βρίσκομαι στα χέρια του Φωκά Ευαγγελινού. Προσπαθώ να φτιάξω αυτό που εκείνος έχει στο μυαλό του, να του δώσω μορφή, προσθέτοντας φυσικά τη δική μου τέχνη, τη δική μου ματιά, αλλά πάντα μέσα στο δικό του όραμα.

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για τον ρόλο που έχετε στην παράσταση;

Υποδύομαι έναν Βρετανό αξιωματικό. Εναν άνθρωπο με απίστευτη ενέργεια. Αυτό που με τράβηξε είναι ακριβώς αυτή η δύναμη που εκπέμπει. Είναι παρών πάνω στη σκηνή, έχει αυτοπεποίθηση, είναι φωτεινός και ταυτόχρονα αδίστακτος. Ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει. Είναι ένας ρόλος γεμάτος ένταση, φως και δράση. Και αυτό, καλλιτεχνικά, είναι πάντα πρόκληση και χαρά μαζί.

Για εσάς, πιο «εύκολος» ρόλος είναι εκείνος που εντοπίζετε κοινά στοιχεία μαζί του ή όταν είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό σας χαρακτήρα;

Θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ, γιατί καμιά φορά χάνoμαι μέσα στις σκέψεις μου. Δεν έχω βρει ποτέ κοινά στοιχεία με κανέναν ήρωα που έχω υποδυθεί. Ποτέ. Δεν θεωρώ, για παράδειγμα, ότι επειδή ένας ρόλος έχει πάθη, θυμό, αδυναμίες ή σκοτάδια, αυτά ταυτίζονται με τα δικά μου. Αυτά ανήκουν στον ήρωα, όχι σε μένα. Όπως σου είπα και πριν, δεν νιώθω πως έχω ακόμη ανακαλύψει πλήρως ούτε την τέχνη μου ούτε τον εαυτό μου. Αυτό προσπαθώ να κάνω συνεχώς.

Φυσικά, υπάρχουν κάποια πιο «εύκολα» στοιχεία, αυτά που λέμε ότι κλέβεις ασυνείδητα ως ηθοποιός — η σωματικότητα, η εκφραστικότητα του προσώπου, το βάθος που δίνεις στους ρόλους σου. Προσωπικά, μου αρέσουν οι ενεργητικοί ρόλοι, οι ρόλοι που φτάνουν στα άκρα. Μου αρέσουν οι επικίνδυνοι ήρωες, αυτοί που κουβαλούν πάθος, φως και καταστροφή μαζί. Αν το καταφέρνω ή όχι, δεν είμαι εγώ αυτός που πρέπει να το κρίνει. Αυτό που ξέρω είναι πως νιώθω πιο κοντά στους ρόλους με ένταση, στους ήρωες που ζουν στα όρια.

Σας έχει τύχει ν' απορρίψετε έναν ρόλο και μετά να το μετανιώσετε;

Ναι, έχει συμβεί. Οχι γιατί δεν μου άρεσε αυτό που είδα τελικά, αλλά γιατί η επιλογή που έκανα τότε δεν μου «βγήκε», ενώ η άλλη —αυτή που είχα αφήσει— αποδείχθηκε σωστή. Δεν μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένο παράδειγμα, αλλά ναι, έχει τύχει να το σκέφτομαι εκ των υστέρων και να λέω: «θα ήθελα να είμαι εγώ σε αυτό το ταξίδι». Όχι γιατί πιστεύω ότι θα το έκανα καλύτερα, αλλά γιατί θα ήθελα να ζήσω τη διαδικασία, να δοκιμάσω εκείνον τον δρόμο. Είναι μια καθαρά εγωιστική σκέψη, το παραδέχομαι.

Το κείμενο της Αλεξάνδρειας μιλάει στο σήμερα; Κι αν ναι, με ποιους τρόπους;

Ναι, και μάλιστα με τρόπους που δεν περίμενα καθόλου. Το ανακαλύπτουμε σιγά σιγά μέσα στις πρόβες — και, ειλικρινά, κάποιες στιγμές ανατριχιάζω. Αν και το έργο κουβαλάει τα «αρώματα» μιας άλλης εποχής, μιας μακρινής γης, μιας ξεχασμένης πατρίδας, είναι τρομακτικά επίκαιρο. Πολλές φορές, καθώς διαβάζουμε το κείμενο, νιώθω πως βρισκόμαστε στο σήμερα.

Μιλάει για τη μετανάστευση, για τη διεκδίκηση, για την εξουσία, για τους ανθρώπους που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μέσα στις συνθήκες της εποχής τους. Κι όλα αυτά, δυστυχώς ή ευτυχώς, αντικατοπτρίζουν απόλυτα όσα συμβαίνουν γύρω μας σήμερα. Είναι ένα έργο συγκλονιστικά επίκαιρο.

Τι είναι αυτό που σας ανησυχεί περισσότερο σήμερα;

Θα προσπαθήσω να μη φανώ κενός, αλλά θα πω την αλήθεια μου. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο δεν έχει να κάνει άμεσα με τη δική μου ζωή, αλλά με τη ζωή που έρχεται. Κυρίως με το μέλλον του παιδιού μου, γιατί είμαι πατέρας. Με φοβίζει πολύ η ταχύτητα με την οποία προχωρά η τεχνολογία και η απομάκρυνση των ανθρώπων από τα πρωταρχικά, συναισθηματικά τους υλικά.

Νιώθω πως απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τη φύση μας ως συναισθηματικά όντα, και αυτό με τρομάζει. Η τεχνολογία προχωρά τόσο γρήγορα, που πλέον δεν μπορώ να υπολογίσω ούτε να φανταστώ πού μπορεί να φτάσει. Αν συγκρίνεις το 2019 ή το 2020 με το σήμερα, το 2025, νομίζω ότι δεν έχουμε ξαναζήσει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας μια τόσο ραγδαία εξέλιξη μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτός ο ξέφρενος ρυθμός είναι που με φοβίζει περισσότερο.

Είστε γενικά άνθρωπος που ασχολείται με την τεχνολογία; Για παράδειγμα, με τα social media;

Όχι, και ίσως γι’ αυτό με τρομάζει τόσο. Δεν κατάφερα ποτέ να συμβαδίσω με την τεχνολογία — ούτε από άποψη, ούτε από επιλογή, ούτε από ικανότητα, θα έλεγα. Και αυτό, ειλικρινά, μου δημιουργεί συχνά προβλήματα στην καθημερινότητά μου. Είμαι από τους ανθρώπους που ακόμα πηγαίνουν στην τράπεζα και περιμένουν στην ουρά. Δυσκολεύομαι ακόμα και με τα e-mail! Τα μόνα πράγματα που έχω μάθει να κάνω είναι ν' ανεβάζω καμιά φωτογραφία στο Instagram ή στο Facebook. Μέχρι εκεί.

Πιστεύετε ότι τα social media είναι ένα δυνατό εργαλείο για έναν ηθοποιό στη σημερινή εποχή;

Αναμφίβολα, ναι — όσον αφορά τη δημοφιλία. Αλλά ως προς τη φύση της υποκριτικής, διαφωνώ εντελώς. Κανένα Instagram ή TikTok δεν μπορεί να σου μάθει να παίζεις. Φυσικά, είναι ένα εργαλείο προβολής. Μπορείς να διαφημιστείς, ν' αποκτήσεις αναγνωρισιμότητα, να δείξεις μια πλευρά σου προς τα έξω. Όμως το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος συχνά δημιουργεί μια εικόνα για τον καλλιτέχνη χωρίς να υπάρχει από πίσω πραγματική δουλειά. Το βλέπω συνεχώς, καλλιτέχνες που αποκτούν μεγάλη προβολή χωρίς να έχουν παράξει ουσιαστικό έργο. Και ξέρεις κάτι; Στο τέλος, όλα αυτά «πληρώνονται» στη σκηνή. Εκεί φαίνεται η αλήθεια. Γι’ αυτό θεωρώ ότι όλο αυτό το φαινόμενο είναι, σε μεγάλο βαθμό, μια φούσκα.

Συμμετέχετε και στην τρίτη σεζόν του «Γιατρού». Τι πιστεύετε ότι έχει αγαπήσει τόσο πολύ το κοινό σε αυτή τη σειρά;

Ξέρεις, για μένα είναι πολύ ξεκάθαρο, γιατί δέχτηκα να συμμετάσχω σε αυτή τη σειρά. Είναι μια δουλειά καθαρά κοινωνικού περιεχομένου. Από τότε που η μυθοπλασία επέστρεψε δυναμικά στην ελληνική τηλεόραση, έγιναν πολλές και διαφορετικές παραγωγές. Ωστόσο, οι περισσότερες βασίστηκαν στα κλασικά ανθρώπινα συναισθήματα, όπως αγάπη, έρωτα, θάνατο, χωρισμό. Επενδύσαμε για χρόνια σε αυτά τα σίγουρα χαρτιά επιτυχίας, κι αυτό έφερε έναν κορεσμό.

Ο «Γιατρός», αντίθετα, μιλά για την ανθρώπινη ζωή μέσα από ένα καθαρά κοινωνικό και ιατρικό πρίσμα. Είναι μια σειρά που αφορά την πραγματικότητα. Ανθρώπους που αγωνίζονται καθημερινά να σώσουν άλλους ανθρώπους. Τόσο απλά. Μπήκα στη σειρά από τη δεύτερη σεζόν, αλλά την παρακολουθούσα ήδη από την πρώτη. Με απασχόλησε αμέσως, όπως και άλλες πρόσφατες δουλειές που έχω κάνει — ο «Όρκος» και οι «Μαύροι Πίνακες». Το «Κόκκινο Ποτάμι» το αγάπησα βαθιά, αλλά στηριζόταν στα γνώριμα στοιχεία που σου μίλησα νωρίτερα. Αυτά που λέμε, «σαπουνόπερα».

Πλέον όμως, το κοινό —και ειδικά μέσα από τις πλατφόρμες— στρέφεται σε ιστορίες πιο απλές, πιο αληθινές, πιο κοντά στην καθημερινότητα. Οι «Μαύροι Πίνακες», για παράδειγμα, μιλούν για τον θάνατο ενός παιδιού. Εκεί υπάρχει μια βαθιά αναζήτηση. Ο «Γιατρός» μιλά για τη ζωή, για την προσπάθεια, για τη φροντίδα. Νομίζω αυτό είναι που άγγιξε τον κόσμο. Και πιστεύω πως στο μέλλον θα δούμε όλο και περισσότερες σειρές που θα ξεπερνούν τα στενά όρια της κλασικής μυθοπλασίας. Οι γνωστές ιστορίες τύπου «δέκα ξαδέρφια που ερωτεύονται μεταξύ τους» σιγά - σιγά θα τελειώσουν.

Νιώθετε ότι η σύγχρονη ελληνική μυθοπλασία έχει χάσει λίγο το πιο ανάλαφρο, το πιο αισιόδοξο στοιχείο;

Ναι, το καταλαβαίνω απόλυτα και το είπα και προηγουμένως, έστω έμμεσα. Η ελληνική τηλεόραση, παραγωγικά, λειτουργεί πάρα πολύ γρήγορα. Οι ρυθμοί είναι ασφυκτικοί και χρειαζόμαστε συνεχώς νέο υλικό. Αυτό, αναπόφευκτα, μας οδηγεί στα «σίγουρα χαρτιά». Είναι σαν να είσαι στο σπίτι και να σου λένε τελευταία στιγμή «έρχονται φίλοι για φαγητό». Τι θα κάνεις; Θα μαγειρέψεις κάτι γνώριμο, κάτι που ξέρεις πως πετυχαίνει. Έτσι λειτουργεί κι η τηλεόραση πολλές φορές. Οι δουλειές που έχουν πραγματική προετοιμασία, που τολμούν να εμβαθύνουν σε κοινωνικά ή συναισθηματικά ζητήματα, χρειάζονται χρόνο.

Εχουμε απίστευτο ταλέντο σ’ αυτή τη χώρα, αλλά πάσχουμε από χρόνο. Μια μεγάλη παραγωγή, όπως το «Κόκκινο Ποτάμι», χρειάζεται ενάμιση χρόνο προετοιμασίας. Εδώ, συνήθως, οι ηθοποιοί ξεκινούν μ' ένα ή δύο επεισόδια στα χέρια τους, χωρίς ολοκληρωμένο σενάριο. Πιστεύω, ωστόσο, ότι βρισκόμαστε σ' ένα πολύ δημιουργικό μεταβατικό στάδιο. Οι πλατφόρμες, όπως το Netflix, έχουν αρχίσει να επηρεάζουν και τους δημιουργούς και το κοινό και εμάς τους ηθοποιούς. Είμαστε όλοι σε μια φάση αναζήτησης, κι αυτό είναι καλό σημάδι. Νομίζω πως έρχεται φως — δυνατό φως — στη μυθοπλασία τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό το πιστεύω κυρίως όταν συναντώ νέους ανθρώπους με όραμα.

Μου αρέσει να βλέπω καλλιτέχνες που τολμούν, που ονειρεύονται «στο λάθος». Που θέτουν στόχους μεγαλύτερους από τις δυνατότητές τους. Σημασία έχει να ανεβάζεις τον πήχη. Γιατί, όσο πιο ψηλά τον βάζεις, τόσο πιο κοντά φτάνεις σε κάτι πραγματικά καλό. Όπως λένε: «Βάλε στόχο το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια». 

Με τα χρόνια, νιώθετε πιο κοντά στο παιδί που ήσασταν ή στον άντρα που είστε σήμερα;

Νομίζω πιο κοντά στον άντρα που είμαι τώρα — και σ’ εκείνον που πρόκειται να συναντήσω τα επόμενα χρόνια. Νιώθω ότι βρίσκομαι σ’ ένα κατώφλι της ζωής που το απολαμβάνω πραγματικά. Έλεγα και χθες πως δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη ηλικία για μένα. Είναι μια περίοδος που τη γεύομαι με όλο μου το είναι. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο ολοκληρωμένος εσωτερικά. Βλέπω τα βήματα που έχω κάνει, νιώθω το βάρος της διαδρομής μου, την ιστορία που έχω πίσω μου και αυτό με γεμίζει βαθιά. Ξέρεις, τελευταία χρησιμοποιώ συχνά μια φράση του Λεονάρντο Ντι Κάπριο: «Όταν συνειδητοποιείς πως ο δρόμος που έχεις μπροστά σου είναι μικρότερος από αυτόν που έχεις αφήσει πίσω, όλα μέσα σου αλλάζουν». Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Αυτή η επίγνωση σε βάζει σε μια άλλη προοπτική ζωής.

Η πατρότητα σας έχει αλλάξει;

Ναι. Νομίζω πως εκεί βρίσκεται η αφετηρία όλης αυτής της εσωτερικής αλλαγής. Δεν γίνεται η πατρότητα να μη σε αλλάξει. Είναι αδύνατο. Και δεν μιλάω για πρακτικά κομμάτια, για χρόνους ή δυσκολίες. Αυτό που λέω πάντα είναι πως η πατρότητα σου διαλύει το Εγώ. Σου καταρρίπτει την πρώτη εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, εκείνη που βλέπεις στον καθρέφτη. Σε βάζει αυτόματα στη δεύτερη θέση της ζωής σου, και αυτό είναι ένα ισχυρό σοκ. Όμως, είναι και βαθιά λυτρωτικό. Είναι σαν να βγαίνεις για λίγο από τον εαυτό σου και να τον αντικρίζεις απ’ έξω. Καθαρά, χωρίς φίλτρα. Βλέπεις τα λάθη σου, την εγωπάθειά σου, τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές σου. Το παιδί εισβάλλει τόσο δυνατά μέσα στη ζωή σου, που σε αναγκάζει να επαναπροσδιορίσεις τα πάντα. Είναι ένα ξεκαθάρισμα του εαυτού σου. Και αυτό, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα «καλύτερα» ή «χειρότερα», σε πηγαίνει σίγουρα παραπέρα.

Εκτός από την παράσταση και τη σειρά, υπάρχει κάτι άλλο στα σχέδιά σας;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που ετοιμάζονται για τη δεύτερη σεζόν, όπως το «TV Land». Θα προτιμούσα, όμως, να τα αφήσω προς το παρόν να τα παρουσιάσουν οι ίδιοι οι δημιουργοί και να μιλήσω γι’ αυτά όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Διαβάστε ακόμη

Δραματικές ώρες στη Λακωνία: Γυναίκα ανεβαίνει σε ταράτσα για να δώσει φαγητό στην εγκλωβισμένη μητέρα της

Κακοκαιρία Byron: Τι θα γίνει με τον μισθό όσων δεν μπόρεσαν να πάνε στη δουλειά τους

Πανικός στη αεροσκάφος: Φωτιά σε διάδρομο απογείωσης γέμισε με καπνούς Airbus A320 με 180 επιβαίνοντες

Mega deal στα σκαριά στον τομέα της ψυχαγωγίας: Η Netflix κοντά στην αγορά της Warner Bros!