Διονύσης Σαββόπουλος: Από μελωδός της επαναστατημένης νιότης μας, υμνητής της διαρκούς συντήρησης, όμως... Εσαεί δικός μας!

Διονύσης Σαββόπουλος: από μελωδός της επαναστατημένης νιότης μας υμνητής της διαρκούς συντήρησης, αλλά... Εσαεί δικός μας! Σαν κεραυνός σε καθαρό ουρανό ξεσπάει αίφνης η είδηση και σε ταράσσει. «Πέθανε ο Διονύσης Σαββόπουλος»! Πεθαίνουν οι θρύλοι;

Ήμουν παρών όταν έσβησε τα 70 του κεριά, πριν από δέκα χρόνια· το θεώρησα τιμή. Δεκέμβρης του 2014! Πώς πέρασαν τα χρόνια, τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά του Πολιτισμού μας πληθαίνουν…

Μνήμες και ρίγη, κρυφοφυλαγμένα στο σεντούκι των παιδικών χρόνων, θαμμένα- νομίζεις- κάτω από σωρείτες εμπειριών, ορθολογισμών, ακουσμάτων, συγκινήσεων, σκονισμένα, αλλά άσβηστα ωστόσο. Αυτός ήταν ο Νίονιος! Τα παιδικά μας χρόνια, ημών των 60+, η ταραγμένη εφηβεία μας, ημών των στο κατώφλι των 70, η πλαδαρή ωριμότης, ημών των αποχωρούντων, η διαχρονική αξία της αμφισβήτησης των όσων ζήσαμε κι ακούσαμε και μας συγκίνησαν. Τα χρόνια που εξαγόρασε για πάντα η φαντασία μας, τα λέμε παιδικά…

Σε δυο μήνες, ο Διονύσης, που γεννήθηκε στη Σαλονίκη, θα έκλεινε τα 81· πρόλαβε να δει και ν' ακούσει τους ποιητές, δεν πρόλαβε να δει και να θαυμάσει την Ελλάδα, διαφορετική από «γλώσσα τυφλή στην γεωγραφία», την Ελλάδα, αλλιώτικη από «οικόπεδο και αποικία»…
Ο μέγας- λησμονημένος και αδικημένος- ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου του «έδειξε» τον δρόμο κι από εκεί και πέρα ο Διονύσης Σαββόπουλος μόνος ταξίδεψε, με τα τραγούδια για πυξίδα, τη φιλοσοφία και τη μουσική του σκέψη για κουμπάσο και με χάρτη την χαρισματική- διάπλατα ανοιχτή- του προσωπικότητα. Και οι θάλασσες γαλήνεψαν για να περάσει!

Άρχισε ως επαναστάτης...

Άρχισε ως επαναστάτης: βασανίστηκε στη διαβόητη ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας από τους ΕΣΑτζήδες επί Απριλιανής Δικτατορίας. Ως νέος βγήκε στο δρόμο με τη «σημαία» της ΕΔΑ, ως μεγάλος στάθηκε προσοχή κατά την έπαρση της Νέας Δημοκρατίας… Συνέχισε ως αποπροσανατολισμένος ταξιδευτής στην Ελλάδα της ευμάρειας: «Έκανα στροφή προς τη Δεξιά, μπαϊλντισμένος με τον ψευτοπροοδευτισμό της εποχής και την αλαζονεία του».

Αποστράφηκε το ΠΑΣΟΚ: «Το ΠΑΣΟΚ έγινε το καταφύγιο κάθε πληγωμένου εγωισμού. Άσε δε τον λαϊκισμό του. Ήταν τόσο, πού επηρέασε βλαπτικά όλο το πολιτικό σύστημα, όλα τα κόμματα σχεδόν. Πολύς φανατισμός»... Από τότε που αφιέρωνε δίσκους σε κοριτσάκια που μεγάλωναν με αυταπάτες, ο Σαββόπουλος τα είχε γράψει: «Έχει αποτύχει, ας το πάρει σύμπασα η Αριστερά έξαλλα πλήθη, το ποτάμι το "εγώ" του Πασοκά. Ήθελε αλλαγή πάντων των άλλων, δίχως να αλλάξει αυτός κι ήρθε η πληρωμή, πέτρες σκανδάλων, σήψη πάντων προπαντός».

Για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε λέξη: δηλώνει ότι το 2015 ήταν γι’ αυτόν οδυνηρή εμπειρία, αλλά αποφεύγει την πολιτική ανάλυση. Για τη Δεξιά, όμως, και την εκπρόσωπό της, τη Νέα Δημοκρατία είπε αρκετά. Το 2019, όταν κέρδισε τις εκλογές η Νέα Δημοκρατία, ο Νιόνιος δήλωσε ότι ο νέος πρωθυπουργός έχει μπροστά του πολύ δύσκολο έργο και αξίζει υποστήριξης!

Ο Διονύσης Σαββόπουλος «πυρπόλησε» με τους στίχους και τη μουσική του «την ατίθαση νιότη μας» και κάποτε όταν έσβησε τις μηχανές του και προσγειώθηκε στην ελληνική πραγματικότητα, μας έκοψε τα φτερά· αλλά δεν ήταν υποκριτής. Αυτό που πίστευε, αυτό είπε!

Νεφεληγερέτης...

Τον Μάιο του 2023, ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε το «ολίσθημα»: σε συνέντευξή του δήλωσε ότι «ελπίζει σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας» καταλήγοντας: «Οι εποχές έχουν αλλάξει. Μας χρειάζεται μια ωριμότητα»· δεν την έχουμε κι ούτε ποτέ θα την αποκτήσουμε. Την επομένη ο κύριος Πολάκης του (τότε) ΣΥΡΙΖΑ βομβάρδισε: «Άντε χάσου θεραπαινίδα του Μητσοτακεικου!!! ΤΟΛΜΑΣ και μιλάς ακόμα στο όνομα των τραγουδιών που κάποτε είπες… Είσαι λίγος, διεφθαρμένος, επαρχιώτης, εγωπαθής και χαλασμένος!»… Και η κυρία Ακρίτα του (τότε) ΣΥΡΙΖΑ επίσης δήλωσε με τον γνωστό σαρκασμό της: «Η υστεροφημία του ανήκει στον ίδιο. Η αξιολόγηση της ανήκει σε εμάς. Στη γενιά που τον πίστεψε και τον τραγούδησε. Λυπάμαι που δεν έχω ακόμα τον δίσκο να τού τον επιστρέψω»… Ο Διονύσης δεν λυπήθηκε καθόλου… Βομβαρδίστηκε, ο Διονύσης, με χυδαιολογίες και αυστηρή κριτική εξ Αριστερών.

Να προβληματιστούμε;

Πριν από περίπου τρεις δεκαετίες ο Μίκης Θεοδωράκης χρημάτισε υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη! Ποιος; Ο ιδρυτής των Λαμπράκηδων, ο βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και του ΚΚΕ στη Μεταπολίτευση. Ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει την ακεραιότητα και το μέγεθος του Μίκη. Το ότι άνθρωποι της Τέχνης, όπως ο Σαββόπουλος ή ο Μίκης Θεοδωράκης παλαιότερα, που ευαγγελίστηκαν μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, έστριψαν το τιμόνι τους προς τα Δεξιά, πρέπει να μας προβληματίσει. Και οι αφορισμοί του τύπου: «γέρασαν», «τα πήραν» είναι στα πλαίσια της φασιστικής επίλυσης των γρίφων της πολιτικής στον τόπο μας!

Ο Διονύσης ήταν ένας γρίφος, τυλιγμένος σε ένα μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα. Το 1989 είχε γράψει ένα τραγούδι, που έμελλε να τον σημαδέψει και αυτόν και εκείνον που… σημάδευε: «Το Μητσοτάκ»: Το μητσοτάκ, το μητσοτάκ, άνθρωπος μουλιάπας, χαρά Θεού, στίχος παιδιού, στίχος τρελού, του φασουλή μου του κωμικού, με μουσική αντί αντί πολιτική, αντιπολιτική τ’ όνομά μου κι ο δρόμος μου γραμμή, όλο ζικ - ζακ το μητσοτάκ, το μητσοτάκ»… Σχόλιο; Ουδέν!

Κάποιοι, αρκετοί, έχουν γράψει ότι τα περισσότερα τραγούδια του Διονύση ήταν κλεμμένα. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι σκληρός σε ανάρτησή του στο Facebook: «Ο Σαββόπουλος είναι ένας άρρωστος κλέφτης. Άρρωστος. Όλα αυτά που λέτε ότι παλιά έγραφε ωραία τραγούδια και τέτοια, είναι όλα κλεμμένα. Μετά από μελέτη, τείνω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στο έργο του που να είναι δική του». Η συνέχεια είναι συντριπτική για τον Σαββόπουλο. Ο δημοσιογράφος παραθέτει αποδείξεις με στοιχεία, όμως… Τα σκυλιά γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά… Και το «καραβάνι» του Διονύση προχώρησε μέχρι το επέκεινα. Τώρα; Θα τον κρίνει η Ιστορία.

«Φυλλοροεί, φυλλοροεί ολοένα η Ελλάδα. Χάνονται ένας-ένας οι σύγχρονοι μύθοι της, σβήνουν οι εξαίσιες μουσικές τους. Σε έναν τόπο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να συναρμολογήσει τον εαυτό του, η αποχώρηση εκείνων που του έδωσαν πρόσωπο και φωνή, εκείνων που τον ομόρφυναν και τον «εκάλλυναν» δεν είναι μόνο οδύνη- είναι ασφυξία για όσους μένουν, γύμνια για όσους έρχονται»… Κι ο Διονύσης είναι μύθος!

Ο Διονύσης Σαββόπουλος μετέφρασε (ανάμεσα σε πολλά άλλα) το «Wicked Messenger» του Ντίλαν και το μετέτρεψε σε «Άγγελος Εξάγγελος». Τα νέα, χθες βράδυ, δεν ήταν ευχάριστα κι αφού δεν είχαν νέα ευχάριστα να μας πουν, καλύτερα να μην μας έλεγαν κανένα. Μη, μην το πεις οι παλιοί μας φίλοι, μην το πεις για πάντα φύγαν.

«Έφυγε» κι ο Διονύσης και ίσως, τη σκληρή και πικρότατη εκείνη ώρα της αποχώρησης να χαμογελούσε με το ειρωνικό χαμόγελό του, «χαρίεις» όπως πάντα, γνωρίζοντας πως φεύγει αλλά θα μείνει, σίγουρος πως ήταν αλλά είναι και θα είναι! Ο μελωδός της επαναστατημένης νιότης μας… Δικός μας. Εσαεί!