Ελευθερία Μεταξά στο ethnos.gr: «Υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους»

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Καιρός του θερίζειν» από τις εκδόσεις Μίνωας, η αγαπημένη συγγραφέας Ελευθερία Μεταξά μιλά στο ethnos.gr για το νέο της ψυχολογικό θρίλερ, τη δύναμη της μνήμης και τα σκοτεινά μυστικά που αναδύονται από το παρελθόν.

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ένταση, συναίσθημα και ανατροπές, που ταξιδεύει τον αναγνώστη στα χρόνια της ελληνικής δικτατορίας, φωτίζοντας μέσα από μια συγκλονιστική ιστορία το τίμημα της αλήθειας και της σιωπής.

Λίγο πριν την επίσημη παρουσίαση του βιβλίου, τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου στις 19:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Public Συντάγματος, η Ελευθερία Μεταξά μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις, τις αγωνίες και την έμπνεύση πίσω από το έργο της.

Ποια ήταν η πρώτη σπίθα που σας οδήγησε στο «Καιρός του θερίζειν»;

Σε προηγούμενο βιβλίο μου είχα αναφέρει ότι ο Οδυσσέας Γιαβρόγλου έγινε αστυνομικός γιατί ήθελε να εξιχνιάσει τη δολοφονία της μητέρας του, η οποία διαπράχθηκε όταν εκείνος ήταν μόλις δέκα ετών. Τελειώνοντας, λοιπόν, τη συγγραφή του μυθιστορήματος «Το στοιχειό του Αχέροντα» (εκδ. Μίνωας), σκέφτηκα ότι είχε φτάσει η στιγμή να γράψω αυτήν την ιστορία. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το νέο μου βιβλίο «Καιρός του θερίζειν».

Το μενταγιόν της μητέρας του Οδυσσέα είναι το αντικείμενο που ξεκινά τα πάντα. Υπήρξε ποτέ στη δική σας ζωή ένα αντικείμενο-σύμβολο με τέτοια συναισθηματική δύναμη;

Γενικά δεν μου αρέσει να «δένομαι» με αντικείμενα, ωστόσο φυλάω σαν θησαυρό όλα τα γράμματα που είχε γράψει ο γιος μου όταν ήταν μικρός στον Άι Βασίλη και μια κάρτα που μου είχε φτιάξει για τη γιορτή της Μητέρας όταν πήγαινε στο προνήπιο. Τα διαβάζω συχνά και συγκινούμαι πολύ, όταν βλέπω τα γράμματά του -άλλα κεφαλαία κι άλλα μικρά στην ίδια λέξη-, τις ανορθογραφίες του και την παιδική αθωότητα από την οποία ξεχειλίζουν. Τώρα που είναι σχεδόν είκοσι ετών, τον κοιτάζω, θυμάμαι την εποχή που ήταν μικρούλης και τον καμαρώνω, σίγουρη πως αν έχω κάνει κάτι καλά στη ζωή μου, αυτό είναι ο Γιώργης μου.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει σε χαρακτήρες όπως ο Οδυσσέας, που κουβαλούν τραύματα από το παρελθόν;

Αυτό που με γοητεύει σε τέτοιους ήρως είναι ο τρόπος με τον οποίον τα τραύματα του παρελθόντος έχουν καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα και τον ψυχισμό τους, αλλά και η προσπάθειά τους άλλοτε να επουλώσουν αυτά τα τραύματα και άλλοτε να τα καλύψουν απλώς, νομίζοντας πως έτσι θα τα ξεχάσουν. Όταν, όμως, δεν κλείνουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, αυτό έρχεται και μας βρίσκει, δημιουργώντας πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα.

Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε το βιβλίο αυτό από τη σκοπιά της μητέρας του Οδυσσέα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτηκα ποτέ κάτι τέτοιο, ωστόσο μόλις μου δώσατε μια πολύ ωραία ιδέα!

Ο Μάνος και η Έλσα επιστρέφουν. Νιώθετε πως αυτοί οι δύο ήρωες εξελίσσονται μαζί σας;

Ο Μάνος και η Έλσα είναι δύο ήρωες που αγαπώ πολύ, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Τους αισθάνομαι σαν μέλη της οικογένειάς μου, σαν δυο πολύ καλούς μου φίλους, τους έχω δώσει στοιχεία του δικού μου χαρακτήρα. Μπορεί ν' ακουστεί περίεργο, αλλά είναι σαν να μεγαλώνουμε μαζί, να εξελισσόμαστε μαζί, να θέλουμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Για παράδειγμα, εγώ παλιότερα ήμουν πολύ αυστηρή με τους ανθρώπους γύρω μου. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, αυτό αμβλύνθηκε, έχω γίνει πολύ πιο ελαστική και δείχνω περισσότερη κατανόηση. Το ίδιο κάνει και ο Βαρσάμης, ο οποίος υπήρξε κι εκείνος ιδιαίτερα αυστηρός και πιθανόν κάπως απόλυτος.

Πώς αποφασίσατε να τοποθετήσετε την ιστορία στην εποχή της Δικτατορίας;

Την ιδέα για το ιστορικό πλαίσιο της ιστορίας μου την έδωσε ο Παναγιώτης, ο γιος μιας φίλης και αναγνώστριας, της Γεωργίας Κατσουράκη. Είχαμε συναντηθεί πριν από αρκετό καιρό σε κάποια παρουσίαση και με ρώτησε αν έχω ποτέ σκεφτεί να γράψω κάτι για την εποχή της Δικτατορίας. Τότε του είχα απαντήσει αρνητικά, όταν όμως οργάνωνα στο μυαλό μου την πλοκή του τελευταίου μου βιβλίου, θυμήθηκα την ερώτηση του Παναγιώτη και αποφάσισα ότι η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος αποτελούσε το ιδανικό φόντο για την ιστορία μου. Έτσι, ξεκίνησα την απαραίτητη έρευνα για να συλλέξω τα στοιχεία που χρειαζόμουν και άρχισα να γράφω. Οφείλω, λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη, για την ιδέα που άθελά του μου έδωσε.

Έχετε στο μυαλό σας το τέλος πριν ξεκινήσετε να γράφετε ή το ανακαλύπτετε μαζί με τους ήρωες;

Το τέλος υπάρχει στο μυαλό μου πάντα από την αρχή. Από τη στιγμή που συλλαμβάνω μια νέα ιδέα, ξέρω τόσο πώς θα τελειώσει όσο και ποιος θα είναι ο ένοχος. Μαζί με τους ήρωες ανακαλύπτω τον τρόπο με τον οποίο θα φτάσει η ιστορία στο συγκεκριμένο τέλος. Αυτό αποδεικνύεται πολλές φορές μια δύσκολη υπόθεση, μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση, αφού συχνά οι ήρωες επιχειρούν να «ξεστρατίσουν» από την πορεία που έχω χαράξει και να με οδηγήσουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Ενίοτε τους αφήνω, για να δω πού θα με πάνε, ακόμα και τότε όμως, με έναν μαγικό σχεδόν τρόπο, καταλήγουμε ξανά στο σημείο που έχω προαποφασίσει.

Πιστεύετε ότι η αλήθεια είναι πάντα λυτρωτική;

Ναι, το πιστεύω. Μπορεί, βέβαια, κάποιες φορές η αλήθεια να πονάει και μάλιστα πολύ, ωστόσο θεωρώ ότι βγάζει ένα βάρος από την ψυχή του ανθρώπου και σίγουρα είναι προτιμότερη από το ψέμα. Σκεφτείτε κάποιον που έχει βασίσει ολόκληρη τη ζωή του σε ένα ψέμα. Πόση αγωνία νιώθει μήπως αυτό αποκαλυφθεί, πόση προσπάθεια καταβάλλει για να μη βγει στο φως η αλήθεια, πόσα ψέματα πρέπει να προσθέσει στο αρχικό, για να κρατήσει την αλήθεια κρυμμένη; Δεν είναι βασανιστική μια τέτοια διαδικασία; Νομίζω πως, ούτως ή άλλως, η αλήθεια κάποια στιγμή αποκαλύπτεται και τότε η κατάσταση είναι απείρως δυσκολότερη. Επομένως, προτιμώ να ζω με αυτήν, ακόμα κι αν είναι επώδυνη.

Ποιο στοιχείο θεωρείτε πως κάνει ένα ψυχολογικό θρίλερ πραγματικά επιτυχημένο;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή για την επιτυχία ενός ψυχολογικού θρίλερ, ωστόσο, πιστεύω πως απαραίτητο στοιχείο είναι η βαθιά ψυχογράφηση των ηρώων (όχι μόνο των πρωταγωνιστών, αλλά και των δεύτερων και τρίτων ρόλων), ώστε να δικαιολογούνται οι πράξεις τους και να γίνονται κατανοητά τα κίνητρά τους. Επίσης, χρειάζεται οπωσδήποτε και η ανατροπή, η οποία ναι μεν θα ξαφνιάσει τον αναγνώστη, θα τον πείσει όμως παράλληλα για την αλήθεια της.

Πιστεύετε ότι το ελληνικό κοινό στηρίζει όσο θα έπρεπε τους Έλληνες συγγραφείς ή εξακολουθεί να εμπιστεύεται περισσότερο τα ξένα ονόματα;

Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια οι αναγνώστες δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης και στους Έλληνες συγγραφείς, ενώ παλιότερα στήριζαν πολύ περισσότερο τους ξένους. Ειλικρινά, θεωρώ ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους ξένους ομότεχνούς τους, ίσως μάλιστα η πένα τους να είναι δυνατότερη από εκείνων. Οι ξένοι απευθύνονται σαφέστατα σε απείρως ευρύτερο κοινό και υποστηρίζονται από ένα ισχυρό μάρκετινγκ που τους έχει ανεβάσει στην κορυφή και τους έχει οδηγήσει στα χέρια και στα μάτια εκατομμυρίων αναγνωστών. Οι Έλληνες συγγραφείς απευθύνονται σε σαφώς μικρότερο κοινό, αυτό όμως δεν σχετίζεται με την ικανότητά τους αλλά με καθαρά πρακτικούς λόγους. Πιστεύω, λοιπόν, ότι το κοινό πρέπει να τους ανακαλύψει και να τους στηρίξει, γιατί πραγματικά το αξίζουν.

Διαβάστε ακόμη

Δραματικές ώρες στη Λακωνία: Γυναίκα ανεβαίνει σε ταράτσα για να δώσει φαγητό στην εγκλωβισμένη μητέρα της

Κακοκαιρία Byron: Τι θα γίνει με τον μισθό όσων δεν μπόρεσαν να πάνε στη δουλειά τους

Πανικός στη αεροσκάφος: Φωτιά σε διάδρομο απογείωσης γέμισε με καπνούς Airbus A320 με 180 επιβαίνοντες

Mega deal στα σκαριά στον τομέα της ψυχαγωγίας: Η Netflix κοντά στην αγορά της Warner Bros!