And Just Like That: Το παραμύθι που δεν σταματάμε να βλέπουμε, ακόμα κι όταν μας εκνευρίζει
Η γοητεία ενός κόσμου που δεν θέλουμε να αποχωριστούμε, όσο κι αν μας απογοητεύει🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋
Κάθε εβδομάδα, τέσσερις γυναίκες περπατούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης μιλώντας για τη ζωή όπως δεν είχε ειπωθεί ποτέ ξανά στην τηλεόραση. Φιλία, έρωτας, αμφιβολία, φιλοδοξία, επιθυμία, ανεξαρτησία, θηλυκότητα, όλα στο τραπέζι, χωρίς ντροπή. Το Sex and the City ήταν ένα τηλεοπτικό «μανιφέστο» για τη γυναίκα της σύγχρονης πόλης, που κατάφερε ν' αποτυπώσει με καθαρή ματιά και λεπτή ειρωνεία τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της καθημερινότητάς της.
Όταν το And Just Like That εμφανίστηκε το 2021 ως το πνευματικό του παιδί, φάνηκε σαν μια υπόσχεση ότι αυτό το παραμύθι θα συνεχιστεί. Κι ας έχει αλλάξει πια. Μόνο που αυτό το νέο κεφάλαιο δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Το σενάριο μοιάζει βιαστικό, οι διάλογοι συχνά επιφανειακοί, και οι αποφάσεις της Carrie προκαλούν σε κάθε επεισόδιο ένα εσωτερικό «μα γιατί;» σε όσους την αγαπήσαμε από παλιά. Κι όμως, συνεχίζουμε να το βλέπουμε. Ξανά και ξανά. Γιατί;
Η αρχή ενός τηλεοπτικού μύθου
Το Sex and the City έκανε πρεμιέρα το 1998 στο HBO και αποτέλεσε μια τολμηρή, πρωτοποριακή σειρά για την εποχή της. Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Candace Bushnell, το σενάριο ακολουθούσε τη ζωή της Carrie Bradshaw, μιας δημοσιογράφου και συγγραφέα, και των τριών στενών της φίλων – της δυναμικής Miranda, της ρομαντικής Charlotte και της εκρηκτικής Samantha.
Η σειρά έγινε άμεσα σημείο αναφοράς. Μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα των γυναικών, τις σχέσεις, τον φεμινισμό, το στυλ, και φυσικά, τη ζωή στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Οι θεματικές της –τότε ριζοσπαστικές– σήμερα φαίνονται σχεδόν προφανείς, και αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πώς επηρέασε τη σύγχρονη κουλτούρα.
Η μόδα έγινε πρωταγωνίστρια, η Carrie έγινε fashion icon και το Manhattan έμοιαζε να κρύβει σε κάθε του γωνιά μια νέα ιστορία. Κάθε επεισόδιο ήταν σαν ένα μικρό κομμάτι ονείρου – με χιούμορ, δράμα, γλυκόπικρες αλήθειες και αρκετό κοσμοπόλιταν.
Η επιστροφή που μας δίχασε
Το And Just Like That επανέφερε τους εμβληματικούς χαρακτήρες είκοσι χρόνια μετά, πιο ώριμους, πιο συνειδητοποιημένους ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. Η Samantha απουσιάζει (μεταξύ άλλων λόγω της γνωστής ρήξης της Kim Cattrall με την υπόλοιπη παραγωγή), και στη θέση της εισήχθησαν νέοι χαρακτήρες, με στόχο ν' αντανακλούν μια πιο σύγχρονη, πολυπολιτισμική και συμπεριληπτική κοινωνία.
Ωστόσο, η εκτέλεση αυτής της «προοδευτικότητας» πολλές φορές μοιάζει άγαρμπη, σχεδόν προσχηματική. Οι παλιοί χαρακτήρες μοιάζουν αποξενωμένοι από τους εαυτούς τους, και οι νέοι δεν προλαβαίνουν ν' αναπτυχθούν πραγματικά. Η Carrie – κάποτε πνευματώδης, αντιφατική, αλλά αυθεντική – τώρα φαντάζει πιο παθητική, πιο αποκομμένη, πιο… αμήχανη.
Το σενάριο μοιάζει να μην έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση. Κάποιες σκηνές προκαλούν συγκίνηση, άλλες ειλικρινή αμηχανία. Κάποιες επιλογές των χαρακτήρων μοιάζουν με παρωδία των παλιών τους εαυτών. Και κάπου ανάμεσα, το κοινό αισθάνεται μια παράξενη απογοήτευση σαν να βλέπει ένα αγαπημένο πρόσωπο να χάνει την ταυτότητά του.
Γιατί συνεχίζουμε να το βλέπουμε;
Κι όμως, παρόλο που το And Just Like That έχει δεχτεί έντονη – και συχνά δικαιολογημένη – κριτική, παραμένει μια από τις πιο πολυσυζητημένες και πολυπαρακολουθούμενες σειρές του σήμερα. Και αυτό δεν είναι απλή νοσταλγία.
Υπάρχει κάτι ανεξήγητα γοητευτικό στο να βλέπεις ξανά την Carrie να περπατά στους δρόμους του Manhattan με ψηλοτάκουνα και με δόση μελαγχολίας. Υπάρχει μια παρηγοριά στο να παρακολουθείς φίλες να κάθονται σε τραπέζι για brunch και να κουβεντιάζουν, ακόμη κι αν αυτές οι συζητήσεις έχουν χάσει μέρος της αυθεντικότητάς τους. Και, κυρίως, υπάρχει αυτή η αδιόρατη υπόσχεση ενός κόσμου που δεν υπάρχει αλλά θα θέλαμε να υπάρχει.
Ένας κόσμος γεμάτος στιλ, ρομαντισμό, φώτα πόλης και ευκαιρίες για νέα ξεκινήματα. Ένας κόσμος στον οποίο τα λάθη είναι κομμάτι της ιστορίας, όχι το τέλος της. Ένας κόσμος όπου μπορείς να χάσεις, να ξαναβρείς τον εαυτό σου και, τελικά, να συγχωρήσεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για τη σεναριογράφο.
Το τίποτα που μοιάζει με όνειρο
Και ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο δυνατό στοιχείο του And Just Like That. Δεν μας προσφέρει πια κάποια καινούργια αλήθεια. Δεν προκαλεί ανατροπές, δεν εμπνέει με τον τρόπο που κάποτε το έκανε. Αλλά εξακολουθεί να μας κρατά μέσα του, γιατί δεν το βλέπουμε μόνο με το μυαλό αλλά το βλέπουμε με την καρδιά. Και μέσα μας, ίσως υπάρχει ακόμη η επιθυμία να ζήσουμε λίγο από αυτό το «τίποτα» που μοιάζει με όνειρο.
Οι γυναίκες να φορέσουν τα Manolo Blahnik μας (ή έστω τα Zara) και να περπατήσουν σε μια Νέα Υόρκη που δεν έχουν γνωρίσει, αλλά νιώθουν ότι ανήκουμε εκεί. Να ερωτευτούν παράλογα. Να πιούν ένα κοκτέιλ με φίλες που τις ξέρουν καλύτερα απ’ όλους. Να κάνουν λάθη και να ξανασηκωθούν. Να πατήσουν το play, όχι γιατί είναι τέλειο, αλλά γιατί είναι παρηγορητικό.
Αν κάτι παραμένει σταθερό, είναι η φιγούρα της Carrie. Για άλλους σύμβολο ανεξαρτησίας, για άλλους υπόδειγμα τοξικότητας, για όλους πάντως μια παρουσία που δεν περνά απαρατήρητη. Με τις αντιφάσεις της, τις γκάφες της, τις υπερβολές και την ανεξήγητη αφέλειά της, η Carrie καταφέρνει να είναι – μ' έναν παράξενο τρόπο – ο καθρέφτης μας. Όχι απαραίτητα του ποιοι είμαστε, αλλά του ποιοι φοβόμαστε ή ονειρευόμαστε να γίνουμε.
Η επιμονή της στην αγάπη, η μανία της με την ομορφιά της καθημερινότητας, η ακατανίκητη τάση της να τα κάνει όλα λίγο πιο δύσκολα απ’ όσο χρειάζεται, όλα αυτά συνθέτουν μια ηρωίδα που, όσο και να μας εκνευρίζει, δεν μπορούμε να αποχωριστούμε.
Κάθε επιστροφή είναι και μια υπενθύμιση
Το And Just Like That δεν είναι το Sex and the City και πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ. Είναι όμως μια υπενθύμιση ότι κάποια παραμύθια δεν τελειώνουν, απλώς αλλάζουν μορφή. Και εμείς, θεατές και συνοδοιπόροι, συνεχίζουμε να τ' ακολουθούμε. Όχι γιατί είναι τέλεια, αλλά γιατί, κάπου μέσα σε αυτά, βρίσκουμε κάτι δικό μας.
Ίσως τελικά αυτό να είναι η μαγεία της σειράς: ότι ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν ψεύτικα, η ανάγκη μας να ονειρευτούμε δεν χάνει ποτέ την αξία της. Και έτσι, and just like that, το παραμύθι συνεχίζεται.
Τσίπρας: Σχέδιο «αυτοοργάνωσης» και βολές στους πρώην υπουργούς του - Τα κρίσιμα ερωτήματα για την επόμενη μέρα
Αυτά είναι τα ακριβά φάρμακα που θα διατίθενται και σε ιδιωτικά φαρμακεία από τον Ιανουάριο
Ώρα αποφάσεων για το έργο «φάντασμα» Πύργος-Καλό Νερό-Τσακώνα - «Αγκάθι» η χρηματοδότηση
Δώρο Χριστουγέννων για όλους; Παλιά ιστορία που πονάει – Πώς καθιερώθηκε
Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του www.ethnos.gr