Outrageous: Η τηλεοπτική απόπειρα να κάνεις τον ναζισμό... camp

Μπορεί μια τηλεοπτική σειρά να μιλήσει για τον φασισμό με camp αισθητική και ελαφρύ ύφος; Μπορεί να δείξει το πρόσωπο του ναζισμού με φίλτρα Instagram; Το «Outrageous» το επιχειρεί, μετατρέποντας μια από τις πιο σκοτεινές πολιτικές εποχές της Ευρώπης σε στυλιζαρισμένο, σχεδόν θεατρικό τηλεοπτικό αφήγημα. Το αποτέλεσμα; Μια σειρά που γοητεύει αλλά και προβληματίζει.

Η σειρά, σε παραγωγή Σάρα Γουίλιαμς, γνωστή από το «Becoming Jane», βασίζεται στη βιογραφία της Μέρι Σ. Λάβελ για τις περιβόητες αδελφές Μίτφορντ, μια αληθινή οικογενειακή ιστορία από αυτές που ούτε ο πιο εμπνευσμένος σεναριογράφος δεν θα τολμούσε να γράψει. Έξι γυναίκες, αριστοκρατικής καταγωγής μεγάλωσαν κάτω από την ίδια στέγη κάπου στην Οξφόρδη της δεκαετίας του ’30 και κατέληξαν ν' αντιπροσωπεύουν όλο το ιδεολογικό φάσμα: Από τον φασισμό μέχρι τον κομμουνισμό. Πώς να μη γίνει σειρά;

Το να πει κανείς ότι οι Μίτφορντ ήταν «εκκεντρικές» είναι σαν να λες ότι η Μόνα Λίζα έχει «ελαφρύ χαμόγελο». Μιλάμε για γυναίκες που κυκλοφορούσαν με ποντίκια στην τσάντα τους, έγραφαν καυστικά μυθιστορήματα, έπιναν σαμπάνια στα πάρτι του Χίτλερ, εγκατέλειπαν τα πλούτη τους για να τρέξουν με κομμουνιστές στην Ισπανία και αρνούνταν να παραστούν σε γάμους αδελφών τους λόγω πολιτικών διαφορών. Πρόκειται για μια ιστορία που είναι αληθινή, όσο και προκλητική. Οπότε όταν μαθαίνεις ότι έγινε σειρά, με τον τίτλο «Outrageous» (που στα ελληνικά σημαίνει «σκάνδαλο», «προκλητικό», «εκρηκτικό»), δεν περιμένεις ακριβώς ένα διακριτικό δράμα εποχής.

Η πλοκή ξεκινά το 1931, όταν η οικογένεια Μίτφορντ ζει ακόμη σε ήρεμη εποχή, τουλάχιστον σε σχέση με το τι έπεται. Αφηγητής μας είναι η μεγάλη αδελφή, η Νάνσι Μίτφορντ, συγγραφέας και κοινωνική παρατηρήτρια, η οποία παρακολουθεί τις αδελφές της να καταστρώνουν τα μελλοντικά (συχνά πολιτικά επικίνδυνα) σχέδιά τους, ενώ η ίδια παλεύει με το προσωπικό της άγχος να «μην μείνει στο ράφι» στα 29 της. Ηλικία «προβληματική» για τις αριστοκρατικές ντεμπιτάντ της εποχής.

Από φτερά σε καπέλα μέχρι ναζιστικές στολές

Η Νταϊάνα, η καλλονή της οικογένειας και παντρεμένη με τον βαθύπλουτο Μπράιαν Γκίνες, είναι ντυμένη με τη φινέτσα του Χόλιγουντ αλλά ερωτευμένη με τον Όσβαλντ Μόσλεϊ, τον ηγέτη των Βρετανών Φασιστών. Όχι, δεν είναι φαντασία, το έκανε όντως. Η Γιούνιτι, η πιο αλλόκοτη (και για κάποιους τραγική) από τις αδελφές, αναπτύσσει εμμονή με τον ίδιο τον Χίτλερ. Ταξιδεύει στο Μόναχο, γίνεται μέρος της αυλής του, δηλώνει περήφανη Ναζί.

Η Τζέσικα, από την άλλη, φεύγει για τον Ισπανικό Εμφύλιο και δηλώνει αφοσίωση στον κομμουνισμό, κόβοντας κάθε επαφή με τις «φασίστριες» αδελφές της. Οι άλλες αδελφές – λιγότερο γνωστές αλλά εξίσου σημαντικές – κινούνται ανάμεσα στην ουδετερότητα και την... απόγνωση. Ακούγεται βαρύ; Κι όμως, η σειρά το πλασάρει σχεδόν σαν τηλεοπτικό πάρτι εποχής, με τζαζ μουσική, κοστούμια που τραβούν την προσοχή και διαλόγους που έχουν στόχο να είναι «χαριτωμένοι». Κάπου εκεί όμως ξεκινά το πρόβλημα.

Μπορείς να μιλήσεις για φασισμό και να είσαι χαριτωμένος;

Το «Outrageous» προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σ' ένα εξαιρετικά λεπτό σκοινί. Αφηγείται μια ιστορία γεμάτη σοβαρές πολιτικές συνέπειες και το κάνει μ' έναν τόνο που ακροβατεί ανάμεσα στο κωμικό, το ειρωνικό και το camp. Η προσπάθεια αυτή είναι τολμηρή αλλά όχι πάντα επιτυχημένη. Πολλές φορές νιώθεις ότι βλέπεις μια σειρά που δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να σε κάνει να γελάσεις, να σοκαριστείς ή να ανοίξεις το Google και να ψάξεις «ποια ήταν η Γιούνιτι Μίτφορντ και γιατί ήταν τόσο προβληματική».

Αν γνωρίζεις ήδη την ιστορία των Μίτφορντ, η σειρά μοιάζει με «γρήγορη ανακεφαλαίωση με ωραία ρούχα». Αν δεν ξέρεις τίποτα, μάλλον θα μπερδευτείς, γιατί δεν υπάρχει αρκετός χρόνος να κατανοήσεις τις μεταξύ τους σχέσεις ή τα πολιτικά τους κίνητρα. Οι στιγμές μεγάλου δραματικού βάρους – όπως η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη ή οι προσωπικές ρήξεις μέσα στην οικογένεια – περνούν σχεδόν ξώφαλτσα.

Τελικά, τι είναι το Outrageous;

Είναι μια όμορφη, στιλιζαρισμένη, ευχάριστη ματιά σε μια τρομακτικά σύνθετη οικογενειακή ιστορία. Ο πατέρας τους, ο «Farve» (Τζέιμς Πιούρφοϊ), νοιάζεται κυρίως για τα οικονομικά της οικογένειας, ενώ η μητέρα, η «Muv» (Άννα Τσάνσελορ), προσπαθεί να κρατήσει τα ονόματα των θυγατέρων της έξω από τις εφημερίδες. Δύσκολη αποστολή. 

Δεν είναι ντοκιμαντέρ. Δεν είναι πλήρες βιογραφικό δράμα. Είναι κάπου στο ενδιάμεσο, και αυτό είναι που διχάζει τους θεατές. Όσοι περιμένουν σοβαρή πολιτική ανάλυση, θα εκνευριστούν. Όσοι αναζητούν μια ελαφριά ιστορία στην παρανοϊκή αριστοκρατική Βρετανία του ’30, θα περάσουν καλά. Και κάποιοι – οι πιο καχύποπτοι ίσως – θ' αναρωτηθούν αν τελικά χρειάζεται άλλη μία σειρά που ανακυκλώνει την «γοητεία της ακροδεξιάς» με τόσο φωτογενή τρόπο.

Όσο κι αν τοποθετείται σχεδόν έναν αιώνα πριν, το «Outrageous» συνομιλεί αδιάκοπα με το σήμερα. Οι πολιτικές εντάσεις μέσα στην οικογένεια, τα διλήμματα για το αν κάποιος πρέπει να κρατήσει επαφή με αγαπημένα πρόσωπα παρά τις ριζικές διαφωνίες, η διαχείριση της δημόσιας εικόνας σε αντιπαραβολή με το ιδιωτικό χάος, όλα αυτά είναι απίστευτα σύγχρονα.

Η σειρά θέτει εύλογα ερωτήματα: Πώς μπορεί μια τόσο δεμένη οικογένεια να εξελιχθεί σ' ένα μωσαϊκό ακραίων πεποιθήσεων; Πώς μπορούν οι σχέσεις να επιβιώσουν σ' ένα τέτοιο πλαίσιο; Και τελικά, πού αρχίζει και πού τελειώνει η προσωπική ευθύνη σε περιόδους ιστορικής κρίσης;

Η δική μου αίσθηση;

Εντυπωσιάστηκα από τα κοστούμια, τη φωτογραφία, την ερμηνεία της Μπέσι Κάρτερ ως Νάνσι (εξαιρετικά λεπτή και χιουμοριστική), αλλά ένιωσα κι ένα βάρος – σαν να βλέπω μια παράσταση που παίζει με τη φωτιά χωρίς να ξέρει αν κρατά αναπτήρα ή μπουρλότο.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία των Μίτφορντ – όπως και η σειρά – δεν σου επιτρέπει να μείνεις αδιάφορος. Και αυτό, μέσα σ' έναν κόσμο γεμάτο σειρές που περνούν απαρατήρητες, δεν είναι καθόλου λίγο. Οι ήρωες γελούν, ερωτεύονται, πεισμώνουν, αρνούνται, ενώ γύρω τους ο κόσμος αλλάζει. Και ακριβώς επειδή δεν παρουσιάζονται σαν ήρωες ή αντι-ήρωες, αλλά σαν άνθρωποι με περίπλοκες επιθυμίες και τρομακτικές αδυναμίες, καταφέρνουν ν' αγγίξουν το κοινό.

Όσο πλούσια κι αν είναι η εικόνα από μόνη της – τα φτερωτά καπέλα, τα βελούδα, οι vintage λεπτομέρειες μέσα στα σαλόνια – το «Outrageous» δεν περιορίζεται μόνο στην αισθητική. Η σκηνογραφία, ο φωτισμός, οι χρωματικές επιλογές, ακόμα και η μουσική (με τις τρομπέτες να «κλείνουν» με σαρκασμό το μάτι σε ό,τι συμβαίνει), τα ενώνουν όλα κάτω από ένα κοινό δέντρο.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας διάλογος που έχει διάρκεια. Από τη μια, το παλιό, η ποιότητα και η λάμψη. Από την άλλη, ο φανατισμός, η οικογενειακή ρήξη, η αυταπάτη. Η σκηνή που παρουσιάζει μια κοπέλα εβραϊκής καταγωγής να μιλάει στη Νάνσι για τις αφιλτράριστες επιστολές της Γιούνιτι, σου κόβει την ανάσα. Δεν δασκαλεύει, δεν σε ντύνει με ορθοδοξία. Απλώς σε κοιτάει κατάματα και σου ζητάει να καταλάβεις. Εδώ είναι που το «Outrageous, υπερβαίνει τις προσδοκίες.

Ολα τα επεισόδια της σειράς είναι διαθέσιμα στην Cosmote TV. Αν θες να ρίξεις μια ματιά στην πιο ιδιόμορφη οικογένεια της βρετανικής ιστορίας – με το δικό σου φίλτρο – αξίζει να το δεις. Απλώς κράτα δίπλα ένα ποτήρι σαμπάνιας και ένα βιβλίο ιστορίας. Θα σου χρειαστούν και τα δύο.

Διαβάστε ακόμη

Αυτά είναι τα πρόσωπα που αναζήτησαν περισσότερο οι Έλληνες στη Google - «Πρωτιά» για την Klavdia

Είναι επίσημο: Η Netflix εξαγοράζει την Warner Bros για αστρονομικό ποσό

Παράνομες συνταγογραφήσεις με κέρδη πάνω από 100.000 ευρώ: Τρεις συλλήψεις - Η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ

Έφηβος εξομολογείται πώς κατέληξε να κάνει 11 γραμμαρία κεταμίνης τη μέρα στα 13 του