MasterChef: Ο κακός Ταϊρίδης έφυγε, η καλή παραγωγή τρίβει τα χέρια της και τα ριάλιτι συνεχίζουν πορεία στα σκοτεινά μαγειρεία των χαμένων ψυχών

Masterchef, ριάλιτι, μαγειρική και καθημερινότητα. Ο τίτλος του θέματος θα έπρεπε να είναι «Κάτω τα χέρια από τον Ταϊρίδη», αλλά είναι κάτι πιο βαθύ που λερώνει την όλη ιστορία…
Ο σχολιασμός για ένα τηλεοπτικό ριάλιτι ή η ενασχόληση– παρακολούθηση κάποιου προγράμματος ανάλογου ενδιαφέροντος, δεν είναι ταμπού· τουλάχιστον για τον υπογράφοντα. Ο καθένας μπορεί να βλέπει δίχως ενοχές ό,τι τον ξεμπλοκάρει από την καθημερινότητα, ό,τι τον γαληνεύει. Κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης είχε δηλώσει με παρρησία, ότι ξέφευγε από το στρες παρακολουθώντας τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, την οποία μάλιστα είχε χαρακτηρίσει ως «σύγχρονη τραγωδία αρχαιοελληνικού τύπου»! Περί ορέξεως…
Απαραίτητος ο πρόλογος, κάτι σαν τον παράδρομο που μας οδηγεί στον δρόμο του κυρίως θέματός μας: MasterChef.

Είναι η 8η χρονιά του (80% ριάλιτι και 20% μαγειρικής) προγράμματος (6η με τους νέους συντελεστές) και η θεαματικότητά που έχει καταμετρηθεί, το ανεβάζει μέσα στα πέντε πρώτα της ελληνικής τηλεόρασης. Δεύτερο ριάλιτι, πίσω από το Survivor (!)…
Εφέτος ή πιο σωστά κι’ εφέτος, η μυθοπλασία έχει νικήσει την κατευθυνόμενη πραγματικότητα και τους αναμείκτες ψυχών.

Το μαγικό καρύκευμα στο τσουκάλι...

Και φθάνουμε στο ζητούμενό: Δημήτρης Ταΐρίδης. Ποιος είναι αυτός; Ο Ταΐρίδης είναι ο παίκτης - καρύκευμα του Masterchef, που εντόπισε η παραγωγή - όπως με εξαιρετική ικανότητα το κάνει κάθε χρόνο - για να δώσει ένταση στο ξαναζεσταμένο φαγητό της. Το υψωμένο φρύδι του Κουτσόπουλου δεν φέρνει τηλεθέαση πλέον, ο δήθεν αυστηρός Κοντιζάς έχει γκρεμίσει τον μύθο του, ο Ιωαννίδης, «Ιωαννίδης» και το ριάλιτι θα πήγαινε να κάνει συντροφιά στη «Φάρμα» αν δεν έμπαινε ο Ταϊρίδης ή Μπόμπαινας για τους φίλους του.
Ο Μπόμπαινας λοιπόν, είναι ο θερμαστής που ρίχνει καύσιμο στον κινητήρα του Masterchef· εκών άκων… Δηλαδή είτε με τη θέλησή του είτε χωρίς αυτήν.
Ο Δημήτρης ο Ταϊρίδης εντοπίστηκε για την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, από νωρίς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο πρώτος παίκτης που άνοιξε την αυλαία του φετινού ριάλιτι μαγειρικής ήταν ο Μπόμπαινας. Και τότε, συγκινημένος ο κύριος Δημήτρης – όπως τον αποκαλούσαν οι συμπαίκτες του στην αρχή, πριν φθάσουν να ψιθυρίζουν το σύνηθες «ο μα@@@ας» – ιστόρησε τη ζωή του: Την ταβέρνα «Μπόμπαινα» της Καισαριανής, που έκλεισε πιεσμένος για να βρει αλλού διεξόδους, την επιθυμία του να την ξανανοίξει και γενικά ξεδίπλωσε μέρος του απλοϊκού, παιδικού χαρακτήρα του, δακρύζοντας και σκουπίζοντας τα γυαλιά του. Αποκάλυψε έναν αφελή - με την καλή έννοια - άνθρωπο κοντά στα πενήντα, που εύκολα θα ζύμωναν και θα έπλαθαν οι αρχιμάγειρες της παραγωγής σε αυτό που θα ερέθιζε τις αισθήσεις των τηλεθεατών και τους προκαλεί βουλημία: Το τέρας! Και το κατάφεραν! Όπως εδώ και χρόνια οι κυνηγοί «ταλέντων» ριάλιτι, κάποιον εντοπίζουν και τον καθιστούν αχθοφόρο της βαριάς θεαματικότητάς.

Πλείστοι οι «κακοί» των ριάλιτι

Παλιά ήταν ο Τσάκας με τον Πρόδρομο στα πρώτα χρόνια, της αθωότητας του Big Brother, ακολούθησε η Άσπα Τσίνα του Fame Story και μετά οι «κακοί» κι αντιπαθητικοί στάθηκαν σαν σε σχοινοτενή ουρά λεωφορείου: Ο Χανταμπάκης, που πανηγύρισε η μισή Ελλάδα όταν αποβλήθηκε από το Survivor, η Μέγκι Ντρίο και οι ασύντακτες ατάκες της στο Next Top Model, η Ρέα Αντωνιάδου από το πρώτο Big Brother κι αυτή - η «Τουρκάλα» όπως την αποκαλούσαν οι συμπαίκτες της. Και οι κακοί του MasterChef: Ο Τζώρτζης Παπανικολάου, που οι ανάγκες της παραγωγής τον έκαναν «Κατίνα» και ιντριγκαδώρο, η Σπυριδούλα Καραμπουτάκη... Και μετά η κομμώτρια που ήθελε να γίνει «Μαμαλάκης»: η Κατερίνα Λένη που όμως έγινε TV persona και τόσοι άλλοι που τους ξεχνάς κάτω από τις καταιγίδες των τηλεοπτικών ασυναρτησιών.

Θυμηθείτε και τον Γιάννη Γκελντή όμως, φθασμένο σεφ, που πήρε μέρος στο ριάλιτι Τοp Chef, και λοιδορήθηκε, αποδομήθηκε από (δήθεν) αυστηρούς κριτές – ο κύριος Μαμαλάκης έπαιζε τότε τον ρόλο του κακού – και χάθηκε από προσώπου δημοσιότητας… Γίνονται και ατυχήματα!
Και φθάνουμε δια πανδημίας και πολέμου στο 2022. Και ο Δημήτρης Ταϊρίδης είναι ο «κακός κι αντιπαθητικός», που μαγείρεψαν με περισσή σπουδή και τέχνη οι σεφ της παραγωγής του MasterChef 6.
Τι θέλουν οι τηλεθεατές, οι μέσης καλλιέργειας και πρωτοβάθμιας παιδείας; Δάκρυ, πόνο και «κακό». Ο Μπόμπαινας τα είχε και τα τρία: Ευσυγκίνητος, πονεμένος και - με τους ιδιαίτερους χειρισμούς της παραγωγής - αντιπαθητικός, συνεπώς να και ο «κακός».

Το ψυχοβόρο κοινό, από τις αρένες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι τα πλατό των ριάλιτι, αγαπά να μισεί τους μονομάχους και περιμένει με απροσμέτρητη αγωνία να δει τον αντίχειρα του καίσαρα ή του κριτή να γυρίζει προς το έδαφος και το αίμα του αντιπαθούς μαχητή – παίκτη να ρέει άφθονο.

Ο Μπόμπαινας (καθ)οδηγήθηκε - μάλλον - από τους δεινούς «ψυχολόγους» της παραγωγής στο να παρουσιάσει έναν απωθητικό και προκλητικά αποτρόπαιο εαυτό του: Αλαζόνας, ιντριγκαδόρος, υπερβολική αίσθηση προσωπικού μεγαλείου, αυταρέσκεια, φαντασιώσεις επιτυχίας, υπερβολικές αντιδράσεις σε κριτική, υποτίμηση των άλλων και έλλειψη ενσυναίσθησης. Σε τι διάγνωση οδηγούν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά συμπτώματα; Σε ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας (Narcissist personality disorder).
Τα άτομα με ναρκισσιστική προσωπικότητα απαιτούν συνεχή προσοχή, θαυμασμό, και ειδική μεταχείριση, ενώ είναι ζηλόφθονα και εκμεταλλεύονται τους άλλους για να επιτύχουν δικούς τους σκοπούς.

Δύσκολο πιάτο αντιγραφής

Αυτό ήταν το... πιάτο αντιγραφής που έπρεπε να δημιουργήσουν οι MasterChef, οι πίσω από τις κάμερες: Εντοπίζοντας τον αφελή στην αυτοέκθεση, τον καλοπροαίρετο με τους κριτές, τον πονεμένο από τη ζωή, τον γυμνό στο ναρκοπέδιο της τηλοψίας και ευάλωτο στα βέλη της κριτικής άπειρων συναδέλφων - συμπαικτών του Ταϊρίδη, είχαν την πρώτη ύλη γι’ αυτό που έπρεπε να μαγειρέψουν. Και μεγαλούργησαν. Ο Μπόμπαινας ξεπέρασε όλους τους «κακούς» και «αντιπαθητικούς» της trash tv.

Ο ψημένος με ιδιαίτερη φροντίδα χαρακτήρας του από τους παραγωγούς του τηλεπαιχνιδιού, βγήκε στον «πάγκο» της τηλεθέασης: Φιγούρα κινηματογραφική και σχεδόν κωμική, που θα ζήλευε να έχει ο Σακελλάριος, με σκούφο στραβοβαλμένο ή τραγιάσκα περίπου Peaky Blinders, με σαρδόνιο γέλιο και ειρωνικές ατάκες, χλευαστικός και σαρκαστικός με τους υπολοίπους, αναιδής, υποτιμητικός, βιτριολικός πολλές φορές για συμπαίκτες του, προκάλεσε πανικό τηλεθέασης και σχολίων από συναδέλφους δημοσιογράφους που εντόπιζαν το «μαύρο» της έγχρωμης τηλεόρασης για πρώτη φορά!

Κάποιοι επιδόθηκαν σε ανάλυση του χαρακτήρα του Μπόμπαινα αβασάνιστα κι επιφανειακά· έτσι για να είμαστε in...
Κι ο Ταϊρίδης βγήκε σε βιντεάκια, βγήκε σε πρωινάδικα, το χαρούμενο πρόσωπό του με την αντιπαθητική πινελιά, κυκλοφόρησε παντού σαν το κουκλάκι Τυχερούλης της 10ετίας του ’70. Ο Μπόμπαινας έγινε διάσημος, για τους πιο λάθος λόγους από εκείνους που θα επιθυμούσε! Η παραγωγή διασωλήνωσε ένα ταλαιπωρημένο ριάλιτι από την πανδημία ανάλογων προγραμμάτων και κερδισμένη βγήκε μονάχα αυτή.

Η εσφαλμένη εντύπωση πάντα φαίνεται εκ των προτέρων σαν η πιο λογική, όταν έχεις να κάνεις με ένα κατασκευασμένο «κακό». Τον Αρτέμη Μάτσα τον έφτυναν στο δρόμο οι περαστικοί, το ίδιο και τον Δήμο Σταρένιο. Οι ρόλοι τους, τους είχαν ταυτίσει στους απλοϊκούς ανθρώπους με μια εικονική πραγματικότητα. Η μακιαβελική φράση: «Ο απλοϊκός λαός πάντα παρασύρεται από την εξωτερική εμφάνιση, και ο κόσμος αποτελείται κυρίως από απλοϊκούς», ταιριάζει στην περίπτωση Ταϊρίδη.

Ο Μπόμπαινας αποβλήθηκε, αλλά η παραγωγή ίσως να τον ξαναβάλει στο παιχνίδι, όπως έκανε με πολλούς όλα αυτά τα χρόνια. Έχουν γίνει σοφοί πια και με τόση πείρα ήδη θα το κατάλαβαν οι «Ταϊρίδηδες» τι σημαίνουν… Και γύρισε στην κόλασή του ο «κακός» που προκάλεσε μίσος και αποστροφή και σίγουρα θα έχει να πει σε πολλούς: «Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Και έτσι για επίλογο, ας ταιριάξουμε παραποιημένους τους στίχους του Εγγονόπουλου από τον Μπολιβάρ του: «Κι είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί, κι ο αητός (...) Στρατηγέ, τι γύρευες στην Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;». Μπόμπαινα, τι γύρευες εσύ ένας Μπόμπαινας στα μαγειρία των χαμένων ψυχών;