Λονδίνο 1948: Φάνι Μπλάνκερς Κουν – Η Ιπτάμενη Νοικοκυρά που... νίκησε και το Αλτσχάιμερ

Ολυμπιακοί Αγώνες Λονδίνο 1948…

Ο «πατήρ πάντων πόλεμος» είχε πια σβήσει τις φλόγες του όταν άρχιζαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1948, οι πληγές όμως ήταν ακόμη ανοιχτές. Μια εύρωστη γενιά είχε ξεκληριστεί και ένα σμάρι σακάτηδων την είχε αντικαταστήσει.

Αυτές τις ώρες τις συννεφιασμένες μόνο με μια γιορτή θα μπορούσες να ξεχάσεις προς στιγμήν τα παλιά και να δεις μπροστά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία. Και η Φρανσίνα Μπλάνκερς Κουν, Φάνι για τους φίλους της, δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Η Ολλανδέζα από το Άμστερνταμ γοητεύτηκε στα 16 της από τον αθλητισμό και τον έβαλε στη ζωή της. Στα 18 της παίρνει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και κατακτά μια έκτη θέση στο άλμα εις ύψος και μια πέμπτη στη σκυταλοδρομία 4Χ100. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου γυμνάζεται με πάθος κάτω από τις οδηγίες του συζύγου της, προπονητή Μπλάνκερς και όταν ανοίγει η αυλαία των Αγώνων του Λονδίνου είναι ήδη κάτοχος εννέα παγκοσμίων επιδόσεων! Η πρωτεύουσα της Βρετανίας υποδέχεται φτωχικά τους αθλητές. Ούτε Ολυμπιακό Χωριό, ούτε καινούργια στάδια. Οι αποστολές καταλύουν σε σχολεία και στρατώνες. Τα παλιά στάδια… τινάζουν τη σκόνη του πολέμου και προσπαθούν να λάμψουν. Το καταφέρνουν! Η Φάνι είναι πια μητέρα δύο παιδιών, ετών 30, και «αρκετά κουρασμένη και μεγάλη για αγώνες», σύμφωνα με τις απόψεις του έμπειρου Μπλάνκερς. Για τους λόγους αυτούς η ολλανδέζα αθλήτρια δηλώνει συμμετοχή μόνο σε τρία ατομικά αγωνίσματα: 80 μ. με εμπόδια, 100 μ. και 200 μ. και στη σκυταλοδρομία 4Χ100.

Χρυσώνεται και στις τέσσερις συμμετοχές της με χαρακτηριστική άνεση! «Μου έλειπαν τα παιδιά μου και κάποια στιγμή θέλησα να φύγω» θα πει αργότερα, όμως έμεινε και μεγαλούργησε. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι αν έπαιρνε μέρος και στα άλματα θα είχε σίγουρο ένα χρυσό στο μήκος και μια επίδοση, που μπορεί να την έφερνε στο βάθρο, στο ύψος. Δεν τόλμησε όμως άλλο άλμα. Το ότι ήταν μητέρα, ετών 30 και καταπονημένη και βρισκόταν ανάμεσα στην αφρόκρεμα των νιάτων που ξέφυγαν από τα γρανάζια του πολέμου, αρτιμελείς και ζωντανοί, ήταν ένα άλμα για χρυσό μετάλλιο. Η Φάνι Κουν έφυγε από το Λονδίνο δοξασμένη και πάμφωτη. Το όνειρό της το είχε ζωντανέψει και είχε κλείσει το στόμα του συζύγου της που επέμενε να μην πάει στους Αγώνες. Πήγε, νίκησε και γύρισε πιο δυνατή!

Δεν σταμάτησε να βελτιώνει τα παγκόσμια ρεκόρ της, πήρε μέρος στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες του 1950 προσθέτοντας στην ήδη πλούσια συλλογή της κι άλλα χρυσά μετάλλια. Το 1952, αν και καταπονημένη από μια ασθένεια του αίματος, άνοιξε πανιά για το Ελσίνκι. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν για αυτήν μια πρόκληση που δεν μπορούσε να κλείσει στο συρτάρι του νοικοκυριού της. Ήταν πια 34 χρόνων και το ήξερε καλά πως ο χρόνος τής είχε βαρύνει πόδια και νου, όμως δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Πήρε μέρος στους Αγώνες, αλλά μετάλλιο δεν πήρε. Το πάθος δεν είχε σβήσει, είχε σβήσει όμως εκείνη η φλόγα που έλαμπε περισσότερο κι από τον ολυμπιακό βωμό όταν αγωνιζόταν. Η Φάνι Κουν κατάλαβε ότι ήρθε ή ώρα να αποσυρθεί και το έκανε με πίκρα.

Νίκησε και το Αλτσχάιμερ...

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της η Φάνι Μπλάνκερς Κουν έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και νοσηλευτόταν σε Οίκο Ευγηρίας. Ενώ ο νους της ήταν βυθισμένος στο κενό, οι νοσηλευτές την θυμούνται- σαν είχε στην τηλεόραση αγώνες στίβου- να δακρύζει, το βλέμμα της να σπιθοβολάει και να προσπαθεί να σηκωθεί από το αναπηρικό της αμαξίδιο· το κατάφερε ένα βράδυ του 2004 όταν έκοψε το νήμα της αιωνότητας στα 85 χρόνια της! Οι συμπατριώτες της έστησαν άγαλμα της Κουν στο Ρότερνταμ για να θυμούνται ότι η Σπουδαιότερη Αθλήτρια Όλων των Εποχών είχε δει το φως στον τόπο που ανθίζουν οι τουλίπες και η Φάνι ήταν η πιο όμορφη και λαμπερή ανάμεσά τους...