Λίγα βράδια απομένουν για να ανοίξει η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού... Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι απλά ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός, είναι η παιδική μας ηλικία, που αναμετρήθηκε με τον χρόνο και τον νίκησε...
Έκθαμβοι είχαν μείνει οι αυλικοί του Ξέρξη- που είχαν εισβάλει στην Ελλάδα το 480 π.Χ.- όταν έμαθαν πως οι Έλληνες τελούσαν στην Ολυμπία αθλητικούς αγώνες με μοναδικό έπαθλο για τους νικητές ένα κλαδί ελιάς. Και ένας από εκείνους είχε πει στον αρχιστράτηγο του: «αλίμονο, Μαρδόνιε, με τί άνδρες μάς έφερες να πολεμήσουμε, με αυτούς που δεν αγωνίζονται για χρήματα αλλά για την αρετή!» (Παπαί Μαρδόνιε και τα λοιπά και τα λοιπά…).
Κι από τον Μαρδόνιο και τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες απέχουμε περίπου 2.500 χρόνια και εκείνο το κλαδί ελιάς έχει χάσει πλέον τη ζωντάνια του· μαράθηκε Τώρα πια δόξα και χρήμα…
Όμως, για τους ρομαντικούς θεατές, εκείνους που κλείνουν τις αναμνήσεις της ζωής τους σε ένα μικρό σπιρτόκουτο κι όταν το ανοίξουν το δωμάτιο πλημμυρίζει με εικόνες, όταν μιλούν για εκείνα που έχουν παρακολουθήσει, από μακριά, τα μάτια τους κοκκινίζουν, το κορμί τους ανατριχιάζει ολόκληρο και ο νους καλπάζει σαν άγριο άλογο! Ε, για εκείνους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι πάντα η όαση των καυτών καλοκαιριών τους, η θέρμη τους στους παγερούς χειμώνες της ζωής τους.
Κι από πού ν’ αρχίσεις να ιστορείς; Από τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σπύρου Λούη και του Χαρίλαου Βασιλάκου; Όχι… Τότε δεν μάζευες εικόνες σαν τα χαρτάκια από τις τσίχλες… Για το «τότε» μονάχα άκουγες…
Η γενιά των ζωντανών μεταδόσεων
Κι όμως, μπορεί να μην είδε ποτέ η γενιά των τηλεοπτικών «ζωντανών μεταδόσεων» τον Ζάτοπεκ να τρέχει και να ξεφυσάει σαν ατμομηχανή, μπορεί να μην ακούμπησε το βλέμμα, με αγωνία, στις προσπάθειες του Τζίμι Θορπ, του Πάβο Νούρμι, του Χανς Κολεμάινεν, του Τζέσε Όουενς, της Φάνι Μπλάνκερς Κόεν, της Λαρίσα Λατίνινα, ούτε θυμάται να ήταν «εκεί» τη στιγμή που γραφόταν η Ιστορία στον τερματισμό κάποιου ξυπόλητου μαραθωνοδρόμου που τον έλεγαν Αμπέμε Μπικίλα, ή να πανηγύρισε το νοκ άουτ ενός νεαρού μαύρου που άκουγε στο όνομα Κάσιους Κλέι… Όμως, τα είδε σε αφιερώματα όλα εκείνα η γενιά του ’60 και τα έχτισε στο νου της-πύργο άπαρτο από τον χρόνο.
Κι άρχισε να βλέπει από το Μεξικό και μετά, από το 1968 δηλαδή κάποια απ’ όσα γίνονταν. Τον Μπομπ Μπίμον να πετυχαίνει ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος, τη Βίλμα Ράντολφ να περνάει ένα ένα τα εμπόδια της μοίρας και να χρυσώνεται, τους μαύρους με την υψωμένη γροθιά στο βάθρο. Κι έπειτα τον κάτισχνο Φινλανδό με το μαδημένο μούσι, τον Λάσε Βίρεν να γράφει χιλιόμετρα στο κοντέρ της αντοχής του και να κρεμάει χρυσά μετάλλια στο παλλόμενο στήθος του… Τον Μαρκ Σπιτς, τον κολυμβητή που ήταν το στέρνο του μικρό για να χωρέσει τόσο χρυσάφι, τη Νάντια Κομανέτσι που προκάλεσε κατάθλιψη στις ηλεκτρονικές οθόνες όταν κατάλαβαν ότι δεν είχαν προγραμματιστεί για το τέλειο· τον Αλμπέρτο Χουαντορένα, τον Άκι Μπούα, τον Μπρους Τζένερ που ήταν το σύμβολο κάθε δεκαθλητή, την Ιρένα Σεβίνσκα, τον μαραθωνοδρόμο Τσερπίνσκι, τον Μίρους Γίφτερ… Πόσα αστέρια να χωρέσουν πια σε έναν ουρανό; Άπειρα! Γι αυτό και το αθλητικό σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται!
Κι αν στο βάθος βάθος τ’ ουρανού, κοντά στη μαύρη τρύπα της μνήμης, λάμπουν ακόμα, απομακρυσμένοι, έτη φωτός πίσω πια ο Ντέιλι Τόμσον, ο Καρλ Λιούις, η Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ, ο Έντι Μόουζες, ο Γκεργκ Λουγκάνις, ο Βασίλι Αλεξέεφ, ο Αλεκσάντερ Καρέλιν, ο Μάικλ Τζόνσον, η Σβετλάνα Μπογκίνσκαγια, πιο μπροστά, σαν τις Μεγάλες Άρκτους των αναμνήσεων μας, υψώνουν το ανάστημά τους ο Γιουσέιν Μπολτ, ο Σεργκέι Μπούμπκα, ο Μο Φάρα, η Γιελένα Ισιμπάγιεβα, ο Μάικλ Φελπς, ο βρετανός κωπηλάτης-θρύλος ο Στιβ Ρεντγρέιβ και ο ιπτάμενος Αρμάντ Ντουπλάντις… Και δεν έχουν τελειωμό οι «άγιοι» στις εκκλησιές των Ολυμπιακών Αγώνων, οι θαυματουργοί εκείνοι, χαμογελαστοί όμως, άνθρωποι που ξεπεράσαν και τους Θεούς κι έκαναν τους ταπεινούς θνητούς θεατές να σταυροκοπηθούν και να γονατίσουν…
Αυτοί είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες: η αμφισβήτηση των νόμων της Φυσικής, η Θεία μετάληψη των κατορθωμάτων των υπερανθρώπων, ο θαυμασμός και το όνειρο των μικρών πώς μπορεί κάποτε να μεγαλώσουν και να γίνουν σαν εκείνους που λατρέυουν.
Κι όσο κι αν ο χρυσός έχει αλλοιώσει το πνεύμα, η ουσία των Ολυμπιακών Αγώνων παραμένει αναλλοίωτη εις τους αιώνας των αιώνων: πιο μακριά πιο ψηλά πιο δυνατά…
Οι «δικοί μου» Ολυμπιακοί Αγώνες
Κι έτσι, για να γυρίσω πίσω στον δικό μου χρόνο, αναζητώντας τη χαμένη αθωότητα στις ρωγμές του νου, θυμάμαι:
Να περιμένω τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο- τον Φτερωτό Γιατρό- να συναγωνιστεί τον Βαλερί Μπορζόφ στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972 κι ο Γιατρός να… ασθενεί, να τραυματίζεται. Πίκρα!
Να μαγεύομαι με τα θλιμμένα μάτια και το χρυσό χαμόγελο της Νάντιας Κομανέτσι.
Να παθιάζομαι με τον Λάσε Βίρεν και τα κατορθώματά του σε δυο Ολυμπιακούς Αγώνες, σε 5 και 10.000 μέτρα.
Να θέλω να μοιάσω στον Αλμπέρτο Χουαντορένα…
Να λατρεύω Κεντέρη και Θάνου! Καταμεσήμερο στην Αθήνα να βλέπεις τον Κεντέρη να κόβει το νήμα: αλληλούια από το Σίδνεϊ!
Να συγκινούμαι με Πύρρο Δήμα και το τελευταίο χειροκρότημα στην Αθήνα.
Να φωνάζω στον πατέρα μου: «έλα να δεις αθλητή που δεν θα ξαναδούμε μέχρι να πεθάνουμε» κι ο Μπολτ να σπάει τα ρεκόρ!
Να με ξυπνάει ο διευθυντής του αθλητικού στα «ΝΕΑ», ο Γιάννης ο Κιούσης και να μου λέει με δυσφορία: «Μας την έκανε το παλιόπαιδο ο Μελισανίδης, Πάμε στο Γραφείο για αλλαγή»…
Να περιμένουμε, ξημερώματα, στη Τζια, την Νίκη Μπακογιάννη να πηδήξει στο ύψος και η Θεά Στέφκα Κωνσταντίνοβα να την προσκυνάει…
Να ακούω τον- πάντα παρόντα στη ζωή μου- Τάκη Χαραλαμπίδη να μου ψιθυρίζει: «Αν έπεφτε η Αμερικανίδα, η Πατουλίδου θα μπορούσε…» Και η Πατουλίδου να πέφτει πρώτη στο νήμα! Για την Ελλάδα ρε γαμώτο; Όχι, για εμάς που περιμέναμε με αδειανό μπουκάλι στο χέρι τόσα χρόνια ξηρασίας!
Να μετράμε τα χρόνια στο Γραφείο με τις Ολυμπιάδες και να μην φθάνουν πια…
Να γερνάμε πλάι στη νιότη των αθλητών και να νομίζουμε πως γίναμε πάλι 20 χρονών…
Να γυρίζουμε πίσω, πλάι σ’ εκείνους που «λείπουν» και να μας χαϊδεύουν με την ανάσα τους, ζεστή και αρωματική, με μιαν οσμή παλιά αξεθύμαστη… εκείνη της νοσταλγίας. Και στο χαμόγελό τους να ανασταίνονται όλα τα καλοκαίρια που «έφυγαν».
Να ιστορούμε στην Ελενίτσα όλα αυτά που μας μεγάλωσαν και να μεγαλώνει κι εκείνη με τα νάματα της δικής μας νιότης…
Να κλείνουμε τα μάτια και να «αποχωρούμε» απαλά με ένα χαμόγελο, με μια εικόνα: του νικητή!
Να μας ξεβράζει η ζωή στην όχθη μια μάταιης ονειροπόλησης και εμείς ακόμα να ονειρευόμαστε, πως κάποτε θα γίνουμε σαν εκείνους που δάκρυσαν ακούγοντας τον Εθνικό τους Ύμνο.
Πόσο ψεύτικα φαίνονται κάποιες φορές τα πιο αληθινά πράγματα που ζήσαμε. Και οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάποια από αυτά…
