Ελλάς η χώρα των αλμάτων: τι σχέση έχουν Στεφανίδη και Καραλής με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα Μνημόνια...

Χώρα των αλμάτων η Ελλάδα, σίγουρα. Τώρα τι σχέση έχουν η Κατερίνα Στεφανίδη και ο Εμμανουήλ Καραλής με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα Μνημόνια, είναι μια παράδοξη ιστορία…

Σαν ήμουνα παιδί, θυμάμαι να μιλούν οι μεγάλοι που, διάβαζαν αθλητικές εφημερίδες, για κάποιον Ρουμπάνη.
«Ε, ρε και πού πήδηξε ο Ρουμπάνης, και πόσο πήδηξε ο Ρουμπάνης και μπράβο στον Ρουμπάνη τον αλματαρά… (άλλο επίθετο χρησιμοποιούσαν, αλλά ας το παραλείψουμε εδώ…). Όταν μεγάλωσα πιο πολύ έμαθα ποιος ήταν ο Ρουμπάνης. Ήταν λοιπόν, ο Γιώργος ο Ρουμπάνης, ο άλτης επικοντιστής που είχε κατακτήσει χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το ‘56. Σημειώστε εδώ ότι, ο Γιώργος Ρουμπάνης είναι σήμερα 94 χρονών!

Οι καιροί πέρασαν και μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο Έλληνας, ως οντότητα- όχι μονάχα αθλητική- έχει το πήδημα μέσα του…
Τον Ρουμπάνη διαδέχτηκε ο Χρήστος Παπανικολάου στις πτήσεις με κοντάρι- μάλιστα πέτυχε και παγκόσμιο ρεκόρ- και μετά, φθάνοντας με άλματα στις μέρες μας, να η Κατερίνα Στεφανίδη, να και ο Εμμανουήλ Καραλής. Κι αν πλάι τους, στο εικονοστάσι των αγίων του ελληνικού αθλητισμού, καρφώσεις και την εικόνα του Μίλτου Τεντόγλου, έχεις την αγία τριάδα των αλτών…

Πρόλογος κοντά στις 200 λέξεις, γιατί; Για να μπούμε στο κυρίως θέμα: οι Έλληνες είμαστε λαός των αλμάτων! Τίποτα δεν μας αρέσει να το κάνουμε σιγά σιγά και λίγο λίγο· μόνο με άλματα (προσπαθούμε να) μεγαλουργούμε!
Πιάνουμε ένα κοντάρι- καλάμι κάποιοι άλλοι- το καβαλάμε και πηδάμε. Κι αν δεν σπάσει στην πορεία μας προς την κορυφή, κάνουμε θαύματα… Άλλοι κατακτούν μετάλλια, άλλοι πιάνουν θέσεις εργασίας, άλλοι γραπώνονται στην εξουσία κι άλλοι προσγειώνονται σε ρετιρέ κοινωνικής καταξίωσης… Δώσε σε μας άλμα- πήδημα- και πάρε μας την ψυχή.

«Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» προτρέπει ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Νέο-Έλληνας διαισθανόμενος κι ακούγοντας από διηγήσεις πως ο δρόμος της προόδου και μακρύς είναι και δύσκολος, επιλέγει να πορεύεται δια των αλμάτων… Και να δεις που κάποιες φορές τα καταφέρνει! Το πήδημα είναι μια από τις ανεξίτηλες δερματοστιξίες των προτερημάτων μας: πηδάμε, άρα προχωρούμε.
Κι αν οι αθλητές- οι άλτες- απολαμβάνουν μεταλλίων και δόξας με ένα επιτυχές άλμα, οι πολιτικοί- δια των αλμάτων- απολαμβάνουν εξουσία και χρήμα και ισχύ…

Τα άλματα, όμως, είναι (και) επικίνδυνα για άλλες επαγγελματικές τάξεις: με άλμα ένας επιχειρηματίας ενδεχομένως να βρεθεί στο βυθό, το ίδιο μπορεί να συμβεί σε έναν μισθωτό που δι’ άλματος επιχειρεί να αυξήσει τα ποσά στους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Επίσης τα ασυλόγιστα άλματα εργατών, γεωργών, δημοσίων υπαλλήλων και λοιπών παραγωγικών τάξεων, πολλές φορές προκαλούν συντριπτικά κατάγματα από οδυνηρές πτώσεις, που εξελίσσονται σε μόνιμη αναπηρία με τραγικά επακόλουθα (πολλές φορές)…
Εθνικό άθλημα των Ελλήνων, λοιπόν, τα άλματα, που όμως αν επιχειρηθούν δίχως προστατευτικό στρώμα και χωρίς εκπαίδευση, αποβαίνουν μοιραία.

Στης Ιστορίας το πήδημα

Αλλά και η Ιστορία μας έχει διδάξει πως με άλματα πολλές φορές καταβαραθρώνεσαι. Ιστορικά, για παράδειγμα, η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν αποτέλεσμα ενός ασυλόγιστου άλματος. Μοιραία η υπερβολική υπερεκτίμηση της ισχύς του ΕΛΑΣ, που πίστεψε ότι με άλμα θα προσγειωθεί στην εξουσία αφήνοντας πίσω πακτωμένες, στο νου του πολίτη, εξουσίες και θεσμούς και στερεότυπα, οδήγησε σε ανθρωποβόρο Εμφύλιο. Το «άλμα» που επιχειρήθηκε το 1897 από τον ελληνικό στρατό, που και στο σημειωτόν δυσκολευόταν, έφερε καταστροφή. Μετά το «άλμα» του Έπους του ’40 ήρθε το γκρέμισμα στα βάραθρα των Ναζί και στην πηγάδα των δωσιλόγων.
Από το άλμα του Euro 2004 και των Ολυμπιακών Αγώνων του Πολιτισμού και του κλέους, στο έρεβος των Μνημονίων και του κλαυθμού…

Γι’ αυτό μην βαυκαλίζεστε, βλέποντας τους αθλητές μας να πηδούν και να κερδίζουν· άσε τους αυτούς. Ούτε τους πολιτικούς να θαυμάζετε· κι εκείνοι έχουν τον τρόπο τους, ένα γκρέμισμα να το ερμηνεύσουν για κατάκτηση κορυφής.

Δεν είναι μόνο η βαρύτητα που τραβάει τα σώματα των αδαών προς τα κάτω ώσπου να χωνευτούν μέσα στη γη, είναι και η βιασύνη των αλμάτων που οδηγεί στην επ’ άπειρον πτώση… Αφήστε τους αθλητές να πηδούν, εσείς προσγειωθείτε…