Η πολιτική ατζέντα της ρήξης αναγκαία συνθήκη για την ήττα της Δεξιάς

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Οι εκλογές της 21^ης Μαΐου διεξάγονται μέσα σε μια δομικά δυσμενή συνθήκη. H άνευ όρων συνθηκολόγηση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και η αποτυχία των κοινωνικών κινημάτων να την εμποδίσει, δεν υπήρξαν γεγονότα χωρίς βαθύτερες συνέπειες στον κοινωνικό συσχετισμό. Εδώ και αρκετά πλέον χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ηθικής και αισθητικής στροφής προς τα δεξιά.

Η πολιτεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, της πρώτης πραγματικά alt right κυβέρνησης στη χώρα, αποτελεί ταυτόχρονα αποτέλεσμα και τροφοδότη αυτής της στροφής. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έστω και με τη βοήθεια της πανδημίας, απέκτησε σάρκα μια τρομακτική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, παράλληλα με μια κοινωνική αντίσταση αναντίστοιχα μικρή, όσο ποτέ ξανά από τη Μεταπολίτευση και ύστερα. Η αφελής ιδέα που συνόδευσε την εκλογή Μητσοτάκη, ότι όσο πιο σκληρές οι πολιτικές τόσο πιο έντονες αυτόματα και οι αντιστάσεις, αποδείχθηκε και στην πράξη μια ιδέα αντιδιαλεκτική και επιφανειακή, που αποτέλεσε τελικά πηγή αμηχανίας και αδράνειας.

Μέσα στην τετραετία που πέρασε είχαμε: μείωση του πραγματικού εργατικού εισοδήματος, περιστολή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με θεσμοθέτηση κρατικής και εργοδοτικής επιτήρησης στα συνδικάτα και ουσιαστική απαγόρευση της απεργίας, εκτόξευση της ακρίβειας μέσω του ιδιωτικού τραστ στην ενέργεια, αποδεκατισμό της δημόσιας υγείας με μηδενική ενίσχυση και ευρωπαϊκό ρεκόρ θανάτων την περίοδο της πανδημίας, περιορισμό πολιτικών ελευθεριών με πρόφαση την πανδημία, διάλυση δημόσιων υπηρεσιών, εγκατάλειψη δικτύων (που οδήγησε μεταξύ άλλων στο δυστύχημα των Τεμπών), τεράστια αύξηση του δείκτη ανισοτήτων, πολιτικές αστεγοποίησης των προσφύγων, παράλληλα με τις παράνομες και δολοφονικές επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και την αναγωγή του φράχτη της ντροπής στον Έβρο σε μείζονα προτεραιότητα της «εθνικής» πολιτικής, κανονικοποίηση του ρατσιστικού λόγου, περιβαλλοντική καταστροφή δασικών εκτάσεων, προτεραιοποίηση της αγοράς όπλων έναντι κοινωνικών πολιτικών, συντριβή του Κράτους δικαίου, ασφυκτικό έλεγχο του Τύπου και ασφυκτική οικονομική πίεση σε όποιον δεν υπάγεται σε αυτό τον έλεγχο, υπαγωγή κάθε άσκησης πολιτικής στην αστυνομία, τεράστιο παράνομο δίκτυο παρακολουθήσεων υπό την καθοδήγηση του πρωθυπουργού, εκτεταμένο δίκτυο διαφθοράς με στόχο των πλουτισμό μιας κλειστής ομάδας γύρω από το γραφείο του πρωθυπουργού, προώθηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, προσωποκεντρικό αυταρχισμό –και σταματώ εδώ για λόγους συντομίας και μόνο. Ένας πραγματικός ζόφος. Ένας ζόφος που δεν καλλωπίζεται, μόνο ανατρέπεται.

Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική αντίσταση που αναπτύχθηκε υπήρξε –ποσοτικά και ποιοτικά- ανάλογη αυτής της δυστοπίας. Και αυτός είναι ο δυσμενής συσχετισμός με τον οποίον καλούμαστε να αναμετρηθούμε. Μπορεί να αλλάξει μέσω εκλογών μόνο, χωρίς αντίστοιχη κοινωνική κίνηση; Στο βάθος όχι. Κι όμως, οι εκλογές της 21^ης Μαΐου είναι μια δυνατότητα ανακοπής του ακροδεξιού κατήφορου. Δυνατότητας που προκύπτει τόσο από την εκτεταμένη κοινωνική αποστροφή για την πολιτεία Μητσοτάκη όσο και από την ύπαρξη, για πρώτη φορά, ενός στοιχειωδώς αναλογικού και δημοκρατικού εκλογικού συστήματος (το οποίο, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπονομεύσει σε συγχορδία με τη ΝΔ, με τις ανοησίες περί «κυβερνήσεων ηττημένων»).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό η αριστερά να αποκρούσει την απόπειρα ΜΜΕ και ΝΔ να επιβάλλουν μιας κινδυνολογική και παραπειστική ατζέντα – ακραία έκφραση του θατσερικού δόγματος ΤΙΝΑ και να θέσει την ατζέντα μιας εναλλακτικής πολιτικής, εξισωτικής, οικολογικής και ελευθεριακής. Δηλαδή, μια αριστερά που αρνείται τη συνθήκη της ήττας και θέτει ξανά στο προσκήνιο το όραμα της κοινωνικής χειραφέτησης, που δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία.

Μια τέτοια ατζέντα, περιλαμβάνει:

Πολιτική αύξησης των μισθών και μείωσης του χρόνου εργασίας, που περνά μέσα από την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την ενίσχυση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Επαναφορά στο Δημόσιο των βασικών υποδομών, δικτύων και τομέων της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια), με κοινωνικό έλεγχο και στοιχεία εργατικής διαχείρισης.
Απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας και δημιουργία ενός πλαισίου προστασίας από την πιστωτική αυθαιρεσία.
Ανάδειξη ενός ταξικού οικολογικού προγράμματος, το οποίο να αρνείται το καπιταλιστικό παρασιτικό μοντέλο που σπαταλά τους φυσικούς πόρους του πλανήτη, μεγεθύνεται με κόστος το περιβάλλον, παράγει παγκόσμιο πλούτο με κόστος την ανθρώπινη εργασία, τις επιπτώσεις των οποίων πληρώνουν οι φτωχοί άνθρωποι.
Πολιτική υπεράσπισης των προσφύγων και μεταναστών/ριών, με γνώμονα ότι η μετακίνηση είναι δικαίωμα, που να αντιπαρατάσσεται στις ρατσιστικές συμφωνίες του ελληνικού κράτους και να μιλά ανοιχτά για το δικαίωμα σε χαρτιά, στέγη, υγεία, εκπαίδευση.
Ανάκτηση του συνόλου της υγείας από το Δημόσιο.
Πολιτική δημοκρατισμού του Κράτους, με κοινωνικό έλεγχο και υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών.
Πολιτική αλληλεγγύης στα συμπεριληπτικά κινήματα για την ορατότητά τους.

Η ανάδειξη ενός τέτοιου πλαισίου, βγάζει την Αριστερά από το σπιράλ της ήττας και επιτρέπει στην κοινωνία να διεκδικήσει την αλλαγή των συσχετισμών με πολιτικό στήριγμα.

Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ που προέκυψε από διαδοχικές μεταλλάξεις δεν έχει ούτε διάθεση ούτε δυνατότητα να υπηρετήσει μια τέτοια ατζέντα. Χωρίς αυτήν όμως δεν είναι εφικτό να απειληθεί η ηγεμονία της αντιδραστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη και των πολιτικών της.

Η ενίσχυση του ψηφοδελτίου του ΜΕΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη και η ισχυρή παρουσία του στη Βουλή της απλής αναλογικής, ως του μαζικότερου αυτή τη στιγμή φορέα αριστερής και ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης, χωρίς να υποκαθιστά την ανάγκη ανεξάρτητης κοινωνικής κίνησης, σημαίνει ενίσχυση αυτής της προοπτικής. Ταυτόχρονα, αποτελεί την πραγματική προϋπόθεση, την αναγκαία συνθήκη για να φύγει η καταστροφική κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ιστορικά, η λογική του μικρότερου κακού κατέληξε πάντα να τροφοδοτεί το μεγαλύτερο. Έτσι ακριβώς σήμερα, μια αντιπολίτευση που ντρέπεται να είναι τέτοια εξακολουθεί να αποτελεί τον μεγάλο χορηγό του Μητσοτάκη. Είναι η ενίσχυση της πολιτικής πρότασης που συγκρούεται μετωπικά με τη δική του αυτή που μπορεί να τον οδηγήσει σε ήττα.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της Ρήξης. Αυτήν υπηρετεί το σχήμα ΜΕΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη και για αυτό στις 21 Μαΐου αποτελεί την ουσιωδώς χρήσιμη ψήφο για την κοινωνία και τη δυνατότητά της να ξαναβγεί στο προσκήνιο.