Οι Light in Babylon στο ethnos.gr: «Το ελληνικό κοινό τραγουδά, χορεύει, νιώθει πραγματικά τη μουσική μας»

Έπειτα από έξι χρόνια απουσίας, οι Light in Babylon επιστρέφουν στην Αθήνα — μια πόλη που, όπως λένε, κουβαλά μέσα της «την ανάσα της Μεσογείου» και τους έχει αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Τη Δευτέρα 28 Ιουλίου, το Θέατρο «Δόρα Στράτου» θα γεμίσει με χρώματα, ήχους και συναισθήματα, καθώς το πολυπολιτισμικό συγκρότημα από την Κωνσταντινούπολη υπόσχεται μια συναυλία βαθιά βιωματική, σαν ταξίδι στις μουσικές του κόσμου.

Οι Light in Babylon είναι ένα πολιτισμικό μωσαϊκό, ένα καλλιτεχνικό πείραμα που γεννήθηκε στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και εξελίχθηκε σ' ένα διεθνές μουσικό φαινόμενο. Με τον ήχο τους να ισορροπεί ανάμεσα στις παραδόσεις της Ανατολής και της Δύσης, η μπάντα δημιουργεί ένα αυθεντικό μουσικό τοπίο που ενώνει λαούς, γλώσσες και ιστορίες. Μελωδίες από τη Μεσόγειο, ρυθμοί από τη Μέση Ανατολή και στίχοι που μιλούν για την ελπίδα, τη μετανάστευση, την ελευθερία και την αναζήτηση ταυτότητας — όλα συνυπάρχουν με τρόπο μαγικό στην ιδιαίτερη μουσική τους ταυτότητα.

Στο επίκεντρο της μπάντας βρίσκεται η Ιρανοϊσραηλινή τραγουδίστρια και στιχουργός Michal Elia Kamal, μια φωνή που μαγνητίζει με το συναίσθημα και την αυθεντικότητα της. Δίπλα της, Τούρκοι και Γάλλοι μουσικοί συνθέτουν ένα σχήμα που εκπροσωπεί, όπως έχει χαρακτηριστεί, «την πιο ενδιαφέρουσα πλευρά της σύγχρονης Ανατολικής Μεσογείου». Το βρετανικό fRoots Magazine είχε άλλωστε γράψει πως πρόκειται για «ένα αφιέρωμα στις κοσμοπολίτικες παραδόσεις της Κωνσταντινούπολης και της σεφαραδίτικης εβραϊκής κληρονομιάς».

Το πρώτο τους άλμπουμ «Life Sometimes Doesn’t Give You Space» κυκλοφόρησε το 2012 και τους σύστησε στη διεθνή σκηνή, ενώ το 2016 επέστρεψαν με το «Yeni Dunya», που σημαίνει «Νέος Κόσμος». Εναν κόσμο τον οποίο οι Light in Babylon συνεχίζουν ακούραστα να χτίζουν με νότες, ποίηση και ψυχή.

Πέρασαν έξι χρόνια από την τελευταία σας εμφάνιση στην Αθήνα. Πώς νιώθετε που επιστρέφετε;

Εδώ και έξι χρόνια, μου λείπει η Αθήνα. Η τελευταία μας συναυλία εδώ έγινε λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Πέρυσι ήρθα για λίγες μέρες διακοπών μαζί με τις δύο αδελφές μου. Ηταν η πρώτη τους φορά στην πόλη και την ερωτεύτηκαν αμέσως. Εξίσου απρόσμενο ήταν όταν με αναγνώρισαν άνθρωποι στον δρόμο. Αυτό το συναίσθημα της σύνδεσης ξύπνησε μέσα μου έντονα και μου έλειψε ακόμη περισσότερο η Αθήνα.

Φέτος, αποφάσισα να γιορτάσω τα 38α γενέθλιά μου με μια συναυλία εδώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο. Κάθε φορά που παίζουμε στην Ελλάδα, ξέρουμε πως θα είναι μια από τις πιο χαρούμενες συναυλίες μας. Το ελληνικό κοινό ξέρει να χορεύει, να χειροκροτά, ν' ανοίγει την καρδιά και το μυαλό του. Η επιστροφή τώρα μοιάζει συγκινητική σαν μια επανένωση με ανθρώπους που καταλαβαίνουν πραγματικά το πνεύμα της μουσικής μας.

Το όνομά σας «Light in Babylon» είναι πολύ ιδιαίτερο. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό;

Υπάρχουν δύο λόγοι που επιλέξαμε το όνομα «Light in Babylon» για το συγκρότημά μας. Η πρώτη μας «σκηνή» ήταν ο δρόμος Istiklal στην Κωνσταντινούπολη. Ένας δρόμος γεμάτος κόσμο που επιστρέφει στο σπίτι ή πηγαίνει στη δουλειά, αμίλητος, με βλέμμα στραμμένο μόνο μπροστά. Κανείς δεν κοιτάζει, κανείς δεν χαμογελά.

Όμως τη στιγμή που φέρνεις τη μουσική στον δρόμο, κάτι αλλάζει. Οι άνθρωποι σταματούν, ακούν, χαμογελούν, συγκινούνται, χορεύουν, επικοινωνούν. Για εμάς, Βαβυλώνα είναι ένα σύστημα που κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν μόνο προς μία κατεύθυνση, κλεισμένοι στη ζωή τους. Αλλά όταν μέσα σ’ αυτό το σύστημα φέρνεις οποιαδήποτε μορφή τέχνης, δημιουργείς φως. Κάνεις τον κόσμο να σταματήσει και να κοιτάξει αλλού — προς την ομορφιά, τη σύνδεση, κάτι πιο βαθύ.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ιστορία του Πύργου της Βαβέλ. Η στιγμή που οι άνθρωποι χωρίστηκαν και άρχισαν να μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Στο συγκρότημά μας κι εμείς ερχόμαστε από διαφορετικούς τόπους και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες — όμως βρήκαμε μια κοινή: τη μουσική. Και η μουσική μάς επιτρέπει να κατανοούμε ο ένας τον άλλον πέρα από τις λέξεις.

Η μουσική σας έχει ήχους από πολλά μέρη. Πώς «παντρεύετε» όλες αυτές τις επιρροές; Γίνεται φυσικά ή είναι κάτι που το δουλεύετε αρκετό καιρό;

Στη μουσική μας σίγουρα θ' ακούσετε τη Μεσόγειο. Όμως δεν πρόκειται μόνο για ήχο — στις συναυλίες μας δεν μοιραζόμαστε απλώς μουσική. Μοιραζόμαστε το μήνυμά μας, την ιστορία μας, τα όνειρά μας. Παίρνουμε το κοινό μαζί μας σ’ ένα ταξίδι. Ταξιδεύουμε πνευματικά και συναισθηματικά, από τη Μέση Ανατολή μέχρι τα Βαλκάνια και ακόμη παραπέρα. Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό που θ' ακούσετε είναι η φωνή μιας γενιάς που θέλει να επανασυνδέσει τους ανθρώπους, να γιορτάσει τις διαφορές μας και τον πλούτο των πολιτισμών μας.

Καθώς ταξιδεύαμε όλα αυτά τα χρόνια σε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπος που συναντούσαμε με ανοιχτή καρδιά, άφηνε μέσα μας ένα αποτύπωμα. Κάθε τόπος άφηνε κάτι στην ψυχή μας, κι αυτό έβρισκε φυσικά τον δρόμο του στη μουσική. Δεν είναι κάτι που προσπαθούμε να ελέγξουμε ή να «συνδυάσουμε» διανοητικά. Απλώς συμβαίνει. Η μουσική γίνεται αντανάκλαση του ίδιου μας του ταξιδιού.

Αν κάποιος δεν σας έχει ξανακούσει ποτέ, ποιο τραγούδι σας θα του προτείνατε για αρχή;

Θα έλεγα το «Hinech Yafa». Είναι το νούμερο ένα τραγούδι μας. Το παίζουμε από την πρώτη στιγμή, από τότε που εμφανιζόμασταν στον δρόμο, στη λεωφόρο Istiklal. Κάθε φορά που το ακούει κάποιος, δείχνει να το ερωτεύεται αμέσως. Πολλοί λένε πως γίνονται σχεδόν εξαρτημένοι από αυτό.

Ακόμη δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί — ίσως να είναι η δύναμη και το πάθος που κουβαλάει. Είναι ένα τραγούδι συναισθηματικό, που χτίζεται αργά και σταθερά, και αγγίζει κάτι πολύ βαθύ μέσα μας. Για πολλούς ανθρώπους, είναι το τραγούδι που άνοιξε την πόρτα στον κόσμο μας.

Ξεκινήσατε ως μουσικοί του δρόμου στην λεωφόρο Ιστικλάλ. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και τι μαθήματα σας έδωσε εκείνη η περίοδος;

Ήμασταν λίγοι μουσικοί που γνωριστήκαμε στην Κωνσταντινούπολη και αρχίσαμε να παίζουμε μαζί στον δρόμο, το 2010. Η λεωφόρος Ιστικλάλ έγινε η πρώτη μας σκηνή. Το να παίζεις στον δρόμο ήταν μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μας. Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό. Είναι άμεσο, ακατέργαστο και ειλικρινές. Οι άνθρωποι περνούν από δίπλα σου χωρίς προσδοκίες, κι όταν σταματούν, είναι επειδή κάτι τους άγγιξε πραγματικά. Το νιώθεις αμέσως.

Η Ιστικλάλ μάς έδωσε επίσης την ευκαιρία να φτάσουμε σε ανθρώπους από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες — από την Ανατολή και τη Δύση, διαφορετικές θρησκείες, κουλτούρες, τρόπους ζωής. Κι όμως, όταν άκουγαν τη μουσική μας, όλοι είχαν κάτι κοινό: ένα παρόμοιο συναίσθημα, μια κοινή αντίδραση. Η μουσική τούς ένωνε — έστω και για λίγα λεπτά — εκεί, στη μέση του δρόμου. Αυτή η εμπειρία μάς διαμόρφωσε βαθιά. Ακόμη και σήμερα, όταν παίζουμε σε μεγάλες σκηνές, κουβαλάμε πάντα μέσα μας το πνεύμα του δρόμου.

Έχετε αναφέρει ότι οι πρώτοι σας ακροατές αγόραζαν τα άλμπουμ σας απευθείας στον δρόμο. Πώς μεταφράζεται σήμερα αυτή η πρόσωπο με πρόσωπο σχέση, σε μια εποχή που η μουσική κατανάλωση γίνεται όλο και πιο ψηφιακή;

Εκείνα τα πρώτα χρόνια, που πουλούσαμε τους δίσκους μας στον δρόμο, ήταν απίστευτα σημαντικά για εμάς. Οι άνθρωποι μας άκουγαν, ένιωθαν κάτι και μετά έρχονταν να μας μιλήσουν από κοντά. Ήθελαν να πάρουν μαζί τους ένα κομμάτι της στιγμής. Αυτή η άμεση, πρόσωπο με πρόσωπο σύνδεση, δημιουργεί κάτι βαθύ. Δεν είναι απλώς σχέση με έναν «θαυμαστή», είναι ανθρώπινη σύνδεση. Σήμερα, φυσικά, όλα είναι πολύ πιο ψηφιακά. Μουσικές πλατφόρμες, social media, streaming. Όμως εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε εκείνη την οικειότητα. Διαβάζουμε τα μηνύματα που μας στέλνουν, απαντάμε όποτε μπορούμε.

Και ιδίως στις συναυλίες μας, ξαναβιώνουμε εκείνη την ενέργεια. Τη μουσική που μοιράζεται σε πραγματικό χρόνο, ανάμεσα σε ανθρώπους. Ακόμη και τώρα, μετά από κάθε συναυλία — μικρή ή μεγάλη — καλούμε πάντα το κοινό να έρθει να μας γνωρίσει. Θέλουμε να δούμε τα μάτια τους, να δώσουμε μια αγκαλιά, να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί. Αυτές οι στιγμές μένουν μέσα μας. Μας θυμίζουν γιατί ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μουσική. Τελικά, είτε στον δρόμο είτε στο διαδίκτυο, αυτό που αγγίζει τους ανθρώπους είναι η αυθεντικότητα. Αν η μουσική σου είναι αληθινή, η σύνδεση παραμένει πραγματική. Αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά τη μαγεία του να είσαι παρών από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο.

Έχετε αγαπημένες στιγμές από το ελληνικό κοινό; Τι σας έχει μείνει πιο έντονα από παλιότερες εμφανίσεις σας εδώ;

Ναι, έχουμε τόσες ξεχωριστές αναμνήσεις από τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα. Κάθε φορά που ερχόμαστε, η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ζωή και χαρά. Το ελληνικό κοινό είναι πολύ εκφραστικό. Ξέρει να χειροκροτά, να τραγουδά, να χορεύει, να νιώθει πραγματικά τη μουσική μαζί μας. Δεν το συναντάς αυτό σε κάθε χώρα. Θυμάμαι πολύ καθαρά μια στιγμή, σε ένα τραγούδι, που κοίταξα το κοινό και είδα ανθρώπους κάθε ηλικίας να χορεύουν μαζί και να τραγουδούν τους στίχους στα εβραϊκά. Παρόλο που δεν μιλούν τη γλώσσα. Ήταν τόσο συγκινητικό. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως η μουσική δεν χρειάζεται μετάφραση.

Και υπάρχει κάτι πολύ γλυκό και μοναδικό που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Σχεδόν σε κάθε συναυλία, κάποιος μάς φέρνει ένα δώρο. Συνήθως ένα μπουκάλι σπιτικό ποτό, φτιαγμένο από τους γονείς ή τους παππούδες του, από τον κήπο τους. Είναι κάτι βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό. Αυτό το όμορφο δώρο κουβαλά μέσα του πολλά: πολιτισμό, παράδοση, κάτι από την οικογένεια και την καρδιά τους. Σημαίνει πάρα πολλά για εμάς. Και φυσικά, μετά τις συναυλίες — οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, οι ιστορίες που μας λένε οι άνθρωποι... είναι στιγμές που τις κουβαλάμε πάντα μαζί μας.

Τι ξεχωρίζετε στην ελληνική σκηνή ή στους Έλληνες καλλιτέχνες;

Η ελληνική μουσική έχει κάτι βαθύ και συγκινητικό μέσα της. Ακόμη κι από πριν αρχίσω να παίζω στην Ελλάδα, άκουγα Έλληνες τραγουδιστές (πολλές φορές, μάλιστα, ανακάλυπτα ελληνικές εκδοχές τούρκικων τραγουδιών που γνώριζα — και το αντίστροφο), και πάντα ένιωθα πως υπήρχε μια ψυχή, μια κραυγή, μια αλήθεια στη φωνή. 

Υπάρχει επίσης μια υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και την προσωπική έκφραση. Είτε πρόκειται για ένα παραδοσιακό τραγούδι, είτε για ένα ρεμπέτικο, υπάρχει πάντα ένα έντονο συναίσθημα μέσα του. Αισθανόμαστε πολύ συνδεδεμένοι με αυτή την ενέργεια, γιατί και στη δική μας μουσική προσπαθούμε να μεταφέρουμε συναίσθημα, πνεύμα και ταυτότητα.

Ίσως γι’ αυτό αισθανόμαστε τόσο «σαν στο σπίτι μας» όταν ανεβαίνουμε στη σκηνή στην Ελλάδα: υπάρχει κάτι στη μουσική σκηνή της χώρας που σέβεται το συναίσθημα και την αλήθεια. Και αυτό είναι πολύ κοντά σε αυτό που είμαστε εμείς.

Έχετε κάποιο αγαπημένο μέρος ή φαγητό από την Αθήνα;

Ειλικρινά, το καλύτερο ελληνικό φαγητό που έχω φάει στη ζωή μου ήταν στη Θεσσαλονίκη. Πριν από μερικά χρόνια, είχαμε μια συναυλία στο Uda Kule και πολύ κοντά υπήρχε ένα παραδοσιακό ελληνικό εστιατόριο. Δεν τρώω κρέας ούτε τυρί, οπότε δεν ήμουν σίγουρη τι θα έβρισκα να φάω, αλλά με εξέπληξαν με τα πιο καταπληκτικά ψητά μανιτάρια που έχω δοκιμάσει ποτέ, μαζί με ντολμαδάκια και τις καλύτερες τηγανητές κολοκυθόφλουδες που έχω φάει στη ζωή μου.

Επίσης, σχεδόν ποτέ δεν πίνω κρασί, αλλά εκείνο το κρασί ήταν τόσο καλό που ακόμα το θυμάμαι. Από τότε, προσπαθώ να βρω την ίδια γεύση αλλού, αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Οπότε μάλλον θα χρειαστεί να ξαναπάω στη Θεσσαλονίκη, σ’ εκείνο το ίδιο εστιατόριο ή ίσως σταθώ τυχερή και βρω εκείνη τη γεύση και το συναίσθημα αυτή τη φορά στην Αθήνα.

Όταν δεν είστε στη σκηνή, τι σας αρέσει να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Για πολλά χρόνια, η μουσική και η σκηνή ήταν το επίκεντρο της ζωής μου. Η ζωή στην Κωνσταντινούπολη ήταν έντονη. Συναυλίες, ηχογραφήσεις, δουλειά σε τηλεοπτικά προγράμματα, διαφημίσεις, ακόμα και συμμετοχές σε ταινίες. Κάτι έκανα πάντα. Με τον καιρό, όμως, συνειδητοποίησα πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, και ότι οι γονείς μου δεν γίνονται νεότεροι. Έτσι πήρα την απόφαση να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί τους και γενικά με την οικογένειά μου. Σήμερα, αυτό έχει γίνει ένα από τα πράγματα που απολαμβάνω περισσότερο: να βρίσκομαι απλώς με τους ανθρώπους που αγαπώ. Να μοιραζόμαστε ήσυχες, αληθινές στιγμές. Κάτι που για μένα έχει πια μεγαλύτερη σημασία από ποτέ.

Τι εύχεστε να νιώσει το κοινό φεύγοντας από τη συναυλία σας στο Θέατρο Δόρα Στράτου;

Ελπίζω να φύγουν με ανοιχτή καρδιά. Να νιώσουν, έστω για ένα βράδυ, κάτι αληθινό. Κάτι που τους έκανε να χαμογελάσουν, να συγκινηθούν, ν' ανασάνουν ή απλώς να παύσουν για λίγο τον θόρυβο της καθημερινότητας. Η συναυλία μας δεν είναι απλώς μια μουσική εμφάνιση. Είναι ένα ταξίδι, μια πρόσκληση. Τραγουδάμε σε διαφορετικές γλώσσες, ερχόμαστε από διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά αυτό που προσφέρουμε είναι κάτι παγκόσμιο. Ελπίζω οι άνθρωποι να νιώσουν συνδεδεμένοι με τον εαυτό τους, με τους άλλους, με κάτι πιο βαθύ.

Μερικές φορές, σ’ έναν κόσμο που μοιάζει ταραγμένος και διχασμένος, η συναυλία μπορεί να μοιάζει σαν ένα μικρό νησί ελπίδας. Ενας τόπος όπου θυμόμαστε πώς μοιάζει η ομορφιά και πώς μπορεί ακόμη να μας φέρει κοντά. Και ίσως, όταν φύγουν από το Θέατρο Δώρα Στράτου, να πάρουν μαζί τους κάτι απ’ αυτό το συναίσθημα. Κάτι όμορφο και ελπιδοφόρο, κάτι που διαρκεί περισσότερο από τη μουσική.

Διαβάστε ακόμη

Δραματικές ώρες στη Λακωνία: Γυναίκα ανεβαίνει σε ταράτσα για να δώσει φαγητό στην εγκλωβισμένη μητέρα της

Κακοκαιρία Byron: Τι θα γίνει με τον μισθό όσων δεν μπόρεσαν να πάνε στη δουλειά τους

Πανικός στη αεροσκάφος: Φωτιά σε διάδρομο απογείωσης γέμισε με καπνούς Airbus A320 με 180 επιβαίνοντες

Mega deal στα σκαριά στον τομέα της ψυχαγωγίας: Η Netflix κοντά στην αγορά της Warner Bros!