Μοιραίο λάθος ή πονηρή κίνηση; Όποιος τρολάρει τους Ισραηλινούς, έχει αποδειχτεί ότι, προκαλεί τη μοίρα του – Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται και ουδείς διδάσκεται

Ακόμα οι διεθνείς αναλυτές προσπαθούν να απαντήσουν: μοιραίο λάθος ή (πονηρή, αλλά...) άστοχη κίνηση από την Χαμάς; Η Ιστορία το ‘χει αποδείξει: Όποιος τρολάρει τους Ισραηλινούς προκαλεί τη μοίρα του!

Τα σύννεφα του πόλεμου - μαύρα και τρομακτικά - προμήνυαν καταιγίδα από καιρό. Η θερμοκρασία της αραβο-ισραηλινής διαμάχης έκανε τους «χειρουργούς των λαών», τους Μεγάλους, που λέμε, να ανησυχούν και να σκέπτονται τρόπους αποφυγής του μοιραίου: της πολεμικής σύρραξης.

Οι επιδρομές από παλαιστίνιους αντάρτες που έδρευαν στη Συρία, την Ιορδανία και τον Λίβανο, είχαν γίνει σχεδόν καθημερινές· μέρα με τη μέρα πιο σφοδρές και προκαλούσαν σκληρά ισραηλινά αντίποινα.

Ο πιο πάνω πρόλογος, θα μπορούσε να ανοίγει το κυρίως θέμα για την εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ και την αναμενόμενη σκληρη απάντηση, όμως για κάποιους λαούς ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία, αφού το «αύριο» με το «χθες» μοιάζουν σαν να ‘ναι σήμερα, κι όπως έχει γράψει κι ο ποιητής, με τον δικό του τρόπο, τον ξάστερο από τους πολέμους: «Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν»...

Και ό,τι αρχίσαμε να γράφουμε δεν αφορά το «σήμερα» και το χτύπημα της Χαμάς στις αρχές του Οκτώβρη· είπαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στα «ίδια» του 1967.

Το σκληρό πόκερ του Νάσερ

Ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο πιο δημοφιλής πολιτικός του αραβικού κόσμου την εποχή εκείνη· ήρωας για τον λαό του από τότε που περιφρόνησε απαξιωτικά τη Βρετανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ και έστησε την κρίση του Σουέζ το 1956, βρισκόταν τώρα στο μάτι του κυκλώνα για την αποτυχία του να βοηθήσει τα άλλα αραβικά κράτη εναντίον του Ισραήλ.

Ο Νάσερ, κατηγορήθηκε τότε, ότι κρυβόταν πίσω από την ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ που στρατονιζώταν στα σύνορα Ισραήλ-Αιγύπτου. Ο Νάσερ, γνώριζε καλύτερα από όλους ότι ο αιγυπτιακός στρατός δεν ήταν σε θέση να πολεμήσει το Ισραήλ και αντί άλλης κίνησης, προσπάθησε να κερδίσει την παρτίδα, τουλάχιστον στο «τραπέζι» με τους Άραβες, μπλοφάροντας και δημιουργώντας ψευδείς εντυπώσεις· για να νομίζουν οι Ισραηλινοί ότι κρατάει δυνατό χαρτί στα χέρια του ή για να κλείσει στόματα των δυσανασχετούντων συμμάχων του; Ο ίδιος μόνο γνώριζε….

Ο Νάσερ, λοιπόν, εξαπέλυε όλο και πιο πύρινες ομιλίες, απειλώντας το Ισραήλ με απώτερο στόχο να εκτονώσει την κατάσταση με τα λόγια (τα επιθετικά…) χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουν τα όπλα. Ωστόσο, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος παρασύρθηκε από τη δική του ρητορική και κλιμάκωσε τις αντιδράσεις του υπερβαίνοντας τα όρια: συγκέντρωσε αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις στο Σινά και λίγες μέρες μετά ζήτησε την αποχώρηση των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ, που διασφάλιζαν την ειρήνη ανάμεσα στις ισραηλινές και αιγυπτιακές δυνάμεις. Λίγο αργότερα, έκλεισε τον Κόλπο της Άκαμπα για τα ισραηλινά καράβια. Μια εβδομάδα αργότερα, ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν κατέφτασε στην Αίγυπτο για να υπογράψει αμοιβαίο Αμυντικό Σύμφωνο, που τηρήθηκε αμέσως μετά από μια αμυντική συνθήκη με το Ιράκ.

Δυστυχώς για τον Νάσερ, η κίνησή του αυτή, η μπλόφα του δηλαδή, που ευελπιστούσε ότι θα τρόμαζε τους Ισραηλινούς, ήταν η μοιραία: όλη η κατάσταση φάνηκε πολύ αληθινή από την οπτική γωνία του Ισραήλ, που ήταν προετοιμασμένο για πόλεμο, και είχε από καιρό διακαή πόθο- αναζητώντας απλά την αφορμή- για να ταπεινώσει τον Νάσερ.
Έτσι, στις 5 Ιουνίου 1967, οι Ισραηλινοί εξαπέλυσαν αεροπορικές επιδρομές, που κατέστρεψαν το 90% της αεροπορίας της Αιγύπτου στο έδαφος, και μάλιστα ακινητοποίησαν και τα αεροπλάνα της Συρίας. Στη συνέχεια, με εξασφαλισμένη πλέον την εναέρια υπεροχή, οι Ισραηλινοί εξαπέλυσαν χερσαίες επιθέσεις· κατατρόπωσαν τους Αιγύπτιους και κατέλαβαν τη Γάζα και τη χερσόνησο του Σινά μέσα στις τρεις πρώτες ημέρες· νίκησαν τους Ιορδανούς και κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη μέσα στις δύο επόμενες.
Η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδέχθηκαν την κατάπαυση του πυρός από τον ΟΗΕ, αλλά οι Σύροι δεν το έκαναν. Έτσι οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν στη Συρία στις 9 του Ιουνίου και κατέλαβαν τα Υψίπεδα του Γκολάν μέσα σε μια μέρα. Η Συρία αποδέχθηκε κατάπαυση του πυρός την επόμενη. Ήταν αυτός, ο περίφημος Πόλεμος των 6 Ημερών!
Η ήττα ήταν ταπεινωτική, εξευτελιστική, θα υποστήριζε κάποιος για τους Άραβες: περίπου 24.000 Άραβες σκοτώθηκαν έναντι 800 Ισραηλινών, με παρόμοια- δυσανάλογα- ποσοστά τραυματισμών και απωλειών εξοπλισμού.
Το κύρος του Νάσερ, στον αραβικό κόσμο κυρίως, το οποίο προσπάθησε να ενισχύσει με την πολεμική ρητορική του, δέχτηκε σοβαρό κι ανεπανόρθωτο πλήγμα.

Κι από τότε η Ιστορία διδάσκει, πώς όποιος προσπαθεί να «τρολάρει», όπως θα λέγαμε σήμερα, το Ισραήλ, πληρώνει ακριβό τίμημα.
Να ‘ταν η εισβολή της Χαμάς ένα δυνατό κι απροκάλυπτο «τρολάρισμα», και τώρα πληρώνουν οι άμαχοι κυρίως; Ή να ‘ταν μια στοχευμένη κίνηση αφύπνισης της παγκόσμιας κοινής γνώμης (με τις εκατόμβες των παιδιών και των αμάχων) με απώτερο στόχο το μέλλον;

Να υπενθυμίσουμε εδώ πως το Ολοκάυτωμα των Εβράιων από τους Ναζί ευαισθητοποίηση την κοινή γνώμη για τη δημιουργία κράτους του Ισραήλ. Μήπως οι Παλαιστίνιοι επιζητούσαν ένα δικό τους «Ολοκαύτωμα» για να συγκινήσουν;

Ό,τι και να ήταν, οι φανατικοί αξιωματούχοι της Παλαιστίνης, γνώριζαν ότι με το Ισραήλ δεν «παίζεις» κάνοντας μπλόφες· αν δεν κρατάς δυνατό χαρτί στα δάχτυλα, χάνεις και το «κόλπο» και τα δάχτυλα…