Απίστευτο: Οι ΗΠΑ ήθελαν να ρίξουν ατομική βόμβα στη Σελήνη – Τι τους απέτρεψε και πώς αποκαλύφθηκε το διεστραμμένο σχέδιο

Ατομική βόμβα στη Σελήνη; Γιατί όχι; Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να προκαλέσουν τρόμο στους Σοβιετικούς και θα το έκαναν με όποιο σχέδιο μπορούσαν, όσο διεστραμμένο κι αν ήταν αυτό!

Κάτι η ταινία που έρχεται και καταπιάνεται με τη ζωή του Πατέρα της Ατομικής Βόμβας Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, κάτι η 6η Αυγούστου που πέρασε, η επέτειος της επίδειξης δύναμης των Αμερικανών στη Χιροσίμα δηλαδή, έρχεται στο νου, συνειρμικά, μια ξεχασμένη ιστορία: τότε που οι εκπολιτίστριες των λαών Ηνωμένες Πολιτείες σχεδίαζαν να ρίξουν μια ατομική υπερβόμβα στη Σελήνη. Έτσι ακριβώς!

Ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι ΗΠΑ απεργάζονταν πληθώρα μυστικών - και συχνά εκκεντρικών - σχεδίων για την αντιμετώπιση της αλματώδους σοβιετικής τεχνολογικής προόδου. Το πιο γνωστό από εκείνα τα σχέδια είναι το Πρόγραμμα «Star Wars» που ενέκρινε ο πρόεδρος Ρέιγκαν και που προέβλεπε ότι θα χρησιμοποιούνταν λέιζερ από το Διάστημα σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης από τον μισητό εχθρό. Κι αυτό δεν ήταν τίποτα… Χρόνια νωρίτερα είχε προταθεί ένα εντελώς διαφορετικό σχέδιο, το οποίο προέβλεπε οι ΗΠΑ να πυροδοτήσουν μια πυρηνική βόμβα στη Σελήνη!

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘50, η αντιπαλότητα μεταξύ των Αμερικανών και των Σοβιετικών με σημείο τριβής το Διάστημα, είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, με κομβικό γεγονός την εκτόξευση του «Sputnik 1» το 1957 από τους επιστήμονες του Χρουτσόφ· ήταν ο πρώτος δορυφόρος του κόσμου που έκανε τους Σοβιετικούς να ρίξουν ένα βλέμμα ειρωνικό κι’ απαξιωτικό στους Αμερικανούς, που κατάλαβαν πια ότι η ΕΣΣΔ ήταν σε θέση να πετύχει τα πάντα. Αυτό το τελευταίο, το «τα πάντα» ήταν αναμφισβήτητα πιο ανησυχητικό από τον «Sputnik», που - άκου να δεις τώρα - είχε εκτοξευθεί στο διάστημα με έναν βαλλιστικό πύραυλο.

Η όλη υπόθεση προκάλεσε μια αλυσιδωτή αντίδραση προβλημάτων και ερωτηματικών για το αν οι Σοβιετικοί ήταν σε θέση να εγκαταστήσουν όπλα αυτού του είδους στο Διάστημα.
Ως απάντηση στην εχθρική απειλή, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να «τρέξουν» το «Project A119». Το σχέδιο προέβλεπε να πυροδοτηθεί πυρηνική βόμβα στη Σελήνη και να δημιουργηθεί ένα φονικό μανιτάρι, σαν εκείνα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, που θα μπορούσε να το δει όποιος είχε μάτια, σε ολόκληρη τη Γη· στους τυφλούς θα το περιέγραφαν έντρομοι οι αυτόπτες μάρτυρες, για να μην ξεχαστεί από κανέναν…

Το θέμα ήταν να δουν την έκκρηξη στη Γη

Ο Δρ. Λέοναρντ Ράιφελ, γνωστός για την εργασία του στο Πρόγραμμα «Απόλλων» της NASA , ανέλαβε την διεύθυνση του Έργου. Ένας άλλος αρωγός στον επιστημονικό τομέα του Έργου, ήταν ο διάσημος αστροφυσικός Καρλ Σαγκάν, ο οποίος ήταν, εκείνη την εποχή διδάκτωρ πανεπιστημίου και θα επιφορτιζόταν με το βασικό όλου του Προγράμματος: θα έκανε τους υπολογισμούς για το αν το μανιτάρι της πυρηνική βόμβας που θα τραυμάτιζε το Φεγγάρι, θα ήταν ορατό στη Γη.

Εκείνη η διάσημη ομάδα επιστημόνων, άρχισε να συζητεί σοβαρά τη σκοπιμότητα για την πυροδότηση μιας υπερβόμβας στον δορυφόρο της Γης, αλλά και το πώς ακριβώς θα την έφτανε εκεί το φονικό υπερόπλο. Αρχικά η σκέψη και επιθυμία των ιθυνόντων ήταν να χρησιμοποιηθεί μια βόμβα υδρογόνου, αλλά τέθηκε βέτο από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η οποία θεωρούσε ότι μια τέτοια βόμβα θα ήταν πολύ βαριά για να προωθηθεί στο Διάστημα. Αντίθετα, μια βόμβα σχάσης με μικρή πυρηνική κεφαλή W25, ήταν αρκετά ελαφριά ώστε θα μπορούσε να μεταφερθεί στη μακρινή Σελήνη με έναν πύραυλο. Θα εκρήγνυτο κατά την πρόσκρουση της στους κρατήρες του Φεγγαριού και το προκύπτον σύννεφο, το ατομικό μανιτάρι δηλαδή, θα φωτιζόταν από τον ήλιο. Η άποψη στην οποία κατέληξε ο Ράιφελ και η ομάδα του, ήταν ότι πράγματι μια βόμβα W25 θα μπορούσε να εκτοξευθεί και να προσκρούσει στη Σελήνη, η έκρηξη μπορούσε να είναι ορατή στη Γη – αν και όχι τόσο θεαματικά όσο θα ήθελαν οι κρατούντες – και θα μπορούσε αυτό να είχε συμβεί το 1959!

Μήπως να το ακυρώσουμε;

Το ευφάνταστο Σχέδιο των νοσηρών εγκεφάλων του Πενταγώνου, αλλά και της Κυβέρνησης των ΗΠΑ τελικά ακυρώθηκε τον Ιανουάριο του 1959, αφού προέκυψαν ανησυχίες για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάτι πήγαινε στραβά με την εκτόξευση.
Για παράδειγμα, αν γινόταν κάτι σαν εκείνο που συνέβη - χρόνια μετά - κατά την εκτόξευση του διαστημοπλοίου «Απολλών 1», όταν πήρε φωτιά και καήκαν και τα τρία μέλη του πληρώματος, ή ακόμη και το γεγονός της έκρηξης του «Τσάλεντζερ» το 1986, όταν το διαστημόπλοιο διαλύθηκε 15 χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος, θα ήταν ολέθριο… Φανταστείτε μια υπερβόμβα με πυρηνική κεφαλή να έσκαγε στο έδαφος των ΗΠΑ από ατύχημα… Κι έτσι το Σχέδιο μπήκε στο ντουλάπι! Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που είχε προκύψει ήταν το χρηματικό. Θα χρειάζονταν εκατομμύρια δολάρια για να γίνει μια (ακόμα) τρύπα στη Σελήνη…

Υπήρχαν επίσης επιστημονικές ανησυχίες ότι η ρίψη της βόμβας θα απέτρεπε περαιτέρω έρευνα ή αποικισμό της Σελήνης.
Το Σχέδιο A119 παρέμεινε στα σκοτεινά του ντουλαπιού της Ιστορίας μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν ο επιστημονικός ρεπόρτερ Κίεϊ Ντέιβινσον, διενεργώντας έρευνα για τη ζωή και το έργο του Καρλ Σαγκάν, ανακάλυψε ότι είχε συμπεριλάβει τη συμμετοχή του στο σχέδιο βομβαρδισμού της Σελήνης στο βιογραφικό του, σε μια αίτηση υποτροφίας, κάτι που ήταν κατάφωρη παραβίαση της εθνικής ασφάλειας.
Λίγο μετά την έκδοση του βιβλίου όπου γινόταν αναφορά στο Σχέδιο A119, το 1999, ο άλλος επιστήμονας της υπόθεσης, ο Λέοναρντ Ράιφελ, άρχισε να μιλά ανοιχτά για την εμπειρία του από την εργασία του στο επίμαχο Πρόγραμμα. Μέχρι το 2000, η έκθεση: A Study of Lunar Research Flights, αποχαρακτηρίστηκε. Σε πολλές συνεντεύξεις, ο Λέοναρντ Ράιφελ μίλησε για την απέχθειά του για το Έργο τα επόμενα χρόνια, λέγοντας ότι ήταν «τρομοκρατημένος που προετοίμαζαν ένα τόσο άστοχο γεγονός μόνο και μόνο για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη», μάλιστα είχε την ίδια άποψη ενώ εργαζόταν για το Πρόγραμμα: «Το είχα ξεκαθαρίσει εκείνη την εποχή ότι θα είχε τεράστιο κόστος για την επιστήμη η καταστροφή ενός παρθένου σεληνιακού περιβάλλοντος, η Πολεμική Αεροπορία ανησυχούσε μόνο για τον αντίκτυπο, ψυχολογικό και άμεσο που θα είχε η πυρηνική έκρηξη, στη Γη».

Ευτυχώς, οι ΗΠΑ δεν έκαναν ποτέ το σχέδιο τους πραγματικότητα. Όπως είχε δηλώσει κάποτε ένας οξυδερκής επιστήμονας: «Πού ξέρεις, μπορεί να θελήσουμε να περπατήσουμε εκεί πάνω κάποια μέρα. Ε, ας μην το κάναμε Κόλαση πριν το κατακτήσουμε»...