«Πριν από έναν χρόνο έσφυζα από ζωή, αυτή τη στιγμή είμαι ένας ανάπηρος άνθρωπος» - Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες ασθενών με long covid

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Πολλοί ασθενείς που υποφέρουν από long covid είδαν τη ζωή τους μετά τη νόσηση να αλλάζει καθοριστικά (Unsplash)

Δύσπνοια, κόπωση, πονοκέφαλος και μυαλγία είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα ασθενών με κορονοϊό τα οποία, με τον εμβολιασμό είναι πλέον σχετικά ήπια. Ωστόσο, πολλοί ασθενείς που υποφέρουν από το σύνδρομο long covid είδαν τη ζωή τους, μετά τη νόσηση, να αλλάζει καθοριστικά.

«Έχω χάσει τη ζωή μου, την ταυτότητά μου και την ηρεμία μου. Αυτή τη στιγμή είμαι ένας ανάπηρος άνθρωπος και πριν από έναν χρόνο έσφυζα από ζωή», λέει η 58χρονη γραμματέας στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου, Ρόζα Κιτζατίδου, η οποία νόσησε από κορονοϊό τον Μάρτιο του 2021. «Πήγα στο νοσοκομείο με ήπια συμπτώματα, έγινε ο έλεγχος και βγήκα θετική. Επέστρεψα στο σπίτι μου, όμως τα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται πιο έντονα. Έχανα οξυγόνο και ο κορεσμός μου ήταν πολύ χαμηλός. Την πέμπτη ημέρα νόσησης έπαθα ακαμψία σε όλο το σώμα. Είπα όμως κορονοϊέ δεν θα με νικήσεις», είπε στο thestival.gr, εξηγώντας ότι, όταν νόσησε, ακόμα εμβολιάζονταν μόνο οι υγειονομικοί και οι πολίτες άνω των 80 ετών.

Η ίδια πήγε στο Γενικό Νοσοκομείο Βόλου από το οποίο, όμως, επέστρεψε σπίτι της χωρίς να καταφέρει να δει γιατρό, αφού τα περιστατικά ήταν πάρα πολλά. «Μία εβδομάδα μετά, νοσηλεύτηκα σε ΜΑΦ. Η κατάσταση της υγείας μου συνεχώς επιδεινωνόταν, το οξυγόνο που λάμβανα ήταν στο 100%. Μέσα σε μιάμιση ημέρα μπήκα στη ΜΕΘ, όπου παρέμεινα για 19 ημέρες. Οι προβλέψεις έλεγαν πως θα πεθάνω. Πάθαινα κρίσεις πανικού και ήμουν η μοναδική που δεν ήμουν διασωληνωμένη. Αυτούς που πέθαιναν τους έβαζαν σε λευκούς σάκους… Άκουγα το φερμουάρ να κλείνει κι έλεγα ότι θα είμαι η επόμενη. Ο φόβος και η μοναξιά με κυρίευαν. Παρακαλούσα την Παναγία να με κρατήσει ζωντανή για να μπορέσω να ξαναδώ την κόρη μου», λέει η ίδια η οποία, βγαίνοντας από τη ΜΕΘ, έμεινε για 15 μέρες στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου, όπου ήταν κατάκοιτη. «Στις 23 Απριλίου πήρα εξιτήριο. Ήλπιζα ότι θα ήμουν καλά όμως, δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα. Χρειάστηκε να προσλάβω 24ωρη νοσηλεύτρια και φυσιοθεραπευτή, ώστε σταδιακά να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Μετά από έναν μήνα κατάφερα να κάνω τα πρώτα βήματα. Για έξι μήνες η νοσοκόμα έπρεπε να μένει μαζί μου. Είχα δύσπνοια, αφόρητους πόνους στο σώμα και έπεφταν τα μαλλιά μου», θυμάται.

Μπορεί πλέον να βρίσκεται σπίτι της όμως, έναν χρόνο μετά την περιπέτεια με την υγεία της, είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται από οξυγόνο για 15 ώρες την ημέρα. «Από το σπίτι μου βγήκα για πρώτη φορά τον Ιούλιο και πλέον περπατάω με μπαστούνι. Οι σωματικοί πόνοι παραμένουν και συνεχίζω να παθαίνω κρίσεις πανικού. Με παρακολουθούν πνευμονολόγοι, ψυχίατρος, καρδιολόγος, ορθοπεδικός, νευρολόγος, αιματολόγος. Η κορτιζόνη που έπαιρνα μέσα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια στο σπίτι, μου δημιούργησε πρόβλημα στα μάτια, απέκτησα πρόωρα καταρράκτη και πρέπει να χειρουργηθώ». Η δύναμή της τεράστια και ο αγώνας της καθημερινός. «Έκανα πολλά ταξίδια και πλέον δεν μπορώ να ταξιδέψω, είναι απαγορευτικό. Η κόρη μου ζει στο Λονδίνο και δεν μπορώ να πάω να τη δω», εξομολογείται.

Δεν είχα δύναμη να σηκώσω στα χέρια μου τον μικρό μου γιο

Η στρατιωτικός στην Πολεμική Αεροπορία και μητέρα δύο μικρών αγοριών, Μαρία Τζιβένη, νόσησε ήπια τον Φεβρουάριο του 2021. Δεν χρειάστηκε να νοσηλευτεί ωστόσο, έναν μήνα μετά ξεκίνησε να έχει ναυτία, ζαλάδα και ταχυκαρδίες. Συμβουλεύτηκε γιατρούς, οι οποίοι το απέδωσαν στο στρες. Ωστόσο, η ακραία κόπωση δεν την έχει εγκαταλείψει, πέντε μήνες αργότερα. Ο οργανισμός της εξαντλούνταν από απλές δραστηριότητες, όπως τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ενώ, στη συνέχεια, παρουσιάσε μούδιασμα σε άκρα και πρόσωπο. «Δεν είχα δύναμη να σηκώσω στα χέρια μου τον μικρό μου γιο. Ακολούθησε ένας κύκλος εξετάσεων όπου όμως δεν υπήρχε κάποια παθολογία. Πέρασαν έξι μήνες για να διαπιστώσουμε ότι έχω το σύνδρομο», αναφέρει και συνεχίζει: «κλείστηκα στον εαυτό μου, είχα κρίσεις πανικού, ξυπνούσα και έβρισκα τούφες μαλλιών στο μαξιλάρι μου, δεν ήμουν πια η χαρούμενη μαμά για τα παιδιά μου», λέει. Συμπληρώνει πως «όταν περνάς ήπια τη νόσο νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες, όμως δεν είναι πάντα έτσι. Σ’ εμένα άφησε κάποια κόπωση και φλεγμονές στον θυρεοειδή». Πολύ σημαντικό για την ίδια ήταν να διαπιστώσει πως δεν είναι η μόνη που περνάει κάτι τέτοιο. «Πλέον, έχω βρει ανθρώπους που με βοηθούν να επανέλθω στην πρότερη κατάστασή μου, με την πρακτική mindfulness και φυσικά με την τεράστια ψυχολογική στήριξη που παίρνουμε από την ομάδα. Την αίσθηση, ότι δεν είσαι μόνος σου, ότι δεν το περνάς μόνον εσύ όλο αυτό».

Η ίδια, στα 39 της χρόνια και έχοντας υπάρξει όλη της τη ζωή αθλητικός τύπος, δεν μπορεί, πλέον, να κάνει 5.000 βήματα μέσα στη μέρα. «Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Το ότι πλέον λειτουργούν ιατρεία long post covid που εξετάζουν τον ασθενή ολιστικά είναι κάτι που μας δίνει ελπίδα. Εύχομαι σύντομα να αναγνωριστεί το σύνδρομο ως ασθένεια, να μπορεί να πάρει κάποιος άδεια και να αντιμετωπίζεται ως ασθενής», λέει και αναφέρει ότι, μετά τον εμβολιασμό της, τον οποίο πραγματοποίησε μετά τη νόσηση, η κατάσταση της υγείας της βελτιώθηκε κατά 80%.

Διαβάστε ακόμη