Ποιος ο λόγος για τόσο «πολιτισμό» απέναντι στο Athens Pride;

Η Αθήνα το καλοκαίρι φοράει τα καλά της. Οι γειτονιές της γεμίζουν μουσικές, φωνές, φώτα και χιλιάδες ανθρώπους που ψάχνουν έναν λόγο να βγουν έξω, να διασκεδάσουν, να επικοινωνήσουν. Το φετινό καλοκαίρι φαίνεται ήδη γεμάτο και υποσχόμενο, με κάθε μέρα να φέρνει και μια διαφορετική πρόταση. Συναυλίες, παραστάσεις, αφιερώματα, πάρτι. Από το Φεστιβάλ Αθηνών μέχρι τους London Grammar, την Kylie Minogue, τη Diana Ross, η πόλη δεν σταματάει να παράγει και να γιορτάζει πολιτισμό.

Όμως ακριβώς εδώ, σε αυτή τη θάλασσα εκδηλώσεων, υπάρχει μια μέρα που ξεχωρίζει. Ή μάλλον που πρέπει να ξεχωρίζει. Το Σάββατο 14 Ιουνίου πραγματοποιείται στην Αθήνα το ετήσιο Athens Pride. Μια ημέρα που, εδώ και δύο δεκαετίες, δεν είναι απλώς μία «γιορτή», είναι μια πολιτική πράξη, μια κραυγή ορατότητας, ένα κάλεσμα για δικαιώματα, μια υπενθύμιση πως η ισότητα δεν έχει κατακτηθεί για όλους.

Κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Την ίδια ημέρα, σχεδόν σε κάθε γωνιά της πόλης, οργανώνονται συναυλίες και πολιτιστικές εκδηλώσεις από καλλιτέχνες που έχουν, πολλοί απ’ αυτούς, μιλήσει δημόσια υπέρ της ελευθερίας, της αγάπης και της συμπερίληψης. Τι νόημα έχει αυτό το παράλληλο πρόγραμμα απέναντι σε μια τόσο κρίσιμη ημέρα για την LGBTQI+ κοινότητα;

Pride: Δεν είναι μία απλή παρέλαση

Η ιστορία του Pride δεν ξεκινά από κάποιο φεστιβάλ. Ξεκινά από εξέγερση. Από τη νύχτα της 28ης Ιουνίου 1969, όταν η αστυνομία εισέβαλε για πολλοστή φορά στο Stonewall Inn της Νέας Υόρκης, ένα μπαρ γνωστό ως καταφύγιο για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Εκείνη τη φορά, όμως, οι θαμώνες –τρανς γυναίκες, drag queens, γκέι και λεσβίες– αντιστάθηκαν. Ήταν η αρχή ενός κινήματος που δεν ζητούσε απλώς αποδοχή, αλλά δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα, προστασία. Από τότε μέχρι σήμερα, το Pride κάθε πόλης και χώρας κουβαλά την ίδια ουσία. Δεν είναι πανηγύρι, αλλά μνήμη και διεκδίκηση. Είναι διαδήλωση. Είναι εκείνη η μία μέρα που η LGBTQI+ κοινότητα βγαίνει στους δρόμους χωρίς φόβο, και μαζί της όλοι όσοι πιστεύουν σε έναν πιο δίκαιο, πιο ανοιχτό κόσμο.

Όχι «παράλληλα» αλλά «μαζί»

Η 14η Ιουνίου του 2025 δεν είναι μια οποιαδήποτε μέρα για να οργανώνεις πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα. Δεν είναι από τις μέρες που απλώς «τυχαίνει» να πέφτει κάτι άλλο. Είναι η ημέρα του Athens Pride. Και αυτό σημαίνει πως όλοι, και κυρίως οι άνθρωποι του πολιτισμού, οφείλουν να είναι εκεί. Παρόντες. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί –ούτε πρέπει– να απαγορεύσει ή να ελέγξει το ποιος κάνει τι και πού. Όμως εδώ δεν μιλάμε για απαγορεύσεις. Μιλάμε για μια ηθική στάση. Μια επιλογή.

Γιατί όταν οργανώνεις μια μεγάλη συναυλία την ίδια ώρα με το Pride, δεν «συμβαίνει παράλληλα». Αντικειμενικά αποδυναμώνεις τη μαζικότητα της πορείας, διασπάς το κοινό, προτείνεις μια άλλη «γιορτή», στερώντας από το Pride την καθολικότητα που χρειάζεται για να έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Και κάποιες φορές, το στέλνεις σιωπηρά στο περιθώριο.

Πού είναι οι καλλιτέχνες;

Το ερώτημα δεν είναι πια θεωρητικό. Το Pride στην Αθήνα έχει ανάγκη από στήριξη. Όχι μόνο από τον κόσμο που συμμετέχει, αλλά από θεσμούς, καλλιτέχνες, φωνές με επιρροή. Όταν δυνατά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου επιλέγουν –ενδεχομένως χωρίς πρόθεση– ν' απέχουν από το Pride και να παρουσιάζουν την ίδια μέρα παραστάσεις και συναυλίες αλλού, δημιουργούν ένα κενό. Και η απουσία τους γίνεται αντιληπτή.

Ο πολιτισμός δεν είναι απλώς ψυχαγωγία. Είναι θέση. Είναι το εργαλείο με το οποίο η κοινωνία μιλάει στον εαυτό της. Και σε μια εποχή που ο ρατσισμός, η τρανσφοβία και η ομοφοβία επιβιώνουν ακόμα –στις σχολικές τάξεις, στους δρόμους, στα ΜΜΕ, στον πολιτικό λόγο– η θέση αυτή δεν μπορεί να είναι ουδέτερη.

Το Pride μας αφορά όλους

Μπορεί κάποιος να πει: «μα εγώ δεν ανήκω στην κοινότητα» ή «αγαπώ και σέβομαι όλους, αλλά δεν με αφορούν τα πολιτικά μέρη του Pride». Όμως η ουσία είναι ότι η ισότητα και η ελευθερία δεν είναι θέματα «ειδικά», είναι καθολικά. Το δικαίωμα κάποιου ν' αγαπά και να ζει χωρίς φόβο αφορά όλους. Δεν μπορεί να είναι «θέμα μειονοτήτων».

Γι’ αυτό και το Pride χρειάζεται στήριξη από όλους. Εταιρείες, πολιτικούς, δημόσια πρόσωπα, αλλά πρώτα και κύρια από τον χώρο του πολιτισμού. Από εκείνους που χρόνια τραγουδούν για την αγάπη, γράφουν για τη διαφορετικότητα, μιλούν για το δικαίωμα στην ελευθερία.

Ας γίνουμε μέρος, όχι εμπόδιο

Δεν ζητά κανείς να σταματήσουν οι συναυλίες και οι παραστάσεις το καλοκαίρι. Ζητά όμως λίγη ευθύνη στον σχεδιασμό. Ζητά τη συναίσθηση ότι κάποιες μέρες είναι πιο σημαντικές από άλλες. Ότι το να επιλέξεις να μην κάνεις εκδήλωση την ημέρα του Pride είναι και αυτό μια πολιτική πράξη που λέει: «είμαι μαζί σας».

Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η ματαίωση του πολιτισμού, είναι η ένωσή του με το Pride. Γιατί τι πιο δυνατό από έναν καλλιτέχνη που ανεβαίνει στη σκηνή της πλατείας Συντάγματος και τραγουδά μαζί με 100.000 ανθρώπους που διεκδικούν αξιοπρέπεια; Τι πιο ουσιαστικό από έναν ηθοποιό που κρατά ένα πανό και λέει «είμαι εδώ»; Τι πιο σπουδαίο από έναν μουσικό που επιλέγει να αφιερώσει εκείνη την ημέρα όχι στο «σόου» του, αλλά στον αγώνα όλων;

Το Pride είναι είναι ένας θεσμό που αφορά όλους μας. Ας μην του γυρνάμε την πλάτη. Ας το τιμήσουμε με την παρουσία μας. Ας του δώσουμε τον χώρο που του αξίζει. Και ας είναι η 14η Ιουνίου μια μέρα που δεν θα θυμόμαστε απλώς ως άλλη μία «πολιτιστική βραδιά», αλλά ως τη μέρα που η Αθήνα στάθηκε στο ύψος των αξιών της.

Διαβάστε ακόμη

Ο Ζελένσκι στρέφεται στους Ευρωπαίους μετά τις άκαρπες συνομιλίες στο Μαϊάμι - Τι τον προβληματίζει

Συγκλονίζει ο Πάνος Ρούτσι: Ο αγώνας δεν σταματάει - «Δεν έχουμε προλάβει να πενθήσουμε, δεν αντέχω να είμαι στην εκταφή»

Μαρουσάκης: Έρχεται ο «Ωμέγα Εμποδιστής» για ήπιες ημέρες - Τι καιρό θα κάνει τα Χριστούγεννα

Όλο το Χόλυγουντ «στα χέρια» του Netflix μετά την εξαγορά της Warner - Τι ακριβώς αγόρασε;