Είδαμε την ταινία Frankenstein του Ντελ Τόρο στο Netflix: Γροθιά στον αιώνα μας - Μην την δείτε όσοι έχετε δυσανεξία στην ποίηση...

Είδαμε την τον Frankenstein του Ντελ Τόρο στο Netflix…

Αρχή με κάτι που το έχουμε από παλιά ξεκαθαρίσει: δεν είμαστε επαΐοντες κριτικοί κινηματογράφου· ό,τι γράφουμε είναι η κατάθεση της απλοϊκής ματιάς ενός θεατή, η γνώμη του για ένα φιλμ και τίποτα περισσότερο. Από αυτή την αφετηρία ξεκινάμε και έτσι, άδολα και ρομαντικά, πορευόμαστε. Λοιπόν.

«Frankenstein» και πίσω από όλα, εν αρχή ην ο «Λόγος» της, 18χρονης τότε, Μέρι Σέλεϊ, που στη δεύτερη 10ετία του 19ου αιώνα, υπό την πρόκληση (chalenge θα το λέγαμε σήμερα…) του Λόρδου Μπάιρον, έγγραψε ένα gothic novel, δηλαδή ένα γοτθικής ατμόσφαιρας μυθιστόρημα (gothic novel: λογοτεχνία με αισθητική που εστιάζει στον τρόμο και σε σκοτάδια που σε στοιχειώνουν ή που σε στοίχειωναν, τέλος πάντων…) με ήρωά της έναν νεαρό γιατρό και το τέρας-δημιούργημά του: ο Βίκτορ γίνεται οιονεί Θεός και δίνει ανάσα σε ένα σύμφυρμα ανθρώπινων οργάνων, μελών και σάρκας.

Και σχεδόν 200 χρόνια μετά, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο «ξαναγράφει» τον Frankenstein,  τον προσαρμώζει στον 21ο αιώνα και προσφέρει στο άψυχο «τέρας» την δική του ανάσα και το ανασταίνει: από γοτθικό παραμύθι- που ακουμπάει συμβολικά στον Προμηθέα- τον μετουσιώνει σε ένα τρυφερό ποίημα που σφυροκοπάει όλους όσοι έχουν ανοιχτή την πόρτα της ψυχής τους για να το αναγνώσουν.
Ως ταινία; Άψογη! Μα με την αρωγή της τεχνολογίας, μα με τις εξαίρετες ερμηνείες των (ουσιαστικά) δύο πρωταγωνιστών, μα με το σενάριο που «πειράζει» τη σκέψη της Σέλεϊ, η φωτογραφία, η ένταση, ακόμα και οι σκληρές σκηνές που ρέει το αίμα άφθονο προσφέρουν αποτέλεσμα που σε κάνει να παραδεχτείς: αληθώς, αυτός ο σκηνοθέτης είναι ποιητής! Οι πάνω από δύο ώρες διάρκεια της ταινίας είναι λίγες· ως θεατής θα ήθελες «ακόμα λίγο»…

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια...

Οι συμβολισμοί και τα μηνύματα; Αμέτρητα, που όποιος τα αποκρυπτογραφήσει, του ξυπνούν παλιές πληγές και τον πονάνε
Μετά τον «Λαβύρινθο του Πάνα», το «The Shape of Water» ακόμα μια φορά ένα «τέρας» μάς αγγίζει τρυφερά και μας …πληγώνει.
«Κανένα πλάσμα δεν θα μπορούσε να έχει πιο στοργικούς γονείς από τους δικούς μου…» γράφει η Σέλεϊ στο βιβλίο της και από εκεί ξεκινούν όλα: από τους γεννήτορες, τους δημιουργούς σου. Τα δύσκολα παιδικά χρόνια φτιάχνουν έναν επηρμένο σχεδόν ανισόρροπο επιστήμονα, ο επιστήμονας δημιουργεί ένα «τέρας», που όμως ξεπερνάει τον δημιουργό του: ανακαλύπτει μέσα στην άφατη μοναξιά του τη βαθιά μόρφωση, την παιδεία, τον έρωτα, την ενσυναίσθηση, το καλό και το κακό, και η πρώτη λέξη του, το όνομα του πλάστη του, «Βίκτορ», του γίνεται εμμονή: να σκοτώσει το τρομακτικό παρελθόν του μέσα στο τρομώδες παραλήρημα του Κόσμου.

Ο σοφός-τυφλός γέρων που εκπαιδεύει το «τέρας» σε ένα σκοτεινό παράπηγμα ξωμάχων (συμβολικό!) του προσφέρει συμβουλές ζωής: «Να ξεχνάς και να συγχωρείς· αυτό είναι το πραγματικό μέτρο της σοφίας».Και το «τέρας» που είναι απέθαντο μέσα μας, λυτρώνεται μόνο όταν συγχωρήσει και ακολουθήσει τη μοιραία θανάσιμη μοναξιά του.

Πίσω στα της ταινίας: Ο πρωταγωνιστής Oscar Isaac προσφέρει μια λαμπρή ερμηνεία ως Βίκτορ Φρανκενστάιν, δηλαδή ως ένας εν δυνάμει ψυχωσικός που αυτοκαταστρέφεται από τις άμετρες φιλοδοξίες του, κάτι ταυτόχρονα ανατριχιαστικό και σπαρακτικό.
Ο Jacob Elordi, ως τέρας, είναι έξοχος· τρομακτικός στην όψη με μια εύθραυστη αγριάδα που κρύβει μέσα της συναισθηματικό πλούτο. Κι΄ακόμα: ο Alexandre Desplat βάζει τη δική του πινελθιά στο αριστούργημα με λαμπρή μουσική επένδυση! Σκηνοθέτης Guillermo del Toro; Ο καλός Δημιουργός!

Συμπερασματικά: το τέρας είναι ο δημιουργός! Αυτό είναι το επιμύθιο της ταινίας του Ντελ Τόρο. Και στη λέξη «δημιουργός» τοποθετήστε πλάι όποια άλλη λέξη σας εκφράζει: Θεός, πατέρας, μάνα, καλλιτέχνης…
Και πίσω από όλα τούτα ο Άνθρωπος· η απάντηση στο μυθικό αίνιγμα της Σγίγγας: ο Άνθρωπος! Τούτη η απλή λέξη... χαλάει το τέρας! Και ο Άνθρωπος Ντελ Τόρο χαλάει όλα όσα στερεότυπα γνωρίζαμε για τα τέρατα.
Από το μυαλό του ανθρώπου γεννήθηκαν τα πάντα κι από τη μήτρα ενός ανθρώπου όλοι: και οι Θεοί- είτε Χριστός, είτε Βούδας, είτε Αλάχ, είτε Βίκτορ- και τα τέρατα: Αττίλες, Ταμερλάνοι, Χίτλερ, Φρανκενστάιν… Δεν υπάρχει τερατούργημα τελικά, κακός δημιουργός ή ατυχές δημιούρηγμα υπάρχει: «Ζητών Ερμήν γλύψαι, Κέκροπα έγλυψα» είπε ο Αίσωπος που θα πει: Ήθελα να φτιάξω άγαλμα του Ερμή και μου βγήκε Κέκρωψ, δηλαδή τέρας.
Δείτε την ταινία του Γκιγιέρμο Ντε Τόρο και αναζητήστε το τρυφερό καθεύδων τέρας μέσα σας. Αν πάλι έχετε δυσανεξία στην ποίηση, δείτε παλιές φωτογραφίες σας, θα σας κάνει καλό να θυμηθείτε το παρελθόν που (καμιά φορά) πονάει...