Οι ταινίες της εβδομάδας: Ένα κινηματογραφικό «γλύκισμα» και η επιστροφή του Σιλβέστερ Σταλόνε

Με το «Υπάρχω» να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι μπορεί να γεμίζει τις αίθουσες ακόμη και μετά το τέλος της εορταστικής περιόδου, μόνο μία είναι η ταινία, από τις πέντε πρεμιέρες της εβδομάδας, που αξίζει - και με το παραπάνω - τα λεφτά της, η αισθηματική δραματική κομεντί «Το Αγαπημένο μου Γλυκό» από το Ιράν. Στα αξιοσημείωτα η παρουσία ως συμπρωταγωνιστή του γέρο-Σταλόνε στην εντελώς αδιάφορη περιπέτεια «Η Μεγάλη Ληστεία», ενώ το ενδιαφέρον του έχει το ελληνικό ντοκιμαντέρ «Ο Κόκκινος Δάσκαλος» του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου.

Το Αγαπημένο μου Γλυκό («My Favourite Cake»)

Αισθηματική κομεντί, ιρανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Μαριάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαναεχά, με τους Λιλί Φαραντπούρ, Εσμαΐλ Μεχραμπί, Μανσούρ Ιλκχανί, Μέλικα Πάτζουκι κα.

Ξεχωριστή, γλυκύτατη, αισθηματική δραμεντί και συνάμα συνοδευόμενη με μία τόσο χρειαζούμενη πικράδα, όπως όλα όσα μας φρεσκάρουν και μας γοητεύουν αλησμόνητα στη ζωή, είναι τούτη η ιρανική ταινία, του ζεύγους Μαριάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαναεχά («Η Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας»), που αποθεώθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο και όπου κέρδισε το βραβείο FIPRESCI.

Μια μικρή ιστορία - στο μάτι - αλλά μεγάλη στην καρδιά, που καταφέρνει να απογειώσει όλα τα αισθήματα και να προβάλει δίχως καταγγελτικά κηρύγματα και μανιφέστα, την ανάγκη της αγάπης και της συντροφικότητας ως ενέργεια αντίστασης σε όσους επιμένουν ότι αυτό μπορεί να προσβάλει τα ήθη και έθιμά τους, να απειλεί με ρωγμές το ατσάλινο θρησκευτικό καθεστώς.

Μια ταινία, που θα μπορούσε βεβαίως να χαρακτηριστεί και ως η επιστροφή της μεγάλης ιρανικής κινηματογραφικής σχολής, με το σενάριο - των δυο σκηνοθετών - να κεντάει και να βγάζει πολυεπίπεδους αγαπημένους και ανεπιτήδευτους χαρακτήρες, έτοιμους να σε κεράσουν το πιο γευστικό γλυκό της ζωής σου.

Σκηνοθέτες, ηθοποιοί, τεχνικό επιτελείο, όλοι αξιοθαύμαστοι, όχι μόνο για τη συνεισφορά τους στο έξοχο αποτέλεσμα της ταινίας, αλλά και για την αποφαστιστικότητά τους να συμμετέχουν σε μία παραγωγή, χωρίς να γνωρίζουν την επομένη αν θα βρεθούν μπλεγμένοι με την «αστυνομία ηθών» και στα κρατητήρια ή χωρίς διαβατήριο, όπως το σκηνοθετικό ζευγάρι Μπογκαντάμ-Σαναεχά.

Η 70χρονη Μαχίν, χήρα εδώ και 30 χρόνια, μένει ολομόναχη στη μονοκατοικία, στα προάστια που μεγάλωσε τα παιδιά της, τα οποία διέφυγαν στο εξωτερικό. Η μοναξιά της διακόπτεται από την περιορισμένη τηλεφωνική επαφή με τα παιδιά της και τα εγγόνια της. Ο ύπνος της διαταραγμένος και το κορμί της κουρασμένο. Με δυσκολία βγαίνει στην πόλη για να ψωνίσει τα χρειαζούμενα ή να δει τις παιδικές της φίλες. Σε μια συγκέντρωση μαζί τους, όμως, ανάμεσα σε κουτσομπολιά και αστεία, οι φίλες της θα της βάλουν την ιδέα ότι πρέπει να βρει έναν σύντροφο για τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Στο εστιατόριο των συνταξιούχων ακούει τον συμπαθή Φαραμάζ να παραπονιέται ότι τον τρώει η μοναξιά του και δεν έχει να φάει ένα πιάτο καλομαγειρεμένο φαγητό κι αποφασίζει να τον ακολουθήσει και να του προτείνει να πάει μαζί της, στο σπίτι της, για να του φτιάξει το αγαπημένο της κέικ.

Η διάχυτη γλυκύτητα της τρυφερής ιστορίας, προσεγγίζεται μινιμαλιστικά και με μία πρωτόγνωρη φυσικότητα, δίνοντας στο θέμα και στους χαρακτήρες μία σπάνια οικειότητα και ταυτόχρονα μια ψυχική ζεστασιά. Μία 70χρονη γυναίκα αποφασίζει να φλερτάρει αψηφώντας τους ρουφιάνους γείτονες, που θα την έστελναν στη φυλακή για άσεμνη συμπεριφορά, αποτελεί μία γενναία δήλωση υπεράσπισης του εαυτού της και της αξιοπρέπειάς της. Ωστόσο, συνειδητοποιείς, σχεδόν ασυναίσθητα, για διαφορετικούς λόγους από το Ιράν, ότι αυτή η μικρή ιστορία αγγίζει σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Στο Ιράν είναι η «αστυνομία ηθών», στον υπόλοιπο κόσμο η διάχυτη αποξένωση, η απαξία της τρίτης ηλικίας, η απουσία του κοινωνικού κράτους, η ευημερία των στατιστικών, οι τρελαμένοι ρυθμοί της ζωής, η θεοποίηση του χρήματος…

Η σκηνοθεσία κάνει τον μικρό κήπο της ηρωίδας έναν ιδιωτικό παράδεισο, που φωτίζεται από τη συντροφιά ενός συμπαθέστατου γηραιού άντρα, αλλά και από τον διευθυντή φωτογραφίας Μοχαμάντ Χαντάντι, που τον ζεσταίνει με τα ηλιόλουστα απογευματινά πλάνα του και μαζί την καρδιά μας που φτερουγίζει αισιόδοξα και μας υγραίνει αυθόρμητα τα μάτια ενόσω χαμογελάμε.

Με τη δύναμη μίας απλής όσο και υπαινιχτικής αφήγησης, διαλόγους που κρατούν τη θερμοκρασία του ενδιαφέροντος στα ύψη, απαλό σκηνοθετικό βλέμμα, γεμάτο ευγένεια και κατανόηση, το φιλμ χαρίζει μία ανάσα ανθρωπιάς, μίας γλυκύτητας που έχει ανάγκη η ζωή, αλλά και μιας καλά κρυμμένης αλλά ευδιάκριτης πίκρας, όπως πιστοποιεί και το φινάλε.

Οι δυο πρωταγωνιστές, η πρωτοεμφανιζόμενη και εντυπωσιακή Λίλι Φαραντπούρ και ο βετεράνος πρωταγωνιστής Ισμαϊλ Μεχραμπί, γοητευτικοί και έμπλεοι ανθρωπιάς, ερμηνεύουν τους ρόλους τους με φρεσκάδα, αβρότητα και μία σπάνια φυσικότητα, κλέβοντας τις καρδιές μας.

Τατάμι: Ο Αγώνας της Ζωής της («Tatami»)

Δραματικό θρίλερ, γεωργιανής, ισραηλινής και αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι και Γκι Νατίβ, με τους Αριέν Μαντί, Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι, Ελχάν Ερφανί, Ναντίν Μάρσαλ, Ρέι Νιούμαν κα.

Καλογυρισμένο αθλητικό δράμα, που αγγίζει αποτελεσματικά το θρίλερ, αλλά όχι και τον πυρήνα του προβλήματος στις σχέσεις δυο εχθρικών χωρών, όπως είναι το Ισραήλ και το Ιράν. Η Γαλλοϊρανή ηθοποιός Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι, γνωστή από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην «Ιερή Αράχνη» και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Γκι Νατίβ, που συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, προτιμούν να χειριστούν το θέμα τους πάνω στα πρότυπα ενός χολιγουντιανού αθλητικού δράματος, να δημιουργήσουν εντάσεις και σασπένς, να παίξουν και με το μελόδραμα, αλλά με μία εμφανή μονομέρεια, που βγάζει μάτι.

Ο Νατίβ, που έχει δώσει δείγματα γραφής και με την πρόσφατη ταινία του «Golda», αποδεικνύοντας ότι αποτελεί μέρος του ισραηλινού καθεστώτος, αφήνει και πάλι στο περιθώριο τις ευθύνες της χώρας του στη διένεξη με τα αραβικά κράτη, αλλά και η ελκυστική Εμπραχίμι, που συμπρωταγωνιστεί, δεν χάνει την ευκαιρία να ρίξει τις βολές της εναντίον του ιρανικού καθεστώτος, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα όποια επιχειρήματα της πατρίδας της και τα διακυβεύματα.

Η ταινία, που προβλήθηκε για ευνόητους λόγους στο Τμήμα Οριζόντων του φεστιβάλ Βενετίας, έχει ως κεντρική ηρωίδα την αθλήτρια του τζούντο Λεϊλά, μέλος της εθνικής ομάδας του Ιράν, που συμμετέχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, στην Τιφλίδα. Εκεί, μετά τις πρώτες νίκες της, δείχνει ότι μπορεί να φτάσει στον τελικό, όπου θα συναντήσει πιθανότατα μία Ισραηλινή αθλήτρια. Η κυβέρνηση του Ιράν θα της στείλει μέσω της οικογένειάς της το μήνυμα ότι πρέπει να αποσυρθεί, προσποιούμενη τραυματισμό, προκειμένου να μην αγωνιστεί με την Ισραηλινή, κάτι που έχει απαγορευτεί από τη χώρα της. Ταυτόχρονα, το στόρι εστιάζει και στην προπονήτριά της, μία βετεράνο του αθλήματος, η οποία ασκεί εξουσία πάνω στην αθλήτρια και η οποία δεν συμφωνεί αρχικά με τη βούληση της Λεϊλά να αγωνιστεί στον τελικό για το χρυσό.

Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο και με σκηνικό το ταπί του αγωνίσματος (τατάμι) ή τα αποδυτήρια, η ταινία δημιουργεί την ένταση ενός αθλητικού δράματος, με τις απειλές που δέχεται η αθλήτρια και οι οποίες σιγά σιγά διογκώνονται, καθώς αυτή αρνείται να υπακούσει, όπως και η οικογένειά της, που βρίσκεται και αυτή σε κίνδυνο.

Ωστόσο, όσο προχωρά η ταινία τόσο μπαίνει και στο κοστούμι μίας αμερικάνικης κινηματογραφικής απροκάλυπτης προσέγγισης, λες και όλα όσα συμβαίνουν στην πλευρά της ιρανικής αποστολής και στην ίδια την αθλήτρια δημιουργήθηκαν από το μηδέν, από ένα καπρίτσιο του απάνθρωπου, όπως εμφανίζεται στο φιλμ, καθεστώτος της Τεχεράνης.

Το χολιγουντιανό πνεύμα κυριαρχεί με την ηρωίδα να παλεύει πάνω στο ταπί όχι μόνο κόντρα στις αντίπαλες αθλήτριες αλλά και στα εμπόδια ενός σκληρού καθεστώτος και τους ηθικούς συμβιβασμούς.

Η Μεγάλη Ληστεία («Armor»)

Περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Τζάστιν Ράουτ, με τους Τζέισον Πάτρικ, Σιλβέστερ Σταλόνε, Βικτόρια Πέιτζ Γουότκινς, Ντας Μίχοκ κα.

Περιπέτεια δράσης που αφήνει μέχρι τέλους αναπάντητο το ερώτημα γιατί έπρεπε να βγει στους κινηματογράφους. Εκτός αν αρκεί το όνομα του γέρο - Σιλβέστερ Σταλόνε. Μόνο που ακόμη και οι εναπομείναντες θαυμαστές του μάλλον θα απογοητευθούν από το φιλμ και τον ίδιο. Καθώς συμπρωταγωνιστεί σε μία ταινία, που θα μπορούσε να είναι ένα επεισόδιο από τηλεοπτική σειρά, υποδυόμενος έναν αδίστακτο ληστή, προκαλώντας με το μάτσο παίξιμό του και πάλι μια δόση θυμηδίας….

Πατέρας και γιος που εργάζονται ως φύλακες σε μια εταιρεία θωρακισμένων φορτηγών συναντούν μια ομάδα επίδοξων ληστών ενώ βρίσκονται σε μια γέφυρα. Παγιδεύονται στο φορτηγό, οπότε πρέπει να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να δραπετεύσουν και να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.

Δεν είναι τόσο κακή η ταινία του μάλλον ανυπόληπτου Τζάστιν Ράουτ, αλλά πραγματικά είναι απελπιστικά αδιάφορη.

Με εύρημα τον εγκλωβισμό ενός πατέρα και ενός γιου σε ένα θωρακισμένο φορτηγό για λίγες ώρες, περιτριγυρισμένους από φονιάδες ληστές, με αρχηγό τον Σταλόνε, η όλη υπόθεση εξαντλείται πολύ γρήγορα, ενώ μοναδικό, αλλά ιδιαιτέρως χλομό, ενδιαφέρον έχει η σχέση πατέρα (ο φιλότιμος Τζέισον Πάτρικ) γιου και οι ενοχές του πρώτου από τον χαμό σε ατύχημα της γυναίκας του. Ε, αυτή, πέρα από τις αγριοφωνάρες του Σιλβέστερ, είναι και όλη η ταινία που είναι φανερό πως θα τελειώσει και ακόμη πιο σίγουρο ότι θα ακούσεις από τα πίσω καθίσματα το κλασικό «μάπα το καρπούζι».

Ο Κόκκινος Δάσκαλος

Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Στέλιου Χαραλαμπόπουλου.

Βιογραφικό ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Πλουμπίδη, ένα πρόσωπο, για κάποιους αμφιλεγόμενο και για ακόμη περισσότερους ένας «άγιος άνθρωπος», που έζησε τα δύσκολα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας και ανέβηκε τον δικό του προσωπικό Γολγοθά, μέχρι τη σταύρωση. Δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος κομμουνιστής ιδεολόγος που έχασε τη ζωή του για τα πιστεύω του και τους αγώνες του, άλλωστε είχε προηγηθεί η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, πριν απ' τη δική του, αλλά είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς περιμένοντας να βρεθεί απέναντι στο εκτελεστικό αποτέλεσμα το ίδιο του το κόμμα τον χαρακτήρισε «χαφιέ».

Το φιλμ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου («Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη», «Τα Δάκρυα του Βουνού»), επικεντρώνεται κυρίως στην υπαρξιακή οδύνη του Πλουμπίδη, που θα διατηρήσει μέχρι τέλους την πίστη του στα ιδανικά του και την προσήλωσή του στο κόμμα. Φωτίζοντας, κυρίως μέσω από επιστολές και σημειώματα του ιδίου, αλλά και διηγήσεις του γιου του Δημήτρη Πλουμπίδη, θα αναδειχθεί μία προσωπικότητα ασκητική, ανιδιοτελής, που ο αγώνας είχε γίνει σύμφυτο του χαρακτήρα του και περνώντας τη ζωή του με απίστευτες στερήσεις - η σημαντικότερη ήταν αυτή της ίδιας της οικογένειάς του.

Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ, σπαταλά αρκετό χρόνο, με λεπτομέρειες που μπορεί να έχουν τη σημασία τους, αφήνοντας κενά από την ιστορία της εποχής, τα γεγονότα, τις επιδιώξεις και το χειρότερο βασανιστήριο που υπέστη ο Πλουμπίδης, την κατασυκοφάντησή του από την ηγεσία του ΚΚΕ, τον περιβόητο Νίκο Ζαχαριάδη και τα πιστά του στελέχη. Ο σκηνοθέτης δεν διστάζει την αγιοποίηση του Πλουμπίδη, μία ευνόητη επιλογή, αλλά που κρύβει παγίδες στον κινηματογράφο και τελικά, αφήνει στο ημίφως τη μεγάλη εικόνα της ιστορίας του μετεμφυλιακού αστυνομικού κράτους, της «δικαιοσύνης» των νικητών, τον παραδειγματισμό και την εκδίκηση. Και φυσικά, την αλλοπρόσαλλη στάση του ΚΚΕ, που ήταν έτοιμο να θυσιάσει αγωνιστές στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας ή των εφήμερων στρατηγικών του.

Από τα πιο επιφανή θύματα εκείνης της εποχής, ο Νίκος Πλουμπίδης, ένας άνθρωπος που μέχρι να έρθει η απαξίωσή του από το κόμμα, θα αγωνιστεί κατά της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και στη συνέχεια κατά των Γερμανών κατακτητών, εμπνέοντας τον αθηναϊκό λαό να κινητοποιηθεί ενάντια της κατοχικής πείνας, των μαυραγοριτών και της πολιτικής επιστράτευσης που σχεδίαζαν οι φασίστες. Επιτεύγματα που έτυχαν της καθολικής αναγνώρισης από συντρόφους και αντιπάλους, αλλά θα φύγει από τη ζωή με την κηλίδα του «προδότη», απελπιστικά μόνος, μακριά από την οικογένειά του, πικραμένος και ανυπεράσπιστο θύμα μιας χυδαίας κατηγορίας.

Προβάλλεται ακόμη η ταινία:

Η Βασίλισσα του Χιονιού και το Παγωμένο Βασίλειο («The Snow Queen and the Princess»): Το διάσημο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν επιστρέφει, με την απρόσμενη συνέχειά του, σε αυτή τη ρωσική παραγωγή του 2022, ένα ψηφιακό animation για όλη την οικογένεια και ιδίως τα παιδιά. Το φιλμ των Αλεξέι Τσιτσίλιν και Αντρέι Κορένκοφ, θέλει την Άιλα και την παρέα της να σώζουν την ανθρωπότητα και το βασίλειό τους από τα Πνεύματα του Πάγου και τις επιδιώξεις της μοχθηρής βασίλισσας του Χιονιού. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.

*Με πληροφορίες του Χάρη Αναγνωστάκη (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Διαβάστε ακόμη

Πώς δρούσε το κύκλωμα που εμπλέκεται σε δωροδοκίες, δωροληψίες και απάτες σε βάρος του Δημοσίου: Ο ρόλος «κλειδί» γυναίκας αξιωματικού της ΕΛΑΣ

Άλιμος: Προφυλακιστέος ο 52χρονος καθηγητής που κατηγορείται για ασέλγεια σε 14χρονη μαθήτρια

Βενεζουέλα: Ο Μαδούρο ορκίστηκε για τρίτη φορά πρόεδρος της χώρας - Οι ΗΠΑ τον επικήρυξαν για 25 εκ. δολάρια

Ο πάπας Φραγκίσκος αναφέρθηκε ξανά στο Κυπριακό – Τι τόνισε σε ομιλία του σε πρέσβεις στο Βατικανό