Οι ταινίες της εβδομάδας: Επιτραπέζια παιχνίδια, ψυχολογικά δράματα και η ταραχώδη ζωή της Ελληνοεβραίας Τσέλι Γουίλσον

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 16 λεπτά ┋

Με ρυθμούς πολυβόλου συνεχίζονται οι πρεμιέρες κι ενώ οδεύουμε προς την τελική ευθεία της χειμερινής σεζόν. Ακόμη εννέα ταινίες έρχονται να προστεθούν στις ήδη βαρυφορτωμένες προθήκες των κινηματογράφων, ενώ ξεχωρίζουν ελαφρώς τα δράματα «Το Μπλε Καφτάνι» από το Μαρόκο και «Τα Οχτώ Βουνά», μια ιταλοβελγική παραγωγή. Το νεανικό κοινό αναμένεται να τραβήξει το περιπετειώδες μπλογκμπάστερ «Dungeons & Dragons: Εντιμότητα Μεταξύ Κλεφτών», που βασίζεται σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, ενώ αξιοπρόσεχτο είναι και το ντοκιμαντέρ της Βάλερυ Κοντάκου «Η Βασίλισσα της Νέας Υόρκης».

«Τα Οχτώ Βουνά» (Le Otto Montagne)

Δραματική ταινία / Σκηνοθεσία: Φελίξ Βαν Γκρόνινγκεν και Σάρλοτ Βαντερμίς / Παίζουν: Λούκα Μαρινέλι, Αλεσάντρο Μπόργκι, Λούπο Μπαρμπιέρο, Φιλίπο Τίμι, Έλενα Λιέτι κα.

Η κατάκτηση των βουνοκορφών μοιάζει με μία δικαίωση, καθώς απαιτείται προσπάθεια και μεγάλο ρίσκο. Η θέα από ψηλά ανοίγει την καρδιά, το μυαλό καθαρίζει από τα περιττώματα των κάμπων και των πόλεων, όπως και η ψυχή από τα μικρά και ασήμαντα που τη βαρυφορτώνουμε.

Ο Βέλγος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φελίξ Φαν Γκρόνινγκερ («Ένα Όμορφο Αγόρι» και «Ραγισμένα Όνειρα») μαζί με την ηθοποιό και σύντροφό του Σαρλότ Βάντερμις - στην πρώτη της σκηνοθετική προσπάθεια - μαγεμένοι από το μπεστ σέλερ του Ιταλού συγγραφέα Πάολο Κονιέτι, ερωτεύτηκαν την Ιταλία. Έμαθαν μέχρι και ιταλικά για να γυρίσουν στις ιταλικές Άλπεις το φιλμ, που κέρδισε το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών.

Το ζεύγος πρέπει, όμως, να γοητεύτηκε υπερβολικά και από την ιστορία της αντρικής φιλίας, των παιδικών τραυμάτων, της ψυχολογικής περιπλάνησης των δυο ηρώων, την ανάγκη για κάθαρση, την αποθέωση της άγριας φύσης και των βουνών.

Ο Μπρούνο είναι ένας βουνίσιος, που δεν θέλει να φύγει από το ορεινό χωριό του, εν αντιθέσει με τον πατέρα του, που τον παράτησε για να δουλέψει ως οικοδόμος στις πόλεις. Θέλει να μείνει στο χωριό του, να χτίζει σπίτια με τα χέρια και να ασχοληθεί και με την κτηνοτροφία. Ο Πιέτρο, θέλει να ξεφύγει και δουλεύει περιστασιακά σε διάφορες δουλειές, για να μπορεί να ταξιδεύει - να φτάσει μέχρι τα Ιμαλάια. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια αθώα και βαθιά φιλία, μια αλληλοεκτίμηση και αλληλεγγύη για τις προβληματικές σχέσεις με τους γονείς τους.

Δράμα για ευαίσθητες ψυχές, που γυρίστηκε με πάθος και ευγενικές προθέσεις, αναδεικνύοντας τα οικογενειακά τραύματα σε δυο νέους, αλλά και την αξία μίας γνήσιας φιλίας, που οι άντρες δυσκολεύονται να εκφράσουν με λόγια κι εκεί έρχονται οι εικόνες να δώσουν όλο το συναίσθημα, να φανερώσει με διαύγεια τα ανείπωτα. Ταυτόχρονα, τα υπέροχα πλάνα των βουνών, τα οποία έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο φιλμ, γιατρεύουν την ψυχή των δυο ηρώων και των θεατών, προσφέροντας το απαραίτητο οξυγόνο στην καρδιά. Ένα οξυγόνο που λαμβάνουν και οι δυο πρωταγωνιστές και μεταδίδουν με τις υποβλητικές ερμηνείες τους.

Όμως, τα ωραία εδώ κάπου τελειώνουν, καθώς το σκηνοθετικό ζεύγος, παρασυρμένο από τη γοητεία που άσκησε πάνω τους το κείμενο του Πάολο Κονιέτι, θα πέσουν θύμα της υπερβολής, με τη λογοτεχνία να μπαίνει πάνω από την κινηματογραφική αφήγηση (το voiceover του Πιέτρο είναι μάλλον περιττό, τουλάχιστον στην έκτασή του), ενώ η επική διάρκεια του φιλμ, που φτάνει τις 2,5 ώρες, στο τέλος κρεμάει τη δραματουργία, ξεχειλώνει τον αρχικό πλούτο των συναισθημάτων. Με λίγα λόγια, η ταινία δίνει την αίσθηση ότι οι σκηνοθέτες αρχικά κατέκτησαν την κορφή ενός ψηλού και άγριου βουνού, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με έναν λόφο της Ρώμης. Ε, δεν είναι και λίγο, γιατί υπάρχει και το ίσωμα του Βελγίου…

«Το Μπλε Καφτάνι» (Le Bleu du Caftan)

Δραματική ταινία /Σκηνοθεσία: Μαριάμ Τουζανί / Παίζουν: Λούμπνα Αζαμπάλ, Σαλέχ Μπακρί, Αγιούμπ Μισιούι κα.

Κινηματογραφικές ψιλοβελονιές από την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μαριάμ Τουζανί, που με αυτή τη δεύτερη ταινία της, κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, ενώ αποτέλεσε και επίσημη πρόταση του Μαρόκου για το Διεθνές Όσκαρ.

Ένα δράμα, φτιαγμένο με αγάπη, που μιλά για την κινητήρια δύναμη της αγάπης, τη δίνη συναισθημάτων που προκαλεί. Φτιαγμένη από απλά υλικά, αλλά με ευγένεια και καλές προθέσεις, είναι μια ανθρωποκεντρική ταινία, με πλούσια εσωτερικότητα και έμπλεη συναισθημάτων, που αγκαλιάζει την ψυχή σαν ένα καλοραμμένο καφτάνι. Καθαρή ματιά, συγκινησιακά φορτισμένη, αλλά όχι μελοδραματική, δίνει πνοή στους ήρωές της, με εικόνες που εμφανίζουν τα κρυμμένα μυστικά, την ψυχική καταπίεση και την ανάγκη για συντροφικότητα.

Το στόρι μας πάει σε μια από τις παλαιότερες συνοικίες του Μαρόκου, όπου ένα ζευγάρι διατηρεί ένα παραδοσιακό ραφείο και μαζί ένα γάμο, ο οποίος πλέον στερείται του έρωτα. Με την υγεία της σε άσχημη κατάσταση, απ' τη γυναίκα λείπει η τρυφερότητα, ενώ ο άνδρας της, παλεύει με την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του. Ένας νεαρός μαθητευόμενος στο ραφτάδικο, θα τρυπώσει ανάμεσα στο ζευγάρι, με την κουρασμένη σύζυγο να δυσπιστεί για τις προθέσεις του.

Σκηνοθετικά, η ταινία της Τουζανί φτάνει σε υψηλά επίπεδα, καθώς η ατμοσφαιρική κινηματογράφηση, οι έντονες αντιθέσεις φωτός πάνω στα σκοτάδια, τα κοντινά πλάνα πάνω στα πρόσωπα των χαρακτήρων προσδίδουν μία ένταση, αναδεικνύουν τα βαθιά συναισθήματα. Η χρωματική παλέτα παίζει με αμμώδεις αποχρώσεις, ταιριαστά με το φυσικό περιβάλλον μιας Μεδίνας, με τη γήινη προσέγγιση του θέματος και την αναζωογονητική οπτική αντίθεση του μπλε καφτανιού, της χρυσής κλωστής που δένει την ιστορία ενός τριγώνου που δεν έχει να ελπίζει παρά μόνο στην αγάπη.

Ένα φιλμ που ξεχειλίζει από θλίψη και λυτρωτική απελευθέρωση συναισθημάτων, αλλά και ταγμένο στις νέες επιταγές, στα νέα στερεότυπα που διαμορφώνει ένα ευρύ καλλιτεχνικό κύκλωμα.

«Ο Αρχοντας των Μυρμηγκιών» (Il Signore Delle Formiche)

Δραματική ταινία / Σκηνοθεσία: Τζιάνι Αμέλιο / Παζουν: Λουίτζι Λο Κάσιο, Έλιο Τζερμάνο, Σάρα Σεραϊόκο, Ρίτα Μποσέλο κα.

Ένα γράμμα προς όλους αυτούς που καταπιέστηκαν και έζησαν τη σκληρότητα μιας ολόκληρης εποχής, μιας καθυστερημένης συγγνώμης προς τα θύματα απ' αυτούς που δεν μίλησαν, δεν τόλμησαν να αντισταθούν στην υποκρισία και στην εκδικητικότητα των απογόνων του Μουσολίνι, που εισχώρησαν στις αρθρώσεις της εξουσίας.

Ο βετεράνος Ιταλός σκηνοθέτης, που με εξαίρεση το δυνατό και μακρινό «L' America» κινείται σχεδόν πάντα κοντά και γύρω από τη μετριότητα, με την τελευταία του ταινία, που προβλήθηκε πέρσι στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας, καταπιάνεται με μία αληθινή ιστορία, που τον πλήγωσε στη νεότητά του και πιθανώς ήταν ο λόγος που έκρυβε για χρόνια την ομοφυλοφιλία του.

Πρόκειται για την συγκλονιστική ιστορία του Ιταλού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Άλντο Μπραϊμπάντι, ο οποίος καταδικάστηκε για τη σχέση του με έναν κατά πολύ νεότερό του άντρα στην Ιταλία του '60, παρότι ο ιταλικός ποινικός κώδικας δεν θεωρούσε ποτέ την ομοφυλοφιλία παράνομη, γιατί τότε θα αναγνώριζε την ύπαρξή της. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε κάποιους αξιωματούχους να βρει τρόπους τιμωρίας των ανθρώπων που «ενοχλούσαν» με τη διαφορετικότητά τους και με αυτά που υποστήριζαν. Έτσι, θα ανακαλύψουν ότι ο Μπραϊμπάντι έκανε το «έγκλημα» της «plagia», της πλάγιας επιρροής και παραβίασης της προσωπικότητας ενός άλλου ανθρώπου και τον καταδίκασαν με 14 χρόνια φυλάκιση.

Ο Αμέλιο, έμπλεος συναισθημάτων και μίας πίκρας, για το παρελθόν της χώρας του, θα κρατήσει ως ένα βαθμό το μέτρο, διατηρώντας και την κλασική αφήγηση, αν και ορισμένες φορές οι αρκετά αργοί ρυθμοί κουράζουν, ενώ οι διανοουμενίστικες παρεμβολές του, θα θολώσουν το δράμα και την τραγικότητα του ήρωά του. Ωστόσο, το συγκινητικό του μήνυμα και οι πολιτικές τους προεκτάσεις θα φτάσουν στον προορισμό τους και παρά τις όποιες ενστάσεις, θα βάλει ακόμη ένα λιθαράκι στην προσπάθεια για την καταδίκη ενός άτεγκτου κόσμου, που επιβάλει τους δικούς του κανόνες, κρυμμένος πίσω από νόμους και νομικά τερτίπια. Πειστικός στο ρόλο τού θύματος ο Λουίτζι Λο Κάσιο, ενώ συμπαθητικές γενικά είναι και οι υπόλοιπες ερμηνείες.

«Dungeons & Dragons: Εντιμότητα Μεταξύ Κλεφτών» (Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves)

Περιπέτεια φαντασίας / Σκηνοθεσία: Τζον Φράνσις Ντέιλι και Τζόναθαν Γκόλντστιν / Παίζουν: Κρις Πάιν, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ρέγκε-Ζαν Πέιτζ, Τζάστις Σμιθ, Σοφία Λίλις, Χιου Γκραντ κα.

Τι να περιμένεις από μία ταινία που βασίζεται σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων φαντασίας, το «Dungeons & Dragons» και μάλιστα όταν έχει στόχο να πιάσει όλη την οικογένεια, να περάσει στο ευρύ κοινό; Τίποτα περισσότερο από μία θεαματική περιπέτεια φαντασίας, που προσπαθεί να εντυπωσιάσει και να χαρίσει πάνω από δυο ώρες εύπεπτης διασκέδασης. Ένα ακόμη αμερικάνικο μπλογκμπάστερ, απ' αυτά που στοχεύουν στη μεγάλη γκάμα των φανατικών του παιχνιδιού και της περιπέτειας, δουλεύοντας με ακρίβεια τις συνταγές επιτυχίας, χωρίς να ενοχλεί ιδιαίτερα, αλλά και χωρίς να προσφέρει τίποτα άλλο.

Για μια ακόμη φορά, ένας χαρισματικός κλέφτης και μια ομάδα από ετερόκλητους τυχοδιώκτες μπαίνουν σε μια μεγάλη περιπέτεια με στόχο την ανακάλυψη ενός χαμένου λειψάνου, αλλά στο διάβα τους θα βρουν επικίνδυνα εμπόδια και απρόσμενους αντιπάλους.

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, η δομή της ταινίας ακολουθεί πιστά το παιχνίδι, καθώς της περιπέτειας ηγείται ένας γοητευτικός ήρωας, η «μάνα» και οι υπόλοιποι σύντροφοί του, διαφορετικοί χαρακτήρες είναι οι παίχτες και οι εχθροί τα εμπόδια. Το μόνο που λείπει είναι το ζάρι, αλλά αυτό το έχουν αναλάβει οι δημιουργοί της ταινίας, που ξέρουν να «τσιμπούν» τα ζάρια και να βγάζουν τεράστια κέρδη για την Paramount και την πολυεθνική εταιρεία ψυχαγωγίας Entertainment One.

Στην καλοδουλεμένη ταινία πρωταγωνιστεί με επάρκεια ο Κρις Πάιν, που μπορεί να μην είναι ο Χάρισον Φορντ αλλά είναι ταιριαστός με το κλίμα και τις απαιτήσεις. Από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζουν η Μισέλ Ροντρίγκεζ και ο Ρέγκε Ζαν Πέιτζ, ενώ το πέρασμά του το κάνει και ο Χιου Γκραντ.

«Η Βασίλισσα της Νέας Υόρκης» (Queen of the Deuce)

Ντοκιμαντέρ, ελληνικής και καναδικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Βάλερυ Κοντάκου

Και μόνο δυο παράγραφοι από την ταραχώδη πολυκύμαντη ζωή της Ελληνοεβραίας Τσέλι Γουίλσον, θα ήταν αρκετά για να εμπνευστεί κάποιος ένα επικό δράμα, που να ανοίγει δρόμους για την εμπορική εκμετάλλευση του ερωτισμού, τη μισαλλοδοξία, το χρήμα, το πάθος για τη ζωή, την οικογένεια, το «αμερικάνικο όνειρο».

Αντιθέτως, η Βάλερυ Κοντάκου, μια ελληνοαμερικανίδα σκηνοθέτρια και παραγωγός ντοκιμαντέρ, που τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στην Ελλάδα, θα προτιμήσει να αναδείξει την ομιχλώδη προσωπικότητα της βασίλισσας της Νέας Υόρκης, μέσα από ένα φιλμ τεκμηρίωσης, αποφεύγοντας την αγιογραφική προσέγγιση και ταυτόχρονα φωτίζοντας τις σκοτεινές πτυχές μιας μακράς πολυτάραχης διαδρομής, μία ιστορία επιβίωσης και δόξας, άρρηκτα συνδεδεμένες με την ίδια την Ιστορία.

Πρόκειται για τη ζωή της Τσέλι Γουίλσον, μίας Ελληνοεβραίας από τη Θεσσαλονίκη, που γλύτωσε από τις γερμανικές θηριωδίες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη και από τα τέλη της δεκαετίας του '60 να καθιερωθεί ως το κορυφαίο όνομα στο κύκλωμα του πορνοσινεμά, με έδρα την περίφημη Times Square. Δαιμόνιο επιχειρηματικό δαιμόνιο, η Τσέλι ζούσε ακριβώς πάνω από το θρυλικό γκέι πορνοσινεμά Eros, που ήταν δικό της και ήταν φυσικά η αδιαμφισβήτητη αρχηγός της οικογένειας, με τις σακούλες γεμάτες δολάρια χύμα στο γραφείο της. Εκεί που στριμώχνονταν καλλιτέχνες, συνεργάτες και αρκετοί τζογαδόροι, εκμεταλλευόμενοι το δικό της πάθος για τον τζόγο. Και μαζί τα εγγόνια της, αλλά και οι ερωμένες της, μία απίστευτη πινακοθήκη ανθρώπων, που αναγνώριζαν την αξία της και την εξουσία της, αλλά δεν γνώριζαν τι πέρασε για να επιβιώσει, να φτάσει επιχειρηματικά στην κορυφή, να δώσει την πορνό εκδοχή του «αμερικάνικου ονείρου».

Αξιοπρόσεκτο ντοκιμαντέρ, που δεν χάνει το ενδιαφέρον του στιγμή και θυμίζει ταυτόχρονα εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και πώς μπορεί να χάσει το ενδιαφέρον του, όταν υπάρχει μια τόσο γεμάτη και σχεδόν απίστευτη ιστορία, μία προσωπικότητα απ' αυτές που, χωρίς να το διατυμπανίζει, χάρισαν αυτοπεποίθηση στη γυναίκα, έδωσαν υπόσταση στο φεμινιστικό κίνημα και έφτιαξαν ένα μύθο;

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες

«Ζλάταν»(I Am Zlatan): Βιογραφικό δράμα, σουηδικής παραγωγής του 2021, βασισμένο στην ιστορία ενηλικίωσης του διάσημου ποδοσφαιριστή Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και σε σκηνοθεσία του Γιενς Σιέγκεν. Φιλμ, που έχει όλα τα συστατικά ενός βιογραφικού αθλητικού δράματος, αλλά και όχι τόσο πειστικό για το ιδιοφυές και ταραχοποιό ποδοσφαιρικό ταλέντο του Ζλάταν. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα παιδικά και νεανικά του χρόνια (σε ένα άγριο σουηδικό προάστιο), πριν γίνει ο διάσημος ποδοσφαιριστής, όταν αρχίζουν και τα επικίνδυνα όσο και μεγάλα παιχνίδια εμπορευματοποίησης του ονόματός του, το σοβαρότερο κομμάτι της ιστορίας του, που αφήνει πολλά κενά και δεν φωτίζει τα σκοτεινά σημεία του ποδοσφαίρου ως εμπορικού προϊόντος, μίας μπίζνας δισεκατομμυρίων.

«Ανθρωποπαύση»: Ελληνικό ντοκιμαντέρ πάνω στη σχέση του ανθρώπου με την πίστη και τη γνώση, αλλά και την Anthropause, μια λέξη που επέλεξε το λεξικό της Οξφόρδης για τα όσα συνέβησαν στον πλανήτη, με αφορμή τη διακοπή της ανθρώπινης δραστηριότητας, εξαιτίας της πανδημίας. Το ντοκιμαντέρ του Χρήστου Γόδα, ξεκινά με υπέροχα πλάνα από τη Σύμη, όπου οι άνθρωποι πιστεύουν στα θαύματα, στο μεταφυσικό και στη συνέχεια μάς μεταφέρει στη Νέα Υόρκη, όπου οι άνθρωποι πιστεύουν ότι βλέπουν στο κινητό τους τηλέφωνο.

«Demon Slayer: Kimetsu No Yaiba - To The Swordsmith Village»: Σίκουελ στο περιπετειώδες animation φαντασίας του 2019, από τον εξειδικευμένο στο είδος Ιάπωνα σκηνοθέτη Χαρούο Σοτοζάκι. Φιλμάκι - συρραφή από επεισόδια της δημοφιλούς σειράς στην Ιαπωνία και στις ΗΠΑ, που είναι άγνωστο αν θα αγκαλιάσει και το παιδικό - νεανικό κοινό στην Ελλάδα. Όταν η οικογένεια του σκοτώνεται από έναν δαίμονα, ο Ταντζίρο θα ενταχθεί στους Δαίμονες Ανώτατης Βαθμίδας για να επαναφέρει την αδελφή του στη ζωή…

«Μεγαλέξαντρος»: Ιστορικό έπος του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1980) που προβάλλεται σε επανέκδοση και σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια. Ένα σημαντικό πολιτικό αλληγορικό φιλμ, για την πορεία της Αριστεράς, που κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας. Μέσα από το φακό του Γιώργου Αρβανίτη, που κάνει και πάλι σπουδαία δουλειά, ο Αγγελόπουλος σιωπηρά και με την ένταση του αμετακίνητου βλέμματός του, θα περιγράψει υποβλητικά την ιστορία ενός επικίνδυνου ληστή, τον Μεγαλέξαντρο, όπως τον αποκαλεί ο λαός, που δραπετεύει το 1900 από τη φυλακή και θα απάγει μια ομάδα Άγγλων διπλωματών. Τους κρατάει ομήρους, ζητώντας από την κυβέρνηση αμνηστία και την επιστροφή της γης στους χωρικούς. Όμως, ο Μεγαλέξαντρος θα απομονωθεί από τους συγχωριανούς του και θα μείνει μόνος του με τους συντρόφους του και τις επιληπτικές του κρίσεις.Συνειδητοποιεί ότι η ουτοπία του δεν έχει μέλλον και η απελευθέρωσή του μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αυτοκαταστροφή και τον αφανισμό του. Η ταινία των τεσσάρων ωρών, μαγεύει με τα πλάνα της και προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον με τις αλληγορικές της πολιτικές θέσεις, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι προκαλεί και αφόρητη πλήξη ειδικά στους αμύητους του κινηματογραφικού σύμπαντος του Αγγελόπουλου. Πρωταγωνιστεί ο Ομέρο Αντενούτι (πρωταγωνιστής σε ταινίες των αδελφών Ταβιάνι) και εμφανίζονται ακόμη οι Λάουρα ντε Μάρκι, Εύα Κοταμανίδου, Μιχάλης Γιαννάτος, Τούλα Σταθοπούλου, Χριστόφορος Νέζερ κα.

*Του Χάρη Αναγνωστάκη, ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη