«Μούσια», μία μαύρη κωμωδία για τα 90s - «Ηταν η δεκαετία του πυροτεχνήματος» λένε οι συντελεστές

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 9 λεπτά ┋

Γιώργος Σπάνιας, Νικόλας Φραγκιουδάκης και Ζαχαρούλα Κληματσάκη (Copyright: Γιώργος Κασσαπίδης)

Στην εκπνοή της φετινής θεατρικής περιόδου, μια σειρά από θεατρικές παραστάσεις - διαμαντάκια έχουν βρει χώρο στον θεατρικό χάρτη της Αθήνας. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το έργο «Μούσια» που θα κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 12 Μάϊου, στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων γεμάτη ψέματα και μουσική. Ένας ύμνος στην δεκαετία του '90 των αναμνήσεων, της ανεμελιάς, του lifestyle, των αγνών, αλλά και των λιγότερο αγνών προθέσεων. Μια φαντασιακή χαραμάδα στις αναμνήσεις που ανέθρεψαν ολόκληρες γενιές.

«Είναι τόσο συγκεκριμένα τοποθετημένο στη δεκαετία του '90, όσο και άχρονο και πιο αόριστο με τέτοιο τρόπο, ώστε να συγκινήσει νοσταλγικά και να συμπαρασύρει ακόμη και ένα δεκαπεντάχρονο έφηβο του σήμερα. Είναι ένα στιγμιαίο κλείσιμο του ματιού. Σαν εκείνα τα τραγούδια που ακούμε χρόνια και που κάποια στιγμή δεν έχει καμία σημασία πότε γράφτηκαν και αν είχαμε γεννηθεί ή όχι την εποχή που βγήκαν. Εμάς μας δημιουργούν συναισθήματα και γίνονται δικά μας, γιατί τα εντάξαμε και τα συνδέσαμε με τις δικές μας αναμνήσεις» υπογραμμίζει ο Γιώργος Τριανταφύλλου στο ethnos.gr, ο οποίος έχει γράψει το σενάριο μαζί με τον Νικόλα Φραγκιουδάκη, ενώ παράλληλα σκηνοθετεί και την παράσταση.

Οι δύο δημιουργοί ξεκίνησαν να κάνουν παρέα, δουλεύοντας σ' ένα escape room. Εκεί, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους, που είναι από τη φύση της διασκεδαστική, ανακάλυψαν έναν κοινό κώδικα μέσα από τις αναφορές που είχαν από τη δεκαετία του '90. Τα παιχνίδια, τις σειρές, τις ταινίες, τις κωμωδίες, τους αστικούς μύθους, τις τρομακτικές ιστορίες, τα θρίλερ και τη μουσική. «Όταν ξεκινήσαμε να δομούμε την κεντρική ιστορία, θυμόμασταν διάφορες αναφορές και περιστατικά δικά μας ή που μας έχουν διηγηθεί άλλοι. Σίγουρα, η ιστορία που μπλέκει έναν ραδιοφωνικό παραγωγό, μια μπουζουξού κι έναν μικροαπατεώνα μ' ένα πολυπόθητο έργο τέχνης είναι ένα κράμα τέτοιων διηγήσεων που ενώθηκαν σαν κομμάτια παζλ και απέκτησαν σχήμα, λόγο και υπόσταση. Υπάρχουν κάποιες αναφορές που όμως ουδεμία σχέση και ομοιότητα έχουν με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις» αποκαλύπτει ο Γιώργος Τ.

Γιώργος Τριανταφύλλου

«Το έργο δεν είναι βιώματα μόνο δικά μας, αλλά ολόκληρης της γενιάς μας. Από την Ρούλα Κορομηλά και τα βραδινά σόου που μεσουράνησαν το '90, τα πάρτι που χορεύαμε μπλουζ αγκαλιασμένοι από μακριά μέχρι τις διαφημίσεις που μας σημάδεψαν» προσθέτει ο Νικόλας, ο οποίος θυμάται τα πάντα από εκείνη την εποχή. «Πώς μύριζε, τα χρώματά της, τα τραγούδια της, την ανεμελιά της, τα λεφτά της, όλα της. Αν μπορούσα να την παρομοιάσω με μία γεύση θα ήταν γρανίτα λεμόνι, αν ήταν ταινία θα ήταν το «Stand by me» και αν ήταν συναίσθημα θα ήταν η αφθονία» λέει, ενώ η Ζαχαρούλα Κληματσάκη θυμάται τα «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills», τη «Super Κατερίνα», τα «Fruit of the loom», τη φαγουρόσκονη, τις «Τρεις Χάριτες», τα αυτοκόλλητα από την «Τόλμη και γοητεία», τα choco bloom, τον Γιάγκο Δράκο, τις συλλογές αλληλογραφίας, τις αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, τον Λάμπη Λιβιεράτο, τις κοπάνες, τα μπουγέλα, την ξεγνοιασιά και τη γιαγιά της που ζούσε στην Κρήτη.

Ενας ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας μικροαπατεώνας και μια μπουζουξού

Στην παράσταση παρακολουθούμε τον Περικλή Καλαμπαλίκη (υποδύεται ο Νικόλας Φραγκιουδάκης), ο οποίος είναι ένας άνθρωπος απελευθερωμένος από τα πρέπει και τις κοινωνικές νόρμες της εποχής. Εργάζεται σε ευκαιριακές δουλειές, περιστασιακά, για να βγαίνει η μέρα του. Γεύεται την κάθε στιγμή και ονειρεύεται να πιάσει την καλή και να ζήσει στον επίγειο παράδεισο, όπως εκείνος τον έχει φανταστεί. Τα Κουφονήσια! Παράλληλα, βλέπουμε τον δίδυμο αδελφό του, τον Κίμωνα Καλάπα (Γιώργος Σπάνιας). Ένας επιτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, αγαπά την καλή έντεχνη μουσική και το γυναικείο φύλο. Θέλει να έχει τα πάντα στη ζωή και τη δουλειά του υπό τον πλήρη έλεγχό του. Θεωρεί εσφαλμένα ότι και ο έρωτας ακόμη είναι μια κατάσταση που μπορεί να χειριστεί. Τέλος, η Αννίτα Καραμπόλη (Ζαχαρούλα Κληματσάκη) είναι μια λαϊκή τραγουδίστρια που ξέρει τι θέλει από τη ζωή και είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να κατακτήσει τα θέλω της. Ένας θυελλώδης έρωτας την καθόρισε και ένα ανομολόγητο μυστικό τη φέρνει στο προσκήνιο της ιστορίας ερήμην της. Έχει αφήσει ανοιχτές εκκρεμότητες με το παρελθόν και αυτό θα την οδηγήσει να πάρει καθοριστικές αποφάσεις την κρίσιμη στιγμή.

Σύμφωνα με τον Γιώργο Σπάνια, η δεκαετία του '90 ήταν η περίοδος του πυροτεχνήματος. «Μια ολόκληρη κοινωνία εκπαιδεύοταν στη φωτεινή εικόνα, το styling, το εύκολο, το "χωρίς δεύτερη σκέψη". Το κράτος και οι αγορές, μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση και την "πανδημία" των ΜΜΕ, έμπαινε καθημερινά και πολύ δυναμικά στα σπίτια των ανθρώπων. Ταχύρρυθμα και δυναμικά μαθήματα επιτυχίας, ονείρων και υπακοής». Στη συνέχεια τους ρωτάω αν πιστεύουν ότι η κωμωδία είναι ένα πρίσμα που εξυπηρετεί τη συζήτηση γύρω από κοινωνικά θέματα. «Αφού θα μιλήσω για μένα, θα πω ότι o κεντρικός άξονας της ζωής μου είναι το χιούμορ. Το επιστρατεύω σε όλες τις συνθήκες της ζωής μου, χωρίς να υποτιμώ τη σοβαρότητα της εκάστοτε περίστασης. Η κωμωδία και το χιούμορ εξυπηρετούν, λυτρώνουν, βοηθούν και σώζουν ζωές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αριστοφανικοί ήρωες που καταπιάνονταν με πολιτικά και κοινωνικά θέματα μέσα από την κωμωδία και έθιγαν ζητήματα, όχι αστεία» απαντά ο Νικόλας.

Θέμης Καραμουρατίδης

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, ακούγονται τρία νέα τραγούδια («Ρίο Αντιρριο», «Κουφονήσια» και «Χωρισμός γιορτασμός») σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. «Η συνεργασία μαζί του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που θα μπορούσαν να μου δοθούν. Ο Θέμης είναι ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της γενιάς του και τα τραγούδια που μας έγραψε, τα οποία κατάφερε να τα προσαρμόσει απόλυτα στα πρότυπα εκείνης της εποχής, είναι από τα μεγαλύτερα ατού της παράστασής μας. Επίσης, είναι ένας γλυκύτατος, ευφυέστατος και δοτικός άνθρωπος και αυτό έκανε τη διαδικασία και το κλίμα των προβών ακόμα πιο αποδοτικό και δημιουργικό» σχολιάζει η Ζαχαρούλα. Ο Γιώργος Τριανταφύλλου συνεργάζεται για δεύτερη φορά μαζί του. «Είναι ένας διορατικός καλλιτέχνης, ευπροσάρμοστος, άμεσος με ανεπτυγμένη αντίληψη, αστείρευτο χιούμορ, φαντασία και ανεξάντλητο ταλέντο. Μόνο ευλογία και ευτυχία είναι το να δουλεύει κάποιος μαζί του. Προσωπικά, τον ευγνωμονώ και μαθαίνω από αυτόν. Σε κάθε πρόβα, διασκεδάζω και χαίρομαι τη διαδικασία. Του δίνεις μια ιδέα και επιστρέφει κόσμους ολόκληρους».

Γιώργος Σπάνιας, Ζαχαρούλα Κληματσάκη και Νικόλας Φραγκιουδάκης (Copyright: Γιώργος Κασσαπίδης)

Όση ώρα μιλάμε, αναφέρω ότι ανήκουν σε μια γενιά που βίωσε την αποκαθήλωση θεατρικών αυθεντιών. «Ηλικιακά δεν νομίζω ότι βιώσαμε την αποκαθήλωση των θεατρικών αυθεντιών. Αυτό συμβαίνει στους σημερινούς νέους ηθοποιούς. Χριστέ μου μόλις συνειδητοποιώ ότι δεν μ' ενέταξα στους νέους ηθοποιούς» απαντά, χαριτολογώντας, ο Νικόλας. «Εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι μπορεί να βάλαμε τα θεμέλια, μπορεί να δώσαμε τη σπίθα αλλά τη φωτιά την έβαλαν άλλοι. Βασικά όχι κι εμείς το κάναμε τώρα που το σκέφτομαι. Προσωπικά, όμως, δεν πίστεψα ποτέ σε καμιά επαγγελματική αυθεντία! Πάντα με ενδιέφερε ο άνθρωπος. Εξάλλου, τι πάει να πει αυθεντία; Δεν καταλαβαίνω. Αυτούς που ονομάσαμε στο παρελθόν θεατρικές αυθεντίες, το ήξεραν, το έδειχνα, το πρόβαλλαν! Και ο Δημήτρης Καταλειφός θεατρική αυθεντία είναι αλλά δεν το φωνάζει. Γενικά να μη φωνάζετε, γιατί όσο φωνάζετε πλέον δεν ακούγεστε» συμπληρώνει.

Αγένεια, ψέματα και αστήριχτα αφηγήματα

Αυτό που εξοργίζει σήμερα περισσότερο τον Γιώργο Σπάνια είναι η ευκολία που οι άνθρωποι παραβιάζουν τον χώρο των άλλων. «Μια συμπεριφορά που την παρατηρώ σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Αγένεια, ψέματα και αστήριχτα αφηγήματα που εξυπηρετούν μονάχα την ανάγκη ορισμένων να καταλαμβάνουν θέση εξουσίας απέναντι στο οτιδήποτε -με οποιονδήποτε τρόπο». Η αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές έχει ήδη αρχίσει. Ως τελευταία ερώτηση, τους ζητάω να σχολιάσουν τις πολιτικές εξελίξεις και την προεκλογική περίοδο. «Είμαι στη φάση που αν έβγαινε τώρα ένα κόμμα, όπως αυτό στους Απαράδεκτους, το ΚΟΛΑΝ (κόμμα Λαϊκής νοοτροπίας), αυτό θα ψήφιζα. Μα τον Bούδα, αλήθεια! Πέρα από το χιούμορ, όμως, καλό είναι να μην κάτσουμε στο σπίτι μας την Κυριακή των εκλογών και να πάμε να ψηφίσουμε, ελπίζοντας όλοι σ' ένα θαύμα» απαντά ο Νικόλας, με τον Γιώργο Σπ. να προσθέτει: «Θεωρώ πως οι εκλογές της 21ης Μαΐου, όπως και κάθε εκλογική διαδικασία είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Μετά από τέσσερα δύσκολα χρόνια υπάρχει διάχυτη από τη μία, μια έντονη δυσαρέσκεια απέναντι σε πρόσωπα -παλιά και νέα- και από την άλλη μια έντονη ανάγκη γι' αλλαγή. Αλλαγή στη σχέση κράτους και πολιτών. Εύχομαι τη Κυριακή των εκλογών να πάρουμε στην κάλπη, συνειδητή και υπεύθυνη θέση όλοι μας».

Διαβάστε ακόμη