«Δεν είχαμε τίποτα να θάψουμε»: Η μαρτυρία της Ανθούλας Κατσιματίδη που έχασε τον αδερφό της, Γιάννη στους Δίδυμους Πύργους

Η Ανθούλα Κατσιματίδη είναι ένας άνθρωπος που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Με καταγωγή από τη Νίσυρο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια με τρία ακόμη αδέρφια. Από μικρή αγάπησε την Ελλάδα μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών της και τη ζωντανή παρουσία της ελληνικής παράδοσης στο σπίτι.

Λίγα λόγια για την Ανθούλα Κατσιματίδη

Είναι καταξιωμένη ηθοποιός, συγγραφέας, παραγωγός, ηθοποιός φωνής και μέλος των σωματείων SAGAFTRA και AEA. Αυτήν την περίοδο μπορούμε να την απολαύσουμε στο NBC, όπου υποδύεται την Μέρυλ Σμιθ, δικηγόρο υπεράσπισης, στη σειρά «Law and Order SVU», ή ως Σάρα Τ, επικεφαλής πράκτορα της NSA στη σειρά «FBI». Στον κινηματογράφο, έχει παίξει μεταξύ άλλων δίπλα στη Michelle Pfeiffer και τον Robert De Niro στην ταινία «The Family», ενώ συνεργάστηκε με την Olympia Dukakis στην ανεξάρτητη ταινία μικρού μήκους «Irene and Marie».

Η Ανθούλα Κατσιματίδη είναι μια αληθινή καλλιτέχνιδα που πορεύεται με αγάπη για το θέατρο και την υποκριτική και δουλεύει σκληρά και με συνέπεια. Εργάστηκε σε διαφημιστική εταιρεία, δίδαξε αγγλικά, και στη συνέχεια υπηρέτησε ως βοηθός του πρώην κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, Τζορτζ Πατάκι, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στην Ομογένεια και τον Ελληνισμό.

Η ζωή της, όμως, άλλαξε για πάντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 — την ημέρα που άλλαξε τον κόσμο. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις που εκδηλώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσαν ανείπωτο ανθρώπινο πόνο και άλλαξαν ριζικά την αντίληψη για την ασφάλεια, τη διεθνή πολιτική και την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Εκείνη τη μέρα η Ανθούλα Κατσιματίδη έχασε τον αγαπημένο της αδερφό, Γιάννη, γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της.

«Βλέπαμε τον κόσμο που πήδαγε από τα παράθυρα»: Ο Ιωάννης Ζερεμές, επιζών των επιθέσεων στους Δίδυμους Πύργους στο Athensmagazine.gr

Η συνέντευξη της Ανθούλας Κατσιματίδη στο Athensmagazine.gr

«Μιλώντας στο Athensmagazine.gr και τη δημοσιογράφο Αναστασία Κολυβά, η Ανθούλα Κατσιματίδη περιγράφει τον βαθύ αντίκτυπο της πιο φονικής τρομοκρατικής επίθεσης στην ιστορία και τον διαρκή της αγώνα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη και να τιμήσει όλους όσους χάθηκαν εκείνη την ημέρα».

«Ο Γιάννης ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειάς μας. Ήμασταν τέσσερα αδέρφια. Εγώ και ο Γιάννης ήμασταν τα μεσαία και είχαμε μια πολύ στενή σχέση — πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, είχαμε τις ίδιες παρέες, ήμασταν αχώριστοι.  Όταν πέθανε το 2001, ήταν μόλις 31 ετών. Στις 5 Σεπτεμβρίου φέτος θα συμπλήρωνε τα 55 του χρόνια. Είναι σοκαριστικό να σκέφτεσαι πως έχουν περάσει τόσα χρόνια χωρίς τον άνθρωπο σου.

Βγήκα με φίλους, κόψαμε τούρτα και του τραγουδήσαμε «Χρόνια Πολλά». Πιστεύω ότι ο Γιάννης, όπου κι αν βρίσκεται, γιορτάζει κάθε μέρα. Ήταν ένα άτομο γεμάτο ενέργεια και ζωή, με μια τεράστια, ανοιχτή καρδιά. Αγαπούσε τους πάντες και για όλους ήταν «ο καλύτερός τους φίλος. Ήταν ένα παιδί που αγαπούσε βαθιά την οικογένειά του και είχε το χάρισμα να κάνει τους πάντες να γελούν — ακόμα και με τις βλακείες του.

Ο Γιάννης ήταν ένα πολύ ευτυχισμένο πλάσμα και ήθελε να ζήσει τη ζωή του στο έπακρο. Η απουσία του δεν βαραίνει μόνο εμάς, την οικογένειά του, αλλά και τον κόσμο γύρω του. Όσοι δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν, έχασαν έναν υπέροχο άνθρωπο. Ο Γιάννης ήταν ένα θαύμα, ένα καταπληκτικό παιδί».

«Ζω κάθε μέρα σαν να κουβαλώ τον Γιάννη πάνω μου — μέσα μου»

Η Ανθούλα Κατσιματίδη είχε μία ιδιαίτερα στενή σχέση με τον αδερφό της. Ήταν κολλητοί. Όπως επισημαίνει και η ίδια, δεν έχασε μόνο τον αδερφό της, αλλά και τον καλύτερό της φίλο.

«Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μου λείπει αφάνταστα. Όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτόν. Μα ποτέ δεν σταματάς να αναρωτιέσαι πώς θα ήταν η ζωή σου αν ήταν ακόμα εδώ. Αν ζούσε ο Γιάννης, θα είχε παντρευτεί; Θα είχα σήμερα ανίψια; Θα ήταν ακόμη τόσο τρελός και ζωντανός όσο ήταν στα 20 και στα 30 του;

Ζω κάθε μέρα σαν να κουβαλώ τον Γιάννη πάνω μου — μέσα μου. Αυτά τα 24 χρόνια που πέρασαν, με δίδαξαν να ζω με περισσότερη δύναμη, με περισσότερη ενέργεια. Να ρισκάρω τα πάντα. Να φοράω χρώματα. Και πάνω απ’ όλα, να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένη. Για εμένα, αλλά και για εκείνον». Την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2001, η ζωή του Γιάννη Κατσιματίδη — όπως και άλλων 2.996 ανθρώπων — κόπηκε βίαια. Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ερχόταν. Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα στη Νέα Υόρκη, όπως τόσες άλλες.

«Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ήμουν στο σπίτι και κοιμόμουν, γιατί το προηγούμενο βράδυ είχαμε δουλέψει μέχρι αργά. Με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα από μια συγγενή στην Ελλάδα. Με ρώτησε αν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν ήξερα τίποτα. Εκείνη έβλεπε ήδη τις εικόνες στην τηλεόραση.

Άνοιξα την τηλεόραση και είδα πως ένα αεροπλάνο είχε χτυπήσει σε έναν ουρανοξύστη. Στην αρχή πίστευα πως ήταν κάποιο μικρό ατύχημα. Ώσπου με πήρε ο μεγαλύτερος μου αδερφός και μου είπε να πάω αμέσως στο σπίτι των γονιών μας. Με ενημέρωσε ότι ο Γιάννης ήταν σε ένα από τα δύο κτίρια που είχαν χτυπηθεί.

Ο Γιάννης εργαζόταν στη χρηματιστική εταιρεία Cantor Fitzgerald, η οποία στεγαζόταν στους τελευταίους ορόφους του Βορείου Πύργου – από τον 100ό μέχρι τον 104ο. Από εκείνη την εταιρεία χάθηκαν όλοι. 657 άνθρωποι. Ήταν παγιδευμένοι. Δεν υπήρχε πρόσβαση προς τα κάτω – ούτε σκάλες, ούτε ασανσέρ. Κάποιοι άνθρωποι σπάσανε παράθυρα και αυτοκτονήσανε. Είναι φρικτή η συνειδητοποίηση ότι τα θύματα νόμιζαν ότι θα υπήρχε σωτηρία εάν έπεφταν στο κενό.

Όμως εγώ θέλω να σκέφτομαι ότι ο Γιάννης «έφυγε» από τον καπνό. Θέλω να πιστεύω ότι εκείνες τις τελευταίες στιγμές ήταν αγκαλιά με τους φίλους του από την εταιρεία. Ότι προσευχόταν ή — όπως θα έκανε πάντα — προσπαθούσε να πει κάτι αστείο για να κάνει τους γύρω του να αισθανθούν καλύτερα».Η Ανθούλα Κατσιματίδη αμέσως ντύθηκε και κατευθύνθηκε στο σπίτι της μητέρας της. Το μόνο που θυμάται έντονα από εκείνη τη διαδρομή, είναι ότι ήταν μια πανέμορφη, ηλιόλουστη μέρα.

«Όταν έφτασα στο σπίτι των γονιών μου, έμαθα πως ο Γιάννης βρισκόταν στον πρώτο Πύργο που χτυπήθηκε. Είχε αφήσει το κινητό του στο σπίτι, οπότε δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί του. Ούτε από το γραφείο υπήρχε σήμα — δεν μπορούσαμε να μάθουμε τίποτα. Κι ύστερα, είδαμε το δεύτερο αεροπλάνο να χτυπάει τον άλλο Πύργο. Τότε καταλάβαμε όλοι ότι δεν επρόκειτο για κάποιο ατύχημα. Δεν ήταν φυσιολογικό.  Θυμάμαι έντονα τη στιγμή που κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Ένιωσα τόση στεναχώρια για όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να βγουν ζωντανοί.

Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ο Γιάννης ήταν ανάμεσα στα θύματα. Μέσα μου, πίστευα πως είχε καταφέρει να ξεφύγει. Πως θα γύριζε σπίτι, πως κάπου είχε σωθεί. Για πολλές μέρες, ζούσαμε με την πεποίθηση ότι ίσως είχε αμνησία, ότι βρισκόταν τραυματισμένος σε κάποιο νοσοκομείο». Ξεκινήσαμε να τον ψάχνουμε. Όλη η οικογένεια, οι φίλοι, γνωστοί, όλοι ήταν στο πλευρό μας. Μας στάθηκαν πολλοί άνθρωποι, ακόμα και άγνωστοι. Φτιάξαμε missing posters, τυπώσαμε τη φωτογραφία του Γιάννη, και κατεβήκαμε στο Μανχάταν να τον βρούμε. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι είχε πεθάνει. Πιστεύαμε ότι είχε χαθεί».

«Το 40% των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν βρέθηκε ποτέ»

«Κρατήσαμε την ελπίδα ζωντανή για τουλάχιστον έναν μήνα. Ο ιερέας της οικογένειάς μας μάς πρότεινε να κάνουμε ένα μνημόσυνο πριν σαραντίσει. Δεν θέλαμε ούτε να το ακούσουμε. Πώς να αποδεχτείς ότι ήρθε το τέλος; Στις κηδείες βλέπεις τον άνθρωπό σου. Έχεις κάτι να θάψεις, κάτι να αγγίξεις, να αποχαιρετήσεις. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Ούτε σώμα, ούτε αντικείμενο. Το 40% των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου δεν βρέθηκε ποτέ.

Ζορίζομαι να θυμηθώ λεπτομέρειες. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο μπερδεμένα. Θυμάμαι μόνο κομμάτια. Ο πατέρας μου ήταν τότε στη Νίσυρο. Δεν υπήρχαν αεροπλάνα για να επιστρέψει. Ο καημένος δεν ήξερε τι γινόταν — κι ούτε εμείς καταλαβαίναμε, παρόλο που μιλούσαμε άψογα αγγλικά. Θυμάμαι τη μητέρα μου να κλαίει ασταμάτητα, τον κόσμο που ερχόταν, μας έφερνε φαγητό, μας έστελνε ευχές.  Ήταν ένας πανικός. Δεν εύχομαι σε κανέναν να ζήσει αυτό που ζήσαμε. Αυτή την αίσθηση του αγνώστου. Να αναρωτιέσαι: Πού είναι ο άνθρωπός μου; Γιατί δεν έχει γυρίσει;  Ο Γιάννης απλώς πήγε στη δουλειά του. Δεν ήταν πυροσβέστης, δεν ήταν αστυνομικός, ούτε στρατιώτης. Δεν ήταν άνθρωπος της πρώτης γραμμής. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να κινδυνεύει. Δεν ήμασταν σε πόλεμο. Ό,τι συνέβη ήταν απρόοπτο. Κανείς δεν το περίμενε. Χρειάστηκαν πολλοί μήνες για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Γιάννης είχε φύγει».

«Είχαμε χάσει τον μικρότερό μας αδερφό»

Μετά τον θάνατο του αδερφού της, η Ανθούλα Κατσιματίδη έπρεπε να μάθει να διαχειρίζεται τον πόνο της απώλειας. Έπρεπε να μάθει να ζει με την απώλεια όχι ενός, αλλά δύο αδερφών. «Ένα χρόνο πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, είχαμε ήδη βιώσει μια μεγάλη απώλεια: χάσαμε τον μικρότερο μας αδερφό, τον Μιχάλη. Ο Γιάννης  ήταν το στήριγμά μας. Μας βοήθησε να αντιμετωπίσουμε την απώλεια με χιούμορ και αγάπη.

Και μετά… χάθηκε κι εκείνος

Μέσα σε τόσο λίγο καιρό, βρεθήκαμε να πενθούμε δύο αδέλφια. Τα πρώτα χρόνια ήταν αφόρητα. Και ακόμη είναι, με έναν τρόπο. Τον πρώτο χρόνο, ήταν δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι και να πλύνω τα δόντια μου. Ξεχνούσα να ντυθώ. Περπατούσα μέσα στο σπίτι με τις πιτζάμες. Το μυαλό δούλευε ασταμάτητα. Τους έβλεπα μπροστά μου, τους αναζητούσα. Οι Αρχές συνέχισαν τις έρευνες στον τόπο της καταστροφής. Για εννέα μήνες καθάριζαν τον χώρο και έβρισκαν μέλη από πτώματα. Κάθε εύρημα ήταν ένα καινούργιο σοκ, ένα νέο πένθος.

Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν. Πώς να λειτουργήσουν άραγε;  Εγώ όμως προσπάθησα να το διαχειριστώ διαφορετικά. Θυμάμαι, όταν πέθανε ο Μιχάλης, φορούσα μαύρα. Και ο Γιάννης με μάλωνε. Μου έλεγε: «Είσαι νέα, όμορφη, πρέπει να φοράς χρώματα». Και είχε δίκιο. Όταν λοιπόν χάθηκε ο Γιάννης, πήρα μια απόφαση: να φοράω μόνο χρώματα. Και μέχρι σήμερα, το κάνω. Το κάνω για εκείνον, αλλά και για εμένα. Τα χρόνια πέρασαν. Η ζωή συνέχισε. Ήρθαν και χαρές, οι οποίες ήταν γλυκόπικρες. Λυπάσαι όταν σκέφτεσαι ότι οι δικοί σου άνθρωποι πέθαναν και δεν μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους. Ήμουν 28 ετών όταν σκοτώθηκε ο αδερφός μου. Παντρεύτηκα στα 51 μου. Μου πήρε χρόνια να πάρω αυτή την απόφαση, λόγω του πένθους και της στενοχώριας. Τα τελευταία 24 χρόνια, συνέβησαν καλά πράγματα, αλλά στην αρχή η κατάσταση ήταν αφόρητη»

«Το μνημείο εκπέμπει ζωή»

Η Ανθούλα Κατσιματίδη εργαζόταν δίπλα στον πρώην κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Τζόρτζ Πατάκη, ο οποίος την όρισε ως σύνδεσμο με τις οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης και τις αρμόδιες αρχές. Ανέλαβε σημαντικά καθήκοντα, όπως η συνεργασία για το μνημείο και το μουσείο της τραγωδίας, ενώ συμμετείχε ενεργά σε πρωτοβουλίες για την υποστήριξη των οικογενειών και τη διατήρηση της μνήμης.

«Ήταν δύσκολο, γιατί συνομιλούσα με πολλούς ανθρώπους που ξεσπούσαν πάνω μου. Ήταν πικραμένοι και ήθελαν να τον εκφράσουν. Ήμουν σαν κι αυτούς και καταλάβαινα τι περνούσαν. Έπαιρνα τα μηνύματά τους και τα μετέφερα στον δήμαρχο και στον κυβερνήτη. Κάποιες φορές με έβλεπαν σαν φίλη, άλλες σαν εχθρό

Για τρία χρόνια δούλεψα σκληρά ώστε να δημιουργήσουμε ένα όμορφο και ζωντανό μνημείο για τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου. Ίδρυσα μαζί με άλλους έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το National September 11th Memorial & Museum, όπου συνεχίζω να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου. Ήταν μια δύσκολη προσπάθεια, αλλά είμαι περήφανη για όσα καταφέραμε. Όλοι οι Έλληνες που επισκέπτονται τη Νέα Υόρκη πρέπει να επισκεφθούν το μνημείο. Είναι ηθική υποχρέωση, γιατί χάσαμε 40 Ελληνοαμερικανούς σε εκείνη την τραγωδία.

Παρά το βάρος της ιστορίας που κουβαλά ο τόπος, το μνημείο εκπέμπει ζωή. Το νερό, οι καταρράκτες, τα όμορφα δέντρα που αλλάζουν κάθε εποχή, τα παιδάκια που παίζουν στο γρασίδι, τα πουλιά που κελαηδούν — όλα αυτά δημιουργούν μια αίσθηση γαλήνης και ομορφιάς.Κάθε χρόνο, την ημέρα της επετείου, είναι συγκινητικό να βλέπεις τους συγγενείς των θυμάτων να έρχονται στο Σημείο Μηδέν. Παιδιά και εγγόνια διαβάζουν τα ονόματα αυτών που έχασαν πριν 24 χρόνια».

Η Ανθούλα Κατσιματίδη στο Σημείο Μηδέν

Από τη συζήτησή μας δεν μπορούσε να λείψει η αναφορά στον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου, που καταστράφηκε στο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο ναός ξαναχτίστηκε στο «Σημείο Μηδέν» και εγκαινιάστηκε στις 2 Νοεμβρίου 2021. Εκεί, μάλιστα, παντρεύτηκε η Ανθούλα Κατσιματίδη.

Πριν από την καταστροφή, ο Γιάννης Κατσιματίδης — όπως και όλοι οι Έλληνες που ζούσαν και εργάζονταν στο Μανχάταν — περνούσαν καθημερινά από τον Άγιο Νικόλαο για να ανάψουν ένα κερί και να προσευχηθούν. «Ένιωθα όλους τους αγγέλους μαζί μου όταν παντρεύτηκα. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου είναι μικρή αλλά λαμπερή, φτιαγμένη από μάρμαρο που φωσφορίζει τη νύχτα. Είναι σαν ένας φάρος που μας καθοδηγεί στο σκοτάδι.Η εικονογράφηση στο εσωτερικό του ναού είναι μοναδική και γεμάτη συμβολισμούς για όσα βίωσε η Νέα Υόρκη. Η Πλατυτέρα των Ουρανών αγκαλιάζει όλο το Μανχάταν, ενώ υπάρχουν εικόνες που τιμούν τους πυροσβέστες που έδωσαν τη μάχη της ζωής τους εκείνη την ημέρα». Παρά την ομορφιά του χώρου, η καρδιά της Ανθούλας Κατσιματίδη σφίγγεται κάθε φορά που βρίσκεται στο σημείο μηδέν.

«Νιώθω πως είμαι κοντά στον Γιάννη»

«Κατεβαίνω συχνά στο Μανχάταν και κάθε φορά που βλέπω το όνομά του, δεν μπορώ να μην κλάψω. Προσπαθώ να του μιλάω. Κάποιες φορές, εκεί που οι καταρράκτες πετούν το νερό τους, εμφανίζεται ένα ουράνιο τόξο κι αμέσως σκέφτομαι τον Γιάννη. Όταν φυσάει και τα νερά με πιτσιλάνε, νιώθω σαν να με κοροϊδεύει με τον δικό του τρόπο! Είναι δύσκολο να πηγαίνω στο μνημείο, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να το αποφύγω — εκεί άφησε την ψυχή του. Νιώθω πως είμαι πραγματικά κοντά του»

To «9/12 effect»

Μετά από 24 χρόνια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν το πιο τραγικό γεγονός που σημάδεψε την Ανθούλα Κατσιματίδη, την πόλη της και τη χώρα των ΗΠΑ. Παρά τη σκοτεινιά και τον πόνο, εκείνη προτάσσει την αισιοδοξία και αναφέρεται σε αυτό που ονομάζει «the 9/12 effect» — τη δύναμη και την ενότητα που ακολούθησαν την τραγωδία. «Είναι η αγάπη που ένιωσα μετά από αυτήν τη δύσκολη εμπειρία. Οι άνθρωποι αγκαλιάστηκαν, ενώθηκαν και έγιναν ένα. Θα κρατώ για πάντα μέσα μου την αγάπη που δέχτηκα από άγνωστους ανθρώπους.

Δεν θέλω να συγκρατήσω το κακό που έγινε. Ο Γιάννης δεν πρόκειται να επιστρέψει. Γιατί λοιπόν να κρατώ μίσος και να βαραίνω την ψυχή μου, όταν ξέρω πως ο αδερφός μου δεν θα γυρίσει και οι υπαίτιοι θα βρεθούν μπροστά στον Θεό — ή ίσως έχουν ήδη βρεθεί; Μεγαλώνοντας σε μια χριστιανική οικογένεια, θέλω να έχω αγάπη στην καρδιά μου για όλο τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι ίδρυσαν μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς στη μνήμη των αγαπημένων τους, όπως έκανα κι εγώ για τον Γιάννη και τον Μιχάλη μου (www.Jamfoundation.org). Άλλοι βρήκαν έναν σκοπό στη ζωή τους, να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Υπήρχε μια νέα καλοσύνη, μια θέληση από όσους επέζησαν να τιμήσουν τους νεκρούς. Ακόμη και όσοι δεν έχασαν δικούς τους, ένιωθαν την ανάγκη να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Όμως το κακό δεν σταμάτησε. Βλέπουμε τι συμβαίνει στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη και σε άλλα σημεία του κόσμου. Γιατί συνεχίζονται τέτοιες επιθέσεις; Με πονάει που συνεχίζουμε να ζούμε, ενώ τόσοι άδικοι θάνατοι συμβαίνουν — παιδιά, μητέρες, σύζυγοι. Δεν πρόκειται να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το δικό μας μικρόκοσμο».

Η αγάπη για την υποκριτική και τη Νίσυρο

Μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου, η Ανθούλα Κατσιματίδη βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο κενό. Για καιρό δεν ήξερε ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα, ποια κατεύθυνση θα έπαιρνε η ζωή της. Μέχρι που, σχεδόν τυχαία, μια φίλη της πρότεινε να συμμετάσχει σε ένα μικρό θεατρικό έργο στην Αστόρια. Χωρίς να το περιμένει, μέσα από το θέατρο ξύπνησε η ανάγκη της για έκφραση και μοίρασμα.

Η υποκριτική έγινε για εκείνη ένας τρόπος να να δίνει φωνή σε όσα κουβαλούσε μέσα της. Ξεκίνησε μαθήματα, συμμετείχε σε παραγωγές και σήμερα εργάζεται ως ηθοποιός σε σειρές και ταινίες (δείτε εδώ την ιστοσελίδα της Ανθούλας Κασιματίδη). Το επόμενο της βήμα είναι ένα μονόπρακτο έργο που γράφει και ερμηνεύει η ίδια — ένα προσωπικό αφιέρωμα στην οικογένειά της, την πίστη της, τα αδέλφια της. Στόχος της είναι να το παρουσιάσει με αφορμή τη συμπλήρωση 25 ετών από την 11η Σεπτεμβρίου και, στη συνέχεια, να το φέρει στην Ελλάδα. Στην καρδιά κάθε της δημιουργίας βρίσκεται η Νίσυρος, ο τόπος καταγωγής της. Αν και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, η Νίσυρος ήταν πάντα παρούσα στην οικογένειά της: στις αφηγήσεις, στους χορούς και στους παραδοσιακούς συλλόγους της Ομογένειας. Κουβαλά μέσα της μια βαθιά υπερηφάνεια γι’ αυτόν τον μικρό τόπο που έχει αναθρέψει τόσο καλούς ανθρώπους και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της.

«Να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μας»

Τα αδέρφια της Ανθούλας Κατσιματίδη δεν είναι πια δίπλα της, όμως ζουν μέσα της. Είναι παρόντα σε κάθε της βήμα, σε κάθε επιλογή της.«Ο Γιάννης δεν είναι μόνο άγγελός μου· είναι η σκιά μου. Με ακολουθεί, με καθοδηγεί. Σκέφτομαι συχνά τι θα έλεγε, πώς θα αντιδρούσε. Και υπάρχουν στιγμές που, όταν μιλάω, οι φίλοι μου με κοιτούν με απορία — “Μιλάς σαν τον Γιάννη”, μου λένε. Βλέπουν τον Γιάννη σε μένα.Ο αδερφός μου έμαθε να ζω πιο ευτυχισμένα. Να μην  στενοχωριέμαι με τις λεπτομέρειες. Να βλέπω την ομορφιά της ζωής, ακόμα και μέσα από τη θλίψη.

Η οικογένεια Κατσιματίδη

Υπάρχει στενοχώρια, αλλά επιδιώκω να ζω κάθε μέρα με χαρά. Προσπαθώ να χαμογελώ και να μιλάω με όλους. Παραδείγματος χάριν, βγάζω τα σκυλιά μου βόλτα και σταματάω να μιλήσω και με τους άλλους ανθρώπους που έχουν τα ζωάκια τους. Θέλω να γίνω φίλη μαζί της, ακόμη και αν δεν τους ξαναδώ ποτέ. Πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μας. Να μάθουμε να ζούμε με χαμόγελο και να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους, να τους λέμε πόσο πολύ τους αγαπάμε και να μην ξεχάσουμε πόσο όμορφη είναι η ζωή».

Πηγή: athensmagazine.gr

Διαβάστε ακόμη

Δραματικές ώρες στη Λακωνία: Γυναίκα ανεβαίνει σε ταράτσα για να δώσει φαγητό στην εγκλωβισμένη μητέρα της

Κακοκαιρία Byron: Τι θα γίνει με τον μισθό όσων δεν μπόρεσαν να πάνε στη δουλειά τους

Πανικός στη αεροσκάφος: Φωτιά σε διάδρομο απογείωσης γέμισε με καπνούς Airbus A320 με 180 επιβαίνοντες

Mega deal στα σκαριά στον τομέα της ψυχαγωγίας: Η Netflix κοντά στην αγορά της Warner Bros!