Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης ως νομοτελειακή αναγκαιότητα

Η κίνηση του Εμμανουέλ Μακρόν έχει πολλαπλές αναγνώσεις

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Η κίνηση του Εμμανουέλ Μακρόν για επικείμενη αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης, την ώρα ακριβώς που το Ισραήλ επιδεικνύει το χειρότερο πρόσωπό του νομίζοντας ότι επικυριαρχεί κατά των πληττόμενων Παλαιστινίων, έχει πολλαπλές αναγνώσεις, με θετικό πρόσημο. Κυρίως, υπενθυμίζει στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι η καταλυτική επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης μπορεί να επέλθει, μόνο, μέσα από την αναγνώριση και την ύπαρξη του ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους.

2. Η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη δεν είναι σημερινή

Η διένεξη μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης δεν είναι σημερινή. Και δεν ξεκίνησε από την Χαμάς. Για να αποκατασταθούν ορισμένα ιστορικά ζητήματα πρέπει να ειπωθεί ότι στην ιστορία της Παλαιστίνης δια μέσου των αιώνων υπήρξε και η σταθερή παρουσία Εβραίων στην περιοχή από τη Ρωμαϊκή περίοδο μέχρι σήμερα. Για να αποκατασταθούν ορισμένα ζητήματα, αλλά ήταν μικρή και μειοψηφική. Μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού από τον Τίτο, το 70 μ.Χ., το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων της περιοχής εγκατέλειψε την Παλαιστίνη και έφυγε στη διασπορά. Ιουδαϊκή κοινότητα, ωστόσο, συνέχισε να υπάρχει στην Παλαιστίνη, καθώς ορισμένοι Εβραίοι παρέμειναν, αλλάζοντας τοποθεσίες αναλόγως με την πολιτική και θρησκευτική κατάσταση που επικρατούσε.

3. Η εποικιστική εισβολή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη

Ας μην αντιδικήσει κανείς με αυτό, δεδομένου ότι το πρόβλημα είναι άλλο: Τον 20ό αιώνα, η «επιστροφή» των Εβραίων στα Παλαιστινιακά εδάφη, έστω ως μια επιστροφή πολλών εξ όσων είχαν φύγει, ήταν από κάθε άποψη επεκτατική. Ήταν επίθεση ενός όγκου εχθρικών δυνάμεων που καταπατούν τα σύνορα και εισβάλλουν σε μια περιοχή με σκοπό τη λεηλασία ή τη μόνιμη κατάκτησή της. Θέλησαν ενόπλως να επεκτείνουν τα εδάφη τους, τη δύναμη ή τον πλούτο τους, μέσω της υφαρπαγής της γης, της περιουσίας και της ίδιας της ζωής των Παλαιστινίων. Η μέθοδος που επέλεξαν για την επιβολή της κυριαρχίας τους ήταν και είναι πάντα ο βάναυσος «θεσμός» των εποικισμών (οι «αλιότ»). Η αλλαγή του γεωγραφικού χάρτη, με την υπερτροφική διόγκωση των ορίων του Ισραήλ εις βάρος της Παλαιστίνης, αποδεικνύει σήμερα του λόγου το αληθές.

Το Ισραήλ δεν ήρθε, επομένως, ως «φίλος» στην περιοχή, αλλά ως εισβολέας. Διεκδικεί την επικράτηση μέσω της βίας, του τρόμου, της απειλής, των εκδιώξεων, των φυλακίσεων, των τιμωριών. Έχω επισκεφτεί την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας επί Ιντιφάντα, και έχω βιώσει προσωπικά τις διώξεις, την στρατοκρατία, τον διαρκή εκφοβισμό, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τις μεταφορές των συλληφθέντων με κουκούλες, τους καταυλισμούς, τα βασανιστήρια των μαρτύρων που εξιστορούσαν οι οικείοι τους. Οι φυλακές του Ισραήλ βρίθουν από φυλακισμένους νέους που σαπίζουν εκεί. Την ίδια στιγμή οι στρατιώτες του Ισραήλ άρπαζαν τα εδάφη ή γκρέμιζαν εντός λεπτού τα σπίτια των Παλαιστινίων και έσερναν στις φυλακές τους πολίτες που αντιστέκονταν.

4. Η σιωπή συνιστά νομιμοποίηση της καταστροφής της Παλαιστίνης

Η σκληρότητα με την οποία έχει δράσει το Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων είναι πρωτοφανής. Όσο κανείς αδιαφορεί, αποσιωπά ή αποκρύπτει την ιστορική αλήθεια, όσο αποδέχεται άκριτα την συστημική προπαγάνδα, όσο αποστρέφει το βλέμμα από την αδικία, τόσο καθίσταται ο ίδιος συμμέτοχος και συνένοχος ενός εγκλήματος που βοά. Η Χαμάς είναι έργο του ίδιου του Ισραήλ. Και είναι κάτι που θα διαιωνίζεται, με άλλο ίσως όνομα αλλά παρόμοια σύσταση, όσο το Ισραήλ λειτουργεί εκτρέφοντας το ίδιο την τρομοκρατία.

Το αχόρταγο, η απληστία, ο παραλογισμός της εξουσίας, η ισχύς των όπλων, το κυνήγι των αμάχων από πάνοπλους, βρήκαν την απόλυτη έκφρασή τους στη σημερινή πολεμική σύρραξη, κατά την οποία εκβράστηκε η βαθιά έχθρα εναντίον των Παλαιστινίων. Η ισοπέδωση των κτηρίων, ο διαμελισμός των κατοίκων, το χτύπημα των αόπλων, το γκρέμισμα σχολείων και νοσοκομείων. Το χάος.

Η Γάζα σήμερα αποτυπώνει την πλήρη αντίφαση του πολιτισμού. Αντί για πολιτισμική εξέλιξη, κυριαρχεί το μίσος. Η γενοκτονία καταβαραθρώνει την αξία του ανθρωπισμού. Σαν τραγική ειρωνεία, ο όρος «γενοκτονία» (genocide, από την ελληνική λέξη «γένος» και την λατινική «cide» = δολοφονία) επινοήθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Πολωνό Εβραίο νομικό Raphael Lemkin για την περιγραφή του αφανισμού των Ευρωπαίων Εβραίων από τους Ναζί («Ολοκαύτωμα»). Οι πράξεις που διαπράττονται σήμερα από το Ισραήλ δεν αποσκοπούν, άραγε, στον μερικό ή ολικό αφανισμό του λαού της Παλαιστίνης; Η εμμονή για πανωλεθρία των Παλαιστινίων μέσω παραπληροφόρησης, δεν συνιστά ένα συντονισμένο σχέδιο καταστροφής των βασικών θεμελίων της ζωής τους;

5. Το μίσος του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων

Από τι άλλο εμφορείται το Ισραήλ, παρά από άσβεστο μίσος, το οποίο μάλιστα φτάνει στον εξαναγκασμό θανάτου μέσω εξαθλίωσης και πείνας; Εμποδίζουν ακόμη και την ανθρωπιστική βοήθεια. Πυροβολούν τους αμάχους ακόμη και την ώρα που προστρέχουν για λίγο φαγητό. Χίλιοι είναι οι νεκροί Παλαιστίνιοι λόγω ασιτίας κατά τους δυο τελευταίους μήνες. Ποιά άλλη τέτοια βιομηχανία θανάτου έχει παραχθεί, εκτός από την βιομηχανία των Ναζί; Δεν είναι αυτό απανθρωπία; Πώς αυτοορίστηκε το Ισραήλ ως «σωτήρας», ώστε να βομβαρδίζει με έπαρση τα κράτη του κόσμου, την ίδια στιγμή που το ίδιο γιγαντώνει τον πυρηνικό εξοπλισμό του; Δεν δείχνει ανάλγητο θράσος το να δηλώνουν οι νέοι, οι στρατιώτες του, οτι «ψάχνουν και δολοφονούν μωρά, ώστε να εξαφανιστεί η Παλαιστίνη»;

Η πείνα ως εξευτελιστικός τρόπος εξόντωσης του «αντιπάλου»... Τι να πει κανείς; Μήπως η ηγεσία του Ισραήλ (όχι βέβαια όλος ο λαός του) έχει απωλέσει την στοιχειώδη λογική; Δεν σκέφτεται οτι κάθε «αντίπαλος», γυναίκα, γέρος, παιδί, κάθε Παλαιστίνιος που σκοτώνεται από τον ασυλλόγιστο Γολιάθ, αναπαράγεται, αναδημιουργείται και αναγεννιέται μέσα από πολλούς, άλλους, χιλιάδες Παλαιστίνιους μαχητές;

6. Το δικαίωμα της Παλαιστίνης στη ζωή

Η Παλαιστίνη έχει δικαίωμα να ζήσει, και θα ζήσει. Γιατί είναι μοναδικό, αναγκαίο, παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης. Μπορεί στην εποχή μας όλα να εξαγοράζονται, αλλά οι ηρωϊκοί Παλαιστίνιοι δεν πωλούν την συνείδησή τους.

Διαβάστε ακόμη