Σε κάποιο σημείο του πλανήτη, ένα παιδί στη Γάζα παίζει μέσα στα ερείπια, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει «ασφάλεια». Σε κάποιο άλλο σημείο, ένα παιδί στην πλατεία της πόλης σου βρίζει, φτύνει, απειλεί, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει «όριο».Τα δύο παιδιά δε μοιάζουν. Κι όμως, κάτι κοινό τα ενώνει:Μεγαλώνουν μέσα σε βία. Όχι, πάντα με αίμα, αλλά πάντα με έλλειψη.Στη Γάζα, τα παιδιά είναι όμηροι ενός πολέμου που δε διάλεξαν. Στις πλατείες, τα παιδιά είναι όμηροι μιας κοινωνίας που τα ξέχασε.Όταν ο κόσμος μαθαίνει στον άνθρωπο ότι ο ισχυρότερος επιβάλλεται, μη σου κάνει εντύπωση αν κι ένα 13χρονο σηκώσει το χέρι του.Δε λέμε πως είναι το ίδιο. Η σφαίρα δε συγκρίνεται με το σπρώξιμο.Αλλά η ρίζα τους είναι κοντά: η απουσία ανθρωπιάς. Η σιωπή των «μεγάλων».Κι έτσι γεννιέται η βία. Άλλοτε με drones, άλλοτε με κουκούλες.Άλλοτε στις ειδήσεις. Άλλοτε στην πλατεία δίπλα μας.Και τότε αναρωτιόμαστε:Τι απέγιναν οι άνθρωποι;Ανοίγεις τις ειδήσεις και νιώθεις να σε πλακώνει κάτι βαρύ, σκοτεινό. Πυραύλοι στον ουρανό της Μέσης Ανατολής, παιδιά σε καταφύγια στην Ουκρανία, στρατοί και drones και άψυχα κορμιά στους δρόμους. Το Ισραήλ χτυπά το Ιράν, το Ιράν απαντά, η Ουκρανία μετρά καθημερινά νεκρούς, η Ρωσία εμμένει στο αιματοβαμμένο μονοπάτι της δύναμης. Παντού, συγκρούσεις χωρίς τέλος.Και ύστερα, κατεβάζεις το βλέμμα στην πόλη σου, στη γειτονιά σου. Παιδιά σε πλατείες που βρίζουν χωρίς φρένο, χτυπούν για πλάκα, τραβούν βίντεο για να τα ανεβάσουν στο TikTok. Δεκατετράχρονοι «νταήδες» με πρόσωπα ανέκφραστα, σαν να έχουν χάσει από νωρίς την ικανότητα να νιώσουν. Κι οι γονείς; Κάπου χαμένοι. Κάποιοι βουτηγμένοι στη δουλειά, άλλοι απλώς απόντες και άλλοι να δικαιολογούν την παραβατικότητα λέγοντας «παιδιά είναι, θα μεγαλώσουν, ή παιδιά είναι θα τα βρουν μεταξύ τους». Όχι, απαραίτητα κακοί, απλώς κουρασμένοι, χαμένοι ανήμποροι και ίσως αδιάφοροι και οι ίδιοι σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με ρυθμούς καταιγιστικούς.Χάθηκαν οι άνθρωποι και οι πλατείες γέμισαν θυμόΤι συμβαίνει; Πώς γίνεται ο πόλεμος στα δελτία να μοιάζει να έχει ρίζες στον ίδιο βούρκο με τη βία στην πλατεία;Ίσως, όλα ξεκινούν από μια κοινή πληγή: την απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας, την αποσύνδεση. Οι λαοί δε συνομιλούν, οι κυβερνήσεις επιλέγουν όπλα αντί για λέξεις. Και οι άνθρωποι; Πόσες οικογένειες πλέον κάθονται να μιλήσουν, αληθινά, χωρίς οθόνες, χωρίς φωνές, χωρίς σιωπές γεμάτες ένταση; Πόσα παιδιά έχουν ακούσει τη λέξη «συγγνώμη» από γονιό ή τη λέξη «σε καταλαβαίνω» από δάσκαλο; Πώς θα ακούσει το παιδί όταν δικαιολογείς τη βρισιά του, όταν δε σέβεται τη μάνα του άλλου; Ή τον αφήνεις να χτυπά λέγοντας θα τα βρουν μετά;369668_1Οι μεγάλοι σώπασαν, τα παιδιά απάντησαν με βίαΗ βία δεν είναι ποτέ αθώα. Δεν είναι μόδα. Είναι κραυγή. Και όταν ακούς ένα παιδί να βρίζει χυδαία ή να χτυπά άλλο παιδί «για πλάκα», πίσω απ’ αυτό ίσως κρύβεται μια ψυχή που δεν την άκουσε κανείς. Που ζητά να την προσέξουν, έστω και με τον πιο άγριο τρόπο. Άκου γονιέ τι θέλει να σου πει, δεν είναι «μαγκιά» η χειροδικία ούτε η βρισιά!Μα πού θα πάει όλο αυτό; Πόσες ακόμα γενιές θα γεννιούνται μέσα στο φόβο, στη μοναξιά, στη βία, είτε αυτή λέγεται πόλεμος, είτε «μαγκιά» στην πλατεία; Τι έχει πια ο κόσμος; Πότε χαλάσαμε έτσι;Ίσως, δεν είναι αργά. Ίσως, ακόμα μπορούμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας και να τα δούμε, όχι σαν βάρος, ούτε σαν καθρέφτες της δικής μας κούρασης. Αλλά σαν κάτι πολύτιμο, εύθραυστο, σαν ελπίδα. Να τους δώσουμε χώρο να μιλήσουν. Να μάθουμε να ακούμε κι ας μην έχουμε πάντα απαντήσεις.Ο κόσμος αλλάζει. Και δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε. Αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε πώς θα στεκόμαστε μέσα σ’ αυτόν: σαν άνθρωποι που πολεμούν, ή σαν άνθρωποι που επιλέγουν να χτίσουν ξανά με λέξεις, με φροντίδα, με αλήθεια.Εσύ που κατακρίνεις τον διπλανό σου, δες πρώτα τον καθρέφτη σου, μίλα μέσα σου και συγχώρεσε τα λάθη σου και προσπάθησε να τα διορθώσεις, κάνεις ευτυχισμένος άνθρωπος δεν ασχολήθηκε με τη ζωή του άλλου.Το πιο δύσκολο από όλα είναι να βλέπεις πανηγυρισμούς επειδή σκότωσες, πόνεσες, τραυμάτισες, έβρισες από όποια πλευρά κι αν είσαι... Τι πάθαμε οι άνθρωποι;Λυπάμαι, για τη γενιά που μεγαλώνει σε έναν κόσμο που πλημμυρίζει η κακία, η κριτική και η αδιαφορία, λυπάμαι για σένα για μένα για εμάς που παρακολουθούμε παιδιά νεκρά τυλιγμένα με σεντόνι και λέμε κοίτα τι έγινε πάλι στη Γάζα και στην κάθε «Γάζα», μακριά απο? εμάς, εμείς είμαστε απλά σε άλλη καθημερινότητα και άλλη «πλατεία».