Χρόνια Πολλά, Διονύση! Σε συγ-χω-ρώ...

Χρόνια πολλά, Διονύση!  Γεννημένε στη Σαλονίκη σαν σήμερα, το Δεκέμβρη του ’44.  Εδώ και 60 χρόνια, τα τραγούδια σου με συνοδεύουν και στις μεγάλες μοναξιές μου και στις αγωνιστικές στιγμές  μου.

Μεγαλώνοντας σ’ ένα κεφαλοχώρι του Βοϊου τη δεκαετία του 1970, την Εράτυρα, Το Φορτηγό το άκουγα ξανά και ξανά στο κασετόφωνο μου, ενώ από το ραδιόφωνο είχα ήδη αγαπήσει και τραγουδούσα ή σφύριζα τη Συννεφούλα, το Ήλιε ήλιε αρχηγέ, το Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη.

Μια μέρα του 1983 νομίζω, στο σπίτι μου στη Μελβούρνη, συγκινήθηκα πολύ. Αγαπημένος μου ξάδερφος απ’ την Ελλάδα, σε επιστολή του, ανάμεσα σ’ άλλα με πληροφορούσε για το νέο τότε σου δίσκο, γράφοντάς μου ταυτόχρονα στην επιστολή σχεδόν όλους τους στίχους του Τσάμικού σου.

Την επόμενη χρονιά, απ’ την πρώτη στιγμή της πρώτης μέρας κιόλας που πάτησε το πόδι μου στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Προσανατολισμού (Orientation Week), «ανακάλυψα» το τραπεζάκι του Συνδέσμου Φοιτητών Νέων Ελληνικών,  γιατί την ώρα που περνούσα από μπροστά του, το κασετόφωνο του Αλέκου και του Στράτος, έπαιζε τη Δημοσθένους Λέξη!

Μια δεκαετία αργότερα, όταν κυκλοφόρησες «Το Κούρεμα», στο Πρόγραμμα Ελληνικής Νεολαίας του πολυγλωσσικού κοινοτικού ραδιοφωνικού σταθμού της Μελβούρνης 3ΖΖΖ-92,3 FM που παρουσίαζα κάθε Πέμπτη βράδυ στις 11, τότε, έπαιξα αρκετές φορές τους Κωλοέλληνες, προλογίζοντας το τραγούδι ιστορικά, κοινωνιολογικά και πολιτισμικά.  Το έπαιζα και το ξανάπαιζα το τραγούδι, χωρίς ποτέ να δεχθώ έστω και μια διαμαρτυρία από τους ακροατές και τις ακροάτριες του προγράμματος!

Στα χρόνια της Ελλάδας, είχα τη χαρά να διαπιστώσω την αφηγηματική σου δεινότητα σε συναυλίες σου παραμονές μεγάλων γιορτών και επετείων.  Στην Αίγλη της Θεσσαλονίκης ξημερώνοντας Αη Δημήτρης, ή 28η Οκτωβρίου, μια φορά κι έναν καιρό, στο Σινέ Κεραμεικός στην Αθήνα, μαζί με το Νίκο Παπάζογλου, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και χορωδία γυναικών από τη Βουλγαρία ξημερώνοντας 17 Νοέμβρη, μια άλλη φορά.

Τελευταία μας συνάντηση ήταν στη Στοά του Βιβλίου, γύρω στα 2004 αν θυμάμαι σωστά, μια βραδιά που προλόγιζες βιβλίο φίλου σου από τη Θεσσαλονίκη και μιλούσες για το Ραγιά και άλλα.

Ντάξει, έκλεψες δυο τραγούδια  του Bob Dylan από το δίσκο του «John Wesley Harding» και φαρδιά πλατιά τα παρουσίασες ως δικά σου. Και ο Dylan όμως «έκλεψε»/δανείστηκε κάτι ψηλά από το Woody Guthrie στα πρώτα του βήματα.

Ντάξει, στο δεύτερο μισό της ζωής σου είπες πολλά, ακόμα κι ακροδεξιά, εγώ όμως σε συγ-χω-ρώ, σε τραγουδώ και δεν ξεχνώ, το ριζοσπαστισμό, τη δημιουργικότητα, αλλά και τα μπουντρούμια της νιότης σου.

Χρόνια πολλά, Διονύση!  Σου χρωστάμε, δε μας χρωστάς...

Διαβάστε ακόμη

«Υπάρχει απόσταση ακόμα από το να επιτευχθεί συμφωνία με την Ελλάδα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα», λέει ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου

Βουλή: Σε εξέλιξη η συζήτηση για τον κατώτατο μισθό - Ονομαστική ψηφοφορία ζήτησε το ΚΚΕ

Αττική: Συνελήφθησαν ανήλικοι που έκλεβαν αλυσίδες σε λεωφορεία και τραμ

«Εξαιρετική δειλία»: Ο Σον Πεν ξεσπά κατά της Ακαδημίας των Όσκαρ