Αλοζανφάν*

Για πρώτη φορά πήγαν τόσοι Γάλλοι στις κάλπες τα τελευταία 40 χρόνια

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋ 🗣️ Ανοικτό για σχολιασμό

Οι εκλογές στη Γαλλία κατέδειξαν έναν πρωτοφανή εθνικό διχασμό και μία θεαματική εκτόξευση της Ακροδεξιάς, έστω και με στρογγυλεμένα τα …άκρα της. Από τη μία ο φόβος ανόδου της Αριστεράς, από την άλλη ο φόβος ανόδου της λεπενικής Δεξιάς.

Η οποία υπερψηφίστηκε όχι πλέον ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας, όπως ήταν ως τώρα, αλλά ως κόμμα εξουσίας.

Για πρώτη φορά πήγαν τόσοι Γάλλοι στις κάλπες τα τελευταία 40 χρόνια. Και ίσως η έκβαση της πολιτικής μάχης την προσεχή Κυριακή να κριθεί από νέους ψηφοφόρους που θα προσέλθουν στην κάλπη… Κάποτε η Μασσαλία του 25% στο ΓΚΚ του Ζορζ Μαρσαί, ψήφισε μαζικά τον πατέρα Λεπέν. Τώρα ψηφίζουν με θετικό τρόπο την κόρη του και το νεαρό πουλέν της, όχι πια ως διαμαρτυρία, αλλά ως ένα είδος «Τραμπ» εντός της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι Μπορντελά και Λεπέν εξανέμισαν τους άλλοτε κραταιούς γκωλιστές του Σαρκοζί.

Ωστόσο, παρά τις εντυπώσεις, ο αγώνας έχει και δεύτερο ημίχρονο. Όπου θα κριθούν οι 501 από τις 577 έδρες της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. Δύο δυσκολίες υπάρχουν στο αντι-λεπενικό μέτωπο. Αρκετοί μακρονιστές θεωρούν την αριστερή πτέρυγα του Λαϊκού Μετώπου, αντιδραστική και επικίνδυνη. Και αντιστρόφως πολλοί ακραίοι του Μελανσόν, δε θέλουν να βλέπουν εκπροσώπους του Μακρόν, πόσο μάλλον να τους ψηφίσουν…

Ο Μακρόν είπε μετά τις ευρωεκλογές, για την απόφασή του για πρόωρη κήρυξη εκλογών, ότι πέταξε μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα στα πόδια όλων για να δει πώς θα αντιδράσουν και τί θα κάνουν.

Την Κυριακή λοιπόν, είναι πιθανόν, να μην ξέρει πια ούτε ο ίδιος τι θα κάνει, όχι μόνο σε περίπτωση που κανένα από τα δυο κυρίαρχα πολιτικά μπλοκ δεν συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 289 βουλευτών ώστε να έχει την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά και στην περίπτωση που με σχετική πλειοψηφία καταστεί ανέφικτη ακόμα και η δύσκολη λύση της συγκατοίκησης…

Πέρα από αυτό όμως, η νίκη της Λεπέν, δίπλα σε αυτές μικρότερης εμβέλειας αστέρων (Ουγγαρία, Σλοβακία, Αυστρία) φωνάζει στην ΕΕ να ξυπνήσει και να σκεφτεί τους πολίτες της και την ενοποίησή της. Και γι αυτό χρειάζεται ηγέτες. Και όχι διαχειριστές…

*Τιμητική αναφορά στην περίφημη ταινία των αδερφών Ταβιάνι και στις δύο πρώτες λέξεις (Allos enfants) του γαλλικού εθνικού ύμνου, της περίφημης Μασσαλιώτιδας.