Το δυσοίωνο μέλλον της κυβερνώσας κεντροαριστεράς και αριστεράς

Όσοι και όσες νοιάζονται για την κοινοβουλευτική, προγραμματική και κοινωνική υποστήριξη αριστερών ιδεών και αξιών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μόνο θετικά μπορούν να αξιολογήσουν, εκτιμώ, την αποχώρηση από το νυν ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. των βουλευτών και στελεχών της ομάδας “6+6”.

H ανεξαρτητοποίηση τους, βοηθά στη διαφύλαξη του πολιτικού κεφαλαίου και της πολιτικής τους αξιοπιστίας και λύνει τα χέρια τους έτσι ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν και να υποστηρίξουν πλήρως, τη δική τους αριστερή, προοδευτική και προγραμματική πρόταση για το παρόν και το μέλλλον της Ελλάδας.  

Ο υπό διάθεση πολιτικός χρόνος που υπάρχει, περίπου τρισήμιση χρόνια κοινοβουλευτικής θητείας, αλλά και η δυστοκία που φαίνεται να έχει τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, το πρωτίστως κεντρώο στις μέρες μας ΠΑΣΟΚ, να επαναπατρίσει σημαντικό αριθμό παλιών του ψηφοφόρων, μπορούν να διασφαλίσουν την κοινοβουλευτική επιβίωση των αποχωρησάντων βουλευτών σε μια επόμενη Βουλή.

Αυτοί και αυτές που έχουν ήδη αποχωρήσει από τον νυν ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., έχουν περισσότερες ελευθερίες και περισσότερες πιθανότητες να διασώσουν την αξιοπιστία και την εκπροσώπηση της μη κομμουνιστικής σύγχρονης αριστεράς στην Ελλάδα, από αυτούς και αυτές που εξακολουθούν να παραμένουν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ελπίζοντας σε μια πιθανή γρήγορη εξαϋλωση  του Στέφανου Κασσελάκη και του ηγετικού του κύκλου. 

Η εποχή προσφέρεται για εγχειρήματα τύπου Κασσελάκη

Γιατί;  Γιατί η εποχή που διανύουμε προσφέρεται κυρίως για ΜΗ αριστερά εγχειρήματα τύπου Κασσελάκη (π.χ. Αργεντινή), αν βέβαια τα άτομα που ηγούνται αυτών των προσπαθειών έχουν ένα μίνιμουμ πολιτικών και οργανωτικών ικανοτήτων... Πάντως, ο υπό τον Στέφανο Κασσελάκη εναπομείναν ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθεί να διαθέτει ένα σημαντικό αριθμό ικανών και σοβαρών αριστερών και προοδευτικών στελεχών,  που μπορούν να συνυπάρξουν ιδεολογικά και πολιτικά στο μέλλον, είτε εκτός, -μάλλον- είτε εντός ΣΥΡΙΖΑ, με αυτούς και αυτές που έχουν ήδη φύγει ως τώρα.

Βέβαια, η αναφορά  που υπάρχει στο σύντομο και καλογραμμένο κείμενο αποχώρησης των “6+6”: «Η δική μας Αριστερά δεν περιορίζεται στη θέση της συνεπούς αντιπολίτευσης.  Είναι η Αριστερά που διεκδικεί την κυβέρνηση», για τα σημερινά πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της Ελλάδας, είναι απλά ένας σωστός ιδεατός και μαξιμαλιστικός στόχος.  Δεν υπάρχουν σήμερα και δε διαφαίνεται πως θα υπάρξουν στο κοντινό και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, οι συνθήκες για μια αριστερή ή κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Χωρίς τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροαριστερού κόμματος του περίπου 30%, η μακροημέρευση των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι σχεδόν εξασφαλισμένη.

Ο κατακερματισμός του πολιτικού χώρου στα αριστερά του κέντρου, η μέχρι τώρα έλλειψη γεφυρών επικοινωνίας των προαναφερόμενων μικρόκοσμων, η απουσία επεξεργασμένων και συγκεκριμένων  προγραμματικών προτάσεων σύγκλισης, με αναφορά στην ευρύτερη νεοελληνική κοινωνία, η μη παρουσία ηγετικών προσωπικοτήτων που θα μπορούν να ξεπερνούν τη διαχωριστική γραμμή ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η ύπαρξη μιας ηττημένης και παραιτημένης κοινωνίας που τους δοκίμασε στην κυβέρνηση  «όλους», κάνουν την προοπτική μιας νέας κυβερνώσας κεντροαριστεράς και αριστεράς στην Ελλάδα μεσοπρόθεσμα, έναν εξαιρετικά δύσκολο και δυσοίωνο στόχο.

Διαβάστε ακόμη

ΣΥΡΙΖΑ: Η απώλεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το τάιμινγκ και οι κινήσεις των στρατοπέδων

ΠΑΣΟΚ: Restart στην Αξιωματική Αντιπολίτευση - Το μεγάλο crash test

Γιατί ο ΟΑΣΑ προσανατολίζεται σε περισσότερους ιδιώτες στις συγκοινωνίες - Οι γραμμές... ανά παραγγελία

Στεγαστικό επίδομα για τους σπουδαστές των ΙΕΚ: Οι προθεσμίες για τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά