Γλυκά Νερά: Λιθοβολούμε τον Μπάμπη, για να σκεπάσουμε δικά μας «εγκλήματα»

Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά μας τάραξε όλους, και μετά την ομολογία του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου, του ιπτάμενου, κάποιοι δεν κρατήθηκαν: ξεδίπλωσαν και πάλι τον... πτητικό χαρακτήρα τους.

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά ┋

Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά στην πρώτη σελίδα της ζωής μας. Από το απόβραδο της Πέμπτης και μέχρι σήμερα δεν ακούς άλλο θέμα στα καφενεία, στα συνεργεία, στα εμβολιαστικά κέντρα (νέα άφιξη στους τόπους συνάθροισης και κατάθεσης ακριτομυθιών των Ελλήνων), στα κομμωτήρια, στα μνημόσυνα στα κοιμητήρια, στην ουρά έξω από τα σούπερ μάρκετ, στα ταχύπλοα προς τη Μύκονο: «Το κτήνος, ο άντρας της που σκότωσε 19 χρονών κορίτσι…»

Τα λένε κάποιοι αυτά, με περισσή σπουδή και σοβαρότητα και αναλύουν την ψυχολογία του δράστη που ομολόγησε, τον ψυχισμό του θύματος που μαρτύρησε και συνεχίζουν ανέμελοι και ευτυχείς τη δουλειά τους: να πιούν τον καφέ τους και να περάσουν στα ποδοσφαιρικά, να σκεφθούν πού θα φάνε ένα σούσι ελαφρύ το βράδυ, αν θα αντέξουν τη δεύτερη δόση του εμβολίου.

Και τι να κάνουν άλλωστε; Ό,τι μπορούσαν το έκαναν ήδη. Στις πρώτες μέρες μετά το έγκλημα είχαν «δείξει» τον δολοφόνο στις διαδικτυακές κοινωνικές επαφές τους: «Ο άντρας της το ΄κανε». «Ήταν μετανάστες, σίγουρα». «Για ψάξτε τους γειτόνους…». Κι όταν ο δράστης ομολόγησε, όλοι μαζί συμφώνησαν: «Τα είχαμε πει εμείς»!

Κάποιοι – κάποιες, πνευματικοί ταγοί των Κανίς και των Υορκσάιρ περισσότερο δάκρυσαν για την «Ρόξυ» παρά για την Καρολάιν. Κάποιοι άλλοι «γνώριζαν» από νωρίς της Πέμπτης τον δολοφόνο, αλλά πολύ προσεκτικά μετέδιδαν τις αποκλειστικότητές τους: «Δεν τολμάμε να το πούμε. Είμαστε προσεκτικοί…». Και οι κουβέντες οι γραπτές δια πληκτρολογίου ή δια ζώσης με στόματα άφρονα κι άκριτα φούντωναν. Μέχρι που ο Μπάμπης ο πιλότος προσγειώθηκε στην ζοφερή πραγματικότητά του και οι άλλοι απογειώθηκαν στον εικονικό κόσμο τους.

Και το θέμα πήρε διαστάσεις πανελλήνιας πρεμιέρας ιλαροτραγωδίας… Πνίγηκε ο Ντιόρ και το ντεφιλέ του στα Γλυκά Νερά, το Εργατικό Νομοσχέδιο πέρασε στα μικρά μονόστηλα της μνήμης, ο Έρικσεν του Euro ξεχάστηκε και όλοι, μα όλοι, κατέθεταν πια την άποψή τους για το έγκλημα. Διχάστηκε και η κοινή γνώμη για το αν θα πρέπει να λέμε «γυναικοκτονία» ή «ανθρωποκτονία». Τέτοια όμορφα!

Κι αν το πρωί της Παρασκευής όλοι λιθοβολούσαν τον Μπάμπη, από το βράδυ αφού μελέτησαν το ημερολόγιο της «άτυχης» 19χρονης που βγήκε προκήρυξη στα Μέσα, άρχισαν να μαλακώνουν… Και το «τέρας» και ο «διεστραμμένος» φονιάς έγινε αίφνης για πολλούς το «θύμα μιας κακιάς στιγμής».
Τι λέτε; Θεε μου, πόσο Φώσκολο ξόδεψες μέσα μας για να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά το πρωί κι αλλιώς το βράδυ;

Κι έτσι ανθίζει η ζωή μας, όσο μαραίνεται η ζωή των άλλων γύρω μας: Με κουτσομπολιό, με ειρωνεία με παλικαρισμούς, με αφορισμούς, από μικρόνοες μυαλοπώληδες, με σκληρές πρωτόδικες ετυμηγορίες το πρωί: «Να τον στήσουν στον τοίχο, το ελεεινό». Και συμβιβαστικές ποινές σε δεύτερο βαθμό σκέψης το βράδυ: «Κάτι θα του έκανε κι αυτή»… Κι όσο εμείς κρίνουμε τις ζωές των άλλων, οι «Μπάμπηδες» αυτού του κόσμου θα πετάνε με φιγούρες πάνω από τα όνειρα αφελών ανυποψίαστων εφήβων, θα εισβάλουν στις ζωές τους και θα τις καταρρίπτουν όταν θα προσπαθούν να τους ξεφύγουν. Κι οι «Καρολίνες» θα «πέφτουν» χτυπημένες από την ευπιστία τους. Κι εμείς ποτέ δεν θα μάθουμε (εμείς που όλα τα γνωρίζουμε) ποιον και τι κοιτάζουν τα ανεστραμμένα μάτια των νεκρών που αδικήθηκαν, από όλους! Α, και πώς θα ζουν τώρα μάνες σαν εκείνες της Καρολάιν, που κλείνουν τα παραθυρόφυλλα του κόσμου τους για να μην τα ανοίξουν ποτέ πια... Καληνύχτα!

Διαβάστε ακόμη