Ο αλλεργικός στην κάθε εξουσία, Πάνος Βλάχος

Πολυπράγμων και ανήσυχος, με ένστικτο και επιμονή, ο Πάνος Βλάχος έχει καταφέρει μέσα στα τελευταία χρόνια να ξεχωρίσει τόσο στο θέατρο όσο και στη μουσική, φτιάχνοντας έναν δικό του δρόμο — προσωπικό, ασυνήθιστο, αληθινό. Σαν να γεννήθηκε για να δοκιμάζει. Κι ό,τι δοκιμάζει το κάνει με αυταπάρνηση, χιούμορ και μια αυθόρμητη τρυφερότητα, που κάνει το κοινό να τον παρακολουθεί όχι μόνο με ενδιαφέρον αλλά και με συμπάθεια.

Μετά την τεράστια επιτυχία της παράστασης «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» — μια παράσταση «φαινόμενο», που είδαν περισσότεροι από 250.000 θεατές σε όλη την Ελλάδα — ο  καλλιτέχνης δείχνει να έχει βρει το βηματισμό του. Ξέρει τι θέλει να πει. Ξέρει πώς να το πει. Και κυρίως, ξέρει να το μοιραστεί. Από τη σκηνή, είτε μ' ένα τραγούδι είτε με μια φράση, είτε μ' ένα βλέμμα. Το κάνει με τρόπο που δεν μοιάζει επιτηδευμένος, μα αντίθετα βγαίνει αβίαστα, σαν κουβέντα σε φίλο.

Ο Πάνος Βλάχος δεν είναι τραγουδιστής με τη στενή έννοια. Είναι διασκεδαστής, με την παλιά, καθαρή σημασία της λέξης. Ξέρει να στήνει ένα πρόγραμμα γεμάτο ανατροπές. Τα τραγούδια του αποτελούν μια προσωπική του αφήγηση που ενώνεται με τους φρενήρεις αυτοσχεδιασμούς του. Θα ακούσει κανείς από παραδοσιακούς ήχους μέχρι κομμάτια που έχουμε σιγοτραγουδήσει όλοι, αυτά που μας συντροφεύουν χρόνια  με το ίδιο χαμόγελο. Έχει την άνεση να κινείται από το ένα στο άλλο χωρίς να χάνει τη σύνδεση. Και κυρίως, έχει την τόλμη να κάνει τα πάντα δικά του.

Μια Δευτέρα με «φόρα»

Το βράδυ της Δευτέρας, 30 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη, ο Πάνος Βλάχος ανέβηκε στη σκηνή με φόρα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από το πρώτο λεπτό, που είπε το «Ένα τυχαίο γεγονός», η ενέργεια ήταν ψηλά. Ένα κοινό κάθε ηλικίας τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό και εκείνος ανταπέδωσε μ' ένα πρόγραμμα γεμάτο τραγούδι, ρυθμό και απρόβλεπτες παρεμβολές. Έπαιζε, πείραζε, συγκινούσε. Το κοινό γελούσε δυνατά, τραγουδούσε μαζί του, τον ακολουθούσε χωρίς δισταγμό.

Η σκηνή γινόταν πότε πλατεία σε χωριό, πότε κέντρο διασκέδασης, πότε θέατρο. Οι αυτοσχεδιασμοί του είχαν χιούμορ, κοφτερό λόγο και μια κοινωνική ματιά που έβγαινε με φυσικότητα. Καμία διάθεση διδακτισμού, καμία ένταση περιττή. Αντίθετα, κάθε φράση, κάθε τραγούδι, κάθε ιστορία έμοιαζε μ' ένα δώρο, όπως τη στιγμή που είπε το «Πες μου» και μας συγκίνησε. Ένα παιχνίδι που παίζεται μαζί, ποτέ μόνος.

Ο ίδιος κινούταν ακούραστα. Πότε χοροπηδούσε, πότε καθόταν στην άκρη της σκηνής και μιλούσε ψιθυριστά, πότε πετούσε ατάκες στο κοινό, πότε κοιτούσε ψηλά. Οι μουσικοί του, δεμένοι και παρόντες, έδιναν τον ιδανικό καμβά για να στηθεί η βραδιά με νεύρο και αίσθηση. Ήταν στιγμές που η συναυλία έμοιαζε με παράσταση. Και στιγμές που όλα διαλύονταν σ' έναν συλλογικό αυθορμητισμό σαν να υπήρχε μια αόρατη συμφωνία πως «σήμερα, απλώς, περνάμε καλά».

Όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Πασχαλίδης

Η βραδιά είχε και μια έκπληξη, καθώς στη σκηνή βρέθηκε ο Μίλτος Πασχαλίδης. Η φιλία τους κρατά χρόνια. Το κοινό το κατάλαβε αμέσως. Η ζεστή αγκαλιά τους, τα βλέμματα, οι σιωπές μεταξύ τους είχαν κάτι από οικογένεια. Μαζί τραγούδησαν την «Πυξίδα», το κομμάτι που έχουν γράψει παρέα, ενώ στη συνέχεια ακούστηκε και το «Κακές συνήθειες».

Η παρουσία του Μίλτου Πασχαλίδη έδωσε έναν άλλο τόνο. Έναν τόνο που έδενε με την παλέτα του Πάνου Βλάχου, χωρίς να τη βαραίνει. Ήταν σαν να επιβεβαίωνε πως όλο αυτό που χτίζεται κάθε φορά στη σκηνή δεν έχει σύνορα. Μπορεί ν' ανοίγει και να χωρά ανθρώπους, φίλους, στίχους, παρελθόντα και μέλλοντα.

Ένας καλλιτέχνης που στήνει παρέες

Ο Πάνος Βλάχος πιστεύει στην παρέα. Κι αυτό δεν είναι θεωρία. Φαίνεται στον τρόπο που απευθύνεται στο κοινό. Στους μουσικούς του. Στους καλεσμένους του. Δεν είναι μόνος πάνω στη σκηνή, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος δίπλα του. Το κοινό αισθάνεται ότι συμμετέχει και συμμετέχει αληθινά. Τραγουδά μαζί του, γελάει μαζί του, ανασαίνει μαζί του. Δίπλα μου υπήρχε ένα ζευγάρι που δεν σταμάτησε να χορεύει, να διασκεδάζει και να χαίρεται την κάθε στιγμή. 

Η σχέση του Βλάχου με τη σκηνή είναι οργανική. Δεν ανεβαίνει απλώς για να ερμηνεύσει ή να εντυπωσιάσει. Κινείται σαν κάποιος που δεν θέλει να τελειώσει η βραδιά. Και αυτό περνάει. Μέχρι το τέλος της συναυλίας, που είπε ξανά το «Ένα τυχαίο γεγονός» και το «Λαχείο» και ξεκίνησε το μπουγέλωμα, κανείς δεν έμοιαζε κουρασμένος. Αντίθετα, υπήρχε μια διάχυτη ενέργεια. Το βλέμμα του προς το κοινό, όταν όλα είχαν πια ειπωθεί, ήταν ευγνώμον και ήρεμο. Όπως εκείνος που έδωσε πολλά, αλλά πήρε περισσότερα.

Από την τέχνη στην καθημερινότητα

Ο Πάνος Βλάχος δεν διαχωρίζει τη σκηνή από τη ζωή. Δεν φτιάχνει ρόλους. Ό,τι λέει το πιστεύει, ό,τι τραγουδά το νιώθει. Ακόμα κι όταν σατιρίζει, η τρυφερότητα δεν λείπει. Ακόμα κι όταν συγκινεί, το φως δεν χαμηλώνει. Ο ίδιος έχει αποδείξει ότι μπορεί να είναι πολλά πράγματα μαζί, χωρίς να χρειάζεται να ξεκαθαρίσει ποιο απ’ όλα είναι το «πραγματικό» του πρόσωπο. Αυτό ακριβώς είναι και η γοητεία του.

Στη σκηνή της Τεχνόπολης, κατάφερε να φτιάξει μια ατμόσφαιρα γεμάτη ρυθμό, αλήθεια και χαμόγελο. Μια ατμόσφαιρα που έμεινε στους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί. Μια βραδιά χωρίς φτιασίδια, χωρίς περιττά φίλτρα. Όλα όπως έπρεπε να 'ναι. Ή καλύτερα: όλα όπως ήθελε να τα κάνει ο Πάνος Βλάχος. Και τα έκανε.

Διαβάστε ακόμη

Η διστακτικότητα του Μαξίμου για τα μπλόκα, το ενδεχόμενο συνάντηση του Μητσοτάκη με αγροτοσυνδικαλιστές και η Καρυστιανού που επαναφέρει την δημιουργία κόμματος

ΣΥΡΙΖΑ: Οι «Βίοι Παράλληλοι» της Αυγής έφεραν δυσαρέσκεια σε Κουμουνδούρου και Νέα Αριστερά

Το ηλεκτρονικό βραχιολάκι σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας από τον Ιανουάριο – Οι εξαιρέσεις και η εκπαίδευση των εργαζομένων

Υπό πίεση η κυβέρνηση για το αγροτικό: Μπαράζ κινητοποιήσεων, μηνύματα Καραμανλή-Σαμάρα και «γαλάζια» ανησυχία στην περιφέρεια