Μιθριδάτης: «Η διαχείριση της πανδημίας είναι καθαρά οικονομική, συμφεροντολογική και ταξική από την κυβέρνηση»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 15 λεπτά ┋

Μιθριδάτης (Copyright: Κική Παπαδοπούλου)

Ασυγκράτητος και χειμαρρώδης. Ειλικρινής και αληθινός. Χωρίς προσωπείο, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μιλώντας με τον Μιθριδάτη από τα Ημισκούμπρια καταλαβαίνεις ότι έχει μια άποψη γι’ όλα και μπορεί να σχολιάσει τα πάντα. Από μουσική, γυναίκες, ψυχολογία μέχρι και πολιτική. Αφορμή για την κουβέντας μας στάθηκε η νέα του μουσική παράσταση, με τίτλο «The Boogie Man Experiment», που παρουσιάζεται από την Παρασκευή 9 μέχρι τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου, καθημερινά, στον κλασικό χώρο του Half Note Jazz Club. Ένα υβριδιακό ζωντανό θέαμα, με τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία του Μιθριδάτη, αλλά και από το γνωστό ρεπερτόριο των Ημισκουμπρίων, σε αμιγώς τζαζ εκτελέσεις.

«Ήταν κάτι που το είχα στο μυαλό μου ως ιδέα, αλλά δεν σκόπευα να το κάνω πράξη τόσο σύντομα. Ωστόσο, το συζήτησα με κάποιους ανθρώπους της παραγωγής που συνεργάζομαι μαζί τους και το θεώρησαν φανταστική ιδέα. Σκέψου πως πριν από μία εβδομάδα δεν υπήρχε και σαν ήχος. Τα κατάφερα, όμως, με την πολύτιμη βοήθεια του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου και μ’ ένα επιτελείο φανταστικών μουσικών που ο ίδιος επιμελήθηκε. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς θ’ ακούγονται και διάφορα καυστικά, κοινωνικά και πολιτικά σχόλια» λέει, χαρακτηριστικά, ο ίδιος στο ethnos.gr.

Αν αναρωτιέστε, λοιπόν, πως ακούγονται οι ρίμες που όλοι ξέρουμε, μπλεγμένες με τρομπόνι, drums, κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα, δεν έχετε παρά να γίνετε μέρος, του πιο ξεχωριστού πειράματος της πόλης. Εκεί που το Rappin’ παντρεύεται με τους swing ρυθμούς ενός ισχυρού quintet. «Η τζαζ είναι το δεύτερο αγαπημένο μου είδος στη μουσική. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, σε αυτό που με έχει συνηθίσει ο κόσμος, αλλά νιώθω πως είναι αρκετά ενδιαφέρον. Ωστόσο, αν κάποιος έχει ακούσει τραγούδια από τα Ημισκούμπρια, ειδικά από τις πρώτες δισκογραφικές δουλειές, θα δει πως πάντα υπήρχαν τζαζ στοιχεία μέσα».

Μιθριδάτης

Ημισκούμπρια

Τα Ημισκούμπρια ιδρύθηκαν το 1996 και αποτελούνταν από τους Δημήτρη Μεντζέλο, Μιθριδάτη και Πρύτανη. Το όνομα του συγκροτήματος είναι όρος παρεΐστικος που, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που μπορεί και ελίσσεται στις δύσκολες ώρες, σαν το «σκουμπρί». «Όταν ξεκινούσαμε, δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μας, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Nα κάνουμε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με γεμάτα στάδια. Το όνειρό μας ήταν απλά ν’ ακούσουμε τη φωνή μας στο βινύλιο» αναφέρει με ενθουσιασμό και συνεχίζει: «Όταν ανακαλύψαμε πως αυτό που κάναμε, άρεσε στον κόσμο, ήταν τρομερή επιβεβαίωση και χαρά για μας. Ήταν κάτι το ασύλληπτο. Από εκεί και πέρα μπήκαμε με περισσότερη όρεξη να δημιουργήσουμε».

Ο δεύτερος δίσκος, με τίτλο «Ο δίσκος που διαφημίζετε», κυκλοφόρησε το 1997 και για πολλούς θεωρείται πως είναι ο καλύτερος όλης της δισκογραφίας τους. Περιέχει πολλές επιτυχίες τους, όπως «Στη Ντισκοτέκ», «Ο κύρης του σπιτιού», «Je suis bossu», «Η γάτα της σκεπής», «Άσε τον ουρακοτάγκο» και «Ο διάβολος κατέβηκε στο Χολαργό». «Ήταν απίστευτα χορταστικός. Ήμασταν σε μεγάλες φόρμες. Παρόλες τις αλλαγές που υπήρξαν όλα αυτά χρόνια, προσωπικά, δεν έχασα την όρεξή μου για δημιουργία, αντιμετωπίζοντας την νέα πραγματικότητα και γνωρίζοντας πια την άλλη πλευρά του νομίσματος. Πιστεύω πως ο κάθε καλλιτέχνης θα πρέπει να συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπάει και λατρεύει κάτω απ’ όλες τις συνθήκες. Είτε αυτές είναι ευνοϊκές, είτε δυσοίωνες και ασύμφορες. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να είσαι πραγματικά καλλιτέχνης, καθώς όσοι ασχολούνται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες δεν σημαίνει πως είναι και καλλιτέχνες. Μην τα μπερδεύουμε και μπλέκουμε» υπογραμμίζει.

Οι τρεις τους ήταν φίλοι πολλά χρόνια κι έγραφαν στίχους για ό,τι τους ενοχλούσε γύρω τους. «Ο σκοπός του συγκροτήματος μπορεί να ήταν η ψυχαγωγία, αλλά ήταν και εκπαιδευτικός. Τα Ημισκούμπρια είχαν ένα συγκεκριμένο ύφος και στιλ: τη σάτιρα, τον κυνισμό και το καυστικό σχόλιο. Ουσιαστικά δεν ήταν άλλο από φωτογραφίες της κοινωνίας μας. Εμείς τρολάραμε πριν ακόμα ανακαλυφθεί η ορολογία, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Γι’ αυτό και παίρναμε τον ρόλο του χαρακτήρα που θέλαμε να καυτηριάσουμε, είτε λεγόταν δημόσιος υπάλληλος, είτε μεθυσμένος που οδηγεί. Ήταν λίγο δύσκολο αυτό για το ελληνικό κοινό. Περνώντας τα χρόνια, κάποιοι κατάλαβαν την ουσία του συγκροτήματος, ενώ κάποιοι άλλοι έμειναν στο περιτύλιγμα, το οποίο ήταν κάτι πολύ καινούργιο και φρέσκο για εκείνη την εποχή. Πολύχρωμο και θορυβώδες. Βέβαια, είναι σημαντικό και μέχρι που φτάνει ο ανθρώπινος νους. Δεν μπορούμε να ζητάμε από ανθρώπους που φτάνουν μέχρι το δύο, να πλησιάσουν το πέντε. Είναι και άδικο».

Κινητοποίηση σε ρυθμούς χιπ χοπ

Πριν από λίγο καιρό και μ’ ένα 12λεπτο πολιτικοκοινωνικό κομμάτι ο έλληνας ράπερ σχολίασε πάσης φύσεως κυβερνητικές πολιτικές των τελευταίων μηνών. Το τραγούδι του, με τίτλο «Για να μην τα χρωστάω», έκανε το γύρο του διαδικτύου και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. «Υπάρχουν acts στο συγκεκριμένο έργο. Ενότητες που καταπιάνονται µε τα συµβάντα των δύο τελευταίων ετών και ενότητες που σχολιάζουν παθογένειες δεκαετιών. Είμαι ένας άνθρωπος με πολιτική συνείδηση και αυτό το έργο ήταν υποχρέωση μου σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν πολίτης. Ωστόσο, ένα λεπτό πριν πάρω την απόφαση, σκεφτόμουν πως δεν έχω το κουράγιο να το κάνω. Τελικά, όμως, το βρήκα μέσα σε μία στιγμή. Έτσι γίνονται αυτά. Πολλές φορές, ο άνθρωπος αποφασίζει να μην τιμωρεί το μυαλό και την ψυχή του με πράγματα που ήδη τον βασανίζουν. Γι’ αυτό και βλέπουμε κόσμο στα κοινωνικά δίκτυα να δείχνει μία άλλη καθημερινότητα από αυτή που ζει πραγματικά. Και το ξέρουμε ότι βιώνουν μία άλλη ζωή από αυτή που παρουσιάζουν, γιατί πολύ απλά είναι κάτοικοι σε αυτή τη χώρα. Δεν πείθουν κανένα. Επανέρχομαι λοιπόν στο γεγονός πως στην αρχή δεν ήθελα να μπω σε μία διαδικασία ψυχολογικού βασανισμού και σκαλίσματος για να κάτσω να γράψω όλο αυτό το έργο. Ήταν στο μυαλό μου αρκετά επίπονο. Από την άλλη το να καθόμαστε να γκρινιάζουμε και να σχολιάζουμε συνέχεια στα κοινωνικά δίκτυα –που καλό είναι και αυτό-, δεν έχει ουσία και διάρκεια από ένα σημείο και μετά, όποιος και να είσαι, ο,τι και να λες. Όλοι μπορούν να το κάνουν. Την επόμενη μέρα, χάθηκε στο χρόνο. Δεν θυμάται κανείς αυτό που έγραψες, όσο πετυχημένο και να ‘ναι».

Με αφορμή το «Για να μην τα χρωστάω», τον ρωτάω την άποψή του για τον τρόπο που έχει αντιμετωπίσει η κυβέρνηση την Τέχνη κατά τη διάρκεια την πανδημίας, αλλά και ποια η γνώμη του για τα νέα μέτρα που θέλουν την απαγόρευση των μη εμβολιασμένων στους κλειστούς χώρους. «Έχουμε δει εξαρχής τη στρατηγική της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό και τους καλλιτέχνες. Ωστόσο, μην ξεχνάμε πως οι κυβερνήσεις επιλέγονται από τον λαό. Αυτό σημαίνει, κατ’ επέκταση, πως οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την επιλογή, δεν νοιάζεται και τόσο πολύ για το τι συμβαίνει στον χώρο της Τέχνης. Δεν μου αρέσει να ρίχνω μόνο την ευθύνη στην κυβέρνηση, αλλά και σε αυτούς που τους έδωσαν τη συγκεκριμένη δύναμη. Δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση με όποιο μέτρο έχουν πάρει, γιατί είναι παράλογα. Δεν έχει να κάνει με την υγειονομική προστασία του κόσμου σε καμία περίπτωση. Είναι ότι μας βολεύει και όπου μας παίρνει. Βασικά, η όλη διαχείριση είναι καθαρά πολιτική, οικονομική, εξυπηρετεί συμφέροντα και φυσικά είναι ταξική. Καμία σχέση με υγειονομικά κριτήρια. Το lockdown ήταν απλά απαγόρευση κυκλοφορίας και «λουκέτο» σε κλάδους που δεν θεωρούνται ιδιαιτέρως χρήσιμοι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Όταν τελείωσε το πρώτο lockdown, όλοι οι καλλιτέχνες συνέχιζαν να βρίσκονται σε καραντίνα. Και μην λέμε πως το κράτος έδωσε επιδόματα. Δεν ήταν επιδόματα, αλλά αποζημίωση. Να τα λέμε σωστά. Δεν παίρνουμε κάποιο επίδομα ανεργίας, γιατί είμαστε τεμπέληδες ή άνεργοι ή πεταμένοι από τη ζωή. Είμαστε άνθρωποι που δεν μας επέτρεπε η κυβέρνηση να εργαστούμε. Οπότε έπρεπε να μας δώσει αποζημίωση. Ωστόσο, δεν θα σχολιάσουμε τις συγκεκριμένες αποζημιώσεις, γιατί ήταν τραγικό το πότε τις έδιναν, με τι κριτήρια και ποιοι δικαιούνταν. Εγώ ήμουν σε απαγόρευση άσκησης επαγγέλματος για 1,5 χρόνο. Δεν μπορούσα να εργαστώ. Ακόμα και όταν ελευθερώθηκαν κάποιοι χώροι το καλοκαίρι ήταν ασύμφορο και όταν είναι κάτι ασύμφορο για μία παραγωγή, εγώ απλά δεν γίνεται. Το κόνσεπτ “μπορείτε να κάνετε συναυλία με τρεις θεατές” απλά δε γίνεται. Και φανταστείτε πως δεν υπήρχε ούτε μισό κρούσμα στους πολιτιστικούς χώρους. Τα θέατρα, για παράδειγμα, ακολούθησαν τα μέτρα πιστά. Πώς να είναι βιώσιμη μια παραγωγή όμως, με το 1/3 της χωρητικότητας; Τύπου, σας «ανοίγουμε» μεν αλλά θα κλείσετε μόνοι σας δε. Και όλα αυτά για να μην δωθούν αποζημιώσεις».

Η «συνεργασία» Μιθριδάτη με Μαρινέλλα

Τρεις μήνες μετά τον πανικό που έκανε το τραγούδι «Για να μην τα χρωστάω», ο Μιθριδάτης πάτησε πάνω στο επιβλητικό «Για σένανε μπορώ» της Μαρινέλλας και με δικούς του στίχους και λίγο πείραγμα στη μουσική, μας παρουσίασε το νέο του single, ένα ατόφιο και γνήσιο χιπ χοπ των 90’s. «Ήταν ένα κομμάτι που είχε ηχογραφηθεί πολύ πριν από το “Για να μην τα χρωστάω”. Όταν είχα μπει στη διαδικασία να κάνω το βίντεο κλιπ και να το κυκλοφορήσω, ήρθε η πανδημία και μου κατέστρεψε τα σχέδια. Δεν γινόταν να το κυκλοφορήσω. Τελικά, όμως, έγινε για καλό γιατί ήρθε πολύ ωραία η σειρά των έργων. Είναι ένα εσωτερικό κομμάτι και θα έλεγα πως είναι ένας απολογισμός. Θα μπορούσε να είναι και το κλείσιμο ενός κεφαλαίου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν θα ανοίξει κάποιο άλλο. Μπορεί ν’ ακούγεται ως ένα ερωτικό τραγούδι, αλλά ουσιαστικά μιλάω γι’ άλλου είδους σχέσεις. Τη σχέση μου με το κοινό, με τους έρωτες, αλλά και με τον εαυτό μου».

Τα talent shows και γενικά τα ριάλιτι, έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Τον ρωτάω, λοιπόν, πώς του φαίνονται και αν ξεχωρίζει κάποιο απ’ όλα αυτά που προβάλλονται τη φετινή σεζόν. «Δεν παρακολουθώ τίποτα. Με πιάνεις αδιάβαστο. Κάποια πράγματα δεν ξέρω καν ότι υπάρχουν. Το ακούω σαν ψέμα πως συνεχίζουν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα όλα αυτά. Φαντάζομαι πως κάποιον σκοπό θα εξυπηρετούν, αλλιώς δεν θα υπήρχαν. Πάντως το να τα παρακολουθώ, δεν είναι ο δικός μου σκοπός» απαντά.

Ο έλληνας ράπερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κυψέλη. Είναι γιος των ηθοποιών Κώστα Χατζόγλου και Ανθής Γούναρη. Επομένως, η κλίση του προς την τέχνη ήταν πάνω κάτω αναμενόμενη. Βέβαια, δεν ήταν η μουσική εκείνη που τον κέρδισε από νωρίς, αλλά η ζωγραφική. «Από αρκετά μικρός ήξερα τι θα κάνω στη ζωή μου. Ήθελα να μπω στην Καλών Τεχνών και να γίνω εικαστικός. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Στο Λύκειο, λοιπόν, έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις, πέρασα με τη δεύτερη στη Θεσσαλονίκη και με την τρίτη στην Αθήνα, μέσα στους πρώτους δέκα. Στην πορεία, προέκυψε η ενασχόληση μου με τη μουσική, αλλά η αλήθεια είναι πως όλα έρχονται στην ώρα τους. Και το πιστεύω αυτό. Έπειτα από 17 χρόνια επέστρεψα στη σχολή μου και έδωσα την πτυχιακή μου. Ωστόσο, για μένα δεν έχει σημασία το χαρτί, αλλά ότι συνεχίζω αυτό που αγαπώ και θέλω να το ολοκληρώσω. Δεν θέλω ν' αφήνω πράγματα στον αέρα. Είναι μέρος της ενηλικίωσης μου. Και φυσικά κάποια στιγμή θ' αφοσιωθώ αποκλειστικά με τα εικαστικά. Μάλιστα, στο βίντεο του “Για σένανε μπορώ”, συνδύασα τη ζωγραφική με τη μουσική μου».

Η ενηλικίωση

Η ενηλικίωση για τον Μιθριδάτη ήρθε πριν από μία δεκαετία, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος. «Για μένα, ενηλικίωση σημαίνει ν’ αρχίζω να μαθαίνω και να συνεννοούμαι καλύτερα με τον εαυτό μου. Γιατί εκείνος με γνωρίζει καλύτερα, απ’ ότι εγώ αυτόν. Πολλές φορές τυχαίνει και δεν ξέρω τι να κάνω σε κάποιο περιστατικό, αλλά εκείνος γνωρίζει. Όταν έρχεται η στιγμή, κάνει πάντα αυτό που πρέπει. Από εκεί και πέρα, ένα στάδιο ενηλικίωσης είναι να θέτουμε όρια μας αρχικά στον εαυτό μας, αλλά και στους δίπλα μας. Μόλις συνειδητοποιούμε πως το κάνουμε, συνειδητοποιούμε κιόλας πως έχει αρχίσει η ενηλικίωσή μας».

Λένε πως η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας και πως οι άνθρωποι που βιώνουν αυτή την κατάσταση έχουν ένα βαθύ βλέμμα. Είναι αρκετά δύσκολο να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε μοναχικοί. Αυτό παλεύουμε να κάνουμε καθημερινά, να μην είμαστε μόνοι μας. Η αλήθεια, όμως, είναι πως είμαστε. Η ζωή μας είναι μία ευθεία γραμμή που απλά σε κάποιες φάσεις, πέφτουν οι γραμμές κάποιων άλλων ανθρώπων. Αυτό που ευχόμαστε είναι να συμβαδίσουν παρέα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κάποια στιγμή, όμως, επειδή δεν έχουμε όλοι τις ίδιες κλίσεις στις γραμμές της ζωής μας, παίρνει ο καθένας τον δικό του δρόμο. Είναι πολύ δύσκολο για μας αυτό, αλλά καλό είναι να το συνειδητοποιούμε γιατί γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και ως προς τον εαυτός μας, αλλά και ως προς τους άλλους».

Μιθριδάτης (Copyright: Κική Παπαδοπούλου)

Γυναίκες

Το κεφάλαιο γυναίκες είχε και έχει μεγάλη σημασία για τον ίδιο. «Τις αγαπάω πάρα πολύ και προσπαθώ να τις μάθω όσο γίνεται, αλλά δεν είναι εύκολο. Με εξιτάρει ο τρόπος σκέψης τους, να βρω λύσεις στα προβλήματα που θέτουν. Με γοητεύουν κυρίως οι χαρακτήρες που δεν είναι συμβατικοί και στερεοτυπικοί. Να μην υποκύπτουν σε κοινωνικές νόρμες. Δηλαδή τα χαρακτηριστικά που θα εκτιμούσα και σ’ έναν άνθρωπο που θα επέλεγα για φίλο μου. Απλά στην περίπτωση με τις γυναίκες προστίθενται το ερωτικό στοιχείο, το σεξ, η λαγνεία και το πάθος. Όλα αυτά τα βιολογικά πράγματα που δημιουργούνται σε αυτές τις σχέσεις. Τις ερωτικές!»

Το μέλλον

Το μόνο πράγμα που σκέφτεται ο Μιθριδάτης για το μέλλον του είναι να κάνει πράξη όλα όσα έχει φανταστεί και έχει στο μυαλό του. Στη ζωή του, δεν κάνει όνειρα, αλλά βάζει στόχους και συνήθως τους πετυχαίνει! «Μπορεί ν’ αργώ πολλές φορές, αλλά τα καταφέρνω. Μ’ ενδιαφέρει να προλάβω να κάνω όλα όσα σκέφτομαι, γιατί είναι καλό να προσφέρεις στην κοινωνία και να δημιουργείς πράγματα που δεν υπήρχαν πριν από ένα λεπτό. Αυτός είναι ο στόχος και ταυτόχρονα ο φόβος μου. Δηλαδή θα προλάβω να κάνω όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου; Βέβαια, δεν χολοσκάω και ιδιαίτερα γιατί είμαι χορτασμένος. Έχω εξυπηρετήσει τον σκοπό που βρέθηκα στη Γη και είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Επίσης, δεν επιθυμώ ν’ αλλοιώνομαι ως άνθρωπος από το σύστημα και την κοινωνία. Παλεύω κάποιες φορές σε υπερβολικό βαθμό και γίνομαι αρκετά αυστηρός με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να παίζω παιχνίδια που δεν μου αρέσουν. Ο άνθρωπος πρέπει να κρατάει τις αξίες του και όσο μεγαλώνει να τις τσιμεντοποιεί. Κάτι που είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί όσο περνούν τα χρόνια κουράζεσαι και τους καταλαβαίνω αυτούς που εξαντλούνται. Ίσως κάποιες φορές ν’ αναγκάζομαι να κάνω ένα βήμα πίσω, αλλά σε καμία περίπτωση δε θέλω να οπισθοχωρήσω απ’ όσο μου το επιτρέπει η συνείδηση και το ήθος μου. Όρια τα οποία τα έχω βάλει εγώ, αλλά και ο καθένας εκεί έξω για τον εαυτό του» καταλήγει.