Φώτης Σεργουλόπουλος για Δημήτρη Παπαϊωάννου: «Δεν θα πάω να τον δω, βαριέμαι»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Φώτης Σεργουλόπουλος και Δημήτρης Παπαϊωάννου (Copyright: NDP / Julian Mommert)

Με αφορμή τα φετινά βραβεία Grammy και την εμφάνιση της Μαντόνα (Madonna) που συζητήθηκε ποικιλοτρόπως, ο Φώτης Σεργουλόπουλος, μέσα από την εκπομπή του «Πρωΐαν σε είδον, τήν μεσημβρίαν», θέλησε να κάνει το δικό του σχόλιο για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, εξηγώντας τους λόγους που δεν θα πήγαινε να τον παρακολουθήσει σε κάποια από τις παραστάσεις του.

«Δεν μπορώ πια τη σεξουαλικότητα της Μαντόνα σε αυτό τον βαθμό και σε αυτή τη φάση. Δεν είναι αυτό που ζητάω εγώ από μία καλλιτέχνιδα που έχει περάσει τόσο μεγάλο διάστημα στη δισκογραφία και στη δημιουργία. Δεν με ενδιαφέρει η Μαντόνα τώρα πλέον καθόλου. Είναι εμπορική, όπως εμπορικός είναι και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Και στον Παπαϊωάννου έχω ένα θέμα, ότι δεν μπορώ άλλο αυτή τη σεξουαλική διάθεση που μπορεί να είχα στα 20 μου και στα 30 μου να την έχω και στα 60 μου. Θέλω να είναι λίγο διαφορετική. Θέλω μια ώριμη σεξουαλικότητα και σε αυτήν και στον Παπαϊωάννου, για να τα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους» ανέφερε, αρχικά, ο παρουσιαστής της ΕΡΤ1.

«Είναι δύο εμπορικοί καλλιτέχνες, ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, δεν θα πάω να δω ούτε τη Μαντόνα δεν θα πάω να δω ούτε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Βαριέμαι. Βαριέμαι να βλέπω το ίδιο πράγμα στην ωριμότητα ενός καλλιτέχνη να συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν έφηβος και να συμπεριφέρεται σαν έφηβος στη διάθεσή του την προσωπική» συμπλήρωσε ο Φώτης Σεργουλόπουλος.

Η αγνώριστη Μαντόνα

Τον τελευταίο καιρό, η Μαντόνα έχει γίνει θέμα συζήτησης, κυρίως λόγω των μεγάλων αλλαγών που έχει κάνει στην εμφάνισή της και ειδικά στο πρόσωπό της. Η 64χρονη τραγουδίστρια ανέβηκε στη σκηνή των βραβείων Grammy 2023 με τους χρήστες του Twitter να σχολιάζουν ότι έχει γίνει αγνώριστη.

«Αν δεν ανακοίνωναν ότι αυτή ήταν η Μαντόνα δεν θα είχα ιδέα ποια ήταν αυτή που παρουσίαζε στα Grammy», έγραψε κάποιος στο σχόλιό του. «Την αγαπώ και τη σέβομαι ως ένα μουσικό είδωλο, αλλά αυτό μου ράγισε την καρδιά. Δεν της μοιάζει πια» σχολίασε κάποιος άλλος.

Οι περισσότεροι επανέλαβαν τις ίδιες σκέψεις, μ' έναν μάλιστα να την μπερδεύει με την ηθοποιό Ντρου Μπάριμορ. «Δεν μπορεί να είναι αυτή», ήταν το σχόλιο κάποιου που δεν αναγνώρισε τη βασίλισσα της ποπ στην οθόνη της τηλεόρασής του.

Απανωτά sold out η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου βρίσκεται αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα για την επιτυχημένη μουσική - χορευτική παράσταση που παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το «ΙΝΚ» είναι ένα έργο πλημμυρισμένο νερό, που θέτει σε δοκιμασία σώμα και ψυχή, μια τολμηρή καταβύθιση στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης επιθυμίας.

Η πρώτη του εκδοχή του έργου γεννήθηκε το 2020 για δύο σημαντικούς ιταλικούς πολιτιστικούς φορείς, το Torino Danza Festival και το Reggio Emilia Aperto Festival. Φέτος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, artist in residence του Μεγάρου τα τελευταία πέντε χρόνια, επέστρεψε στο στούντιο και ολοκλήρωσε το «ΙΝΚ» ενόψει της νέας του παγκόσμιας περιοδείας, η οποία ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2023 από την Αθήνα και θα ολοκληρωθεί στις αρχές του 2024. Το Μιλάνο, η Ρώμη, το Μόντρεαλ, το Εθνικό Θέατρο της Κορέας στη Σεούλ, το Sadler’s Wells στο Λονδίνο και η Μπιενάλε Χορού της Λυών είναι μόνο μερικοί από τους ενδιάμεσους σταθμούς του ταξιδιού αυτού, που έχει ως αφετηρία το Μέγαρο.

Λίγα λόγια για το «ΙΝΚ»

Ο φύλακας ενός σκοτεινού, κατακλυσμιαίου σύμπαντος πασχίζει να διατηρήσει την τάξη, ισορροπώντας πάνω σε μια διαρκή ευθραυστότητα. Η εισβολή ενός επισκέπτη από τα έγκατα της γης αναστατώνει τη μοναχική του ύπαρξη, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την τρυφερότητα και την οδύνη, ακόμη και με τη βαναυσότητα. Σε ένα ντουέτο που σύντομα εξελίσσεται σε μονομαχία, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, αντιμέτωπος με τον χορευτή Suka Horn, θέτει σε δοκιμασία τα όρια της πραγματικότητας μέσα από τα φίλτρα της επιστημονικής φαντασίας και της φρίκης. Το αποτέλεσμα είναι μια καθηλωτική καταδίωξη, ένα ονειρικό (ή μήπως εφιαλτικό;) ανθρωποκυνηγητό… Ή μήπως είμαστε εμείς που προσπαθούμε να δραπετεύσουμε από το ίδιο μας το υποσυνείδητο;