Ουκρανία: Όταν σφαγιάστηκαν ανελέητα χιλιάδες γερμανοί στρατιώτες προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Σοβιετικούς

Το χώμα της Ουκρανίας είναι ποτισμένο με αίμα και δάκρυα. Οι Γερμανοί Ναζί σκότωσαν ανελέητα, οι Ρώσοι σκότωσαν ανελέητα, οι Ουκρανοί σκότωσαν, σκότωσαν, σκότωσαν… Ο πόλεμος δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο για τον τόπο όπου έχουν διεξαχθεί οι πιο πολύνεκρες μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Τότε ήταν, που αυτός που χαμογέλαγε ήταν ο πεθαμένος», γράφει σε ένα ποίημα της η διάσημη Ουκρανή Ανα Αχμάτοβα. Κι αυτή την εποχή στην Ουκρανία ξανά, οι μόνοι που χαμογελούν, είναι οι πεθαμένοι. Και χρόνια τώρα οι πεθαμένοι είναι η πρώτη είδηση για τον τόπο που γέννησε την Αχμάτοβα…

Η σφαγή του Κορσούν

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1943, στον θύλακα της πόλης Κορσούν, στην Κεντρική Ουκρανία, οι Γερμανοί αποδεκατίστηκαν από Σοβιετικούς, στην προσπάθειά τους να διασπάσουν τον αποκλεισμό και να διαφύγουν. Ο σοβιετικός ταγματάρχης Κάμποφ
διηγούμενος την πανωλεθρία των Ναζί, χρόνια μετά, ήταν γλαφυρός και λεπτομερής: «Όλο εκείνο το βράδυ οι Γερμανοί ήταν σε κατάσταση υστερίας.

Οι ελάχιστες αγελάδες που είχαν απομείνει στο χωριό σφάχτηκαν και φαγώθηκαν με μανία…Όταν ανακαλύφθηκε σε μία καλύβα ένα βαρέλι με λάχανο τουρσί προκλήθηκαν αψιμαχίες. Οι Γερμανοί είχαν έλλειψη τροφίμων από την αρχή του αποκλεισμού. Ο γερμανικός στρατός βρισκόταν σε συνεχή υποχώρηση και δεν διέθετε μεγάλες αποθήκες κοντά στην πρώτη γραμμή, έτσι οι στρατιώτες στο Κορσούν ζούσαν λεηλατώντας τους κατοίκους της περιοχής, κάτι που έκαναν πριν ακόμα αρχίσει ο αποκλεισμός.

Εκείνη τη νύχτα ήπιαν πολύ. Έχασαν τον κόσμο από τα μάτια τους· ξέχασαν πού βρίσκονταν κι αν στην πραγματικότητα γινόταν πόλεμος ή πανηγύρι… Όμως τα βομβαρδιστικά τα ξημερώματα τους ξεμέθυσαν για τα καλά. Κυνηγημένοι από τις ζεστές καλύβες τους υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη Σεντόροφσκα. Συγκεντρώθηκαν στα φαράγγια, κοντά στο χωριό και μετά πήραν την απελπισμένη απόφαση να επιχειρήσουν να διασπάσουν τον αποκλεισμό νωρίς το πρωί. Δεν τους είχαν απομείνει σχεδόν καθόλου άρματα μάχης· άλλα είχαν εγκαταλειφθεί, άλλα καίγονταν στο πεδίο της μάχης και τα ελάχιστα που είχαν ακόμη στην κατοχή τους ήταν στεγνά από καύσιμο.
Τις τελευταίες μέρες, η περιοχή στην οποία είχαν συγκεντρωθεί ήταν τόσο μικρή και στενή, που τα μεταγωγικά αεροπλάνα δεν μπορούσαν να τους φέρουν το παραμικρό εφόδιο. Και πριν όμως, ελάχιστα εφόδια είχαν πέσει στις γραμμές τους. Έτσι τρόφιμα, κάυσιμα και πολεμοφόδια ήταν κάτι σπάνιο εκείνες τις μέρες για τους Γερμανούς.

Προσπαθώντας να ξεφύγουν

Το επόμενο πρωινό λοιπόν, σχημάτισαν δύο φάλαγγες πορείας από 14.000 άντρες η καθεμία και ξεκίνησαν για τη Λισιάνκα, περιοχή όπου έσμιγαν τα δύο φαράγγια. Η Λισιάνκα βρισκόταν πέρα από την πρώτη γραμμή. Γερμανικές μεραρχίες από την άλλη πλευρά προσπαθούσαν να ανοίξουν διαδρόμο προς τα ανατολικά, αλλά δεν είχαν και πολλές ελπίδες. Δημιουργούσαν ένα παράξενο θέαμα αυτές οι δύο γερμανικές φάλαγγες που προσπαθούσαν να διασπάσουν τον αποκλεισμό. Η κάθε μια τους ήταν σαν ένα τεράστιο μπουλούκι. Η εμπροσθοφυλακή και τα πλευρά αποτελούνταν από τους άντρες των SS της ταξιαρχίας Βαλόνια και της Μεραρχίας Βίκινγκ με τις γκρίζες στολές τους. Είχαν σχετικά καλή φυσική κατάσταση. Και μέσα στο Τρίγωνο βάδιζε η μάζα του τακτικού γερμανικού πεζικού, κατάκοποι με κουρελιασμένες στολές, ξεχαρβαλωμένες αρβύλες και στα πρόσωπα ζωγραφισμένη την απόγνωση και την προοπτική του θανάτου. Στο κέντρο σερνόταν ένας μικρός εκλεκτός πυρήνας από τους αξιωματικούς.
Φαίνονταν μάλιστα χορτάτοι και χαρούμενοι. Έτσι κινούνταν προς τα δυτικά κατά μήκος δύο παραλλήλων φαραγγιών. Είχαν ξεκινήσει λίγο μετά τις 4:00 ενώ επικρατούσε ακόμη απόλυτο σκοτάδι. Εμείς γνωρίζαμε την κατεύθυνση από την οποία έρχονταν. Είχαμε προετοιμάσει το στράτευμα για αιφνιδιασμό. Τους αφήσαμε να περάσουν από τις τρεις πρώτες γραμμές μας χωρίς να τους ρίξουμε ούτε σφαίρα.
Οι άμοιροι οι Γερμανοί, πιστεύοντας ότι μας είχαν αποφύγει και είχαν διασπάσει πια κάθε άμυνά μας ξέσπασαν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς πυροβολώντας στον αέρα με τα πιστόλια και τα αυτόματα όπλα τους καθώς συνέχισαν την πορεία τους! Και τότε συνέβη.
Ήταν γύρω στις 6 το πρωί. Τα τεθωρακισμένα και το ιππικό μας, ξεπετάχτηκαν ξαφνικά και επιτέθηκαν στο κέντρο των δύο φαλάγγων. Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος το τι επακολούθησε. Οι Γερμανοί έτρεχαν πανικόβλητοι προς όλες τις κατευθύνσεις. Για τις επόμενες τέσσερις ώρες τα τανκς όργωναν πάνω κάτω την πεδιάδα εξοντώνοντας τους κατά εκατοντάδες. Το ιππικόν ανταγωνιζόμενο τα άρματα, τους καταδίωξε μέσα στα φαράγγια όπου ήταν δύσκολα να τους κυνηγήσουν τα τανκς. Εκατοντάδες ιππείς ρίχνονταν με τα σπαθιά τους και έσφαζαν τους Γερμανούς με μία μανία που δεν είχε προηγούμενο. Δεν ήταν καιρός για αιχμαλώτους. Άρχισε μία σφαγή που τίποτα δεν μπορούσε να τη σταματήσει μέχρι να τελειώσει. Μέσα στον μικρό εκείνον τόπο σκοτώθηκαν περισσότεροι από 20.000 Γερμανοί. Είχα βρεθεί και στο Στάλινγκραντ, αλλά δεν είχα δει ποτέ μαζική σφαγή όπως στα φαράγγια και στα χωράφια αυτής της μικρής γωνίας της χώρας. Κι έπειτα οι Γερμανοί άρχισαν να γονατίζουν με τα χέρια ψηλα και τα πρόσωπα ξέχειλα απόγνωση. Εκείνη την ημέρα 8.000 άνδρες παραδόθηκαν. Σχεδόν όλοι είχαν τρέξει να κρυφτούν μακριά από τον τόπο της σφαγής σε δάση και φαράγγια»…

Αμέτρητοι νεκροί, αιχμάλωτοι και πόνος

Σοβιετικές πηγές και μαρτυρίες από την πρώτη γραμμή υποστηρίζουν ότι η συνολική απώλεια σε Γερμανούς στις μάχες γύρω από το Κορσούν ήταν καταστροφική, με τις εκτιμήσεις που συλλέχθηκαν από τους ομαδικούς τάφους και το πεδίο της μάχης να αντιστοιχούν σε περίπου 55.000 νεκρούς και 18.000 αιχμαλώτους μόνο από τους περικυκλωμένους σχηματισμούς.

Τα απέραντα χωράφια της Ουκρανίας ήταν πάντα ποτισμένα με αίμα και δάκρυα… Κι όσο οι φαύλοι ηγέτες θα καλλιεργούν το μίσος τόσο ο πόλεμος θα θερίζει ψυχές.