Συγκλονίζουν Ελληνες νοσηλευτές στη Γερμανία που έρχονται αντιμέτωποι με τον κορονοϊό

Οι περιγραφές των Ελλήνων νοσηλευτών που εργάζονται στη Γερμανία συγκλονίζουν

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋

Έλληνες νοσηλευτές που έρχονται αντιμέτωποι με τον κορονοϊό στη Γερμανία περιγράφουν όσα ζουν καθημερινά στα νοσοκομεία με τις περιγραφές τους να συγκλονίζουν.

Ο Μιχαήλ Οικονόμου, που έχει καταγωγή από την Κόρινθο και έχει σπουδάσει τέσσερα χρόνια νοσηλευτική στο Εθνικό Καποδιαστριακό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα ήθελε να ζήσει στο Μόναχο γιατί, όπως λέει μιλώντας στη Deutsche Welle, είναι μια καταπληκτική πόλη. Η επαγγελματική αποκατάσταση ήρθε γρήγορα μιας και οι ανάγκες για νοσηλευτικό προσωπικό στη Γερμανία είναι τεράστιες. Εδώ και δύο εβδομάδες εργάζεται στο Καρδιοχειρουργικό Τμήμα, όπου ήδη λειτουργεί ειδική πτέρυγα για ασθενείς με κορονοϊό.

«Από την αρχή η προϊσταμένη, η οποία είναι εξαιρετική και τυχαίνει να είναι και Ελληνίδα, η κυρία Άννα Γατούδη, με είχε ενημερώσει πως θα ανοίξει και μια δεύτερη πτέρυγα για κορονοϊό και με ρώτησε εάν θα ήθελα να δουλέψω εκεί. Της απάντησα αμέσως πως δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θα ήθελα κιόλας να μπω, να δω πως είναι η δουλειά σε δύσκολες συνθήκες και από τη στιγμή που είμαι εδώ στη Γερμανία χωρίς οικογένεια για να φοβάμαι μήπως τους κολλήσω, δεν έχω πρόβλημα» δηλώνει ο 26χρονος νοσηλευτής.

«Τους κρατάμε το χέρι όταν ξέρουμε ότι θα πεθάνουν»

Η 29χρονη Σωτηρία Κοράνη - Μπουρουτζή σπούδασε νοσηλευτική στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. «Δεν έβλεπα στην Ελλάδα δυστυχώς κάποια αξιοπρεπή μεταχείριση του επαγγέλματός μου. Εν τω μεταξύ είχα γνωρίσει και τον σύζυγο μου, ο οποίος είναι μεγαλωμένος εδώ στη Γερμανία και έτσι αποφάσισα να φύγω».

Η Σωτηρία εργάζεται στην εντατική του Παθολογικού Τμήματος ενός νοσοκομείου στα περίχωρα της Στουτγάρδης. Αυτή τη στιγμή εργάζεται στην εντατική με ασθενείς με κορονοϊό. Στην ερώτηση αν φοβάται μήπως κολλήσει και η ίδια απαντά: «Εννοείται πως φοβάμαι αλλά είναι η δουλειά μου. Αυτό σπούδασα. Υπάρχουν και άλλες κολλητικές ασθένειες, δεν είναι μόνο ο κορονοϊός. Θα μπορούσα να κολλήσω γρίπη ή κάτι άλλο. Όμως δεν φοβάμαι τόσο για μένα όσο για το παιδί μου και τον άντρα μου».

«Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν κάποιος πεθαίνει και δεν έχει κάποιο συγγενή του, κάποιο δικό του άνθρωπο. Όταν βλέπουμε ότι δεν πάει άλλο και ότι θα πεθάνει, καθόμαστε δίπλα του και του κρατάμε το χέρι», συμπληρώνει.

Στην ερώτηση τι είναι αυτό που πρώτα τους ζητάνε οι ασθενείς που αποσωληνώνονται και επιστρέφουν σε κανονικές συνθήκες απαντά ότι «δεν υπάρχουν διαφορές με άλλους ασθενείς επειδή αυτοί έχουν κορωνοϊό. Όπως και οι άλλοι, ζητάνε να σηκωθούν και να έχουν επικοινωνία με κάποιον δικό τους».

Διαβάστε ακόμη