Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Χρυσός Φοίνικας, ο Κιάνου Ριβς, η Τζούλια Ρόμπερτς και η Ρίφενσταλ

Το τιμημένο, με τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, πολιτικό θρίλερ «Ένα Απλό Ατύχημα» του Τζαφάρ Παναχί, αλλά και σταρ, όπως ο Κιάνου Ριβς, η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Άντριου Γκάρφιλντ, παρελαύνουν από τις μεγάλες οθόνες αυτής της εβδομάδας. Από τις οχτώ πρεμιέρες το ενδιαφέρον του έχει και το ντοκιμαντέρ για την Λένι Ρίφενσταλ, ενώ - κακά τα ψέματα - η μακράν καλύτερη ταινία μάς έρχεται, από το μακρινό παρελθόν και το τρίωρο επικό αριστούργημα του Ρενέ Κλεμάν «Τα Παιδιά του Παραδείσου», σε επανέκδοση.

Ένα Απλό Ατύχημα («It was just an Accident»)

Πολιτικό θρίλερ, ιρανικής και γαλλικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Τζαφάρ Παναχί, με τους Βαχίντ Μομπασέρι, Μαριάμ Ασφάρι, Ματζίντ Παναχί, Χαντίς Παγκμπατέν κα.

Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ Καννών, μία τιμητική διάκριση περισσότερο πολιτική παρά για την αξία της αδιαμφισβήτητα καλής ταινίας του Ιρανού αντικαθεστωτικού Τζαφάρ Παναχί, που συνεχίζει να δημιουργεί, κάτω από αντίξοες συνθήκες στη χώρα του, σε ένα ιδιότυπο κρυφτό που παίζει με τις ιρανικές αρχές.

Ο Τζαφάρ Παναχί («Ταξί στην Τεχεράνη», «Ο Κύκλος»), στοχεύοντας σχεδόν πάντα το ιρανικό καθεστώς, όπως εδώ, θα κάνει ένα βήμα μπροστά, προτείνοντας αξίες ξεχασμένες, όπως είναι η συγχώρεση και η εξιλέωση.

Στην πιο πολιτική ταινία της καριέρας του, ο Παναχί, δεν μεταφέρει την ευκολία των βασανισμών και των φανατικών ιδεολογιών σε έναν κόσμο μισαλλοδοξίας και οργής και ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα και τα διδακτικά μηνύματα, προτείνει ένα λιτό, αυθεντικά συναισθηματικό σινεμά, με διάσπαρτο ανατρεπτικό χιούμορ, δίνοντας ελπίδες για - αν μη τι άλλο - συνεννόηση, κόντρα στην αποστασιοποίηση και τον κυνισμό.

Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα φέρνει έναν πρώην αντιφρονούντα αντιμέτωπο με τον άντρα που υπήρξε κάποτε ο βασανιστής του, όταν βρέθηκε φυλακισμένος και ταλαιπωρήθηκε για τα πιστεύω του. Θα τον εντοπίσει, θα τον απαγάγει και δίχως να το πολυσκεφτεί θα τον θάψει ζωντανό. Μόλις, όμως τον κυριεύσουν οι αμφιβολίες για την ταυτότητα του άντρα αυτού, θα ζητήσει τη βοήθεια άλλων πρώην συγκρατουμένων του, ελπίζοντας ότι εκείνοι θα μπορέσουν με σιγουριά να τον αναγνωρίσουν. Οδηγώντας στους δρόμους της Τεχεράνης, για να βρει τους μάρτυρες - από έναν βιβλιοπώλη και μια φωτογράφο γάμων, μέχρι ένα νεόνυμφο ζευγάρι και έναν θερμόαιμο εργάτη - όλοι θύματα της θηριωδίας του δεσμοφύλακα, ο ήρωας μετατρέπει το φορτηγάκι του σε αυτοσχέδια φυλακή, με κρατούμενο τον κάποτε δικό του βασανιστή, όπως πιστεύει.

Ο Παναχί, που πίσω από το πολιτικό θρίλερ, προβάλει με ένταση μία ουσιαστικά απολαυστική μαύρη κωμωδία, για ένα 24ωρο, όπου οι χαρακτήρες της ταινίας περιδιαβαίνουν την Τεχεράνη, με τον βασανιστή κλεισμένο σε ένα κουτί, καθώς οι αυτοσχέδιοι απαγωγείς, θα έρθουν φάτσα κάρτα με τον παραλογισμό, αλλά και τους δικούς τους εφιάλτες, γεννημένους σε κάποιο κελί φυλακής, που αναζωογονούνται συνεχώς καθώς έρχονται αντιμέτωποι με ένα διαβρωμένο κράτος.

Οι ερασιτέχνες απαγωγείς, διαφορετικοί και συνάμα με τις ίδιες φρικτές εμπειρίες, θα διαφωνήσουν, θα μαλώσουν, άλλοι θα κρύψουν το μίσος τους, άλλοι θα το εξαπολύσουν, κάποιοι θα εγκαταλείψουν, εμφανίζονται ως ένα ψηφιδωτό μιας ολόκληρης κοινωνίας, που τελικά θα αφήσει το βάρος της απόφασης στον ήρωα της ιστορίας.

Ακολουθώντας και πάλι ένα γνώριμο μοτίβο από τις προηγούμενες ταινίες του, εκείνο του περιορισμένου - σχεδόν ασφυκτικού - χώρου, ο Παναχί μεταδίδει ψυχολογική ένταση, ενώ οι χαρακτήρες, που προστίθενται διαρκώς στο στόρι, απαλύνουν το δράμα, με τις γερές δόσεις μαύρου χιούμορ.

Και αν ορισμένες φορές, οι αναληθοφάνειες, που χτυπούν στο μάτι και οι μελοδραματισμοί, που μοιάζουν εντελώς αχρείαστοι, ρίχνουν ελαφρώς το φιλμ και υποβιβάζουν το σθένος του σκηνοθέτη, έρχεται αυτό το συνταρακτικό φινάλε, που λειτουργεί ως μία καθοριστική υπενθύμιση. Η συγχώρεση είναι το πρώτο και ίσως το πιο θαρραλέο βήμα για να γιατρευτούν τα πάθη ίσως και οι ανθρώπινες πληγές.

Tύχη Βουνό («Good Fortune»)

Κωμωδία, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Αζίζ Ανσάρι, με τους Κιάνου Ριβς, Σεθ Ρόγκεν, Άζιζ Ανσαρι, Κέκε Πάλμερ, Σάντρα Ο, Στίβεν Χέντερσον κα.

Ο Κιάνου Ριβς, γνωστός για τη μεγάλη του καρδιά, την προσφορά του σε αδύναμους και σε φιλανθρωπίες, εδώ θα βρει τον έναν αντιπροσωπευτικό ρόλο του χαρακτήρα του υποδυόμενος έναν καλό άγγελο, που όμως θα τα κάνει μαντάρα.

Με πρωταγωνιστή τον Ριβς και δίπλα του τον Σεθ Ρόγκεν, ο διάσημος stand-up κωμικός Αζίζ Ανσάρι, ινδικής καταγωγής, σκηνοθετεί για πρώτη φορά μεγάλου μήκους ταινία, κρατώντας και για τον εαυτό του έναν συμπρωταγωνιστικό ρόλο, για να παραδώσει μια καλόκαρδη κωμωδία χαρακτήρων και παράλογων καταστάσεων.

Ο Γκάμπριελ είναι ένας μάλλον άτυχος άγγελος. Μια μέρα, παρατηρεί τον Άρτζ, έναν άντρα που δεν έχει καμία τύχη, έχει για σπίτι το αυτοκίνητό του και κάνει διάφορες δουλειές για έναν πλούσιο κοσμικό ονόματι Τζεφ. Ο Άρτζ όμως, φτάνει στον απόλυτο πάτο. Παρεμβαίνοντας στην κατάστασή του, ο Γκάμπριελ προσπαθεί να πείσει τον Άρτζ ότι το να είναι πλούσιος, όπως ο Τζεφ, δεν θα έλυνε τα προβλήματά του, ανταλλάσσοντας τις ζωές των δύο ανδρών. Αποτυγχάνοντας σε αυτή την επίδειξη, καθώς τα προβλήματα του Άρτζ λύνονται από τον πλούτο του Τζεφ, ο Γκάμπριελ χάνει τα φτερά του και στέλνεται στη Γη για να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.

Περισσότερο ένα όχημα για την κωμική γοητεία του καστ, παρά μία πικρή κωμωδία, όπως θα ήθελε ο Ανσάρι, για τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στους βολεμένους και τους καταφρονημένους της Αμερικής, το φιλμ παραμένει στην επιφάνεια και το μόνο που προσφέρει είναι μερικά γέλια από τις μικρές στιγμές του στόρι, σε κάτι που έχει ειδικευτεί ο νεόκοπος σκηνοθέτης.

Τα μαθήματα ζωής που θέλει να περάσει μέσα από την ιστορία του ο Ανσάρι, γύρω από το χρήμα και την κοινότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την ενσυναίσθηση, δεν μπορούν να ενσωματωθούν κατάλληλα στο φιλμ.

Έτσι πέρα από τον γοητευτικό και στην κωμωδία Ριβς, τους ξεκαρδιστικούς ορισμένες φορές Ρόγκεν και Ανσάρι και την πάντα ελκυστική Πάλμερ και κάποια εγκάρδια μηνύματα του σεναρίου, το φιλμ παραμένει εν πολλοίς άνισο και μάλιστα με ένα αδικαιολόγητα παλαιομοδίτικο γλυκερό και εντελώς αμήχανο φινάλε.

Καλές Γιορτές («Happy Holidays»)

Κοινωνικό δράμα, παλαιστινιακής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Σκαντάρ Κοπτί, με τους Μανάρ Σεχάμπ, Τούφικ Ντάνιαλ, Ουαφά Αούν, Μεράβ Μαμόσκι κα.

Γυρισμένη σε ένα από τα πιο ταραγμένα μέρη του πλανήτη, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Σκαντάρ Κοπτί αφήνει στην άκρη την πολιτική και την τραγωδία του πολέμου, για να αφηγηθεί ανθρώπινες ιστορίες, να ρίξει τη διεισδυτική του ματιά στα κοινωνικά ζητήματα, μέσα από μία οικογένεια Αράβων και Ισραηλινών.

Η πολυβραβευμένη ταινία - μεταξύ άλλων κέρδισε και τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - του πολλά υποσχόμενου Σκαντάρ Κοπτί, που σχεδόν είχαμε ξεχάσει απ' την τελευταία του δημιουργία, εκείνη του μακρινού 2009 και του εξαιρετικού δραματικού θρίλερ «Σταυροδρόμια Ζωής», μπορεί να μην αναφέρεται στο άμεσα πολιτικό πρόβλημα της εύφλεκτης περιοχής, αλλά στα λιμνάζοντα νερά μιας διχασμένης κοινωνίας, που η νέα γενιά θέλει να ταράξει και να τα αφήσει πίσω της.

Ο Ραμί, ένας Παλαιστίνιος που ζει στη Χάιφα, έρχεται αντιμέτωπος με την ξαφνική μεταστροφή της Εβραίας συντρόφου του, η οποία επανεξετάζει την απόφασή της για άμβλωση, ενώ η μητέρα του, η Χανάν, βυθίζεται στα οικονομικά προβλήματα και μπλέκει καθώς διεκδικεί αποζημίωση για το ατύχημα της κόρης της Φίφι, η οποία κουβαλάει ένοχα ένα μυστικό που απειλεί να κλονίσει την οικογενειακή της υπόληψη. Η Μίρι, πρέπει να διαχειριστεί την κατάθλιψη, τη δική της και της κόρης, ενώ ταυτόχρονα, επιχειρεί να υπονομεύσει την εγκυμοσύνη της αδερφής.

Μοιρασμένη σε τέσσερα κεφάλαια, η ταινία του Κόπτι, ξεδιπλώνεται ως ένα οικογενειακό δράμα, για να φωτίσει μία άγνωστη πραγματικότητα, που διαδραματίζεται στη Χάιφα, ανάμεσα σε μία διχοτομημένη, από τον πόλεμο, την καταπίεση, τον φόβο, τις προκαταλήψεις, κοινωνία. Και ταυτόχρονα, μοιρασμένη ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, την πατριαρχία, που ακόμη κυριαρχεί και την υποκρισία, τα ψέματα και τα μυστικά, που όλοι αναγκάζονται να πουν, για να διατηρήσουν μία ευάλωτη και ειρηνική συνύπαρξη.

Επικεντρωμένος πάνω σε μία αστική οικογένεια Αράβων (η κόρη κρύβει τη μισή ζωή της από τους γονείς της, ο γιος περιμένει παιδί με μία Εβραία, ο πατέρας χρωστάει χρήματα και μπλέκει με τον υπόκοσμο, η μάνα ονειρεύεται έναν γάμο υπερπαραγωγή για την κόρη της), δημιουργεί ένα μωσαϊκό χαρακτήρων, κολλάει την κάμερα πάνω στους ερασιτέχνες ηθοποιούς, εντείνοντας την ένταση και το ψυχικό βάρος των χαρακτήρων, μέσα και από το στιβαρό σενάριο. Και μπορεί να χάνει κάπου το μέτρο, προκαλώντας συναισθηματικές υπερβολές, χωρίς αντίκτυπο, αλλά ο Κοπτί βρίσκει τον τρόπο να κλείσει το φιλμ του εξαιρετικά, συνοψίζοντας την υπόγεια σύγκρουση της κοινωνίας, με θύματα τα άτομα, που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, ενώ μία ολόκληρη γενιά βλέπει μελαγχολικά πως το παρελθόν οδηγεί και το μέλλον...

Μετά το Κυνήγι («After the Hunt»)

Δραματικό θρίλερ, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Τζούλια Ρόμπερτς, Άντριου Γκάρφιλντ, Άγιο Εντέμπιρι, Κλόι Σεβινί, Μάικλ Στούλμπαργκ κα.

Ο Λούκα Γκουαντανίνο, ένας από τους περιζήτητους σκηνοθέτες των τελευταίων ετών και μάλλον υπερεκτιμημένος από ένα κινηματογραφικό κύκλωμα, για μια ακόμη φορά, σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, θα παραδοθεί στην αμετροεπή φιλοδοξία του και ο ίδιος θα υπονομεύσει ορισμένες καλές ιδέες του, με την ακατάσχετη φλυαρία του, την διανοουμενίστικη, υπερβολικά επιτηδευμένη, προσέγγισή του σε μία υπόθεση Metoo.

Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Βενετίας, βεβαίως πετυχαίνει να γίνει θέμα συζήτησης, αλλά ταυτόχρονα χάνει το στοίχημα ενός δυνατού ψυχολογικού δράματος, πρωτίστως με ευθύνη του Γκουαντανίνο και δευτερευόντως της ηθοποιού Νόρα Γκάρετ, που υπογράφει το πρώτο της σενάριο. Ακόμη και το ευπρόσωπο καστ, του οποίου ηγούνται οι Τζούλια Ρόμπερτς, Άντριου Γκάρφιλντ και Άγιο Εντέμπιρι, θα παγιδευτούν από τις αοριστίες και την αλαζονία του Γκουαντανίνο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους να αναδείξουν τους θολούς χαρακτήρες του μπερδεμένου σεναρίου.

Μια καθηγήτρια ηθικής στο Γέιλ, αριστοκρατική, ψυχρή και ευγενής, που περιμένει με αγωνία να προαχθεί ως κοσμήτορας, θα μάθει από την αγαπημένη της φοιτήτρια, μίας πλούσιας οικογένειας κόρη και αμφισβητούμενων ακαδημαϊκών δυνατοτήτων, ότι τη βίασε ένας σχετικά νεαρός καθηγητής, υποψήφιος κι αυτός για κοσμήτορας, έπειτα από ένα μακρύ δείπνο στο οποίο ήταν όλοι μαζί, με αρκετούς συναδέλφους τους. Ταυτόχρονα, όμως, η κατηγορία αυτή, φέρνει στην επιφάνεια μία επώδυνη εμπειρία της καθηγήτριας από το παρελθόν, που κλονίζει την σωματική και ψυχική της υγεία, καθώς και τον γάμο της, ενώ ο καθηγητής που κατηγορείται για βιασμό, ισχυρίζεται ότι όλα ξεκίνησαν όταν κατηγόρησε τη φοιτήτρια ότι η εργασία της αποτελεί προϊόν λογοκλοπής.

Ο Γκουαντανίνο, ο οποίος πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι ένας σκηνοθέτης που δεν κρύβεται πίσω από το στόρι ή τους χαρακτήρες, δεν παίρνει αποστάσεις και υποστηρίζει με σθένος τις αλήθειες του, μοιράζει ευθύνες, εστιάζοντας με την κάμερά του πάνω στους πρωταγωνιστές, ενώ δεν κρύβει την αντιπάθειά του προς τη φοιτήτρια, καταδεικνύοντας την αποστροφή του για την ύποπτη μεθοδικότητα, του χειρισμού αυτών των υποθέσεων, την εκμετάλλευση της συγκυρίας, την εκδίκηση έναντι της δικαιοσύνης.

Και παρότι ο Ιταλός σκηνοθέτης δείχνει να παραπέμπει στον Γούντι Άλεν, με την κινηματογραφική του γραφή, αλλά και στη διένεξή του με την Μία Φάροου, δεν μπορεί να βρει χώρο για χιούμορ, που να δίνει ανάσες σε αυτό το ασφυκτικό ψυχολογικό δράμα, εγκλωβισμένος σε μία πολυπλοκότητα και σε μία δράση ιδιαιτέρως επινοημένη, που έρχεται και δένει παράταιρα με ένα αδιάφορο συνονθύλευμα ιδεών, περιορίζοντας το ενδιαφέρον της ταινίας, που πλήττεται και από τη μακρά διάρκειά της.

Ρίφενσταλ: Στην Καρδιά του Τρίτου Ράιχ («Riefenstahl»)

Ντοκιμαντέρ, γερμανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Άντρες Βεϊέλ.

Εξαιρετικού ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ για την περιβόητη Λένι Ρίφενσταλ, μίας ικανότατης σκηνοθέτιδας και απεχθούς προσωπικότητας, εξαιτίας της στενής συνεργασίας της με τους ναζιστές, τους ύμνους στον Χίτλερ και σε όλο το σινάφι του μίσους και του ολέθρου για τον πλανήτη.

Η Ρίφενσταλ, προπαγανδίστρια του ναζιστικού καθεστώτος, κυρίως με τις ταινίες της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο και το ισοπεδωτικό, για την ανθρωπότητα, «Ο Θρίαμβος της Θέλησης», που αποτελούν σύμβολα σκηνοθετημένης λατρείας του σώματος, την εξύμνηση της «ανώτερης και καθαρής φυλής», παραμένει επίκαιρη, λόγω των μηχανισμών προπαγάνδας που εξακολουθούν να εργάζονται πυρετωδώς με διαφόρους τρόπους, πολύ πιο ευέλικτους και πλάγιους, σε μια ατέρμονη επιχείρηση χειραγώγησης των λαών και του επηρεασμού τους, σε μείζονα ζητήματα.

Ο Γερμανός θεατρικός σκηνοθέτης Άντρες Βεϊέλ, θα βρεθεί μπροστά στο αρχείο της Ρίφενσταλ και μέσα απ' αυτό (φωτογραφίες, ηχογραφήσεις, επιστολές, εξομολογήσεις, τηλεφωνικές συνομιλίες, τηλεοπτικές εκπομπές) θα εξετάσει τον πρωτοφανή, για την εποχή, μηχανισμό προπαγάνδας, καθώς και την προσωπικότητα της σκηνοθέτιδας.

Νεαρό κορίτσι, που είχε περάσει πολλά από τον δεσποτικό πατέρα της, κάτι που επηρέασε τον χαρακτήρα της, η νεαρά και όμορφη Ρίφενσταλ θα μπει στο σινεμά ως ηθοποιός, για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα εκμεταλλευόμενη τις γνωριμίες της με την ηγεσία του ναζιστικού κόμματος και βασικά τον Γκαίμπελς, που προσπάθησε να τη βιάσει, όπως είχε εξομολογηθεί.

Ουσιαστικά αμετανόητη, πολλές δεκαετίες μετά την εποχή της «δόξας» της, η Ρίφενσταλ, μέσα από συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εκπομπές - εξαιρετική ιδέα η συνύπαρξή της σε «τοκ σόου» της γερμανικής τηλεόρασης, με μία απλή εργάτρια, αντιστασιακή στο ναζιστικό κόμμα, όπου δεν μπορεί να κρύψει τη νευρικότητά της και την «ανωτερότητά» της απέναντι σε μία απλή γυναίκα - απ' τη μια, υποστήριζε ότι έκανε ό,τι «το σύνολο του γερμανικού λαού, που λάτρευε τον Χίτλερ» και από την άλλη, έλεγε ότι δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν είδε, για τα στρατόπεδα εξόντωσης, τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα γενικώς σε όποιους ενοχλούσαν και πως δεν είχε καμία σχέση με την ηγεσία των ναζιστών, παρότι ακόμη και τα αρχεία της αποδείκνυαν το αντίθετο.

Το φιλμ, που ορισμένες φορές πλατειάζει, καταφέρνει να αναδείξει πίσω από το λαμπερό πρόσωπο της Ρίφενσταλ τον σκοτεινό χαρακτήρα της, αλλά και ότι οι μισαλλόδοξες απόψεις της παραμένουν επικίνδυνες και μάλιστα συνεχώς επεκτείνονται.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Τα Παιδιά του Παραδείσου («Les Enfants du Paradis»): Η σημαντικότερη ταινία του γαλλικού σινεμά, μαζί με τον «Κανόνα του Παιχνιδιού» του Ζαν Ρενουάρ, αποτελεί έμβλημα ενός σπουδαίου κινηματογράφου, που αποτέλεσε ταυτόχρονα καλλιτεχνικό θρίαμβο και τεράστια εμπορική επιτυχία, με την υπογραφή του σπουδαίου Μαρσέλ Καρνέ.

Ένα πραγματικό επίτευγμα και μόνο για τον τρόπο και τις συνθήκες που γυρίστηκε (μέσα στη γερμανική κατοχή) το φιλμ έκανε πρεμιέρα το 1945 και την είδαν πάνω από 5 εκατομμύρια Γάλλοι στην πρώτη προβολή.

Στο Παρίσι του 1830, ένας μίμος του θεάτρου ερωτεύεται μία πανέμορφη θεατρίνα, που πολιορκούν πολλοί άντρες. Οι πολυτάραχες ζωές τους θα χωρίσουν και θα συναντηθούν πολλές φορές, ενώ το πάθος του μίμου παραμένει άσβεστο.

Φινετσάτοι, πολυσύνθετοι, απαράμιλλης γοητείας χαρακτήρες, γύρω από μία αθάνατη ερωτική ιστορία, μία εντυπωσιακή ανασύσταση της εποχής, έξοχα γυρίσματα πλήθους, που μαγεύουν με τη ζωντάνια τους από τον Καρνέ, ο οποίος αποδεικνύει ότι το αναπαραστατικό μεγαλείο ζωής και η ψυχαγωγική δύναμη του σινεμά, μπορεί να συνυπάρξει με την στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία και την υψηλή τέχνη.

Ο μάγος του ποιητικού ρεαλισμού Καρνέ, θα έχει την τύχη να δουλέψει πάνω στο σενάριο του Ζακ Πρεβέρ και να έχει εξαίρετους συνεργάτες, ενώ πρωταγωνιστούν μοναδικά οι Ζαν Λουί Μπαρό, Αρλετί, Μαρσέλ Εράν, Πιέρ Μπρασέρ και Πιέρ Ρενουάρ.

Νεκρό Τηλέφωνο 2 («Black Phone 2»): Πιο τρομαχτικό και από το πρώτο, το σίκουελ του «Νεκρού Τηλεφώνου» μοιάζει με τη «χαρά» των φανατικών του horror. Απευθυνόμενοι στο πολυπληθές κοινό των ταινιών τρόμου, οι Αμερικάνοι δημιουργοί του και ο σκηνοθέτης Σκοτ Ντέρικσον, θέλουν να επαναλάβουν την επιτυχία του 2021, ανανεώνοντας τον μύθο και σκορπώντας ανατριχίλες, που παραπέμπουν στη δεκαετία του '80 και στον Φρέντι Κρούγκερ, σε μία αιματοβαμμένη σχολική ταινία ενηλικίωσης.

Πριν από τέσσερα χρόνια, ο 13χρονος Φιν που σκότωσε τον απαγωγέα του και κατάφερε να δραπετεύσει, έγινε ο μοναδικός επιζών του «Άρπαγα». Όμως, το αυθεντικό κακό υπερβαίνει τον θάνατο («ο θάνατος είναι απλώς μία λέξη«) και το τηλέφωνο χτυπά ξανά.

Πρωταγωνιστούν οι Μέισον Θέιμς, Ίθαν Χοκ, Μιγκέλ Μόρας, Μαντλίν ΜακΓκρόου κα.

Χάιντι: Η Διάσωση του Μικρού Λύγκα («Heidi: Rescue of the Lynx»): Γερμανική παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων (2025), σε σκηνοθεσία Τόμπι Σβαρτς. Η 8χρονη ανέμελη Χάιντι, σε νέες περιπέτειες, καθώς σώζοντας έναν μικρό Λύγκα, θα βρεθεί μπροστά στα πονηρά σχέδια ενός επιχειρηματία. Οικολογικές ανησυχίες και εγκαρδιότητα σε ένα ψηφιακό animation, που προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.

Super Paradise: Ελληνικό ντοκιμαντέρ του Στιβ Κρίκη, που μας ταξιδεύει από τα φτωχά χρόνια της μεταπολεμικής Μυκόνου, στις ανέμελες μέρες της δεκαετίας του '70, με τους πρώτους χίπις, στην ακραία εμπορευματοποίηση, τον υπερτουρισμό, την επίδειξη πλούτου, ακροτήτων και ενός γιγαντιαίου real estate, μέσα από συνεντεύξεις και σπάνιο αρχειακό υλικό.

*Με πληροφορίες του Χάρη Αναγνωστάκη (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Διαβάστε ακόμη

Αυτά είναι τα πρόσωπα που αναζήτησαν περισσότερο οι Έλληνες στη Google - «Πρωτιά» για την Klavdia

Είναι επίσημο: Η Netflix εξαγοράζει την Warner Bros για αστρονομικό ποσό

Παράνομες συνταγογραφήσεις με κέρδη πάνω από 100.000 ευρώ: Τρεις συλλήψεις - Η ανακοίνωση του ΕΟΠΥΥ

Έφηβος εξομολογείται πώς κατέληξε σε ηλικία 13 ετών να κάνει 11 γραμμαρία κεταμίνης την ημέρα