The Young Girls of Rochefort: Το ρομαντικό μιούζικαλ του Jacques Demy για τα όνειρα και τις χαμένες ευκαιρίες

Το The Young Girls of Rochefort (1967) του Jacques Demy αγαπήθηκε στη Γαλλία, αλλά στις ΗΠΑ, το λανσάρισμά της τον Απρίλιο του 1968 ήταν σχετικά άδοξο και αβέβαιο. Στους New York Times, η Renata Adler ξεκίνησε την κριτική της λέγοντας: «Το The Young Girls of Rochefort, ένα μιούζικαλ που έκανε πρεμιέρα στο Cinema Rendezvous, είναι άλλη μια από εκείνες τις παράξενες, εκκεντρικές ταινίες που παρήγαγε ο Mag Bodard και στις οποίες μια συμβατική, εύθυμη φόρμα δομείται πάνω σε κάτι που θα ήταν, με τους όρους του, μια καταστροφή». Και σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, στο περίφημο δοκίμιό της «Trash, Art, and the Movies», η Pauline Kael σημείωσε παρεμπιπτόντως: «Μια ταινία όπως το The Young Girls of Rochefort αποδεικνύει πώς ακόμη και ένας ταλαντούχος Γάλλος που λατρεύει τα αμερικανικά μιούζικαλ παρεξηγεί τις συμβάσεις τους». 

Το Young Girls είναι, φυσικά, ένα γαλλικό μιούζικαλ, όχι απλώς μια προσπάθεια αντιγραφής ενός χολιγουντιανού. Γυρίστηκε στην περιοχή Rochefort της Γαλλίας, έχει περίπλοκη και όμορφη μουσική επένδυση από τον Michel Legrand (με στίχους του Demy), και συμμετέχουν πολλοί από τους βασικούς συντελεστές του γαλλικού κινηματογράφου της εποχής: Η Κατρίν Ντενέβ (Catherine Deneuve) συμπρωταγωνιστεί ως Delphine, υποδυόμενη τη δίδυμη αδελφή της πραγματικής της αδελφής, Francoise Dorleac (ως Solange), στη μοναδική τους ταινία (η Dorleac πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα λίγους μήνες μετά την πρεμιέρα της ταινίας)- η Danielle Darrieux είναι η μητέρα των διδύμων, η Yvonne, και το μόνο μέλος του καστ που τραγουδάει μόνη της- ο Michel Piccoli, ο ήρωας της ταινίας Contempt του Jean-Luc Godard, υποδύεται τον από καιρό χαμένο εραστή της Yvonne, τον Simon Dame και ο Jacques Perrin -ο οποίος στη συνέχεια έγινε ένας σημαντικός Γάλλος παραγωγός καθώς και συγγραφέας και σκηνοθέτης- υποδύεται τον Maxence, έναν ναυτικό και καλλιτέχνη του οποίου το φανταστικό και ζωγραφικό «γυναικείο ιδεώδες» είναι στην πραγματικότητα η Delphine, μια γυναίκα που δεν έχει συναντήσει ποτέ αλλά ζει μόνο μερικά τετράγωνα μακριά.

Θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αυτή την ταινία ως κατεξοχήν γαλλική - με τη ζεστή, διαλογική αίσθηση της κοινότητας, η οποία διαδραματίζεται σε ένα γυάλινο καφέ που βρίσκεται στο κέντρο της τεράστιας πλατείας της πόλης, στην αδιαμαρτύρητη και έντονη αγάπη των χαρακτήρων της για την τέχνη (τόσο την υψηλή όσο και τη χαμηλή), χωρίς καμία υποψία της αμερικανικής σύνδεσης της τέχνης με την τάξη, από τη ζωγραφική του Maxence μέχρι την κακόγουστη κλασική μουσική της Solange και από τα μαθήματα μπαλέτου της Delphine μέχρι την αγάπη της Yvonne για την ποίηση- και στον ιλιγγιώδη, ακούραστο ενθουσιασμό της, που διασταυρώνεται με τη γλυκόπικρη παραδοχή ότι ζούμε σύμφωνα με τα όνειρα των οποίων η εκπλήρωση βρίσκεται ακριβώς πέρα από την εμβέλειά μας.

Ωστόσο, το γεγονός ότι το καστ περιλαμβάνει επίσης τον Gene Kelly (ως Andy, έναν συνθέτη που ζει στο Παρίσι) και τους George Chakiris και Grover Dale (ως εργάτες σε ένα περιοδεύον σόου αυτοκινήτων, των οποίων το Σαββατοκύριακο στο Rochefort πλαισιώνει τη δράση), καθώς και το ότι η ταινία παραπέμπει απροκάλυπτα στην αμερικανική τζαζ, το On the Town, το An American in Paris, το Gentlemen Prefer Blondes και το West Side Story, προφανώς έβγαλε την Kael από την πορεία της. Ίσως αντιδρούσε στις ανησυχητικές στιγμές που δημιουργεί ο Demy όταν οι άνθρωποι στους δρόμους του Rochefort χορεύουν ξαφνικά ενώ άλλοι στέκονται όρθιοι ή απλώς περπατούν, ή όταν ένας από τους συμπαθείς θαμώνες του καφέ αποδεικνύεται δολοφόνος με τσεκούρι και όχι λιγότερα από δύο ξεχωριστά μουσικά νούμερα στήνονται γύρω από τον τόπο του (αθέατου) εγκλήματός του.

Σίγουρα είναι οι εκκεντρικές μίξεις που προκαλούν κάποια από την «κεφάτη επιπολαιότητα» που συνήθως συνδέουμε με τα μιούζικαλ. Και μπορεί να είναι εξίσου «ανησυχητικό» το γεγονός ότι αυτό το μεγάλης κλίμακας, ουσιαστικά μελαγχολικό μιούζικαλ καταλήγει με μια πληθώρα ευτυχισμένων φινάλε, ή τουλάχιστον με την ειρωνική και απίθανη υπόσχεση αυτών, μερικά από τα οποία προορίζονται να συμβούν εκτός οθόνης. Διότι ο ενοχλητικός αλλά αδιαμφισβήτητος θρίαμβος αυτής της ταινίας είναι ότι καταφέρνει με κάποιο τρόπο να είναι και πιο τεχνητή και πιο ρεαλιστική από ό,τι περιμένουμε να είναι τα μιούζικαλ.

Ήδη στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, τη Lola (1961), και στο Umbrellas (1964), ο Demy είχε καθιερωθεί ως ποιητής των καθημερινών τελετουργιών της γαλλικής ζωής - απολαμβάνοντας τον τρόπο με τον οποίο οι τυχαίοι γνωστοί λένε γεια, ή αλληλεπιδρούν στα καφέ, ή κάνουν δουλειές ο ένας για τον άλλον. Εδώ συνδυάζει αυτή την διαπίστωση με το χορό και το τραγούδι καθώς και με τα χολιγουντιανά μιούζικαλ.

Φυσικά, μέρος αυτού που συνδέουμε με τα μιούζικαλ του Hollywood είναι τα τεχνικά μέσα των ηχοσκηνών του στούντιο και τα πυροτεχνήματα ορισμένων ερμηνευτών, όπως ο Fred Astaire, η Eleanor Powell και ο Donald O'Connor. Πέρα από τον ενθουσιασμό που προσφέρουν μερικά πλάνα με γερανό και ο Gene Kelly, δεν είναι αυτό που έχει να προσφέρει το Young Girls. Με μια πολυφωνική πλοκή διασταυρούμενων χαμένων συνδέσεων, που ειρωνικά χτίζεται σε σχέση με μια στενά συνυφασμένη κοινότητα, είναι πολύ πιο κοντά τόσο στο ποιητικό της όραμα όσο και στις χειροποίητες τεχνικές της στο Playtime, το οποίο γυριζόταν περίπου την ίδια εποχή από έναν από τους αγαπημένους κινηματογραφιστές του Demy, τον Jacques Tati - ένα ουτοπικό όραμα που υπονομεύεται από χαμένες ευκαιρίες.

«Ονειρεύομαι άρα ζω» - Το φιλοσοφικό παράδοξο των ταινιών του Demy

Ένας τρόπος να εκφράσει κανείς το φιλοσοφικό παράδοξο των ταινιών του Demy θα ήταν να πει: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω, και το όνειρο είναι μέρος της σκέψης, άρα μέρος της ζωής και της ύπαρξης- άρα, ονειρεύομαι, άρα υπάρχω». Ή, πιο απλά: «Ονειρεύομαι, άρα ζω». Κατά συνέπεια, οι εντυπώσεις τόσο της εικονικότητας όσο και της πραγματικότητας στο έργο του Demy μπορεί να είναι άκρως παραπλανητικές: Η χρήση «φυσικών» τοποθεσιών που έχουν φρεσκοβαφτεί (όπως και στις δύο ταινίες Umbrellas και Young Girls), η υποτιθέμενη απλότητα των παραμυθιών και των «αθώων» χολιγουντιανών ειδών που περιπλέκονται από πράγματα όπως οι πόλεμοι στην Αλγερία και το Βιετνάμ (Umbrellas, Model Shop του 1969), τη στρατιωτική θητεία (Umbrellas, Young Girls), μια απεργία σε ναυπηγείο (Une chambre en ville του 1982), τη δυστυχία των ανύπαντρων μητέρων (Lola, Young Girls), την αιμομιξία (Donkey Skin του 1970, Three Seats for the 26th του 1988), ακόμα και τον φόνο με το τσεκούρι στο Young Girls.

Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι οι οπερατικές και μελοδραματικές μορφές είναι εξίσου σχετικές με την τέχνη του Demy όσο και οι κινηματογραφικές. Επιπλέον, ως παραμυθάς που του αρέσει να επαναφέρει χαρακτήρες που εισήγαγε σε προηγούμενες ιστορίες, καταφέρνει να κάνει το θύμα του δολοφόνου με το τσεκούρι εκτός οθόνης να μην είναι άλλο από την ηρωίδα του τίτλου της πρώτης του ταινίας, τη Lola (Anouk Aimee) - την οποία θα αναστήσει στη συνέχεια, με σάρκα και οστά, στο Model Shop.

Τα περισσότερα μιούζικαλ εναλλάσσονται μεταξύ της ιστορίας (προφορικός διάλογος) και των τραγουδιών και του χορού - μερικές φορές δημιουργώντας δυσάρεστες μεταβάσεις γύρω από αυτές τις αλλαγές, όταν δεν είμαστε σίγουροι για το πού βρισκόμαστε υφολογικά. Όμως το Young Girls συχνά τοποθετεί με τόλμη την ιστορία και τα μουσικά νούμερα ταυτόχρονα στην οθόνη, αναμειγνύοντάς τα με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικές αναλογίες, γεγονός που ηθελημένα ή αθέλητα παράγει ένα κάπως διαφορετικό είδος ανησυχίας μαζί με κάποια ευθυμία. Μια από τις πρωταγωνίστριες μπορεί απλώς να περπατάει στο δρόμο, για παράδειγμα, ενώ πολλοί ή όλοι οι πεζοί γύρω της χορεύουν, και μπορεί να τη δει κανείς να γλιστράει στιγμιαία μέσα και έξω από τη χορογραφία τους. Το αίσθημα αβεβαιότητας ή αστάθειας που προκύπτει από αυτό το μείγμα παράγει ισχυρά και βαθιά αισθητά, αλλά και αντικρουόμενα, συναισθήματα - πληθωρικότητα σε συνδυασμό με σύγχυση και αίσθηση παραλογισμού, ένα είδος μεταφοράς που υπογραμμίζεται από μια σχεδόν συνεχή αίσθηση λαχτάρας και απώλειας. Αφού είδε ξανά το Young Girls στη γαλλική τηλεόραση το 1988, ο Daney έγραψε ότι η ταινία διαπνέεται από μελαγχολία για τις αποτυχημένες ζωές των χαρακτήρων, χάρη τόσο στη «μουσική όσο και στη μουσική των διαλόγων», αλλά καθόλου νοσταλγική ή συναισθηματική γι' αυτές, ειδικά όταν οι χαρακτήρες αυτοί αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες τους με καλό χιούμορ χορεύοντας γύρω από αυτές -μια προσέγγιση που βρήκε «τρομερή και συγκινητική ταυτόχρονα».

Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι η διαλεκτική μεταξύ του πραγματικού και του ψεύτικου στην ταινία ταιριάζει με την ατέρμονη πάλη στο έργο του Demy μεταξύ τυφλής τύχης και υπερκαθορισμένου ελέγχου (και μεταξύ χάους και συμμετρίας), φτάνοντας εδώ σε ένα είδος προσωρινής κορύφωσης. Είναι μέρος του γενικότερου σχεδιασμού της ταινίας ότι οι χαρακτήρες που ταιριάζουν απόλυτα -η Delphine και ο Maxence, η Solange και ο Andy, η Yvonne και ο Simon- συνεχίζουν να χάνουν ο ένας τον άλλον καθώς κάνουν τις καθημερινές τους συνήθειες, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν συνειδητοποιούν καν ότι βρίσκονται στην ίδια πόλη, ενώ τα ταιριαστά τραγούδια τους εκφράζουν εν τω μεταξύ την ανέφικτη πνευματική τους συμμετρία. Και παρόλο που το The Young Girls of Rochefort θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από ορισμένoυς ως η πιο αισιόδοξη ταινία του Demy -αυτή στην οποία κάθε χαρακτήρας βρίσκει τελικά το πρόσωπο που ψάχνει-, οι αποτυχημένες συνδέσεις που προηγούνται αυτής της επίλυσης είναι τόσο αδυσώπητες που τελικά υπερισχύουν στο μυαλό του θεατή.

Πράγματι, το κλάσμα του δευτερολέπτου κατά το οποίο ο Maxence χάνει τη Delphine στο καφέ πριν φύγει από το Rochefort θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η πιο τραγική στιγμή σε όλο το έργο του Demy. Αντίθετα, όταν αυτό το «ιδανικό» ζευγάρι του Rochefort τελικά συναντιέται -ένα γεγονός που παρουσιάζεται πλάγια και εκτός οθόνης, στο τελευταίο πλάνο- αυτό καταγράφεται κυρίως ως ένα είδος επιπόλαιου υπονοούμενου και υστερόγραφου, μια απλή παραχώρηση στη σύμβαση της μουσικοκωμωδίας. Αλλά δεν ξεγελιόμαστε από αυτή τη συναισθηματική χειρονομία. Αυτό που αντηχεί περισσότερο και πιο έντονα είναι η προηγούμενη στιγμή των απόλυτων ονείρων των χαρακτήρων που χάνουν την πραγματοποίησή τους.

Με πληροφορίες από Criterion

Διαβάστε ακόμη

Αγωνία στην Ευρώπη με τις εξελίξεις στην Ουκρανία: - Μπορέλ: «Πούτιν και Τραμπ θα καθίσουν στο τραπέζι για τη λήξη του πολέμου»

Ευελπίδων: Ένταση στα δικαστήρια μετά την προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού - Κρότου λάμψης και κυνηγητό

Τραγική η κατάσταση στη Γάζα: Όλα τα νοσοκομεία θα μειώσουν ή θα σταματήσουν τη λειτουργία τους σε «48 ώρες»

Ο Σεμπάστιαν Σταν υποστηρίζει ότι οι σταρ του Χόλιγουντ «φοβούνται» τον Ντόναλντ Τραμπ