┋ Σινεμά ┋ 28.02.2019 11:11

Οι ταινίες της εβδομάδας: Γυναίκα σε αργοπορημένη αναζήτηση ταυτότητας

Η ιστορία της Παναγιώτας, η οποία θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανεξαρτησίας, λίγο πριν τα 40, ξεχωρίζει από τις πρεμιέρες αυτής της εβδομάδας

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Δείτε τις κριτικές για τις ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 28/2 έως Τετάρτη 6/3.

«Η δουλειά της» («Her Job») / Σκηνοθεσία: Νίκος Λαμπό /***
Παίζουν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ήμελλος, Μαρία Φιλίνη

Λίγο πριν τα 40 η Παναγιώτα, μια σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, πιάνει για πρώτη φορά δουλειά ως καθαρίστρια για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σε καινούριο πολυκατάστημα καθώς ο σύζυγός της έχει μείνει άνεργος. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Από την καθιερωμένη της ρουτίνα στα οικοκυρικά του σπιτιού και τη φροντίδα των δυο της παιδιών, της παχύσαρκης κόρης της που βιώνει στο ξέσπασμα της εφηβείας τις οικογενειακές εντάσεις αλλά και του μικρού της γιου, ως τους τσακωμούς που οριοθετούν τη σχέση με τον άντρα της, ο Νίκος Λαμπό χτίζει το πορτρέτο μιας γυναίκας σε καθυστερημένη αναζήτηση ταυτότητας, που νικάει τη συστολή της για να προσδιοριστεί για πρώτη φορά ως αυτόφωτο ον. Και αυτή η αφύπνιση συντελείται από το σπιτικό νοικοκυριό της Παναγιώτας ως την μηχανοκίνητη σκούπα που καλείται να μάθει να οδηγεί στο πολυκατάστημα Marche, τις φιλίες που θα κάνει, τα ναι και τα όχι που θα μάθει να λέει, τις υπογραφές που θα μάθει να βάζει σε κάθε νέα σύμβαση εργασίας. Το εκφραστικό μέσο αυτής της διαδρομής προσωπικής χειραφέτησης είναι η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου που γίνεται το σώμα και η δύναμη της Παναγιώτας αποδίδοντας με όλο της το είναι, με την πιο ανεπαίσθητη σύσπαση του προσώπου της, σε κάθε μικρή επανάσταση και κατάκτηση της ηρωίδας της τι σημαίνει να βγαίνεις από την αφάνεια. Σε παράλληλη τροχιά με τη διαδρομή της Παναγιώτας, ο πρωτοεμφανιζόμενος Λαμπό υφαίνει -χωρίς να αποφεύγει τελείως την παγίδα της σεναριακής ευκολίας έτσι όπως η ανατροπή που επιφέρει στην καθημερινότητας της οικογένειας η νέα δουλειά της στυλοβάτη του νοικοκυριού εμπνέει γρήγορα και την κόρη να βελτιωθεί στη συμπεριφορά της - το νέο πορτρέτο της ελληνικής οικογένειας στη μετά-κρίση εποχή. Με απλά μέσα, σφιχτοδεμένη αφήγηση, δημιουργική εκμετάλλευση των φυσικών χώρων και την ενδεδειγμένη «χημεία» στη διάδραση των ηθοποιών, έχουμε την πιο επίκαιρη και ρεαλιστική, τόσο ως κοινωνικό δράμα όσο και ως γυναικείο πορτρέτο, ελληνική ταινία της σεζόν. Το φιλμ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο, μάζεψε διακρίσεις στα κινηματογραφικά φεστιβάλ, ανάμεσά τους και αυτό της Θεσσαλονίκης όπου κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας του διαγωνιστικού για τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου.

«Δύση ηλίου» («Sunset») / Σκηνοθεσία: Λάζλο Νέμες / **1/2
Παίζουν: Γιούλι Γιακάμπ, Βλαντ Ιβάνοφ, Έβελιν Ντομπός

Η Ίριζ Λέιτερ, ένα κορίτσι μεγαλωμένο σε ορφανοτροφείο, φτάνει στη Βουδαπέστη του 1913 αποφασισμένη να εργαστεί στο πιλοποιείο των γονιών της το οποίο χρόνια πριν καταστράφηκε από πυρκαγιά. Εν μέσω προετοιμασιών για μια φανταχτερή φιέστα στην πόλη και εν αναμονή υψηλών προσκεκλημένων, ο νέος ιδιοκτήτης απορρίπτει την Ίριζ η οποία όμως αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την ουγγρική πρωτεύουσα καθώς μαθαίνει ότι έχει έναν αδελφό – φόβο και τρόμο της τοπικής υψηλής κοινωνίας. Λίγα χρόνια μετά τον βραβευμένο με ξενόγλωσσο Όσκαρ «Γιο του Σαούλ» (2015), μία από τις συγκλονιστικότερες ως κινηματογραφική γλώσσα και ιστορική προσέγγιση ταινίες της δεκαετίας, ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες επιστρέφει με άλλο ένα ιστορικό φιλμ στα χνάρια του πρώτου. Εδώ είναι η προ του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου Αυστροουγγρική αυτοκρατορία στο στάδιο της σήψης, της δική της «δύσης», που τον ενδιαφέρει ως μία αλληγορική εκδοχή της ασθμαίνουσας Ευρώπης και του κόσμου του σήμερα και η ηρωίδα του Ίριζ όπως και ο Σαούλ του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης, έχει μία προσωπική αναζήτηση να φέρει εις πέρας. Βυθισμένη στον λαβύρινθο μιας απειλητικής πόλης (χτίστηκε όλη σε στούντιο), η κάμερα ακολουθεί ασφυκτικά την ηρωίδα αποδίδοντας τη δική της οπτική γωνία απέναντι στα γεγονότα και την αγωνία της, κόντρα σε ένα συχνά θολωμένο μπαγκράουντ. Ο τονισμένος ήχος, η εικαστική προσέγγιση των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων (η φινέτσα των καπέλων, τα προσεγμένα κοστούμια των γυναικών) και οι εντυπωσιακές φωτοσκιάσεις που διαχωρίζουν τη μέρα από τη νύχτα παραπέμποντας σε πίνακα του Βερμέερ, φανερώνουν μία φιλόδοξη σε όλες τις τεχνικές πλευρές της κινηματογραφική παραγωγή που γυρίστηκε μάλιστα σε φιλμ 35mm. Κι όμως το λαμπερό, ποιητικής έμπνευσης και απόδοσης, οικοδόμημα καταρρέει κούφιο. Προδομένο από τον τρόπο που ερωτοτροπεί – σε επίπεδο ενοχλητικής επιτήδευσης ανά σκηνές που επαναλαμβάνονται και καθορίζονται από το ψυχολογικό φορτίο της πρωταγωνίστριας η οποία όμως περιπλανιέται με το ίδιο αδιαπέραστο ύφος σε όλη την ταινία - με την κινηματογραφική φόρμα. Υιοθετώντας το στυλ ενός θρίλερ (η ταινία είναι φόρος τιμής στην «Αυγή» του Μουρνάου) και την ντοστογιεφσκική πατέντα ενός αισθήματος ματαίωσης στη βάση ενός κρυπτικού σεναρίου, ο Νέμες κουράζει και αποτυγχάνει να ξεφύγει της επιδερμικής προσέγγισης της εποχής που τον ενδιαφέρει. Τιμήθηκε εντούτοις με το βραβείο της FIPRESCI στη Βενετία. (2018)

«Ζωή» («Zoe») / Σκηνοθεσία: Ντρέικ Ντορέμους / **
Παίζουν: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Λεά Σεϊντού

Εκείνος ζωντοχήρος μηχανικός τεχνικής νοημοσύνης, εκείνη συνθετικό-ρομπότ δημιούργημά του. Ο τρόπος που η εξέλιξη της τεχνολογίας και η εικονική πραγματικότητα διαβρώνουν την ερωτική συμπεριφορά των φύλων απασχολεί τούτο το βραδυφλεγές, πυγμαλιωνικών αναφορών, sci-fi ρομάντζο που κάπου στα μισά εγκαταλείπει τις ιδέες του για να ακολουθήσει το μονοπάτι του τετριμμένου ειδυλλίου. (2018)

«Ο μαγικός κήπος» («Tall Tales») / Σκηνοθεσία: Αρνό Μπουρόν, Άντον Κρινγκς //**1/2
Χαριτωμένο γαλλικό animation, η απαραίτητη ανάσα από τα ψηφιακά υπερθεάματα για τους θεατές των μικρότερων ηλικιών, που μεταφέρει στο σινεμά μια ιστορία του επιτυχημένου παιδικού βιβλίου του Αντον Κρινγκς, αυτή του περιπλανώμενου τριζονιού-σαλτιμπάγκου που αναστατώνει το χωριό των Ζουζουνιών και κατηγορείται άδικα για την απαγωγή της βασίλισσας τους. (2017)

«Το μάτι της Κωνσταντινούπολης» («The Eye Of Istanbul») /Σκηνοθεσία: Μπινούρ Καραεβλί και Φατίχ Καϊμάκ
Πορτρέτο της ζωής και του έργου του σπουδαίου Αρά Γκιουλέρ, του διασημότερου Τούρκου φωτογράφου που πήρε την ονομασία «το μάτι της Κωνσταντινούπολης» έχοντας καταφέρει να απαθανατίσει την πολυπροσωπία και πολυπολιτισμική σύσταση της Πόλης στις φωτογραφίες του. (2015)

Γενέθλια θανάτου 2 (Happy Death Day 2U) /Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Λάντον
Παίζουν: Τζέσικα Ροθ, Ρούμπι Μοντίν
Δύο χρόνια μετά τις νεκραναστήσεις της προπέρσινης νεανικής κωμωδίας τρόμου, το σίκουελ του νεογέννητου φραντσάιζ θέλει την ηρωίδα της σειράς αντιμέτωπη με νέους θανάτους και εκδικήσεις την ημέρα των γενεθλίων της. (2019).