Ψήφος αποδήμων: Ανοικτή επιστολή προς όλους τους πολιτικούς αρχηγούς

Τα πράγματα δείχνουν ή έτσι τουλάχιστον ακούγεται ότι τελικά εξασφαλίστηκε ο αριθμός των 200 βουλευτών που απαιτείται για τη διαμόρφωση του τρόπου που οι απόδημοι θα ψηφίσουν.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι τα κόμματα συμφώνησαν, το πράσινο φως άνοιξε και εν τέλει εμείς οι απόδημοι θα μπορούμε να εξασκήσουμε το βασικό δικαίωμα ψήφου, κάτι που εκατομμύρια πολίτες άλλων χωρών δικαιούνται και εξασκούν πολλά χρόνια τώρα.

Βεβαίως, ως είθισται, όλα αυτά επιτεύχθηκαν χωρίς τη συμμετοχή των αποδήμων, χωρίς τη γνώμη τους και χωρίς ενδιαφέρον για το πώς και για ποιους το δικαίωμα του ψηφίζειν θα ισχύει.

Έτσι λοιπόν, φαίνεται πως θα μπορούν να ψηφίζουν μόνο στα προξενεία και τις πρεσβείες, μόνο εκείνοι που έχουν είτε περιουσία είτε δούναι και λαβείν με την εφορία (εισοδήματα και ΑΦΜ) και μόνο αυτοί που λείπουν απ’ τη χώρα λιγότερο από 35 χρόνια και που, επιπλέον, μέσα σε αυτή την περίοδο έχουν παρουσία στη χώρα τουλάχιστον για δύο χρόνια.

Με λίγα λόγια, το βασικό δημοκρατικό δικαίωμα δεν θα είναι καθολικό και για τους πάντες, αλλά για ένα μικρό αριθμό ομογενών που έχουν οικονομικό πρόσωπο, ζουν κοντά σε κάποιο προξενείο ή πρεσβεία και που έχουν πρόσφατα μεταναστεύσει.

Πάρτε για παράδειγμα τους ομογενείς των ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλίας. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός κατοικεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα ελάχιστα προξενεία που λειτουργούν στις χώρες αυτές. Σχεδόν όλοι όσοι κρατήσαν τις ομογενειακές οργανώσεις ζωντανές και διατήρησαν ακμαία τη διασπορά λείπουν για πάνω από τριανταπέντε χρόνια και όλοι αυτοί που πονούν και ενδιαφέρονται για την Ελλάδα μπορεί να μην έχουν ΑΦΜ.

Εγώ προσωπικά μπορεί να έχω ΑΦΜ και να κατοικώ κοντά σε προξενείο, λείπω όμως πάνω από τριανταπέντε χρόνια και η μετάβασή μου στο προξενείο προϋποθέτει χρόνο και έξοδα, κάτι που μάλλον θα αποθαρρύνει πολλούς να συμμετέχουν  στη διαδικασία.

Κάπου όλα αυτά τα χρόνια που αφιέρωσα στην υπηρεσία του ελληνισμού (τα περισσότερα της ενήλικης ζωής μου) πίστεψα ότι Έλληνας είναι αυτός που, φυσικά, έχει υπηκοότητα, αλλά και εκείνος που πονά και ενδιαφέρεται για την πατρίδα του. Εκείνος, που στρατιές πολιτικών επισκεπτών στο Μόντρεαλ του έλεγαν συνεχώς πόσο πολύ τον θαυμάζουν για την φιλοπατρία του και την αφοσίωσή του στα ιδανικά και τα  ιδεώδη της Ελλάδας.

Κάπου πίστεψα κι εγώ ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι, ότι δεν  ξεχωρίζονται σε εκείνους που έχουν φορολογικό μητρώο, αρά λεφτά, ούτε μετράει το πόσα χρόνια λείπουν μακριά και πόσο διαθέσιμοι είναι να ταλαιπωρηθούν και να ξοδευτούν για να πάνε να ψηφίσουν.

Βεβαίως, τίποτα απ’ όλα αυτά προ απαιτούνται όταν παρουσιαστώ σε κάποιο εκλογικό τμήμα στην Ελλάδα. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Κανείς δεν νοιάζεται που κατοικώ, αν έχω ή δεν έχω λεφτά, αν ξέρω τι ψηφίζω και γιατί ψηφίζω και φυσικά ουδείς ενδιαφέρεται πόσο καλά γνωρίζω την ελληνική καθημερινότητα.

Και τώρα βρίσκομαι μπροστά σε μια ωμή πραγματικότητα:  Δεν είμαι ένας πολίτης ίσος με τους άλλους. Η πατρίδα μου θα μου πει ξεκάθαρα ότι λείπω πολλά χρόνια, άρα δεν ενδιαφέρομαι και ότι μόνο λίγοι στο εξωτερικό δικαιούνται να συμμετέχουν, με τη ψήφο τους,  στο μέλλον αυτού του τόπου.

Και για να μη σας κουράζω περισσότερο αξιότιμοι αρχηγοί των κομμάτων τούτο το τελευταίο: ένα θερμό ευχαριστώ που μου δώσατε να καταλάβω (40 χρόνια μετά) ότι απλά είμαι μάλλον ένας φιλέλληνας και ότι αδίκως θυσιάστηκα για κουράστηκα όλα αυτά τα χρόνια για μια πατρίδα που δε με θεωρεί ισόνομο πολίτη της.

Διαβάστε ακόμη

Αγωνία στην Ευρώπη με τις εξελίξεις στην Ουκρανία: - Μπορέλ: «Πούτιν και Τραμπ θα καθίσουν στο τραπέζι για τη λήξη του πολέμου»

Ευελπίδων: Ένταση στα δικαστήρια μετά την προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού - Κρότου λάμψης και κυνηγητό

Τραγική η κατάσταση στη Γάζα: Όλα τα νοσοκομεία θα μειώσουν ή θα σταματήσουν τη λειτουργία τους σε «48 ώρες»

Ο Σεμπάστιαν Σταν υποστηρίζει ότι οι σταρ του Χόλιγουντ «φοβούνται» τον Ντόναλντ Τραμπ