Κοτζιά και Καμμένου γωνία...

Στο πέναλτι...

Ερωτήματα όπως τα παραπάνω διακινούνται αφειδώς στα μίντια και στο Διαδίκτυο, από τη στιγμή που ο Τσίπρας έκανε αποδεκτή την παραίτηση Κοτζιά. Οι περισσότεροι διαμορφωτές κοινής γνώμης στήνουν, μάλιστα, την μπάλα στο πέναλτι και τον πρωθυπουργό στα έντεκα βήματα, επειδή ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών και τον υπουργό Αμυνας επέλεξε τον δεύτερο – επιλογή που, κατά τη γνώμη τους, αναδεικνύει το σοβαρό «ηθικό έλλειμμα» που χαρακτηρίζει τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας δοκιμάσουμε να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, έτσι όπως εξελίχθηκε η κόντρα Κοτζιά - Καμμένου, ο πρωθυπουργός θα άφηνε τον ένα εκ των δύο δυσαρεστημένο. Ασχέτως των περιθωρίων που υπήρχαν για μια εκτονωτική διαχείριση της αντιπαράθεσης -πολλοί θεωρούν ότι ο εκρηκτικός χαρακτήρας και των δύο απέκλειε οποιαδήποτε τέτοια πιθανότητα-, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Τι ώθησε, όμως, τον Τσίπρα στην επιλογή να αποδεχτεί την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών, τη στιγμή που ο Κοτζιάς είχε συνδέσει την παρουσία του με μια εμβληματική πολιτική για την κυβέρνηση όπως ήταν η επίλυση του «Μακεδονικού» και η Συμφωνία των Πρεσπών;

Τα πώς και τα γιατί

Μια πρώτη απάντηση είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να ακυρώσει τον σχεδιασμό του, που προβλέπει τη νομοθέτηση των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης έως το τέλος του έτους και την ακύρωση του μέτρου της περικοπής των συντάξεων. Μια ρήξη με τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ θα έθετε, κατά πάσα πιθανότητα, εκτός τροχιάς την κυβέρνηση, αφού η δυνατότητα ανασύνθεσης του κυβερνητικού σχήματος με άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις ή μεμονωμένους βουλευτές δεν φαίνεται επί του παρόντος διασφαλισμένη.

Η δεύτερη απάντηση είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να υποτάξει αυτόν τον «οδικό χάρτη» που έχει κατά νου, και στον οποίο στηρίζει όλες τις ελπίδες ανάκαμψης, στη στρατηγική της ΝΔ, η βασική αντιπολιτευτική ιδέα της οποίας προβλέπει, από την εκλογή Μητσοτάκη μέχρι σήμερα, τη διάλυση του «ευκαιριακού συνασπισμού» ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την ανάγκη άμεσης προσφυγής στις κάλπες. Η ρήξη με τους ΑΝΕΛ δεν θα σηματοδοτούσε απλώς και μόνο το τέλος εποχής, αλλά θα δικαίωνε και το κεντρικό αφήγημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, η αποδοχή της παραίτησης Κοτζιά έμοιαζε με μονόδρομο για τον πρωθυπουργό, παρά τις προφανείς επιπτώσεις που θα είχε και το πολιτικό κόστος που θα προκαλούσε. Το Μαξίμου γνώριζε, άλλωστε, ότι, πέρα από την προσπάθεια της αντιπολίτευσης να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός, θα ήταν υποχρεωμένο να διαχειριστεί, όπως και συνέβη, την αρνητική προδιάθεση του εσωκομματικού ακροατηρίου και του κύκλου επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, υπολογίσιμο μέρος των οποίων θεωρεί πλέον ότι η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ θίγει τον πυρήνα κεντρικών επιλογών της Αριστεράς. Το επιχείρημα ότι η συγκατοίκηση αυτή δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να νομοθετήσει την απλή αναλογική και το σύμφωνο συμβίωσης ή να φτάσει στη Συμφωνία των Πρεσπών εξακολουθεί να «ακούγεται», ο αντίλογος, ωστόσο, είναι πια πιο ηχηρός.

Δύο «σταθμά»

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, πόσω μάλλον αυτές που στηρίζονται στην τήξη ανόμοιων υλικών, δεν είναι πάντα... εκδρομές στην ύπαιθρο. Το ξέρουν όσοι αναγκάστηκαν να συνυπάρξουν με τον Καρατζαφέρη ή τον Μπαλτάκο σε σχετικά πρόσφατα συνεταιριστικά πολιτικά πειράματα ή θα το διαπιστώσουν, αν ο καλός θεός της κάλπης τους το επιτρέψει, όσοι, προκειμένου να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν ακόμα και με τον διάβολο. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι, ωστόσο, ότι ο ίδιος κύκλος αναλυτών που χειροκροτούσε την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να μετακινηθεί από τις πάγιες θέσεις του για το «Μακεδονικό», χάριν της ενότητας του κόμματός του, σκανδαλίζεται τώρα επειδή ο Τσίπρας, προκειμένου να κρατήσει όρθια την κυβέρνησή του, δεν απολύει τον Καμμένο και τον ανέχεται ως ομοτράπεζο.
Δυο μέτρα και δυο σταθμά; 

Του ύψους...

Την ίδια ώρα που οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες πληρώνουν βαρύ τίμημα για τον πολυετή γάμο τους με την Ανγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στην Ισπανία σοσιαλιστές και αριστεροί διερευνούν ένα «plan Β» για την Ευρώπη. Η συμφωνία του Πέδρο Σάντσεθ με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 900 ευρώ ανοίγει τον δρόμο για μια ευρύτερη σύγκλιση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) με τους Podemos ίσως και σε κυβερνητικό επίπεδο. Στα χνάρια της κεντροαριστερής κυβέρνησης της Πορτογαλίας, η συμμαχία της Μαδρίτης μοιάζει να αμφισβητεί εμπράκτως το δόγμα της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας και αναζητεί λύσεις με την κοινωνία στο κάδρο. Αν τις βρει, θα είναι κέρδος για όλη την Ευρώπη.

& του βάθους

Σαν υπνωτισμένες από καιρό, οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες παρακολουθούν την έκρηξη του ακροδεξιού λαϊκισμού σε όλη την Ενωση. Οι πρόσφατες εκλογές στη Βαυαρία πιστοποιούν ότι το εφιαλτικό σενάριο μιας Ευρώπης παραδομένης στον εθνικισμό και στην ξενοφοβία δεν είναι πια υπόθεση εργασίας, ούτε διογκωμένη πολιτική φοβία, αλλά απειλή με υπαρκτό κοινωνικό υπόβαθρο που διαρκώς «αναβαθμίζεται». Η βαυαρική εμπειρία έχει, ωστόσο, και άλλη διάσταση: Η υποχώρηση κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες των Χριστιανοκοινωνιστών συμμάχων της Μέρκελ, παρά την υιοθέτηση εκ μέρους τους σκληρών αντιμεταναστευτικών πολιτικών, σε συνδυασμό με το εκλογικό άλμα του ξενοφοβικού AfD, αποδεικνύει ότι η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας απογειώνει, τελικά, την ίδια την ακροδεξιά, καθώς λειτουργεί ως πολιτικό «πλυντήριο» του ρατσισμού, του λαϊκισμού και των εθνικιστικών καθηλώσεων.

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ