Επιστροφή στο 2015

Η πολιτική ανωµαλία που επέφεραν η κρίση, οι δανειακές συµβάσεις και τα προγράµµατα προσαρµογής στη χώρα αποτελεί παρελθόν, εδώ και καιρό. ∆υστυχώς όµως η εικόνα που υπάρχει διάχυτη στην ελληνική κοινωνία για την πολιτική ζωή συνεχίζει να είναι αυτή της έντασης, του «θυµού», του συναισθήµατος που συνήθως εξάπτεται σε περιόδους κρίσης. Παρά το γεγονός ότι το προεκλογικό κλίµα είναι σαφέστατα υποτονικότερο σε σχέση µε τις εκλογικές αναµετρήσεις της τελευταίας δεκαετίας, οι συζητήσεις κινούνται σε υψηλούς τόνους και περιστρέφονται γύρω από τη στάση που τήρησαν οι παρατάξεις και οι πολιτικοί αρχηγοί στις κρίσιµες στιγµές του πρόσφατου παρελθόντος.

Τρία είναι τα αµιγώς πολιτικά σηµεία που προκύπτουν ως σηµαντικά (υπάρχουν δεκάδες άλλα παραπολιτικά) και φαίνεται να επηρεάζουν την άποψη των οσονούπω ψηφοφόρων. Ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο και πηγαίνοντας προς τα πίσω, είναι η υπογραφή του τρίτου µνηµονίου, το δηµοψήφισµα και η διαδικασία εκλογής Προέδρου που οδήγησε στις πρώτες εκλογές του 2015 και την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. 

Τα δύο πρώτα είναι άρρηκτα συνδεδεµένα µεταξύ τους και, παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε και τις εκλογές του Σεπτεµβρίου του 2015, οι συζητήσεις επιµένουν να κινούνται γύρω από την περίφηµη «κωλοτούµπα» και τα λοιπά.

Οι πολίτες βέβαια, έτσι όπως ήταν διατυπωµένο το ερώτηµα στο ψηφοδέλτιο, δεν ψήφισαν «όχι» γενικά στις συµφωνίες, αλλά συγκεκριµένα κατά της συµφωνίας (και τα µέτρα που συνεπαγόταν αυτή) που είχε υπογραφεί από την κυβέρνηση Παπαδήµου. Εναντίον δηλαδή µιας συµφωνίας, τους όρους της οποίας η ίδια η κυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ-∆ΗΜΑΡ στη διακήρυξή της υποστήριζε ότι θέλει να αλλάξει (ακολουθώντας όµως τον δρόµο της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας). Εναντίον µιας συµφωνίας που στην ουσία ήταν ανεφάρµοστη στο σύνολό της.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όµως έχει και το θέµα της εκλογής του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, καθώς και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα ιδιαίτερα αµφιλεγόµενο σηµείο. Οι περισσότεροι είναι πεπεισµένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τη χώρα σε εκλογές.

Αυτό που κανείς δεν αναφέρει όµως είναι ότι τον ∆εκέµβριο του 2014 ο Αντώνης Σαµαράς ήταν αυτός που επέλεξε να οδηγήσει την τρικοµµατική κυβέρνηση συνεργασίας σε µια µετωπική σύγκρουση µε την αντιπολίτευση, µε το αποτέλεσµα να είναι προκαθορισµένο από το Σύνταγµα της χώρας. Το έκανε αυτό επιµένοντας στην επιλογή του Σταύρου ∆ήµα ως υποψήφιου Προέδρου της ∆ηµοκρατίας και στις τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή, παρά τις έντονες διαφωνίες από τους κυβερνητικούς του εταίρους, οι οποίοι πίεζαν για µια συναινετική εναλλακτική πρόταση που θα προέκυπτε από διαβουλεύσεις µε την αντιπολίτευση.

Από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο ότι η Νέα ∆ηµοκρατία προτιµούσε τις εκλογές και το ερώτηµα είναι «γιατί». Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι η ηγεσία γνώριζε πως τα πιο σκληρά µέτρα του δευτέρου µνηµονίου δεν είχαν ψηφιστεί και πως η εφαρµογή τους θα είχε πολιτικό κόστος.

Προφανώς η ηγεσία της Ν∆ φοβόταν ότι µε την εφαρµογή τους θα είχε την πολιτική τύχη του ΠΑΣΟΚ. Η κίνηση αυτή στην ουσία διέσωσε τη Ν∆ (όχι τη χώρα) και έτσι τώρα διεκδικεί και πάλι την εξουσία µε ιδιαίτερες αξιώσεις.

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ