Debate σε… ξερό γήπεδο!

Η ιστορία των πολιτικών τηλεµαχιών δεν είναι µακρά στην Ελλάδα. Η κουλτούρα τους ήρθε µαζί µε την ιδιωτική τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αντιγράφοντας µάλλον αµερικανικά πρότυπα, και έχει περάσει ήδη τη φάση της ωριµότητας, στριµωγµένη σε ένα αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο στο οποίο δύσκολα µπορεί να παρεισφρήσει η πραγµατική ουσία. Υπό µία έννοια, έχει βάση η άποψη πως «οι τηλεοπτικές πολιτικές µονοµαχίες αποτελούν κατά κάποιον τρόπο τη µετεξέλιξη του παραδοσιακού “µπαλκονιού”». Εν όψει των επερχόµενων εκλογών, ως ηµεροµηνία για τη διεξαγωγή του ντιµπέιτ των πολιτικών αρχηγών ορίστηκε η 1η Ιουλίου και σε αυτό θα µετέχουν οι αρχηγοί πέντε κοινοβουλευτικών κοµµάτων, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ν∆, του Κινήµατος Αλλαγής, του ΚΚΕ και της Ενωσης Κεντρώων.

Ενα σύντοµο φλας µπακ µάς γυρίζει πίσω στο 1990, όταν η πρώτη αναµέτρηση µεταξύ του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, του αρχηγού της Ν∆, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και του γενικού γραµµατέα του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη, που έγινε στο Πάντειο σε συντονισµό του Γιάννη Καψή, µεταδόθηκε µεν από την κρατική τηλεόραση και τους δύο ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθµούς της εποχής, αλλά δεν πέρασε στην ιστορία των ντιµπέιτ γιατί δεν έγινε σε τηλεοπτικό στούντιο. Χρειάστηκε να φτάσουµε στο 1996 για να γίνει η πρεµιέρα του πρώτου ντιµπέιτ ανάµεσα στον τότε αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, Κώστα Σηµίτη, και τον πρόεδρο της Ν∆, Μιλτιάδη Εβερτ, και στο 2004 για να έχουµε αναµέτρηση µεταξύ των αρχηγών πέντε κοµµάτων.

Τα δείγµατα των αναµετρήσεων των πολιτικών αρχηγών εντός του Κοινοβουλίου, ειδικά στο κλίµα πόλωσης που διαπνέει την τελευταία περίοδο, έχουν σε κάποιες περιπτώσεις αποτελέσει ακόµη και... κακό προηγούµενο αντιπαράθεσης, και µάλιστα σε ένα επίπεδο που κανονικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια υποβιβασµού του. Ο πολιτικός λόγος ουσίας, η αντιπαράθεση επί προγραµµατικών θέσεων, το άνοιγµα του πεδίου προκειµένου να δοθούν απαντήσεις σε καίρια ερωτήµατα θα έπρεπε να αποτελέσουν µια γερή βάση.

Τα στατιστικά στοιχεία δεν βοηθούν αν θέλουµε να χρησιµοποιήσουµε τα ντιµπέιτ εν είδει µηχανισµού πρόβλεψης (σαν να µη µας φτάνουν οι δηµοσκοπικές εκτιµήσεις), αφού στο σύνολο των τηλεοπτικών αναµετρήσεων είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς ποιοτικά χαρακτηριστικά του νικητή τους και άρα να προχωρήσει σε συγκρίσεις µε τον νικητή των εκλογών. Το βέβαιο είναι πως από µια συζήτηση, ακόµη και την πιο περιχαρακωµένη, κάτι κερδίζουν αυτοί που την παρακολουθούν.

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ