Γιατί οι Ευρωπαίοι γυρίζουν την πλάτη στην «πασαρέλα» των ευρωεκλογών

Έχουµε την τάση προεκλογικά να µιλάµε για πρόσωπα, πιο πολύ όµως από ανάγκη, για να έχουµε πρόσωπα να βάζουµε στις φωτογραφίες. Οι πολιτικές, δυστυχώς, τείνουν να ακολουθούν, ενίοτε ως συνθήµατα χωρίς περιεχόµενο, όταν βέβαια υπάρχουν.

Πίσω από τα πρόσωπα, ωστόσο, στον πυρήνα του πολιτικού µας βίου κυριαρχούν έννοιες όπως: η αποχή, ο ετεροκαθορισµός και... ο «κανένας» ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός.

Στις προηγούµενες ευρωεκλογές του 2014, η αποχή άγγιξε πανευρωπαϊκά σχεδόν το 57,5%, σηµειώνοντας ρεκόρ. Ηταν υψηλότερη του 50% σε συνολικά 21 από τις 28 χώρες της ΕΕ. Σε κάποια κράτη-µέλη, µάλιστα, ξεπέρασε ακόµη και το 70% (Κροατία, Ρουµανία, Σλοβενία, Πολωνία, Ουγγαρία) ή το 80% (Σλοβακία, Τσεχία).

Η επόµενη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου αποτελεί µη-θέµα για την πλειονότητα των Ευρωπαίων ψηφοφόρων. Τουλάχιστον αυτό µας λένε οι αριθµοί.

Αλλά και όσοι εκ των ψηφοφόρων δείχνουν να ενδιαφέρονται, στη συντριπτική τους πλειονότητα προσεγγίζουν τις ευρωεκλογές ως ανεµοδείκτη «εθνικών» πολιτικών εξελίξεων και µέσο επηρεασµού εθνικών εκλογικών αναµετρήσεων.

∆ικαίως υπό µία έννοια. Οι εθνικές κυβερνήσεις είναι άλλωστε εκείνες που παίρνουν επί της ουσίας τις όποιες αποφάσεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Πώς θα µπορούσε, άλλωστε, όταν οι ίδιες οι εγχώριες πολιτικές δυνάµεις πορεύονται, κατά το µάλλον ή ήττον, µε ευρωψηφοδέλτια αποτελούµενα από «guest star» (ειδικούς προσκεκληµένους, ελληνιστί), προσεγγίζοντας τις ευρωκάλπες σαν πασαρέλα εκλογικών διαθέσεων και «πρόβα» εθνικών εκλογών.

Σε αυτό το πλαίσιο (γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει και κανένα άλλο) έχουν ήδη γραφτεί πολλά για τις επιπτώσεις που πρόκειται να έχει το όποιο αποτέλεσµα των ευρωεκλογών στις επερχόµενες εθνικές εκλογές.

Εάν η διαφορά ανάµεσα στη Νέα ∆ηµοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι µικρή (όπως υποστηρίζουν οι του κυβερνητικού στρατοπέδου), τότε αυτοµάτως «αβαντάρεται» η παράταξη του Αλέξη Τσίπρα. Εάν, αντιθέτως, η διαφορά είναι µεγάλη (όπως διαµηνύουν οι της αντιπολίτευσης), τότε η ψαλίδα ενδέχεται να µεγαλώσει ακόµη περισσότερο.

Καλά όλα αυτά, αλλά µε τις ευρωεκλογές να είναι πια µόλις τέσσερις εβδοµάδες µακριά, υπάρχει άραγε τίποτα άλλο να συζητήσουµε πέρα από πρόσωπα λαµπρών προσκεκληµένων και σενάρια εθνικών εκλογών;

Υπάρχει και ένα σύνθηµα, είναι η αλήθεια, το µοναδικό που άκουσα. Εκείνο της «δηµιουργίας ενός ευρύτατου µετώπου για την αναχαίτιση της ανόδου της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την αντιµετώπιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών».

Σωστό ακούγεται. Ποιος θα µπορούσε να διαφωνήσει, ειδικά ως προς το πρώτο σκέλος της ανάγκης δηµιουργίας αναχωµάτων στην ακροδεξιά; Κανονικά, ούτε καν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα. Απουσία, ωστόσο, προτέρου εντίµου πολιτικού βίου, πολλά συνθήµατα ενίοτε χάνουν την αξία τους, εκτός βέβαια και αν ακόµη κι εκείνα λέγονται µε το βλέµµα στραµµένο σε άλλους απώτερους στόχους: στις εθνικές εκλογές ή, γιατί όχι, ακόµη και στην (µακρινή ή όχι, µένει να φανεί) προοπτική της δηµιουργίας νέων πολιτικών παρατάξεων.  

Διαβάστε ακόμη

Ερευνητές ανέπτυξαν ακουστικά που μπορούν να εντοπίσουν πρώιμα σημάδια Αλτσχάιμερ - Πώς λετουργούν

Κατά της διαγραφής Σαμαρά ο Καραμανλής: Η κριτική δεν αντιμετωπίζεται με πειθαρχικά μέτρα - Δεν με ενδιαφέρει η Προεδρία

Εορταστικό ωράριο 2024: Πότε ξεκινάει - Ποιες Κυριακές θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά

Σε τροχιά κλιμάκωσης ο πόλεμος στην Ουκρανία; Το επόμενο βήμα του Πούτιν, τα πυρηνικά και ο παράγοντας Τραμπ