Τι Πρόεδρο θέλουµε;

Τώρα που κόπασε ο θόρυβος και χαµηλώνουν οι προβολείς, αν θέλαµε να δούµε τι αφήνει πίσω της η διαδικασία της συνταγµατικής αναθεώρησης, αναγκαστικά θα εστιάζαµε στην αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου ∆ηµοκρατίας από τις πολιτικές εξελίξεις και τη διάλυση της Βουλής.

Η υπερψήφιση του συγκεκριµένου άρθρου µε την αυξηµένη πλειοψηφία των 180+ βουλευτών, όπως συνέβη και µε τα άρθρα που ρυθµίζουν την ποινική µεταχείριση των υπουργών και τον περιορισµό της βουλευτικής ασυλίας, σηµαίνει ότι η επόµενη Βουλή µπορεί να προχωρήσει στην αναθεώρησή τους µε απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Με ποια ακριβώς διαδικασία θα εκλέγεται ο Πρόεδρος παραµένει επί του παρόντος θολό, καθώς η Ν∆ υπερψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που επί αδυναµίας συγκέντρωσης της απαιτούµενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας προβλέπει προσφυγή σε εκλογή από τον λαό, δηλώνει ωστόσο ότι δεν δεσµεύεται επί της κατεύθυνσης.

Προετοιµάζεται, λοιπόν, προεξοφλώντας την επικράτησή της στις επόµενες εκλογές, να επιβάλει τη δική της πρόταση, που προβλέπει εκλογή Προέδρου στην τρίτη ψηφοφορία µε 151 ψήφους. Πέρα από τις συνταγµατικές διχογνωµίες για την ορθότητα της προσέγγισης -εν προκειµένω ισχύει, άλλωστε, ότι όποιος έχει το καρπούζι (της εκλογής) έχει και το µαχαίρι (των αποφάσεων)- το πραγµατικό πολιτικό πρόβληµα που αναδεικνύεται είναι τι Πρόεδρο ακριβώς θέλουµε και κατά πόσον αυτός καλύπτει τις συνταγµατικές προϋποθέσεις.

Η βούληση του συνταγµατικού νοµοθέτη, όπως προκύπτει από το σύνολο των διατάξεων που αναφέρονται στη διαδικασία προεδρικής εκλογής, είναι αυτή να έχει συναινετικό χαρακτήρα, γεγονός που υπογραµµίζουν οι αυξηµένες πλειοψηφίες που απαιτούνται. Αν, όµως, ένα κόµµα εκλέξει Πρόεδρο µε απλή πλειοψηφία, ποιες εγγυήσεις υπάρχουν ότι η επιλογή δεν θα υπακούει σε αυστηρά κοµµατικά κριτήρια και σκοπιµότητες; Πρόεδρος ∆ηµοκρατίας µε 151 ψήφους σηµαίνει ταύτιση της προεδρικής πλειοψηφίας µε την κοινοβουλευτική, άρα εκλογή παραταξιακή και όχι συναινετική, επιλογή που δεν προοιωνίζεται τα καλύτερα ούτε για το κύρος του Προέδρου ούτε για τη δυνατότητά του να λειτουργεί ως σύµβολο πολιτικής ενότητας και συνέχειας του κράτους.

Παρά τους διάχυτους φόβους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εργαλειοποιούσε την αναθεωρητική διαδικασία για να ισχυροποιήσει το σενάριο της δεξιάς παρένθεσης και να προκαλέσει νέες εκλογές την άνοιξη του 2020, οπότε λήγει και η θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου, τίποτα σχετικό δεν συνέβη.

Η προεδρική εκλογή αποσυνδέεται από τη διάλυση της Βουλής µε την ψήφο όλων των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ -το άρθρο 32 για την εκλογή Προέδρου έλαβε, µάλιστα, 224 ψήφους, τέσσερις περισσότερες από την πρώτη ψηφοφορία- αλλά ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να οδηγηθούµε τελικά σε... αντιστροφή των ρόλων.

Ετσι όπως εξελίσσονται τα πράγµατα και µε δεδοµένη την «αµφιθυµία» που προκαλεί ο σηµερινός Πρόεδρος στις τάξεις της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, καθόλου δεν αποκλείεται να είναι τελικά η Νέα ∆ηµοκρατία αυτή που θα µπει στον πειρασµό να εργαλειοποιήσει την αναθεώρηση για να επιβάλει µόνη, αν φυσικά οι κοινοβουλευτικοί συσχετισµοί τής το επιτρέπουν, Πρόεδρο ∆ηµοκρατίας της αρεσκείας της.

Διαβάστε ακόμη

H εκλογή Τραμπ «πιέζει» το ευρώ: Ένας εμπορικός πόλεμος Ευρώπης-ΗΠΑ θα φέρει αναταράξεις - Τι προβλέπουν αναλυτές

Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών: Μια γυναικοκτονία κάθε 10 λεπτά - Τα σοκαριστικά στοιχεία

Επίδομα θέρμανσης: Βροχή αιτήσεων σε 12 μέρες - Πότε κλείνει η πλατφόρμα

Η συγκινητική έκπληξη στον Μανούσο Μανουσάκη λίγους μήνες πριν πεθάνει