Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς!

Η Σεμίνα Διγενή επισημαίνει ότι το μοναδικό νόημα που θα είχε η σημερινή γιορτή της Ημέρας της Γυναίκας, θα ήταν αν η αγανάκτηση κι ο θυμός, γινόταν μαχητική διεκδίκηση

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Αυτός ο κόσμος που ζούμε, αυτός ακριβώς είναι ο κόσμος που δε θέλουμε. Ο κόσμος της βίας, του εκφοβισμού, της κακοποίησης, της διαφθοράς, της τρομοκρατίας, του αυταρχισμού και της εκμετάλλευσης.

Η ιστορική επέτειος της 8ης Μάρτη, που δεν είναι πανηγυράκι life style, ούτε κάτι συναφές με τα πάρτι του Αγίου Βαλεντίνου, είναι αφιερωμένη στους σκληρούς απεργιακούς αγώνες των εργατριών του 19ου αιώνα για ίσα μεροκάματα ανδρών και γυναικών, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και για λιγότερες ώρες εργασίας. Υπάρχει για να θυμίζει ότι το πραγματικά προοδευτικό στην ιστορία των κοινωνιών, είναι να μην υποτάσσεσαι σε αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά να παλεύεις για να τους αλλάξεις..

Διαβάστε επίσης: Νέα Σμύρνη: Δείξε πώς συμπεριφέρεσαι στους πολίτες να σου πω τι πολίτευμα έχεις…

Η σημερινή γιορτή μας βρίσκει αντιμέτωπους με μια νοσηρή επικαιρότητα, με πρωταγωνιστές Λιγνάδηδες, Μενδώνηδες, Φιλιππίδηδες συνδυασμένους με εφιαλτικές εικόνες και πληροφορίες, αλλά και με μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση, που με πρωτοφανή κλιμάκωση της καταστολής, προσπαθεί ν αντιμετωπίσει την πανδημία. Κλεισμένοι επί 5 μήνες στα σπίτια μας, παρατηρούμε τα κρούσματα, τους διασωληνωμένους και τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται. Και σαν να μη φτάνει αυτό, πιο ανεύθυνοι αισχροί και επικίνδυνοι από ποτέ, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν όλους εμάς για την ανεξέλεγκτη πορεία της πανδημίας.

Η άγρια καταστολή, τα καθημερινά περιστατικά αδιανόητης αστυνομικής βίας, οι -στρατιωτικού χαρακτήρα- περιπολίες αστυνομικών σωμάτων σε γειτονιές και πλατείες, είναι συνειδητή κυβερνητική πολιτική!

Η κυβέρνηση της ΝΔ φέρει ακέραια την ευθύνη για τις χθεσινές επιθέσεις αστυνομικών δυνάμεων σε βάρος κατοίκων της Νέας Σμύρνης, τόσο το μεσημέρι, όσο και το απόγευμα, ύστερα από τις διαμαρτυρίες για την απρόκλητη αστυνομική βία.

Η ανίκανη κυβέρνηση που έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο της πανδημίας, δεν κρίνει πως χρειάζεται στήριξη το δημόσιο σύστημα υγείας, ούτε επιβάλλονται δωρεάν τεστ και αυξημένα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς και τα μέσα μεταφοράς. Η κυβέρνηση αυτή κρίνει ότι πρέπει κάθε μέρα, να κινητοποιεί αστυνομικές δυνάμεις για να εκφοβίζουν και να κακοποιούν περαστικούς, αθλούμενους και οικογένειες με μικρά παιδιά. Να βαράει διαδηλωτές, χωρίς να υπάρχει πρόκληση, να εισβάλλει με μηχανοκίνητες ομάδες σε γειτονιές, να.. να...

Ενας διαλυμένος κόσμος

Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα, θα ήταν χρήσιμο να σκεφτούμε πως ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας και το ξεδίπλωμα της νέας οικονομικής κρίσης, η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε, ιδιαίτερα οι γυναίκες, αναδεικνύει την αδικία, την εκμετάλλευση και τη σήψη αυτού του διαλυμένου κόσμου. Η ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας δεν συνοδεύεται από τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για τις περισσότερες γυναίκες. Αντίθετα, χρησιμοποιείται σε βάρος των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Η γενίκευση της τηλεργασίας, που τείνει να μονιμοποιηθεί σε ορισμένους κλάδους, η «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων, η προώθηση των ατομικών κι επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών, τα υψηλά επίπεδα της γυναικείας ανεργίας και η μισθολογική ανισότητα, τα ακανόνιστα και “κυλιόμενα” ωράρια, ιδιαίτερα στους χώρους Υγείας, στα super markets, στον τομέα παροχής υπηρεσιών, αφήνουν βαρύ αποτύπωμα στις συνθήκες ζωής κι εργασίας των γυναικών. Χάνεται κάθε διάκριση ανάμεσα στον εργάσιμο και στον ελεύθερο χρόνο.

Η σημερινή τραγική κατάσταση λόγω της πανδημίας της COVID 19 σ’ όλο τον κόσμο, ακόμα και στη “μητρόπολη” του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, αλλά και στην ΕΕ, είναι το διαχρονικό αποτέλεσμα της πολιτικής αυτών που αντιμετωπίζουν την προστασία της υγείας, την πρόληψη, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ως “κόστος” για το κράτος. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που κυριαρχούν και στην Ελλάδα, οι περισσότερες γυναίκες φορτώθηκαν- εκτός των άλλων- ακόμα πιο βαριά την ευθύνη για την τηλεκπαίδευση των παιδιών, τη φροντίδα των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ, «μεταμορφώνονται» σε γιατρούς, νοσοκόμες, δασκάλες.

Στο όνομα των “ίσων ευκαιριών” και της “ισοκατανομής” των οικογενειακών ευθυνών μεταξύ των δύο φύλων, καταργήθηκαν δικαιώματα, όπως πχ. η 5ετής διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών και ανδρών. Με πρόσχημα τη “συμφιλίωση επαγγελματικής και προσωπικής, οικογενειακής ζωής”, επεκτείνονται τα ωράρια- λάστιχο, η “ευελιξία” ακόμα και στις άδειες τοκετού – λοχείας - μητρότητας, δίνοντας την ελευθερία στην εργοδοσία να απασχολεί την εργαζόμενη μέχρι να γεννήσει ή αμέσως μετά τον τοκετό. Αυτά τα μέτρα δεν εξανθρωπίζουν την εργασιακή ζούγκλα για τις γυναίκες, όχι μόνο δεν αμβλύνουν το πρόβλημα της έλλειψης κρατικών μέτρων προστασίας της μητρότητας και στήριξης της οικογένειας, αντίθετα, ενισχύουν στην πράξη την παρωχημένη αστική αντίληψη και πολιτική πρακτική, σύμφωνα με την οποία η φροντίδα της οικογένειας αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ατομική- οικογενειακή ευθύνη.

Οι διακηρύξεις περί “ισότητας” ανδρών και γυναικών στο νόμο δεν σημαίνει ισότητα στην πραγματική ζωή, ούτε σταθερότητα στην εργασία, ούτε απαλλαγή από την ταξική εκμετάλλευση, πάνω στην οποία εμφανίζονται νέες μορφές πρόσθετης καταπίεσης του γυναικείου φύλου.

Το αληθινό νόημα της γιορτής

Η σημερινή γιορτή θα έχει νόημα αν μετατρέψει την αγανάκτηση, το θυμό που βράζει και συνυπάρχει με την ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, σε μαχητική αγωνιστική διεκδίκηση. Το αίσθημα της απομόνωσης, η απογοήτευση, που βαραίνει τη σκέψη και τη στάση των γυναικών, μπορεί να σπάσει στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, δυναμώνοντας τη φωνή των μαζικών αγώνων σε σύγκρουση με τις οικονομικές- κοινωνικές- πολιτικές αιτίες που οδηγούν στην απαξίωση της ζωής μας.

Και πάνω απ όλα, χρειάζεται αλληλεγγύη και στήριξη σε όσες και όσους τόλμησαν και έβγαλαν στο φως αποτρόπαιες πράξεις σεξουαλικής ή άλλης μορφής εργοδοτικής βίας, ακόμα και περιστατικά σεξουαλικής βίας ή παρενόχλησης ανήλικων κοριτσιών και αγοριών. Με την τόλμη τους συνέβαλαν ώστε οι ένοχοι να φτάσουν τελικά στη δικαιοσύνη. Ωστόσο, τα φώτα πρέπει να στραφούν σε όλους εκείνους τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες, που δημιουργούν τους δράστες- τέρατα, αλλά και τους καταναγκασμούς που φιμώνουν τα θύματα. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες ακραίες ατομικές συμπεριφορές. Το θερμοκήπιο τέτοιων εγκληματικών πράξεων είναι ο φόβος της ανεργίας, η εργασιακή-οικονομική ανασφάλεια, οι ανοιχτοί ή συγκαλυμμένοι εκβιασμοί.

Αυτοί είναι ο εχθρός.

Διαβάστε επίσης: Αστυνομική βία διαρκείας: Κάνουν ΕΔΕ και τους βγάζουν... λάδι

Διαβάστε ακόμη