Μαγικός ο Σταύρος Ξαρχάκος με το «Ταξίδι στο Φως» - Αποχαιρέτησε το Ηρώδειο πριν κλείσει για τρία χρόνια

«Ήταν μια μαγική βραδιά. Χάρηκα που την έζησα», μου είπε ο φίλος μου, ο Βασίλης, με εκείνο το βλέμμα που μένει λίγο μετέωρο όταν κάτι όμορφο τελειώνει. Τον συνάντησα στην έξοδο του Ηρωδείου, λίγο μετά το τέλος της μουσικής παράστασης «Ταξίδι στο Φως» του Σταύρου Ξαρχάκου, που παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά, ύστερα από τη συγκινητική ανταπόκριση του κοινού.

Τα εισιτήρια της πρώτης βραδιάς, στις 8 Σεπτεμβρίου, είχαν εξαντληθεί σχεδόν ακαριαία κι έτσι, το «Ταξίδι στο Φως» ξαναπήρε τον δρόμο του προς τη σκηνή, αυτή τη φορά την Κυριακή 12 Οκτωβρίου, για να χαρίσει σε όσους δεν πρόλαβαν, αλλά και σε όσους ήθελαν να το ξαναζήσουν, μια δεύτερη ευκαιρία στο φως.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος, 87 ετών πια, στεκόταν στο κέντρο της σκηνής με το γνώριμο βλέμμα του. Εκείνο το βλέμμα που εμπεριέχει τη σοφία της μουσικής και την αθωότητα του παιδιού που ακόμη αναζητά τη μελωδία μέσα στο φως. Με κάθε του κίνηση, με κάθε νεύμα του δεξιού χεριού, καθοδηγούσε την ορχήστρα του όχι σαν μαέστρος, αλλά σαν ποιητής που ψιθυρίζει τους στίχους στους μουσικούς του.

Από τις πρώτες νότες, το κοινό ένιωσε ότι συμμετέχει σε μια τελετουργία, ένα κάλεσμα στην κοινή μνήμη. Οι ήχοι πλημμύριζαν το Ηρώδειο και ανηφόριζαν προς την Ακρόπολη, σμίγοντας με τη σιωπή των αρχαίων λίθων. Το αποτέλεσμα ήταν συγκινητικό, εύθραυστο. Ο Σταύρος Ξαρχάκος έμοιαζε να πηγαίνει σαν άγγελος πάνω από τον κάθε μουσικό, να του εμπνέει ζωογόνο πνοή, να «επιβλέπει» όχι με εξουσία αλλά με αγάπη. Το έργο του αποδεικνύεται διαρκώς ζωντανό, εξελισσόμενο, ικανό να εκφράζει τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, πέρα από τις σειρήνες των καιρών.

Ενώθηκαν τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι

Στη σκηνή, τέσσερις ερμηνευτές, τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι, ενώθηκαν κάτω από τη μπαγκέτα του. Η Πίτσα Παπαδοπούλου, η μεγάλη λαϊκή φωνή, εμφανίστηκε στα γαλάζια. Σεμνή, δωρική, με εκείνη τη χαρακτηριστική καθαρότητα που δεν χρειάζεται εξηγήσεις. Κάθε φράση της είχε βάρος, κάθε σιωπή ανάμεσά τους λειτουργούσε σαν αναστεναγμός της μνήμης. Στο «Δίχτυ» σήκωσε το Ηρώδειο στο πόδι. Η φωνή της έγινε σύμβολο συνέχειας.

Η Ηρώ Σαΐα, με μαύρο φόρεμα και λευκές λεπτομέρειες στους ώμους, έφερε μαζί της τη φλόγα και τη συγκίνηση. Η παρουσία της είχε κάτι αέρινο και συγχρόνως επίγειο. Η ερμηνεία της στο «Καίγομαι Καίγομαι» υπήρξε μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Πάθος, ένταση, τεχνική ακρίβεια και ψυχή. Ήταν σαν να μετουσίωνε τη φωτιά σε φως, δίνοντας σάρκα στον τίτλο της παράστασης.

Ο Δημήτρης Μπάσης, με τη γνωστή δωρική φωνή του, τραγούδησε με δύναμη και σεμνότητα μαζί. Στα «Πώς να σωπάσω» και «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή», που ερμήνευσε, η φωνή του ξεχώρισε για την καθαρότητά της. Μια φωνή που έχει διαποτιστεί από τη βυζαντινή παράδοση, χωρίς να εγκλωβίζεται σε αυτήν. Ενδιάμεσα, ο Θοδωρής Βουτσικάκης, με το μπορντό σύνολό του, πρόσθεσε μια πιο νεανική, ρομαντική λεπτότητα. Από το 2016 που συνεργάζεται με τον Σταύρο Ξαρχάκο, έχει εξελιχθεί σ' έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ερμηνευτές της γενιάς του και αυτή η βραδιά το απέδειξε.

Η ορχήστρα, πλαισιωμένη από έμπειρους μουσικούς, λειτουργούσε σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Το ακορντεόν συνομιλούσε με τα μπουζούκια, τα έγχορδα με τα πνευστά, και όλοι είχαν τα μάτια καρφωμένα πάνω στον μαέστρο. Από τη θέση του θεατή, έβλεπες την πλάτη του Ξαρχάκου κι όμως, ήταν σαν να σου μιλούσε. Οι κινήσεις του δεν ήταν ποτέ μηχανικές. Ήταν διαλογικές, γεμάτες νοήματα. Έδειχνε, άκουγε, περίμενε. Κι εκείνη τη στιγμή, ένιωθες πως η μουσική δεν εκτελείται, αλλά γεννιέται ξανά.

Με χιούμορ, ο Σταύρος Ξαρχάκος ανανέωσε το ραντεβού στο Ηρώδειο μετά από τρία χρόνια, όταν θα ανοίξει ξανά. «Θα είμαι 90, αν είμαι καλά» είπε, κι ένα ζεστό κύμα αγάπης πλημμύρισε τον χώρο. Επίσης, μίλησε και για το ελληνικό φρόνιμα. Πως το «ελληνικό» που το γράφουμε πια με μικρό ε, πρέπει να το ξαναγράψουμε με κεφαλαίο Ε. Η φράση του αυτή, απλή και ειλικρινής, αντήχησε περισσότερο κι από τη μουσική εκείνης της στιγμής.

Το νόημα του ταξιδιού

Καθώς έφευγα, το θέατρο είχε αρχίσει ν' αδειάζει αργά. Κοίταξα προς την Ακρόπολη, που φωτιζόταν απαλά στο βάθος, και σκέφτηκα ότι αυτό το φως — το φως του τόπου, της μουσικής, των ανθρώπων — είναι το ίδιο που ο Σταύρος Ξαρχάκος μάς ζητά να κρατήσουμε ζωντανό. Ίσως αυτό να είναι το αληθινό νόημα του ταξιδιού του.

Έξω από το Ηρώδειο, στο στενό μονοπάτι που κατηφορίζει προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, συνάντησα ξανά τον Βασίλη ήταν σταματημένος με την παρέα του και μιλούσαν για το μουσικό θέαμα που μόλις είδαν. Είχαν όλοι στα μάτια τους εκείνη τη λάμψη που έχουν οι άνθρωποι όταν έχουν δει κάτι όμορφο. «Ήταν μία μαγική βραδιά. Χάρηκα που την έζησα», επανέλαβε. Συμφώνησα χωρίς να προσθέσω τίποτε άλλο.

Κάποιες εμπειρίες δεν χρειάζονται λόγια. Γιατί εκείνη τη νύχτα, κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης, η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου ηταν μια υπενθύμιση του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας — με Ε κεφαλαίο.

Διαβάστε ακόμη

Δραματικές ώρες στη Λακωνία: Γυναίκα ανεβαίνει σε ταράτσα για να δώσει φαγητό στην εγκλωβισμένη μητέρα της

Κακοκαιρία Byron: Τι θα γίνει με τον μισθό όσων δεν μπόρεσαν να πάνε στη δουλειά τους

Πανικός στη αεροσκάφος: Φωτιά σε διάδρομο απογείωσης γέμισε με καπνούς Airbus A320 με 180 επιβαίνοντες

Mega deal στα σκαριά στον τομέα της ψυχαγωγίας: Η Netflix κοντά στην αγορά της Warner Bros!