Symphonic Death Metal στο Ηρώδειο: Η υπέρβαση των Septicflesh

Δεν χρειάζεται να είσαι fan, δεν χρειάζεται να ξέρεις κάθε riff ή κάθε solo - Όταν όμως μια ορχήστρα, μια δυνατή χορωδία και οι Septicflesh μπαίνουν μαζί επί σκηνής, κάτι αλλάζει

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Εάν πριν 20 χρόνια που άρχισα να ακούω metal μου έλεγε κάποιος «θα δεις death metal στο Ηρώδειο», θα γελούσα.

Δεν χρειάζεται να είσαι fan, δεν χρειάζεται να ξέρεις κάθε riff ή κάθε solo. Όταν όμως μια ορχήστρα, μια δυνατή χορωδία και οι Septicflesh μπαίνουν μαζί επί σκηνής, κάτι αλλάζει.

Το show που είδαμε στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλώς μια συναυλία. Ήταν υπέρβαση -ένα τεράστιο επίτευγμα για την ελληνική σκηνή. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και η χορωδία Libro Coro έδωσαν ένταση, βάθος και μαζί με το σκοτεινό μεγαλείο των Septicflesh, δημιουργήθηκε μια εικόνα που δύσκολα περιγράφεται. Αλλά σίγουρα μπορούμε να πούμε πως έγραψε Ιστορία.

Στην εμπειρία αυτή συνέβαλαν και οι ερμηνεύτριες Αφροδίτη Πατουλίδου και Φανύ Μέλφη, με τις φωνές τους να απογειώνουν την ατμόσφαιρα.

Septicflesh στο Ηρώδειο

Μια εμπειρία πέρα από τη μουσική: Τι ζήσαμε

Λίγο μετά τις 21:00, τα φώτα χαμήλωσαν. Με το κοινό να «διψά» για αυτό που θα ακολουθούσε, η Ορχήστρα και η χορωδία πήραν τις θέσεις τους, πριν ανέβουν στη σκηνή οι Septicflesh. Από την αρχή έγινε ξεκάθαρο πως η βραδιά δεν θα ήταν απλώς μια συναυλία, αλλά μια εμπειρία. Το συμφωνικό metal ξαναγεννήθηκε στο Ηρώδειο.

Όλα ξεκίνησαν με το intro του Portrait of a Headless Man. Από εκεί και πέρα, ό,τι ακολούθησε είναι ακόμα δύσκολο να περιγραφεί: ήχος μεγαλειώδης, ατμόσφαιρα άκρως μυσταγωγική και επαγγελματισμός. Μια παράσταση που ξεπερνούσε τα όρια της «απλής» μουσικής.

Και τις δύο μέρες ακούσαμε επικές εκτελέσεις των The Vampire From Nazareth, Neuromancer, Virtues of the Beast, A Desert Throne και Prototype. Αποκορύφωμα, ο Προμηθέας.

Το φινάλε ήρθε με ένα encore που δεν θα άλλαζε κανείς. Το διαχρονικά αγαπημένο Anubis σήκωσε το Ηρώδειο στο πόδι -την πρώτη βραδιά, μάλιστα, το κοινό χειροκρότησε όρθιο, εννοώντας το. Δεν το βιώνεις συχνά. Το Dark Art, μεγαλοπρεπές και επιβλητικό, έριξε την αυλαία με τον πιο ταιριαστό τρόπο.

Η περσινή εμφάνιση - ορόσημο

Η συναυλία των Septicflesh στο Ηρώδειο το 2024 μνημονεύεται ήδη ως ορόσημο. Ήταν η πρώτη φορά που ένα metal συγκρότημα ανέβηκε στην σκηνή του Ηρωδείου -γεγονός που από μόνο του προκαλούσε και προκαλεί δέος.

Στην πράξη, η πρώτη αυτή εμφάνιση άνοιξε τον δρόμο για τη συνέχισε του οράματος: μια μεγαλοπρεπής συνύπαρξη, που έδειξε ότι το metal μπορεί να χωρέσει σε πιο φιλόδοξες σκηνές.

Αν η metal κοινότητα θέλει, μπορεί

Η ελληνική metal σκηνή, ειδικά στο death/extreme/underground πεδίο, είχε πάντα μια ιδιαιτερότητα -την τάση για συνδυασμό ατμόσφαιρας, μελωδίας και πειραματισμού, παρά τη σκληρότητα του ήχου.

Σε μια χώρα όπου οι υποδομές, οι χρηματοδοτήσεις και η αναγνώριση είναι περιορισμένες, το να καταφέρεις να κάνεις sold out στο Ηρώδειο είναι περισσότερο πολιτιστικό και ιστορικό γεγονός παρά απλά μουσική επιτυχία. Η αποδοχή από το κοινό, ο σεβασμός στον χώρο, η εκτίμηση των μουσικών... Όλα αυτά αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ότι η ελληνική metal κοινότητα -αν θέλει- μπορεί να σταθεί αντάξια μεγάλων καλλιτεχνικών εγχειρημάτων.

Οι Septicflesh λειτουργούν πλέον όχι μόνο ως μπάντα, αλλά και ως φορείς ενός οράματος: Το metal δεν είναι περιθωριακό είδος. Κάτι που πολλοί πιστεύουν ακόμα -και ας έχουμε φτάσει στο 2025.

Λίγο ιστορικό για τους Septicflesh

Οι Septicflesh ιδρύθηκαν στην Αθήνα το 1990 από τους Σωτήρη Βαγενά (κιθάρα/καθαρά φωνητικά), Σπύρο Αντωνίου (μπάσο/φωνητικά) και Χρήστο Αντωνίου (κιθάρα/σύνθεση).

Το 1991 κυκλοφόρησαν το EP Temple of the Lost Race και το 1994 τον πρώτο τους δίσκο Mystic Places of Dawn.

Καθ’ όλη τη δεκαετία του ’90, με άλμπουμ όπως Esoptron, The Ophidian Wheel, A Fallen Temple, άρχισαν να ενσωματώνουν συμφωνικά/ατμοσφαιρικά στοιχεία.

Το συγκρότημα διαλύθηκε το 2003, ώσπου το 2007 επανενώθηκε και κυκλοφόρησε το Communion (2008), όπου η συμφωνική/ορχηστρική διάσταση ενσωματώθηκε πλήρως.

Από τότε ακολούθησαν άλμπουμ όπως The Great Mass (2011), Titan (2014), Codex Omega (2017) και το πιο πρόσφατο Modern Primitive (2022).

Η συμμετοχή τους σε διεθνές επίπεδο, οι συμφωνικές ενορχηστρώσεις, οι χορωδίες και οι θεατρικές σκηνικές προσεγγίσεις τους τοποθέτησαν σήμερα ως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ελληνικά ονόματα στην «σκληρή» σκηνή.

Στο Ηρώδειο, οι Septicflesh απέδειξαν πως το ελληνικό metal μπορεί να γράψει ιστορία. Και το έκαναν τρεις φορές.

Διαβάστε ακόμη